Κατά τη διάρκεια της πανευρωπαϊκής συνάντησης της Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή – CWI που έλαβε χώρα στη Βαρκελώνη, πραγματοποιήθηκε μια πλούσια συζήτηση για το θέμα της γυναικείας καταπίεσης (καθώς και την καταπίεση προς τις ΛΟΑΤ κοινότητες) και τα γυναικεία κινήματα ανά τον κόσμο.
Η εισήγηση από την σ. Judy Beishon (Τζούντι Μπίσον) ανέπτυξε τη γενική κατάσταση σε όλο τον κόσμο, δίνοντας συγκεκριμένα παραδείγματα τόσο για τα ποσοστά σεξιστικής βίας όσο και για τα κινήματα των γυναικών ανά τον κόσμο.
Ανέφερε, ανάμεσα σ’ άλλα, πως στις 8 Μάρτη αυτής της χρονιάς πραγματοποιήθηκαν κινητοποιήσεις σε 57 χώρες με τεράστια συμμετοχή. Ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική όπου κάθε μέρα δολοφονούνται 12 γυναίκες έγιναν πολύ μεγάλες διαδηλώσεις με το σύνθημα «Ούτε μία λιγότερη».
Μίλησε ακόμη για τις κινητοποιήσεις στη Μαλαισία, με σημαντική πορεία γυναικών στην Κουάλα Λουμπούρ, για την Ισπανία, που η 8 Μάρτη χαρακτηρίστηκε από τη συμμετοχή της νεολαίας στις διαδηλώσεις με πάνω από 1.000 σχολεία και Πανεπιστήμια να συμμετέχουν σε αποχή, για την Ιρλανδία, την Πολωνία, τη Γερμανία, αλλά και για χώρες όπως το Πακιστάν, όπου πραγματοποιήθηκε πορεία με σύνθημα «Προστασία ενάντια στην ενδοοικογενειακή βία» ή το Χονκ Κονγκ, που στην πορεία συμμετείχαν 70 άτομα, σημαντικός αριθμός για τη χώρα μιας και δεν υπάρχει προηγούμενο σε διαμαρτυρίες γυναικών.
Οι πορείες ενάντια στο νόμο για την έκτρωση στην Πολωνία ήταν το έναυσμα για να αρχίσει ο συντονισμός διεθνών κινητοποιήσεων, τις οποίες κατά βάση οργάνωσαν γυναικείες οργανώσεις, ενώ η εκλογή του Trump στην Αμερική και οι πολιτικές του που χειροτερεύουν τις συνθήκες ζωής των γυναικών των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, πυροδότησε πολλές διαδηλώσεις.
Σημαντικό στοιχείο επίσης είναι πως ένα στρώμα γυναικών –ιδιαίτερα πιο νέων– εμπνεύστηκε και εμπνέεται από τον Sanders (Σάντερς) στην Αμερική και τον Corbyn (Κόρμπιν) στη Βρετανία – τα νέα αριστερά φαινόμενα που παρά το φεφορμισμό που τα χαρακτηρίζει αντανακλούν ένα σημαντικό προχώρημα προς τα αριστερά στη συνείδηση δεκάδων εκατομμυρίων καταπιεσμένων στις μητροπόλεις του καπιταλισμού. Ιδιαίτερα στην εκστρατεία για τον Corbyn αυτό έγινε ολοφάνερο από την υποστήριξη των γυναικών που αυξήθηκε κατά 9% μέσα σε δύο βδομάδες αλλά και από το ότι οι γυναικείες ψήφοι προς τον Corbyn ήταν 4% πάνω από τις αντρικές. Όσον αφορά τον Sanders, είναι ενδεικτική η υποστήριξη που έλαβε από γυναίκες, παρόλο που η Χίλαρι Κλίντον στην προεκλογική της εκστρατεία έπαιξε έντονα το χαρτί της γυναίκας για να κερδίσει γυναικείες ψήφους.
Αυτό εξηγείται από τη γενικότερη στροφή προς τα αριστερά του γυναικείου κινήματος, ιδίως των εργατικών στρωμάτων που έχουν πληγεί και περισσότερο από την κρίση και τη λιτότητα. Με τη γενική αύξηση της φτώχειας οι γυναίκες είναι ακόμη πιο ευάλωτες και αναλαμβάνουν πολλαπλούς ρόλους, αναζήτηση εργασίας, φύλαξη παιδιών και ηλικιωμένων, κοκ. Σε καιρό κρίσης πληρώνονται ακόμη λιγότερα από τους άντρες για ανειδίκευτες εργασίες, ενώ ο καπιταλισμός επωφελείται από αυτές τις ανισότητες.
