Οι εκλογές που έρχονται είναι ιστορικές.
Έχουμε στην πραγματικότητα δύο επιλογές.
Η μία είναι να συνεχίσουν να κυβερνούν αυτοί που είναι σήμερα στην κυβέρνηση: ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, οι εκλεκτοί της Τρόικας, των «αγορών», των Ελλήνων εφοπλιστών και τραπεζιτών.
Η άλλη επιλογή είναι να γυρίσουμε σελίδα, να παλέψουμε για κάτι εντελώς διαφορετικό, για μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτό, πρακτικά, με τα δεδομένα που έχουμε μπροστά μας, σημαίνει να δώσουμε δύναμη στον ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκοντας μια συνολική αλλαγή πορείας για τους εργαζόμενους, για την ελληνική κοινωνία.
Δισταγμοί και ανησυχίες – ότι πιο φυσικό
Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι είναι διστακτικοί. Ανησυχούν από την πρωτοφανή εκστρατεία τρόμου που έχει εξαπολυθεί από την άρχουσα τάξη και τα ΜΜΕ. Ανησυχούν επίσης γιατί βλέπουν ότι στην Αριστερά συνολικά κυριαρχεί η αντιπαράθεση και ο κατακερματισμός, αντί της συνεργασίας και του διαλόγου. Ανησυχούν γιατί στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν αντιφάσεις: δεν υπάρχει μια ενιαία, ξεκάθαρη γραμμή, υπάρχουν πολλά αριστερά μέλη και στελέχη με ριζοσπαστικές κι ανατρεπτικές απόψεις αλλά επίσης και ένα τμήμα το οποίο επιδιώκει το «στρογγύλεμα» των θέσεων και τον συμβιβασμό με τα μεγάλα συμφέροντα.
Το «Ξ» συμμερίζεται αυτή την ανησυχία και στέκεται με κριτική στάση απέναντι σε πολλές πτυχές της κεντρικής πολιτικής γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως την ίδια στιγμή πρέπει να πάρουμε θέση – δεν είμαστε «Πόντιοι Πιλάτοι», δεν «νίπτουμε τας χείρας» αποφεύγοντας τις ευθύνες που μας αναλογούν!
Η λαθεμένη στάση της εκτός ΣΥΡΙΖΑ Αριστεράς
Δεν συμμεριζόμαστε έτσι καθόλου, τη στάση της εκτός ΣΥΡΙΖΑ Αριστεράς (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α.) που αρνούνται να συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ και να παλέψουν για μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Η στάση αυτή είναι λαθεμένη για ένα προφανή λόγο: ενισχύει τις πιθανότητες νίκης των σημερινών κυβερνώντων!
Ας φανταστούμε μόνο για μια στιγμή, τι θα σημαίνει, αν αυτοί οι «ληστές» που έχουν διαλύσει τις ζωές μας και την κοινωνία ολόκληρη, κερδίσουν τις εκλογές και αυτές οι ίδιες πολιτικές συνεχίσουν να εφαρμόζονται για μια ολόκληρη 4ετία ακόμη!
Η Αριστερά οφείλει να μάθει να συνεργάζεται για να αντιμετωπίζει τον κοινό αντίπαλο – την άρχουσα τάξη, το κεφάλαιο, τα ΜΜΕ που ελέγχει κλπ.
«Μα υπάρχουν πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές» θα απαντήσουν οι υπερασπιστές της αντίθετης άποψης.
Ασφαλώς υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν. Όμως αυτές δεν πρέπει να γίνονται εμπόδιο για τις απαραίτητες συνεργασίες, γιατί αυτό ισοδυναμεί με το να κερδίζουν πάντα οι ταξικοί μας αντίπαλοι, το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκφραστές. Αυτές οι διαφορές, στα πλαίσια των κοινών συνεργασιών, πρέπει να συζητούνται, ελεύθερα, ανοικτά και δημόσια, μπροστά στα κινήματα και την κοινωνία – που πρέπει να είναι και οι τελικοί κριτές, που να καθορίζουν τις τελικές αποφάσεις, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες!
