Συνέντευξη με τον πρόεδρο του Σωματείου των εργαζομένων στη Μαλαματίνα, Γιάννη Φραγκίδη
Οι εργαζόμενοι/ες στο οινοποιείο της «Μαλαματίνας» στο Καλοχώρι Θεσσαλονίκης έχουν κλείσει 2 μήνες συνεχούς απεργιακής δράσης. Τα ξημερώματα της 31ης Αυγούστου 6 διμοιρίες ΜΑΤ, ύστερα από πολύωρες συγκρούσεις και τόνους χημικών, κατάφεραν να «σπάσουν» την απεργιακή φρουρά, οδηγώντας στο νοσοκομείο εργαζόμενους, μεταξύ των οποίων και τον πρόεδρο του Σωματείου. Μόνο με αυτόν τον τρόπο κατάφερε η εργοδοσία να βάλει μέσα στο εργοστάσιο τον απεργοσπαστικό μηχανισμό.
Από τότε και μέχρι σήμερα, δεκάδες απεργοί βρίσκονται καθημερινά σε βάρδιες έξω από την πύλη του εργοστασίου, ενώ δυνάμεις της αστυνομίας βρίσκονται επί 24ώρου βάσεως μέσα και έξω απ’ το εργοστάσιο, λες και είναι ιδιωτική εταιρεία σεκιούριτι και οι απεργοσπάστες μπαίνουν μέσα κάθε μέρα με τη συνοδεία κλούβας των ΜΑΤ!
Σε αυτές τις συνθήκες, το «Ξ» επισκέφθηκε τη Δευτέρα 19 Σεπτέμβρη για ακόμα μια φορά τους απεργούς έξω απ’ το εργοστάσιο της Μαλαματίνας και οι σ. Γιάννος Νικολάου και Ρένα Μεζιλτσόγλου συνομίλησαν με τους εργαζόμενους για την κατάσταση και το κλίμα που επικρατεί, ενώ ο πρόεδρος του Σωματείου Γιάννης Φραγκίδης παραχώρησε συνέντευξη. Διαβάστε παρακάτω μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα.
Πρόεδρε, μια από τις βασικές δικαιολογίες που χρησιμοποίησε η εργοδοσία για να προχωρήσει σε απολύσεις, ήταν το μεγάλο εργατικό κόστος. Ποια είναι η πραγματικότητα;
Όπως έχουμε γράψει και στο 4σέλιδο φυλλάδιό μας, που απαντάει σε μια σειρά ψέματα για την απεργία στη Μαλαματίνα, η συμφωνία της εξυγίανσης (δικαστική απόφαση 15870/2021) είχε συγκεκριμένες προβλέψεις. Κατ’ αρχήν να πούμε ότι το συνολικό χρέος της εταιρείας πριν την εξυγίανση ήταν πάνω από 40 εκ. ευρώ. Τους χαρίστηκαν σχεδόν 30 εκ. Για τα υπόλοιπα 12 έγινε ρύθμιση και θα αποπληρωθούν σε 240 (!) δόσεις.
Δηλαδή, τους χαρίστηκε περίπου το 55% των χρεών σε ασφαλιστικά ταμεία, εφορία κλπ και πάνω από 70% σε πιστωτές και τράπεζες. Έτσι προκύπτουν τα συνολικά 30 εκατομμύρια. Συνεπώς, στην πλειοψηφία τους πρόκειται για χρήματα του ελληνικού λαού.
Η πρόβλεψη της συμφωνίας εξυγίανσης ήταν να παραμείνει το εργοστάσιο σε λειτουργία και όλοι οι εργαζόμενοι (και οι 85) στις θέσεις τους με τις εργασιακές συνθήκες που υπάρχουν. Αυτή ήταν και η βασική προϋπόθεση για την οποία το Σωματείο έδωσε τη συγκατάθεσή του για το πρόγραμμα εξυγίανσης, έτσι ώστε να μην κλείσει το εργοστάσιο. Άλλωστε και η νέα εργοδοσία είχε πλήρη γνώση των συμβάσεων εργασίας που ίσχυαν για όλους τους εργαζόμενους και συμφώνησε στις παραπάνω προϋποθέσεις.
Σύμφωνα με το οικονομικό πλάνο εξυγίανσης, μετά την ελάφρυνση των χρεών κλπ, η εταιρεία θα ήταν κερδοφόρα απ’ τον πρώτο κιόλας χρόνο.
