Ο αρθρογράφος Κωνσταντίνος Λεντάκης της Athens Voice, φαίνεται πως ζήλεψε την υψηλού επιπέδου δημοσιογραφία του Fox News που είχε δημοσιεύσει ένα «χρήσιμο οδηγό επιβίωσης» ώστε τα νέα παιδιά των ΗΠΑ να μην γίνουν «σοσιαλιστές» (μακριά από εμάς) και είπε να συντάξει ένα αντίστοιχης λάσπης και ψεμάτων άρθρο, που κατακεραυνώνει το μάθημα της κοινωνιολογίας στο Λύκειο, το οποίο πλέον θα εξετάζεται στις πανελλαδικές της Γ’ Λυκείου.
Μάλιστα, η «πρεμούρα» του να κατακεραυνώσει αυτήν την επιλογή του Υπουργείου Παιδείας ήταν πολύ μεγάλη, αφού αφιέρωσε πάνω από 2000 λέξεις για να μας εξηγήσει ότι «η ένταξη της κοινωνιολογίας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση δεν είναι τίποτα άλλο παρά πλύση εγκεφάλου σε ανήλικους μαθητές» (όποιος/α έχει κουράγιο μπορεί να διαβάσει ολόκληρο το άρθρο του εδώ).
Κοινωνική δικαιοσύνη και άλλες αηδίες
Η αλήθεια βέβαια είναι πως όταν ο αρθρογράφος μιλάει για «Αριστερά» εννοεί την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ βέβαια όλος ο κόσμος ξέρει ότι εγκατέλειψε την Αριστερά όταν αποφάσισε να εφαρμόσει πολιτικές του συστήματος ενάντια στα λαϊκά στρώματα. Αυτό δεν ενοχλεί τους δεξιούς σχολιαστές, για τους οποίους η αλήθεια και η πολιτικά και επιστημονικά τεκμηριωμένη άποψη είναι ξένες λέξεις. Ίσα ίσα τους βολεύει κιόλας να χρησιμοποιούν ένα κόμμα που κάποτε ανήκε στην Αριστερά και συμβιβάστηκε, προκειμένου να χτυπήσουν την πραγματική Αριστερά και τον Μαρξισμό. Γιατί η ουσία του άρθρου δεν είναι να χτυπηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η προσπάθεια να περιοριστεί η απήχηση που έχουν οι αριστερές ιδέες στην κοινωνία και ειδικά στην νεολαία.
Σύμφωνα με την περιγραφή του Λεντάκη λοιπόν, η «κοινωνική δικαιοσύνη» θεωρείται η χειρότερη από όλες τις αριστερές ιδεοληψίες!
«Σύμφωνα με το μάθημα της κοινωνιολογίας οι οικονομικές ανισότητες οφείλονται στην εκμετάλλευση, δηλαδή την αδικία. Η ιδέα της υπεραξίας της εργασίας του Μαρξ, η οποία επίσης διδάσκεται στην κοινωνιολογία, σημαίνει ότι, όταν ένας πολίτης παράγει πλούτο, το πετυχαίνει εξαιτίας της εκμετάλλευσης του συνανθρώπου του. Συνεπώς, το να πλουτίζει κάποιος, γίνεται εις βάρος κάποιου άλλου.»
Και συμπληρώνει:
«Φυσικά, δεν ισχύει ούτε κατά διάνοια κάτι τέτοιο, επειδή όταν κάποιος πλουτίζει, το πετυχαίνει παρέχοντας είτε προϊόντα, είτε υπηρεσίες που ζητούν οι συνάνθρωποι του και το κάνει προσφέροντας απασχόληση σε άλλους συνανθρώπους του.»
