Το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο δια χειρός Άδωνι Γεωργιάδη, συζητιέται αυτές τις μέρες στη Βουλή, ενώ την ίδια ώρα οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν ανταποκρίνονται στην κρισιμότητα της κατάστασης, αφήνοντας τους εργαζόμενους βορά των εργοδοτών. Για όλα αυτά μιλήσαμε με τον σ. Διονύση Χρηστόπουλο, πρόεδρο του σωματείου εργαζομένων στη Φιλαρμονική του Δήμου Αθήνας.
- Διονύση, το νομοσχέδιο του Άδωνι αποκαλείται «οδοστρωτήρας» για τα εργατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα. Ποια είναι τα βασικά σημεία που περιλαμβάνει;
Το νομοσχέδιο του Γεωργιάδη περιλαμβάνει ό,τι θα περίμενε κανείς από έναν υπουργό «ορκισμένο εχθρό» των ανθρώπων της εργασίας και καταργεί ό,τι έμεινε όρθιο μετά τον προηγούμενο αντεργατικό οδοστρωτήρα, τον νόμο Χατζηδάκη.
Είναι πάγια τακτική των κυβερνήσεων και του συστήματος, σε περιόδους κρίσης, να εντείνουν τις επιθέσεις στους εργαζόμενους με στόχο να διατηρήσουν και να εξασφαλίσουν τα κέρδη των εργοδοτών. Και αυτό ακριβώς έρχεται να κάνει σήμερα, με επίσημο τρόπο, το νομοσχέδιο του Γεωργιάδη:
Ο νόμος του Χατζηδάκη καθιέρωσε τη 10ωρη εργασία και το σημερινό νομοσχέδιο συνεχίζει ακόμα πιο εντατικά την επίθεση. Νομιμοποιεί την παράλληλη εργασία σε δύο διαφορετικούς εργοδότες με όριο τις 13 ώρες εργασίας την ημέρα.
Παραχωρεί στις βιομηχανίες συνεχούς παραγωγής τη δυνατότητα να έχουν εργαζόμενους με 6ήμερη εργασία, ανοίγοντας ουσιαστικά τον δρόμο και για τις υπόλοιπες επιχειρήσεις και βιομηχανίες στο μέλλον.
Εισάγει τις συμβάσεις εργασίας μηδενικών ωρών, που στην πράξη σημαίνει ότι οι εργοδότες δεν θα υποχρεούνται πια να δηλώνουν στους εργαζόμενούς τους ούτε πόσες μέρες, ούτε πόσες ώρες θα δουλεύουν τον μήνα.
Θα αρκεί να τους καλέσουν για δουλειά 24 ώρες νωρίτερα και οι εργαζόμενοι θα «οφείλουν» να ρυθμίσουν τις ζωές τους κυριολεκτικά πάνω στις καθημερινές ανάγκες των αφεντικών και των επιχειρήσεων τους.
Και φυσικά, έχοντας καταργήσει κάθε έννοια εργατικού δικαίου, επόμενο βήμα είναι να μειώσει όσο μπορεί τις αντιστάσεις των εργαζομένων, χτυπώντας και το δικαίωμα στην απεργία.
Πιο συγκεκριμένα, ποινικοποιεί τις απεργιακές φρουρές, μέσο εντελώς απαραίτητο απέναντι στις πιο σκληρές εργοδοσίες, για να μπορέσουν οι εργαζόμενοι να απεργήσουν. Η ποινή για όσους συμμετέχουν σε απεργιακές φρουρές είναι φυλάκιση τουλάχιστον 6 μηνών και με πρόστιμο τουλάχιστον 5.000 ευρώ.
Υπό μία έννοια, αν το νομοσχέδιο εφαρμοστεί, επιστρέφει τις εργασιακές συνθήκες στην εποχή του Σικάγο, όταν οι εργάτες στις ΗΠΑ έχυσαν το αίμα τους για την κατάκτηση της 8ωρης εργασίας.
