Χρειάζεται στρατηγική ρήξης! 
Oι «εταίροι» οδηγούν τον ΣΥΡΙΖΑ στον γκρεμό 

Οι λεγόμενοι «εταίροι» απαιτούν απλά και καθαρά: συνέχιση της λιτότητας! Και το κάνουν με τρόπο ωμό, προκλητικό και χυδαίο!

Μπορεί η κυβέρνηση να λέει πως οι κόκκινες γραμμές παραμένουν κόκκινες, όμως τα ερωτήματα που απασχολούν τα εργατικά και λαϊκά στρώματα καθώς και τον κόσμο της Αριστεράς είναι πολλά! Μόνο τις τελευταίες 2-3 μέρες είχαμε δηλώσεις όπως:

• Του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου Νίκου Φίλη που είπε καθαρά πως θα συνεχιστεί η λιτότητα, αλλά θα είναι πιο ήπια
• Του αντιπροέδρου Γιάννη Δραγασάκη που είπε πως ήταν λάθος που δόθηκε στο πολιτικό επίπεδο μάχη στις «διαπραγματεύσεις» με τους «εταίρους»
• Και του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών, Ευκλείδη Τσακαλώτου, που μίλησε για έλλειψη πείρας στον κυβερνητικό επιτελείο.

Υπάρχει κάτι που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει στη νέα κυβέρνηση υπό τον ΣΥΡΙΖΑ. Την ειλικρινή και καλή διάθεση να προσπαθήσει να βρει έξοδο από την κρίση και λύσεις υπέρ των συμφερόντων των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων. Όπως όλοι ξέρουμε όμως, δεν φτάνουν οι καλές προθέσεις. 

Οι δανειστές απαιτούν:

• Να μην αλλάξει τίποτα στις εργασιακές σχέσεις, να μην αποκατασταθούν οι συλλογικές συμβάσεις, ούτε ο βασικός μισθός
• Να ανοίξει ξανά το ασφαλιστικό: να μειωθούν ξανά οι συντάξεις ή να αυξηθούν ξανά τα όρια συνταξιοδότησης ή και τα δύο.
• Να γίνουν όλες οι ιδιωτικοποιήσεις «φαστ-τρακ» (δηλαδή γρήγορα και τσάμπα  – κανονικό ξεπούλημα) όπως τις έκανε μια χαρά το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.
• Να αυξηθεί ο ΦΠΑ –η φορολογία στα είδη μαζικής κατανάλωσης που χτυπά κύρια τα λαϊκά στρώματα. 

Θέλουν επομένως να σύρουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια «διαπραγμάτευση» στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα εγκαταλείψει τις βασικές του εξαγγελίες και σ’ αντάλλαγμα αυτοί θα του παραχωρήσουν κάποια ψίχουλα.

Ακόμα και αν τα ψίχουλα που παραχωρήσουν οι δανειστές αποτελούν για τους Έλληνες εργαζόμενους, άνεργους και φτωχούς κάποια ανακούφιση απέναντι στη συγκυβέρνηση ΝΔ–ΠΑΣΟΚ, δεν μπορούν να προσφέρουν καμία προοπτική και κανένα μέλλον.

Πολύ σύντομα θα εξαντληθούν τα όποια προσωρινά οφέλη, γιατί η κοινωνία θα συνεχίσει να παραμένει «γονατισμένη» κάτω από το ασήκωτο και εγκληματικό χρέος και θα συνεχίσει να στηρίζεται στα μεγάλα ιδιωτικά κεφάλαια, ιδιαίτερα καθώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει απεμπολήσει την προεκλογική δέσμευσή της να σταματήσει τις ιδιωτικοποιήσεις. Οικονομική μεγέθυνση και ανάπτυξη με αυτούς τους όρους δεν υπάρχει.

Και βέβαια, το όπλο των δανειστών ενάντια στη νέα κυβέρνηση είναι ένα: η απειλή της εξόδου από το ευρώ. Το οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ και η ηγετική ομάδα έχουν ευθύνη να αναγνωρίσουν αυτή την πραγματικότητα καθαρά και να το πουν στον ελληνικό λαό!

Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, δεν υπάρχουν πια «ασάφειες». Μπροστά στον ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει το δίλημμα «παραμονή στο ευρώ και λιτότητα» ή «άρνηση της λιτότητας και επιλογή ενός διαφορετικού δρόμου».

Αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιλέξει «ευρώ και λιτότητα» αυτό θα αποτελέσει ιστορική ήττα για την Αριστερά και μια τραγωδία για την ελληνική κοινωνία.

