Του σ. Goncalo Romeiro από τον «Επαναστατικό Σοσιαλισμό», πορτογαλικό τμήμα της CWI
Eπιμέλεια: Αλέξανδρος Πραντούνας
Σχεδόν 1 εκ. εργαζόμενοι και νεολαίοι βγήκαν στους δρόμους της Πορτογαλίας στις 15/9 σε περισσότερες από 40 πόλεις της χώρας. Οι διαδηλώσεις, στις οποίες συμμετείχαν συνδικάτα και αριστερές οργανώσεις, οργανώθηκαν σε μεγάλο βαθμό διαδικτυακά, με βασικό σύνθημα: «Έξω η Τρόικα! Θέλουμε τις ζωές μας πίσω!».
Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές περικύκλωσαν το κοινοβούλιο απαιτώντας την πτώση της κυβέρνησης. Αυτή η ξαφνική έκρηξη, σε μια στιγμή που η πορτογαλική ελίτ πίστευε πως έχει τα πράγματα υπό έλεγχο, ανοίγει μια νέα περίοδο για την ταξική πάλη στην χώρα.
Μόλις ένας χρόνος έχει περάσει από όταν ήρθε στην εξουσία η κυβέρνηση συνεργασίας των δύο δεξιών κομμάτων PDS (Συντηρητικοί) και CDS (Χριστιανοδημοκράτες) που με την στήριξη του ΣΚ («Σοσιαλιστικό» Κόμμα) επέβαλαν σκληρές πολιτικές λιτότητας στους εργαζομένους και τους συνταξιούχους υπό τις οδηγίες της Τρόικα. Αυτές οι αντεργατικές πολιτικές υποτίθεται πως υιοθετήθηκαν για να ξεπληρώσουμε το χρέος και να μειώσουμε το έλλειμμα, όμως τίποτα από τα δύο δεν έγινε, ενώ το χρέος μεγάλωσε κι άλλο!
Πρόκειται για μια κοινωνική καταστροφή! Πάνω από μισό εκ. άνθρωποι μετανάστευσαν σε ένα χρόνο, η ανεργία στην νεολαία ξεπερνά το 35%, η υγεία, η εκπαίδευση και οι κοινωνικές υπηρεσίες καταρρέουν! Αυτά είναι τα αποτελέσματα της πολιτικής τους!
Η κυβέρνηση παραπαίει
Η κυβέρνηση είναι αυτή την στιγμή πολύ στριμωγμένη και κινδυνεύει με πτώση καθώς οι βουλευτές που την υποστηρίζουν είναι διχασμένοι σχετικά με το αν πρέπει ή όχι να στηρίξουν ένα νέο πακέτο μέτρων που περιλαμβάνει περικοπές στους μισθούς παράλληλα με νέες φοροαπαλλαγές για τους εργοδότες.
Κάτω από το βάρος της μαζικής κατακραυγής ενάντια στην κυβέρνηση, η μεγαλύτερη εργατική Συνομοσπονδία, η CGTP1 υιοθέτησε το αίτημα για πτώση της κυβέρνησης!
Η άρχουσα τάξη βλέπει πως η κυβέρνηση αυτή την στιγμή παραπαίει, όμως φοβάται όπως ο διάβολος το λιβάνι το πιθανό αποτέλεσμα πρόωρων εκλογών. Ιδιαίτερα μετά τα πρόσφατα αποτελέσματα στην Ελλάδα, με την παραλίγο νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές, οι φόβοι τους είναι κατανοητοί. Στην πραγματικότητα βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου η δημοκρατία έχει γίνει πολύ επικίνδυνη για αυτούς που έχουν την εξουσία. Το κατεστημένο μιλά για την ανάγκη μια κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας», μιας διεύρυνσης της κυβερνητικής συμμαχίας στην οποία να συμπεριληφθούν και οι Σοσιαλιστές, ή κάποιου είδους ευρύ ανασχηματισμό, αλλά σε καμία περίπτωση για νέες εκλογές! Ότι και αν τελικά επιλέξουν, το βέβαιο είναι πως οι αντεργατικές πολιτικές θα συνεχιστούν.