Η νέα εργοδοσία ωστόσο φάνηκε ότι δεν ήθελε να υπάρχουν τα σωματεία, ήθελε να κάνει χρήση του νόμου Χατζηδάκη και να προχωρήσει σε απολύσεις και ατομικές συμβάσεις – δεν ξέρουμε εάν αυτό ήθελαν εξαρχής, αλλά το αποτέλεσμα αυτό δείχνει. Φαίνεται δηλαδή ότι στην πορεία επιλεχθήκαμε ως ένα «πειραματόζωο» του νόμου Χατζηδάκη.
Οι απολύσεις θεωρείτε ότι ήταν εκδικητικές;
Και οι 15 απολυμένοι είναι όλοι μέλη του Σωματείου.
Οι πρώτες 5 απολύσεις έγιναν εν μέσω διαπραγματεύσεων (σημ: την άνοιξη του 2022) και εν μέσω στάσεων εργασίας. Αυτές έγιναν για να περάσει η εργοδοσία το μήνυμα ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει μέσα στο εργοστάσιο. Μάλιστα, πρόκειται για εργαζόμενους που δούλευαν αρχικά απ’ τον Ιούλη του 2021 μέχρι 31 Δεκέμβρη του ’21 με σύμβαση ορισμένου χρόνου. Από τη νέα χρονιά υπογράψαν σύμβαση αορίστου χρόνου. 1 Μαρτίου πέρασαν στο νέο εταιρικό καθεστώς.
Άρα λοιπόν από εκεί που ήταν ας πούμε «υπό δοκιμή», υπογράφουν μετά από 6 μήνες αορίστου (άρα η εργοδοσία θεωρεί ότι «της κάνουν») και στη συνέχεια 2 μήνες μετά τους απολύει. Γιατί; Για να μην προλάβουν να συμπληρώσουν χρόνο και για να τρομοκρατηθούν οι υπόλοιποι.
Είναι αποκαλυπτικό ότι μετά από μια βδομάδα από τις 5 πρώτες απολύσεις προχώρησαν στην πρόσληψη 7 ακόμα ατόμων, με συμβάσεις 2-3 μηνών – στην ουσία για να λειτουργήσουν στη συνέχεια ως απεργοσπαστικός μηχανισμός!
Από τις κινήσεις αυτές προκύπτει ότι οι απολύσεις δεν έγιναν για οικονομικούς λόγους ή γιατί δεν «έβγαζαν δουλειά». Έγιναν για λόγους πίεσης, έτσι ώστε το σωματείο να υπογράψει νέα σύμβαση με πολύ λιγότερα δικαιώματα.
Ποιο είναι το κλίμα που επικρατεί στους εργαζόμενους-απεργούς;
Να πούμε κατ’ αρχήν ότι η απεργιακή φρουρά «έσπασε» μόνο μετά από πολύωρη προσπάθεια της αστυνομίας και των ΜΑΤ με ξύλο και χημικά, στην επίθεση της 31ης Αυγούστου. Με αυτόν τον τρόπο κατάφεραν να ανοίξουν την πύλη και να μπουν μέσα οι απεργοσπάστες. Έκτοτε, η παρουσία αστυνομικών δυνάμεων είναι συνεχής, με κλούβες να συνοδεύουν τους απεργοσπάστες καθημερινά.
Η ψυχολογία του κόσμου είναι σε υψηλό επίπεδο, γι’ αυτό είμαστε ακόμα έξω απ’ την πύλη σε καθημερινή βάση. Οι απολυμένοι συμμετέχουν κι αυτοί στην απεργιακή φρουρά. Αυτό που κυρίως μας αναγκάζει να συνεχίσουμε και αυτό το έχουν αντιληφθεί όλοι είναι ότι ετοιμάζεται μεγάλη «αναδιάρθρωση» και στο τμήμα των χειριστών κλαρκ και της παραγωγής (μετά από αυτό των οδηγών-πωλητών). Δηλαδή, η επίθεση δεν αφορά μόνο τους 15 απολυμένους, συνεπώς ο αγώνας χρειάζεται να έχει συνέχεια.