Που είδατε την εκμετάλλευση;
Ούτε κατά διάνοια! Μα, πώς τους πέρασε κάτι τέτοιο από το μυαλό; Και είναι και «σπουδαγμένοι άνθρωποι» οι κοινωνιολόγοι, ποιος να το φανταζόταν πως θα έκαναν τέτοια τραγικά λάθη στην ανάλυσή τους…
Μήπως είχαν στο μυαλό τους τις εταιρείες τηλεπικοινωνιών, που παρέχουν υπηρεσίες και πλουτίζουν όχι μόνο από αυτές αλλά και από τους μισθούς-χαρτζιλίκι που δίνουν στους/ις εργαζόμενους/ες τους;
Μήπως έμαθαν τα νέα για την αλυσίδα Today, που στο όνομα της αύξησης του βασικού μισθού, αύξησε τις τιμές στα προϊόντα της, μετακυλώντας το κόστος στους πελάτες, δηλαδή και πάλι σε εγαζόμενους/ες; ()
Ή μήπως διάβασαν κανένα από αυτά τα «υπεραριστερά» δημοσιεύματα όπως η έκθεση της φιλανθρωπικής οργάνωσης Oxfam που ούτε λίγο ούτε πολύ μας λέει ότι το 82% του πλούτου που παράχθηκε παγκοσμίως κατά τη διάρκεια του 2017 κατέληξε στις τσέπες του πλουσιότερου 1% του πλανήτη; Και αλήθεια, ποιος τον παρήγε αυτόν τον πλούτο; Το 1% που τον καρπώθηκε;
Καπιταλιστικό όνειρο
Βέβαια, για τους εκπροσώπους του νεοφιλελευθερισμού, όπως είναι η Athens Voice και οι συντάκτες της, όλα αυτά είναι «ψιλά γράμματα». Απέναντι στην εκμετάλλευση των εργαζομένων από τους εργοδότες, πετάνε ένα παράδειγμα όπως του Μπιλ Γκέιτς, του αυτοδημιούργητου δισεκατομμυριούχου, για να μας πείσουν πως εμείς φταίμε που δεν είμαστε αρκετά ικανοί/ες, προσηλωμένοι/ες στον στόχο μας κοκ και για αυτό δεν έχουμε πλουτίσει! Η ίδια, παλιά και βαρετή προπαγάνδα του «αμερικάνικου ονείρου» που ο «καθένας μπορεί να γίνει πλούσιος». Οι νέες τεχνολογίες μπορεί να επέφεραν κάποιες ανατροπές στην τράπουλα και μια αναδιοργάνωση στην κορυφή της καπιταλιστικής πυραμίδας, ωθώντας τον Μπιλ Γκέιτς και τον Τζέφ Μπέζος να γίνουν οι πιο πλούσιοι άνθρωποι στον κόσμο σήμερα. Αλλά αυτό τι σχέση έχει με το πως ζει η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων σήμερα;
Δεν χρειάζεται πάντως να είναι κανείς γνώστης της κοινωνιολογίας για να διαβάσει την έκθεση του ΟΟΣΑ η οποία αναφέρει ότι από τη δεκαετία του ’90 στις πιο ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου η «κοινωνική κινητικότητα» (δηλαδή η δυνατότητα των χαμηλότερων στρωμάτων να ανέλθουν οικονομικά) έχει κολλήσει…
«Ανάπτυξη» και αποικιοκρατία
Φυσικά, ο Λεντάκης δεν αρκείται μόνο στην «κοινωνική ανάλυση» αλλά επιχειρεί να «αναλύσει» και την παγκόσμια οικονομία. Ο Λεντάκης αμφισβητεί ότι οι χώρες του τρίτου κόσμου είναι φτωχές λόγω των αποικιοκρατιών και του καπιταλισμού της Δύσης, όπως μας λένε οι κοινωνιολόγοι, εξηγώντας ότι
«οι χώρες του Τρίτου Κόσμου που υιοθέτησαν τον καπιταλισμό, ήδη από την τελευταία δεκαετία του προηγούμενου αιώνα ανήκαν στις πιο πλούσιες του κόσμου, όπως οι Ασιατικές Τίγρεις της Νότιας Κόρεας, της Σιγκαπούρης, της Ταϊβάν και του Χονγκ Κονγκ».