Θα δείξει ότι και η Αριστερά είναι «μία από τα ίδια»: άλλα λέει όταν είναι στην αντιπολίτευση κι άλλα κάνει όταν είναι στην κυβέρνηση! Κάτι τέτοιο θα προκαλέσει μαζική απογοήτευση στην κοινωνία η οποία θα στραφεί στο μόνο δρόμο που θα υπόσχεται δυναμικές λύσεις – την ακροδεξιά. Αυτές οι συνέπειες δεν θα αφορούν μόνο τον ελληνικό χώρο, αλλά θα έχουν διεθνείς διαστάσεις – προεκτάσεις. Γιατί εκατομμύρια εργαζόμενοι παρακολουθούν τις εξελίξεις στην Ελλάδα και επενδύουν στον ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζοντας «να τα καταφέρει».

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να υποχωρήσει. Και αν οι «δανειστές» ή οι «εταίροι» (ή για να είμαστε πιο ακριβείς «τα κοράκια») δεν υποχωρούν από τις απαιτήσεις τους, τότε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει:

• να εξηγήσει ποια είναι η πραγματικότητα στον ελληνικό λαό

• να πάρει θέση υπέρ της εξόδου από το ευρώ στη βάση μιας πολιτικής σύγκρουσης με τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα σαν τη μόνη ρεαλιστική και πρακτική απάντηση στην κατάσταση με την οποία είναι αντιμέτωπη η χώρα

• να ξεκαθαρίσει ότι δεν πληρώνει το χρέος

• να προτείνει μια σειρά από σοσιαλιστικές πολιτικές σαν τη μοναδική ρεαλιστική απάντηση στη κρίση: έλεγχος κίνησης κεφαλαίων και εμπορίου, πέρασμα της ιδιοκτησίας, ελέγχου και διαχείρισης του τραπεζικού συστήματος στο δημόσιο και την κοινωνία, εθνικοποίηση των στρατηγικών επιχειρήσεων και τομέων της οικονομίας, σχέδιο για παραγωγική ανασυγκρότηση, δομές κοινωνικού και εργατικού ελέγχου και διαφάνειας σε όλο το φάσμα της οικονομίας

• να προσφύγει στον ελληνικό λαό (με δημοψήφισμα) ώστε να κάνει ο ίδιος την επιλογή του

• να απευθύνει ταξικό κάλεσμα αλληλεγγύης στους εργαζόμενους της υπόλοιπης Ευρώπης, οι οποίοι έχουν ήδη δείξει με πολλούς τρόπους τη συμπαράστασή τους στους Έλληνες εργαζόμενους, για κοινούς αγώνες στον στόχο και την προοπτική συνολικών πανευρωπαϊκών ανατροπών, για την Ευρώπη των Εργαζομένων και του Σοσιαλισμού.

Οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης και των ΜΜΕ δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν ότι οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν είναι διατεθειμένοι για ρήξη με την ΕΕ. Και «φτιάχνουν» τη μια δημοσκόπηση μετά την άλλη για να το «αποδείξουν» (ξαφνικά αυτοί που ποδοπάτησαν τα δικαιώματα και τη θέληση του ελληνικού λαού παριστάνουν τους… υπερασπιστές της βούλησής του!!).

Όσοι το υποστηρίζουν αυτό, είτε δεν γνωρίζουν καθόλου καλά τους Έλληνες εργαζόμενους είτε λένε ψέματα. Το ελληνικό εργατικό κίνημα έχει δείξει σε όλο τον κόσμο πώς δίνονται οι μάχες και οι αγώνες – εδώ και δεκαετίες! Δεν χρειάζεται μαθήματα αγωνιστικότητας! Όμως γίνεται καθημερινά δέκτης μιας μαζικής διαρκούς προπαγάνδας που «εξηγεί» πως έξω από το ευρώ σημαίνει «κόλαση»!

Παρ’ όλα αυτά τα ποσοστά υπέρ της ρήξης στις δημοσκοπήσεις αποτελούν πολύ ισχυρές μειοψηφίες που κυμαίνονται από το 20% μέχρι και το 45%. Αυτές οι μειοψηφίες θα μετατραπούν σε πανίσχυρες πλειοψηφίες αν ο ΣΥΡΙΖΑ αλλάξει τοποθέτηση και προτείνει καθαρά και ξάστερα τη σύγκρουση με την ΕΕ των μονοπωλίων και των πολυεθνικών και με τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα, για μια σοσιαλιστική προοπτική! Σ’ αυτή την περίπτωση αυτοί που θα βρεθούν στην «κόλαση» δεν θα είναι ο ελληνικός λαός, αλλά η άρχουσα τάξη, τα ΜΜΕ της διαπλοκής και οι «εταίροι» τους στις Βρυξέλλες.