Η εταιρεία λέει ότι εντός μιας πενταετίας θα γίνει διπλασιασμός των θέσεων εργασίας. Αυτό βέβαια που δεν λέει είναι με τι όρους (πλήρους ή μερικής απασχόλησης;) και με τι μισθούς και δικαιώματα θα είναι αυτοί οι εργαζόμενοι!
Αυτό που προτείνει η εταιρεία στην περίφημη αναδιάρθρωση είναι μισθό 713 ευρώ συν 20% αύξηση – ακόμα και για εργαζόμενους που αυτή τη στιγμή αμείβονται με 1.300 ευρώ! Πρόκειται δηλαδή για ξεκάθαρη βλαπτική μεταβολή.
Εμείς ζητάμε αυτό που ζητούσαμε εξαρχής: να γυρίσουν όλοι οι εργαζόμενοι στις θέσεις τους και να συνεχίσει η προηγούμενη συλλογική σύμβαση για τα επόμενα 2 χρόνια.
Από άποψη κινητοποιήσεων του κλάδου, τι σκέψεις υπάρχουν για επόμενες δράσεις;
Μιλώντας και ως πρόεδρος της Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Εργατοϋπαλλήλων Εμφιαλωμένων Ποτών, μέχρι στιγμής δεν έχουμε βγάλει μπροστά την Ομοσπονδία να κηρύξει μια μεγάλη απεργία. Προσανατολιζόμαστε όμως σε επόμενες δράσεις. Θέλουμε να διοργανώσουμε μια μεγάλη σύσκεψη που να καλέσουμε και άλλα σωματεία, φορείς, την κοινωνία κλπ στο Εργατικό Κέντρο, να τους ενημερώσουμε σε τι φάση βρίσκεται ο αγώνας μας και πιθανόν να διοργανώσουμε και μια πορεία μέσα στην πόλη, με στόχο να έχει ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία από την προηγούμενη που έγινε στις 6 Σεπτέμβρη.
Μπορεί μια καλά προετοιμασμένη 24ωρη Απεργία στη Θεσσαλονίκη, στην κατεύθυνση του να «μη λειτουργήσει τίποτα για μια μέρα στην πόλη» να βοηθήσει στον αγώνα;
Όταν βάζεις έναν στόχο πρέπει να προετοιμάσεις τον δρόμο και να έχει ένα θετικό αποτέλεσμα. Εκτιμούμε ότι για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο θα πρέπει να δουλέψουμε προηγουμένως με τα κινήματα και τις γειτονιές, να μοιραστούν φυλλάδια για να καταλάβει όλος ο κόσμος τι συμβαίνει, έτσι ώστε όταν έρθει η ώρα για ένα τέτοιο κάλεσμα ο κόσμος να είναι προετοιμασμένος και να βγει πιο εύκολα στον δρόμο. Χρειάζεται επομένως να πάμε σε λαϊκές, σε γειτονιές, σε σχολεία, να βάλουμε ανακοινώσεις σε γραμματοκιβώτια, να βάλουμε πανό σε σημεία της πόλης κλπ. Για κάτι τέτοιο, βέβαια δεν φτάνουν μόνο οι δυνάμεις των 50 απεργών.
Ένα άλλο σημείο είναι ότι ο αγώνας μας έχει δεχτεί την αλληλεγγύη από πολλούς και διαφορετικούς χώρους, που δεν συμφωνούν όλοι σε όλα μεταξύ τους. Εμείς προσπαθούμε όλους αυτούς να τους ενώσουμε κάτω από την ομπρέλα μας, καθένας να έχει με διακριτό τρόπο τα δικά του «πιστεύω», αλλά όλοι μαζί να αφήνουμε τις όποιες διαφορές έχουμε και καθένας απ’ τη μεριά του, χωρίς να αντιτίθεται στους βασικούς στόχους που βάζει μπροστά το Σωματείο, να μπορεί να συνεργαστεί και να συμβάλει για την επιτυχία του αγώνα.
Συνεπώς, είναι στο σκεπτικό μας δράσεις σαν τις παραπάνω και ειδικά μέχρι τα τέλη Σεπτέμβρη που έχουμε πάρει απόφαση στην τελευταία μας συνέλευση για συνέχιση της απεργίας.
Ευχαριστούμε, καλή συνέχεια και δύναμη για τη νίκη στον αγώνα σας! Θα είμαστε σταθερά στο πλευρό σας!