Τα επόμενα βήματα του αγώνα
Η διαδήλωση της 15ης Σεπτέμβρη ήταν ένα σημαντικό βήμα, όμως χρειάζεται περαιτέρω κλιμάκωση. Είναι απαραίτητο να ξεκινήσει μια πλατειά εκστρατεία, κύρια στην βάση των συνδικάτων, για την υιοθέτηση του αιτήματος για μια νέα 24ωρη γενική απεργία, σοβαρά προετοιμασμένη. Οι διοργανωτές της διαδήλωσης της 15/9 στηρίζουν ήδη ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Χρειάζεται να οργανωθούν συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά και χώρο δουλειάς, συνελεύσεις που θα αναλάβουν να προετοιμάσουν και να οργανώσουν την απεργία, ούτως ώστε να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα. Το πιθανότερο βέβαια είναι πως η κυβέρνηση δεν πρόκειται να πέσει με μια ακόμη 24ωρη απεργία, όσο επιτυχημένη κι αν είναι αυτή. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για την ανάγκη να μετατρέψουμε την απεργία σε διαρκείας μέχρι να πέσουν.
Διεθνισμός
Η διαδήλωση της 15/9 έλαβε χώρα την ίδια στιγμή που 1 εκ. Ισπανοί εργαζόμενοι πλημμύριζαν τους δρόμους της Μαδρίτης διαμαρτυρόμενοι για τις βάναυσες περικοπές της κυβέρνησης Ραχόι.
Είναι φανερό πως είναι απαραίτητο αλλά και εφικτό να συντονίσουμε τους αγώνες μας σε διεθνές επίπεδο. Αν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες εννοούσαν πραγματικά αυτά που λένε όταν μιλούν για διεθνή δράση θα προχωρούσαν άμεσα στην διοργάνωση μιας παν-ιβηρικής απεργίας. Ακόμη παραπέρα, θα συντόνιζαν τους αγώνες σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Κάτι τέτοιο θα έδειχνε στην πράξη πως υπάρχει εναλλακτική απάντηση απέναντι στην ΕΕ του κεφαλαίου.
Κάτω η Τρόικα – για μια κυβέρνηση των εργαζομένων, των ανέργων και της νεολαίας!
Ο αγώνας για την πτώση της κυβέρνησης πρέπει να συνεχιστεί! Όμως μπροστά σε αυτή την πιθανότητα είναι απαραίτητο τα κόμματα και οι οργανώσεις της Αριστεράς, με πρώτα το Κομμουνιστικό Κόμμα και το Μπλόκο της Αριστεράς, μαζί με τα μαχητικά συνδικάτα και τα κοινωνικά κινήματα να σχηματίσουν ένα κοινό μέτωπο για να μπορέσουν να προσφέρουν μια ορατή εναλλακτική λύση απέναντι στα κόμματα του κεφαλαίου.
Όμως η ενότητα δεν αρκεί. Χρειάζονται και σωστές πολιτικές θέσεις.
Μια τέτοια συμμαχία θα έπρεπε κατ’αρχήν να παλεύει για άρνηση πληρωμής του δημόσιου χρέους. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε αλλαγή στάσης από το Μπλόκο της Αριστεράς που μιλάει για «αναδιαπραγμάτευση». Επόμενο απαραίτητο βήμα, η εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση, ούτως ώστε να μετατραπούν οι τράπεζες από δυνάστες σε εργαλείο για την ανάπτυξη της οικονομίας προς όφελος της κοινωνίας.
Η υιοθέτηση τέτοιων πολιτικών από τη μαζική αριστερά και τα αριστερά συνδικάτα της Πορτογαλίας θα είχε καταλυτικό αντίκτυπο σε όλη την Ευρώπη και πρώτα απ’ όλα το σύνολο του Νότου – Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, κλπ – όπου οι εργαζόμενοι στενάζουν κάτω από παρόμοιες πολιτικές και αναζητούν με αγωνία διέξοδο και προοπτική στους αγώνες τους και ενάντια στις πολιτικές της άρχουσας τάξης, του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου και της Τρόικας.
____________________________________