Τι μας υπόσχονται; Ένα «αργό θάνατο»…
Τι μας υπόσχονται οι Σαμαράδες και οι Βενιζέλοι; Το λένε οι ίδιοι! Να πουλήσουν τα πάντα, γη, θάλασσα, ήλιο και αέρα, στα μεγάλα συμφέροντα! Να μας πάρουν ακόμα και τα σπίτια, επειδή δεν έχουμε να πληρώσουμε τις δόσεις των δανείων εξαιτίας της κρίσης που προκάλεσαν οι ίδιοι! Να κρατήσουν τους μισθούς και τις συντάξεις στα 300 και 400 ευρώ, για να είμαστε… «ανταγωνιστικοί»! Να κάνουν την Υγεία και την Παιδεία «προνόμια» των πλουσίων. Να διαλύσουν κάθε εργατικό δικαίωμα, για να δουλεύουμε και μέχρι και 12 ώρες την ημέρα, 7 μέρες τη βδομάδα, και να πληρωνόμαστε αν και όταν γουστάρουν.
Άμα τα κάνουμε αυτά για τα επόμενα 20 χρόνια, λένε, θα έχουμε ανάπτυξη και θα μειωθεί η ανεργία!
Τέτοια «ανάπτυξη» να μας λείπει! Είναι «ανάπτυξη» για να πλουτίζουν οι «50 οικογένειες» που ελέγχουν τον τόπο!
Είναι μια «ανάπτυξη» ψεύτικη! Με τις πολιτικές που εφαρμόζουν, που υποβιβάζουν την Ελλάδα σε τριτοκοσμική χώρα, σε «ψωροκώσταινα», ποτέ δεν πρόκειται να δούμε ουσιαστική ανάπτυξη!
Σε όλα αυτά πρέπει να πούμε φτάνει πια. Κι αυτό σημαίνει, πρακτικά, σήμερα, ένα πράγμα: ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ, για να αφαιρέσουμε από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ την κρατική εξουσία.
Θα κρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις υποσχέσεις του;
Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε αποκατάσταση του βασικού μισθού στα 750 ευρώ, αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων, κατάργηση των αντεργατικών νόμων, επαναπρόσληψη μεγάλων αριθμών από τους απολυμένους στο δημόσιο τομέα, ακύρωση συμβάσεων έργων που έχουν καταστροφικές συνέπειες στο περιβάλλον και τις ζωές μας, ακύρωση του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου, ακύρωση των χαρατσιών, αποκατάσταση της ζημιάς που έχει γίνει στη δημόσια Υγεία, Παιδεία κλπ, αποκατάσταση των χαμηλών συντάξεων, κλπ, κλπ.
Πολλοί θέτουν το ερώτημα: θα κρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις υποσχέσεις του; Σ’ αυτό ο μέσος εργαζόμενος απαντά: ακόμα και το 10% να ικανοποιήσει, είναι σημαντικό. Οι εργαζόμενοι, επομένως, είναι διατεθειμένοι να δώσουν χρόνο, να στηρίξουν ότι θετικό κάνει γι’ αυτούς μια αριστερή κυβέρνηση. Αυτό όμως δεν αρκεί. Χρειάζεται να κατανοήσουμε τις βαθύτερες αιτίες της κρίσης για να δώσουμε τις απαντήσεις που θα μας βγάλουν απ’ αυτήν. Απ’ αυτό θα εξαρτηθεί τελικά και το αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να ανταποκριθεί σ’ αυτά που έχει υποσχεθεί και στις προσδοκίες των λαϊκών στρωμάτων.
Ποιος προκάλεσε την κρίση;
Όλη αυτή η καταστροφή που ζούμε χαρακτηρίζεται από όλους πια τους οικονομολόγους του πλανήτη σαν η πιο καταστροφική κρίση από τη δεκαετία του ’30! Απ’ αυτό και μόνο, κατ’ αρχήν προκύπτει ότι δεν φταίνε οι Έλληνες εργαζόμενοι γι’ αυτή την κρίση!