Σημειώθηκε ακόμη ο ρόλος των γυναικών κατά τη διάρκεια της Ρωσικής Επανάστασης του 1917 και πως οι Μπολσεβίκοι κατάφεραν, 100 χρόνια πριν, να ενσωματώσουν στο πρόγραμμά τους τις γυναικείες διεκδικήσεις, πολύ μπροστά από οποιαδήποτε από τις «ανεπτυγμένες» χώρες της Δύσης.
Τέλος, τονίστηκε στην εισήγηση πως ο φεμινισμός δεν είναι διαταξικό θέμα, γιατί παρόλο που όλες οι γυναίκες όλων των τάξεων μπορεί να βιώσουν με διαφορετικούς τρόπους την καταπίεση, οι γυναίκες της εργατικής τάξης είναι αυτές που βιώνουν τις υλικές συνθήκες αυτής της καταπίεσης. Με βάση αυτή την πραγματικότητα ασκήθηκε κριτική και στον μικροαστικό φεμινισμό, που θέλει για όλα να φταίνε οι άντρες και δεν συνδέει τους εργατικούς με τους γυναικείους αγώνες.
Στη συνέχεια, έγιναν πολλές και ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις όπως από τη σ. Ana García (Άνα Γκαρθία) από την Ισπανία, που ενημέρωσε για το πλατύ-μετωπικό σχήμα «Μαχητικές και Ελεύθερες», που οργάνωσε τις αποχές στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια στις 8 Μάρτη και που προσεγγίζει το φεμινισμό από μία ταξική σκοπιά.
Ενημέρωση έγινε και από σ. από το Χονκ Κονγκ που αναφέρθηκε στον αγώνα που υπάρχει αυτή τη στιγμή από γυναίκες μετανάστριες από τις Φιλιππίνες ή την Ινδονησία που δουλεύουν σαν εσώκλειστες οικιακοί βοηθοί, δουλεύοντας 12 ή 16 ώρες τη μέρα και σε πολλές περιπτώσεις χωρίς να έχουν καν δικό τους δωμάτιο αλλά ντουλάπες(!) για να κοιμούνται. Οι γυναίκες αυτές οργανώθηκαν μόνες τους ενάντια σε αυτή τη σύγχρονη σκλαβιά και διαδήλωσαν στις 8 Μάρτη.
Στην τοποθέτηση για την Ιρλανδία, αναφέρθηκε ο αγώνας για το δικαίωμα στην άμβλωση και πως οι περισσότερες γυναίκες ταξιδεύουν σε άλλες χώρες ή προμηθεύονται παράνομα χάπια προκειμένου να κάνουν έκτρωση. Η 8 Μάρτη ήταν επίσης πολύ συμβολική μέρα, με μεγάλη συμμετοχή στη διαδήλωση που ζητούσε έντονα και μαχητικά την κατοχύρωση του δικαιώματος στην άμβλωση χωρίς περιορισμούς.
Τοποθετήσεις έγιναν επίσης από το Βέλγιο, τη Σουηδία, την Πολωνία –όπου επίσης αναφέρθηκε ο αγώνας για το δικαίωμα στην άμβλωση– την Αγγλία και την Αυστραλία.
Ένα κοινό στοιχείο που διαπερνούσε τις τοποθετήσεις ήταν πως μόνο μέσα από τους αγώνες μας για ανατροπή αυτού του συστήματος που τρέφεται από τις ανισότητες και τις διακρίσεις, θα καταφέρουμε να απαλλαγούμε από τη γυναικεία καταπίεση και το σεξισμό.
Σχετικά άρθρα
- ΗΠΑ: Δεν πέρασε το «TrumpCare», νέα νίκη του «15Now»! Συνέντευξη με την Σάμα Σαγουάντ
- Βαρκελόνη: Πάνω από 600 αγωνιστές σε συγκέντρωση για τη Ρώσικη Επανάσταση
- Ισπανία: «ένα γιγαντιαίο άλμα προς τα αριστερά». Συνέντευξη με τον Victor Taibo
- Paul Murphy – συνέντευξη: Η ιστορική νίκη των αγωνιστών του Jobstown
- Ισπανία – οι πρόσφατοι αγώνες της νεολαίας και των γυναικών. Συνέντευξη με την Άνα Γκαρθία [vid]
- Βαρκελώνη – Ιούλης 2017: 400 αγωνιστές συζητάνε και παλεύουν για μια άλλη Αριστερά