Κατ’ αρχήν, τι μας λέει εδώ ο Λεντάκης; Ότι ενώ οι Νοτιοκορεάτες υιοθέτησαν τον καπιταλισμό (πώς υιοθετούμε εμείς ένα αδέσποτο, κάπως έτσι) και ζουν μέσα στα πλούτη, οι Αφρικανοί κλείσανε τα σπίτια τους, δεν άφησαν τον καπιταλισμό να μπει μέσα και τώρα ζουν με τις συνέπειες των πράξεών τους! Την τελευταία φορά που ρωτήσαμε όλες οι χώρες της Αφρικής καπιταλισμό είχαν, πως και δεν ζούνε μέσα στα πλούτη λοιπόν;
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς κοινωνιολόγος για να ξέρει ότι η Αφρική παράγει περισσότερο πλούτο απ’ ότι γνωρίζουμε, μόνο που κάποιοι τον απομυζούν και πλουτίζουν από αυτόν…
Στον παγκόσμιο καταμερισμό του συστήματος υπήρξε όντως μια μεταφορά παραγωγικών δραστηριοτήτων από τις δυτικές χώρες σε κάποιες χώρες της Ασίας. Αυτό όμως έγινε για να εκμεταλλευτούν οι βιομηχανίες ακριβώς τα φτηνά εργατικά χέρια στις περιοχές αυτές. Και αυτό κάνουν. Η «ανάπτυξη» στην Ασία έφερε την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων και του περιβάλλοντος.
Ε, οι ναζί δεν είναι δα και τόσο κακοί…
Το πραγματικό πρόβλημα όμως είναι, ότι οι απόψεις του Λεντάκη ξεπερνούν τα όρια της γελοιότητας και καταλήγουν επικίνδυνες:
«Οι μαθητές του Λυκείου θα όφειλαν να μάθουν γιατί η κοινωνική δικαιοσύνη είναι μια δηλητηριώδης ουσία για την κοινωνία και γιατί είναι πολύ πιο επικίνδυνη από την φυλετική καθαρότητα, που προήγαγε ο φασισμός.»
Το να αναγνωρίζουμε πως οι εργοδότες μας πλουτίζουν στις πλάτες μας, είναι πιο επικίνδυνο από τον φασισμό! Τί μπορεί να πει κανείς για αυτήν την δήλωση; Αναρωτιόμαστε, μπορεί να κοιτάξει επιζήσαντες του ολοκαυτώματος στα μάτια και να το επαναλάβει; Μπορεί να κοιτάξει τη Μάγδα Φύσσα στα μάτια -τη μάνα του εργάτη, δολοφονημένου από φασίστα Παύλου Φύσσα- και να της πει η κοινωνική δικαιοσύνη είναι πιο επικίνδυνη από τον φασισμό; Ναι, πιθανά μπορεί, γιατί από ό,τι φαίνεται, ο Λεντάκης έχει τεράστιες δόσεις κυνισμού στον οργανισμό του… Και οι «θεωρία των δύο άκρων» είναι πολύ της μόδας στους νεοφιλελεύθερους τελευταία.
Η παραχάραξη της ιστορίας
Μια επίσης συνηθισμένη τακτική των υπερασπιστών του καπιταλιστικού συστήματος είναι να χρησιμοποιούν τον σταλινισμό ως παράδειγμα για την αποτυχία των αριστερών ιδεών, του μαρξισμού και της ύπαρξης εναλλακτικού κοινωνικο-οικονομικού συστήματος.
Έτσι την παραπάνω αισχρή δήλωση ο Λεντάκης την αιτιολογεί γράφοντας:
«Ο στόχος της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι να βοηθήσει τους λιγότερο επιτυχημένους ανθρώπους, όμως όπου εφαρμόστηκε έφερε τραγωδίες, που δεν είχαν σε τίποτα να ζηλέψουν το Ολοκαύτωμα. Η πρώτη εφαρμογή της ήταν στην αγροτική παραγωγή της Σοβιετικής Ένωσης και οδήγησε στη γενοκτονία των Ουκρανών, οκτώ χρόνια πριν από το Ολοκαύτωμα.»