Στην πραγματικότητα η κρίση είναι διεθνής. Ξεκίνησε το 2007 από τις ΗΠΑ κι ακόμη συνεχίζεται! Το 2007 κατέρρευσε η «φούσκα» της αγοράς ακινήτων στις ΗΠΑ. Την επόμενη χρονιά, το 2008, αυτή η κατάρρευση προκάλεσε την κρίση του τραπεζικού συστήματος των ΗΠΑ, λόγω της μεγάλης έκθεσης των τραπεζών σε υποθηκευμένα δάνεια. Το 2009 η τραπεζική κρίση των ΗΠΑ μετατράπηκε σε κρίση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, λόγω της στενής σύνδεσης των τραπεζικών συστημάτων παγκόσμια. Η οικονομική κρίση έγινε διεθνής.
Οι κυβερνήσεις ανά τον πλανήτη έτρεξαν να σώσουν τις τράπεζες, δανείστηκαν γι’ αυτό το σκοπό λεφτά και, έτσι, τα ελλείμματα των τραπεζιτών έγιναν ελλείμματα του κράτους. Και τα δάνεια των κυβερνήσεων τίναξαν, παντού, τα δημόσια χρέη στα ύψη.
Η ελληνική οικονομία, είναι θύμα και σύμπτωμα αυτής της διεθνούς κρίσης.
Αυτή την κρίση, την προκάλεσε ο ιδιωτικός τομέας και όχι ο δημόσιος – όπως προπαγανδίζουν οι κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ διεθνώς.
Όλο όμως αυτό το τεράστιο κόστος πρέπει κάποιος να το πληρώσει. Το μεγάλο κεφάλαιο, η άρχουσα τάξη, στην Ελλάδα και την Ευρώπη, αυτοί που έχουν την πραγματική εξουσία, που ελέγχουν τους πολιτικούς του κατεστημένου, τα ΜΜΕ, κλπ, αποφάσισαν το προφανές: θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι – εμείς!
Έτσι ήρθε η Τρόικα στην Ελλάδα. Πήρε το χρέος από το 129% του ΑΕΠ το 2009 (με βάση τα δικά τους, επίσημα, ευρωπαϊκά στοιχεία) και το ανέβασε εκεί που βρίσκεται σήμερα: 174% του ΑΕΠ! Αλλά διέσωσε τους τραπεζίτες, που βλέπουν κάθε χρόνο τα πλούτη τους να αυξάνονται! Δημιούργησε ένα πάμφθηνο εργατικό δυναμικό για τους βιομήχανους και τους εργολάβους! Και πρόσφερε άπειρα «φιλέτα» στο 1% του πληθυσμού που βλέπει κάθε χρόνο τον πλούτο του να αυξάνεται!
Αυτή την καταστροφή ο Σαμαράς την ονομάζει ελπίδα για το μέλλον!
Ποια είναι η απάντηση στην κρίση;
Όσοι υποστηρίζουν ότι μπορεί να βγούμε από την κρίση στηριγμένοι στους μισθούς των 400 – 500 – 600 ευρώ, γιατί έτσι θα είμαστε «ανταγωνιστικοί» κι αυτό θα προκαλέσει μαζική εισροή «επενδυτικών κεφαλαίων», είτε λένε ψέματα επειδή έχουν συμφέροντα, είτε είναι εντελώς αφελείς!
Για να βγούμε από την κρίση πρέπει να ακολουθηθεί μια σειρά εντελώς απαραίτητων μέτρων όπως τα ακόλουθα.
1. Να αρνηθούμε να πληρώσουμε το χρέος. Πρόκειται για μια ακατάσχετη αιμορραγία. Οι Έλληνες εργαζόμενοι θα ξεθεώνονται στη δουλειά για να παράγουν πλούτο ο οποίος θα πηγαίνει στα χέρια των δανειστών! Ακόμα και αναλυτές του κεφαλαίου διεθνώς επιμένουν πως αυτό είναι αδιέξοδο! Μόνο αν αρνηθούμε να πληρώσουμε το χρέος θα έχουμε λεφτά για την υγεία, την παιδεία, την κοινωνική ασφάλιση, τους μισθούς, τις συντάξεις, κοκ.
2. Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, μετά την ανακεφαλαιοποίηση, ανήκει στην πραγματικότητα στο κράτος, το οποίο κατέχει την πλειοψηφία των μετοχών των τραπεζών. Η διοίκηση όμως των Τραπεζών παραμένει στα χέρια των ιδιωτών που τις διοικούσαν προτού καταρρεύσουν! Αυτοί οι κύριοι απολαμβάνουν (σήμερα!) ψηλά κέρδη, μισθούς και μπόνους, την ίδια στιγμή που δεν δίνουν δάνεια για να πάρει η οικονομία μπροστά. Πρόκειται για σκάνδαλο ολκής! Μόνο μία απάντηση υπάρχει σ’ αυτό: πέρα από την ιδιοκτησία, η διοίκηση και ο έλεγχος των τραπεζών πρέπει να περάσει στην κοινωνία και τους εργαζόμενους, για να σταματήσουν να αποτελούν κερδοσκοπικές επιχειρήσεις, για να διασφαλιστούν οι καταθέσεις των λαϊκών στρωμάτων και για να παίξουν ρόλο στην επανεκκίνηση της οικονομίας μέσα από την παροχή δανείων σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις.
3. Αυτά τα δύο μέτρα, από μόνα τους, είναι βέβαιο πως θα προκαλέσουν το ανοιχτό σαμποτάζ του μεγάλου κεφαλαίου – ελληνικού και ξένου. Θα σταματήσουν να επενδύουν ακόμα και τα ελάχιστα που επενδύουν τώρα, θα περιορίσουν κάθε οικονομική δραστηριότητα, θα προχωρούν σε ακόμα περισσότερες απολύσεις, κοκ. Σ’ αυτό, το εργατικό κίνημα και η Αριστερά έχουν μόνο μία απάντηση: την κοινωνικοποίηση/εθνικοποίηση αυτών των επιχειρήσεων, κάτω από συνθήκες εργατικού και κοινωνικού ελέγχου και διαχείρισης.
4. Το πέρασμα αυτών των επιχειρήσεων στην κοινωνία θα επιτρέπει, στη συνέχεια, τη συγκρότηση «εθνικών φορέων» ανά κλάδο παραγωγής και την ένταξή τους σε ένα συνολικό εθνικό σχεδιασμό για την ανασυγκρότηση της οικονομίας.
5. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να μπει η οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης: μετατρέποντας τον δημόσιο τομέα στον βασικό μοχλό για την ανάπτυξη. Και βέβαια ο δημόσιος τομέας που περιγράφουμε δεν έχει καμία σχέση με το σημερινό διεφθαρμένο δημόσιο τομέα που δημιούργησαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και στον οποίο τα «στελέχη» τρώνε με χρυσά κουτάλια σε βάρος της κοινωνίας. Η απάντηση στη διαφθορά του δημόσιου τομέα είναι η καθιέρωση του κοινωνικού και εργατικού ελέγχου και διαχείρισης, παράλληλα με την απόλυτη διαφάνεια. Κάθε περίπτωση διαφθοράς, δηλαδή ληστείας του δικού μας κόπου και μόχθου πρέπει να αντιμετωπίζεται αλύπητα: φυλάκιση και κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων.
6. Την ίδια στιγμή, με βάση όλα τα πιο πάνω, τις φτηνές τραπεζικές πιστώσεις και τη δημοκρατία στην κοινωνία και την οικονομία, οι μικρομεσαίες και συνεταιριστικές επιχείρησες θα μπορούν να ανθίσουν – στηριγμένες στη διαγραφή χρεών και μακρόχρονο, άτοκο ή χαμηλότοκο δανεισμό.
