Σοκ προκαλεί το δημοσίευμα του BBC, το οποίο αναμεταδόθηκε από πολλά ελληνικά ΜΜΕ, σύμφωνα με το οποίο 11 μεγαλουπόλεις σε όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν οξύ πρόβλημα λειψυδρίας και οι κάτοικοί τους κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς πόσιμο νερό ακόμη και μέσα στις επόμενους μήνες!
Συγκεκριμένα, σοβαρό πρόβλημα αντιμετωπίζουν το Λονδίνο, το Τόκιο, το Μαϊάμι, το Πεκίνο, η Μόσχα, το Σάο Πάολο, η Μπαγκαλόρ, το Κάιρο, η Τζακάρτα, η Κωνσταντινούπολη και η Πόλη του Μεξικό. Αν σε αυτές τις πόλεις προσθέσουμε τη Ρώμη, που σχεδόν στέρεψε από νερό το περασμένο καλοκαίρι, και το Κέιπ Τάουν, που σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις έχει αποθέματα πόσιμου νερού ως τις 11 Μαΐου, τότε ο αριθμός των μεγαλουπόλεων που απειλούνται ανεβαίνει στις 13 με συνολικό πληθυσμό που ξεπερνάει τα 150 εκατομμύρια ανθρώπους. Την ίδια στιγμή, σε όλο τον πλανήτη πάνω από 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό ενώ για 2,7 δις ανθρώπους το νερό είναι σπάνιο τουλάχιστον για ένα μήνα το χρόνο.
Δεν είναι φυσικό φαινόμενο
Για ποιο λόγο όμως έχουν φτάσει σε αυτό το εφιαλτικό σημείο μεγαλουπόλεις από σχεδόν όλες τις ηπείρους του πλανήτη; Πως έγινε και «ξαφνικά» υπάρχει έλλειψη πόσιμου νερού σε πόλεις από την Αμερικάνικη ήπειρο μέχρι την Ασία και από την Ευρώπη ως την Αφρική;
Σίγουρα δεν πρόκειται για τυχαία σύμπτωση, ούτε για ένα «φυσικό» φαινόμενο όπως υπονοείται συχνά. Το αντίθετο! Αυτά είναι τα αποτελέσματα της περιβαλλοντικής καταστροφής, της κλιματικής αλλαγής και των συγκεκριμένων πολιτικών που εφαρμόζονται στον τομέα της διαχείρισης του νερού. Και τα τρία απορρέουν από τις πολιτικές των κυβερνήσεων και την καταστροφική φύση της ίδιας της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας.
Κλιματική αλλαγή
Είναι γνωστό ότι η κλιματική αλλαγή και η άνοδος της θερμοκρασίας του πλανήτη προκαλεί καταστροφικές πλημύρες σε κάποιες περιοχές και ακραία φαινόμενα ξηρασίας σε κάποιες άλλες. Είναι επίσης γνωστό ότι αιτία της κλιματικής αλλαγής είναι οι εκπομπές των αερίων του θερμοκηπίου λόγω της όλο και μεγαλύτερης χρήσης ορυκτών καυσίμων στη βιομηχανία, την παραγωγή ενέργειας και τις μεταφορές.
Η άναρχη φύση της καπιταλιστικής οικονομίας έχει ως αποτέλεσμα την κατασπατάληση φυσικών πόρων και την αχρείαστη κατανάλωση καυσίμων. Το κυνήγι του κέρδους και η κυριαρχία των πολυεθνικών του πετρελαίου αποτελεί εμπόδιο στην αντικατάσταση των ορυκτών καυσίμων από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, πάνω από το 70% των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου τις τελευταίες δεκαετίες προέρχεται από μόλις 100 εταιρείες ενέργειας παγκοσμίως!
Ρύπανση υδάτινων πόρων και εγκατάλειψη των δικτύων ύδρευσης
Πέρα όμως από την ακραία ξηρασία που προκαλεί το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η έλλειψη σε πόσιμο νερό οφείλεται και στη μεγάλη ρύπανση των διαθέσιμων υδάτινων πόρων. Για παράδειγμα στην Μπαγκαλόρ, λόγω της ρύπανσης το 85% του νερού των λιμνών θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μόνο για άρδευση και βιομηχανική ψύξη ενώ καμία από τις κοντινές της λίμνες δεν είναι κατάλληλη για υδροδότηση ή κολύμβηση! Αντίστοιχα προβλήματα εκτεταμένης ρύπανσης αντιμετωπίζουν και το Κάιρο, η Μόσχα και το Πεκίνο.
Τέλος, σχεδόν σε όλες τις παραπάνω πόλεις βασικός παράγοντας της λειψυδρίας είναι τα απαρχαιωμένα δίκτυα υδροδότησης που χάνουν από διαρροές ένα πολύ μεγάλο μέρος του πόσιμου νερού. Σύμφωνα με τη γερμανική περιβαλλοντική συμβουλευτική «GIZ» το ποσοστό του νερού που χάνεται λόγω δικτύου φτάνει για τις αναπτυσσόμενες χώρες ως και το 80% ενώ ακόμη και σε ορισμένες περιοχές των ΗΠΑ το ποσοστό αυτό φτάνει στο 50%. Η εγκατάλειψη των δικτύων υδροδότησης είναι μια από τις κύριες αιτίες της λειψυδρίας όχι μόνο για το Σάο Πάολο, τη Τζακάρτα, το Μεξικό και την Μπαγκαλόρ αλλά και για το Λονδίνο! Κι όλα αυτά τη στιγμή που μια απειροελάχιστη παγκόσμια ελίτ θησαυρίζει αμύθητα πλούτη σε φορολογικούς παραδείσους.
Αγώνας για το σοσιαλισμό
Είναι λοιπόν φανερό ότι ο καπιταλισμός δεν δημιουργεί μόνο τεράστια κοινωνικά προβλήματα (όπως η φτώχεια, η ανεργία κλπ) αλλά απειλεί την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Ο αγώνας για να έχουν όλοι οι άνθρωποι πρόσβαση σε καθαρό νερό χρειάζεται να συνδεθεί με τον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και το χτίσιμο της σοσιαλιστικής κοινωνίας όπου η επιστημονική πρόοδος, τα τεχνολογικά επιτεύγματα και οι παραγωγικές δυνατότητες δεν αποτελούν απειλή αλλά μέσα απελευθέρωσης.