«Κλασική» η παρομοίωση του ολοκαυτώματος με τον σταλινισμό, την έχουμε ακούσει από πολλούς νεοφιλελεύθερους αναλυτές. Αν και η άνοδος του Στάλιν στην εξουσία, αποτέλεσε την αρχή του τέλους για μία πραγματικά σοσιαλιστική κοινωνία, αν και ο Στάλιν είναι υπεύθυνος για πολλά εγκλήματα, το να παρουσιάζεται σαν το «αντίστοιχο» του Χίτλερ και του φασισμού είναι απαράδεκτο! Και παραβλέπει τελείως το γεγονός πως αν δεν υπήρχε η Σοβιετική Ένωση ο Χίτλερ πιθανά να είχε επιβάλλει τον φασισμό σε ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη!
Δεν αποτελεί κανενός είδους έκπληξη πως στο ίδιο άρθρο συναντάμε (ανάμεσα σε άλλα) ιστορικά ψέματα και λάσπη για τη Ρώσικη Επανάσταση του 1917. Καταρχήν, για να βάλουμε τα πράγματα -επιτέλους- στην θέση τους, μας λέει ο Λεντάκης, δεν ήταν επανάσταση.
«Η Ρωσική επανάσταση που ανέτρεψε πέντε αιώνες Τσαρικού αυταρχισμού συνέβη τον Φεβρουάριο του 1917, ενώ η λεγόμενη Οκτωβριανή Επανάσταση αποτέλεσε ένοπλο πραξικόπημα του Λένιν, που ανέτρεψε την πρώτη απόπειρα της Ρωσίας να πειραματισθεί με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία.»
Η Οκτωβριανή Επανάσταση κύριε Λεντάκη, αποτέλεσε τη συνέχεια των επαναστατικών διαδικασιών που ξεκίνησαν τον Φλεβάρη του ’17 (και νωρίτερα) και στην οποία συμμετείχαν μεγάλες δυνάμεις των εργατών και των αγροτών της Ρωσίας, για αυτό και ήταν πετυχημένη! Και ανέτρεψε την προσωρινή κυβέρνηση που προέκυψε μετά την επανάσταση του Φλεβάρη, που δεν είναι «πειραματισμός με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία» αλλά μια προσπάθεια να συνεχιστεί ο πόλεμος και η εκμετάλλευση των φτωχών Ρώσων και μετά την ανατροπή του Τσάρου!
Δείξε μου τον αρθρογράφο, να σου πω ποιους υποστηρίζει…
Δεν μπορούμε φυσικά να απαντήσουμε σε κάθε πιθανή και απίθανη ιδεοληψία που εκφράζει ο Λεντάκης στο άρθρο του. Αφήνουμε για παράδειγμα στην άκρη την θέση του ότι δεν υπάρχει καταπίεση των γυναικών σήμερα…
Μπορεί το άρθρο της Athens Voice και του Λεντάκη να είναι γεμάτο λάσπη, ανακρίβειες και κυνισμό, εξυπηρετεί όμως πολύ καλά τους σκοπούς του. Αμαυρώνει το όνομα και τις αξίες της Αριστεράς, ενώ πετάει το δόλωμα πως στόχος του είναι η υπεράσπιση και η προστασία της νέας γενιάς από επικίνδυνες ιδέες.
Παρόλα αυτά, αν κάποιοι/ες από τους/ις αναγνώστες/τριες αναρωτιούνται ακόμα ποια ιδεολογία και ποιες πολιτικές υπερασπίζεται ο Λεντάκης, αντιγράφουμε από το μικρό βιογραφικό του στην Athens Voice:
«…το 2014 διετέλεσε ειδικός σύμβουλος των υπουργών Αβραμόπουλου και Δένδια στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας.»
Μεγάλη έκπληξη!