Τα σημεία αυτά αποτελούν τους βασικούς πυλώνες ενός προγράμματος εξόδου από την κρίση – ένα πλήρες πρόγραμμα απαιτεί ασφαλώς πολύ μεγαλύτερη λεπτομέρεια και εξειδίκευση. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να μπορέσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς να είναι συνεπής με τις δεσμεύσεις της και να μην απογοητεύσει τα λαϊκά στρώματα. Και ασφαλώς θα αντιμετωπίσει τη σκληρή αντίσταση του κεφαλαίου – γιατί θέτει τις βάσεις για να αφαιρεθεί η οικονομική και πολιτική εξουσία από το κατεστημένο και να μεταφερθεί στα χέρια των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων και της κοινωνίας. Αυτός δεν είναι άλλωστε ο ιστορικός ρόλος της Αριστεράς;
Και το ευρώ;
Η Μέρκελ και η κλίκα που κυβερνά την Ευρώπη ασφαλώς δεν πρόκειται να μείνουν απαθείς μπροστά σε τέτοιες εξελίξεις.
Όμως η Ευρώπη δεν είναι ένα ενιαίο σύνολο. Και εκεί, όπως και εδώ, υπάρχουν οι «από πάνω» και οι «από κάτω». Όπως οι «από πάνω» της ΕΕ είναι με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, έτσι και οι «από κάτω» μπορούν να είναι μαζί μας, αν το επιδιώξουμε. Και αυτοί… δεν είναι καθόλου λίγοι! Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, Κύπρος, Ιρλανδία, πέρα από εμάς, χτυπιούνται, κι αυτοί, από τη δική τους «κρίση χρέους» και αντίστοιχες πολιτικές λιτότητας. Η κρίση χτυπά όμως και τους «κολοσσούς» – όπως τη Γαλλία και τη Βρετανία… Το Βέλγιο είναι αντιμέτωπο με πρωτοφανείς γενικές απεργιακές κινητοποιήσεις… Ενώ ακόμα και στη Γερμανία τα σύννεφα πληθαίνουν!
Την ίδια στιγμή είναι σίγουρο, κατά τη γνώμη μας, ότι η άρχουσα τάξη στην Ευρώπη θα απειλήσει με έξοδο από το ευρώ. Τι πρέπει να κάνουμε εμείς; Να σκύψουμε το κεφάλι και να παραδοθούμε; Όχι!
Μπορούμε να απαντήσουμε στους εκβιασμούς τους!
Κατ’ αρχήν χτίζοντας γέφυρες κοινών αγώνων με τα αντίστοιχα εργατικά κινήματα και την Αριστερά που βρίσκεται σε ανοδική φάση σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες – η Ισπανία και η Ιρλανδία είναι σε παρόμοια πορεία με την Ελλάδα. Από την άλλη όμως αν η επιλογή είναι ευρώ και βαρβαρότητα ή εθνικό νόμισμα και οικονομική ανάπτυξη-προοπτική-μέλλον, η επιλογή πρέπει να είναι χωρίς κανένα δισταγμό το δεύτερο.
Γιατί, για να πάμε στην ουσία, το θέμα δεν είναι το «νόμισμα», αλλά το «σύστημα». Οι οικονομικές αναταράξεις που θα προκαλούσε η μετάβαση σε εθνικό νόμισμα θα αντιμετωπίζονταν γρήγορα στη βάση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος εξόδου από την κρίση, όπως αυτό που περιγράφουμε πιο πάνω.
Πρέπει ακόμα να ξέρουμε ότι ο αντίκτυπος της εφαρμογής ενός τέτοιου προγράμματος δεν μπορεί να περιοριστεί σε εθνικά πλαίσια. Η δυναμική της εφαρμογής ενός ανατρεπτικού-σοσιαλιστικού προγράμματος στην Ελλάδα επεκτείνεται πολύ πέρα απ’ τα εθνικά σύνορα, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και μακρύτερα – όπου αναπτύσσεται μια νέα μαζική ριζοσπαστικοποίηση, όπου εντείνεται η ταξική πάλη και εμφανίζονται νέοι σχηματισμοί της Αριστεράς. Εκεί είναι οι σύμμαχοί μας.
Διεθνισμός
Αυτές οι διεργασίες, πανευρωπαϊκές και διεθνείς, μπορούν και πρέπει να συγκλίνουν και να ενοποιηθούν. Το ελληνικό εργατικό-λαϊκό κίνημα και η Αριστερά μπορούν να λειτουργήσουν σαν καταλύτης.
Με βάση μια ταξική, σοσιαλιστική, επαναστατική πολιτική, μια κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα μπορεί να στείλει ένα πανίσχυρο μήνυμα σε εκατομμύρια εργαζόμενους σε όλη την Ευρώπη, που αναζητούν ακριβώς κάτι τέτοιο. Μπορεί έτσι να βάλει το δικό της λιθαράκι στην ανατροπή της λιτότητας πανευρωπαϊκά, για να γυρίσει σελίδα όλη η Ευρώπη, για να τεθούν οι βάσεις για μια Ευρώπη των εργαζομένων και του σοσιαλισμού, σε ισότιμη, δημοκρατική και εθελοντική βάση, απέναντι στην Ευρώπη του καπιταλισμού, των πολυεθνικών και της Μέρκελ.
Γι’ αυτά πρέπει να παλέψουμε την επόμενη περίοδο. Σ’ αυτή την κατεύθυνση πρέπει να την σπρώξουμε και να πιέσουμε, μέσα από τους αγώνες και τα κινήματα της κοινωνίας.
_________________________________________
Αριστερή κυβέρνηση: Ανάσα στην κοινωνία και στα κινήματα
Ο ερχομός μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει μια «ανάσα» στην κοινωνία και στα κινήματα, έναν αέρα ανακούφισης και αλλαγής που θα τους επιτρέπει να διεκδικήσουν και να απαιτήσουν. Αυτό θα μπορεί να λειτουργεί σαν αντίβαρο στους εκβιασμούς της άρχουσας τάξης και της ΕΕ.
Ας σκεφτούμε για παράδειγμα τους κατοίκους της Χαλκιδικής που παλεύουν ενάντια στους χρυσοθήρες της «Eldorado Gold»… Τους εργαζόμενους της ΕΡΤ που κρατούν ζωντανή τη σπίθα της δημόσιας (και δημοκρατικής πια) ραδιοτηλεόρασης… Τη ΒΙΟΜΕ, το ζωντανό παράδειγμα που δείχνει πως οι εργαζόμενοι μπορούν και χωρίς το αφεντικό… Τα κινήματα που αγωνίζονται ενάντια στο να ξεπουληθούν τα πιο όμορφα μέρη της χώρας, μέσω του ΤΑΙΠΕΔ… Ας σκεφτούμε τη νέα γενιά των εργαζομένων-λάστιχο, οι οποίοι δουλεύουν σε συνθήκες εξόντωσης χωρίς δικαιώματα, χωρίς υπερωρίες κι απλήρωτοι για μήνες… Τους ενοικιαζόμενους-εργαζόμενους… και χίλιους άλλους…
Όλοι αυτοί οι χώροι δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να διεκδικήσουν τα δίκαιά τους από μια κυβέρνηση της Αριστεράς, γιατί σε αντίθετη περίπτωση είναι σαν να υπογράφουν τη «θανατική» τους καταδίκη.
Και αυτό, στην πραγματικότητα, ισχύει για όλη την κοινωνία. Η άνοδος της Αριστεράς στην κυβέρνηση θα σημαίνει μια ανάταση της κοινωνίας και μια ανάκαμψη των κινημάτων, που θα θέλουν να πάρουν τα πράγματα και τις ζωές τους στα χέρια τους.
Στην πραγματικότητα η άρχουσα τάξη της χώρας, η ΕΕ και η Τρόικα θα πιέζουν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προς τα δεξιά, αλλά τα κινήματα από τα κάτω θα τον πιέζουν προς τα αριστερά, μέσα από τις καθημερινές διεκδικήσεις τους για μισθούς, δουλειά, σεβασμό στα δικαιώματά τους, σεβασμό στο περιβάλλον, ενάντια στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, κλπ.
Αυτή η μάχη είναι μπροστά μας. Θα δοθεί έτσι κι αλλιώς. Η έκβασή της δεν είναι από τα πριν δεδομένη – εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το τι θα κάνει ο καθένας από εμάς.
Γι’ αυτό λέμε: ψηφίζουμε για να φύγουν, οργανωνόμαστε για να διεκδικήσουμε!
__________________________________________________________________