- Ο Άδωνις βέβαια ισχυρίζεται πως το νομοσχέδιό του υπερασπίζεται τα δικαιώματα των εργαζομένων…
Ναι, πραγματικά, τις τελευταίες εβδομάδες τον βλέπουμε να περιφέρεται στα κανάλια και να δηλώνει με φοβερό θράσος πως το νομοσχέδιο του θα χτυπήσει τη μαύρη εργασία!
Παρουσιάζει σαν «δικαίωμα» των εργαζομένων να δουλεύουν ταυτόχρονα για δύο διαφορετικούς εργοδότες για να συμπληρώσουν το εισόδημά τους, αντί να αναγνωρίσει πως το βασικό πρόβλημα που αναγκάζει τους εργαζόμενους να έχουν δύο ή και τρεις δουλειές, είναι οι μισθοί πείνας, η ανυπαρξία μόνιμων θέσεων πλήρους απασχόλησης και οι συνεχώς αυξανόμενες τιμές σε βασικά προϊόντα, τρόφιμα, θέρμανση κλπ.
Πίσω όμως από το δήθεν «φιλεργατικό προφίλ» που δεν πείθει κανέναν, κρύβεται ένα νομοσχέδιο που έχει βγει από τις εκθέσεις και τα διαχρονικά αιτήματα του ΣΕΒ και που τελικά, νομιμοποιεί τη μαύρη εργασία, την υποαπασχόληση και την ελαστική εργασία σε άνευ προηγουμένου επίπεδα.
- Επίσης δήλωσε στη Βουλή πως οι εργαζόμενοι δεν αντιδρούν γιατί είναι καλό το νομοσχέδιο.
Δεν είναι το νομοσχέδιο «καλό» αλλά οι συνδικαλιστικές μας ηγεσίες πολύ «κακές» και κατώτερες των περιστάσεων. Για μια ακόμα φορά, αποδεικνύουν πως έχουν γυρίσει την πλάτη στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων.
Τα μέτρα του νομοσχεδίου είναι γνωστά εδώ και βδομάδες. Η δημόσια διαβούλευση τελείωσε στις 8 Σεπτέμβρη και το νομοσχέδιο αναμένεται να ψηφιστεί στα τέλη της βδομάδας. Παρόλα αυτά, ούτε η ΓΣΕΕ ούτε η ΑΔΕΔΥ οργάνωσαν ένα σχέδιο αγώνα και απεργιών, με κλιμάκωση και αίτημα να αποσυρθεί το νομοσχέδιο – οδοστρωτήρας.
Αντιθέτως, μόλις την Τρίτη 19 Σεπτέμβρη η ΑΔΕΔΥ αναγκάστηκε να «συρθεί» και να καλέσει σε απεργία για τις 21 Σεπτέμβρη. Είχαν προηγηθεί καλέσματα από κάποια μαχητικά πρωτοβάθμια σωματεία και Εργατικά Κέντρα της επαρχίας.
Ενδεικτικό είναι πως μετά τη σύσκεψη της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ στις 15/9, σε ανακοίνωσή τους είπαν πως περιμένουν το Εργατικό Κέντρο Αθήνας να καλέσει σε απεργία για να το ακολουθήσουν! Μάλιστα, υπήρξε και η αντίληψη πως το νομοσχέδιο δεν αφορά άμεσα τους δημόσιους υπαλλήλους, οπότε δεν είναι «δουλειά» της ΑΔΕΔΥ να καλέσει σε απεργία!
Ενώ η ΓΣΕΕ απέρριψε την πρόταση για κήρυξη απεργίας και επέλεξε να συμμετέχει στον «διάλογο» στέλνοντας προτάσεις για τη βελτίωση του νομοσχεδίου! Πραγματικά, δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να περιγράψουν τη σαπίλα της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, που κάνει λόγο για «βελτίωση» ενός νομοσχεδίου που καταλύει κάθε έννοια εργατικών δικαιωμάτων.
Η εμπειρία και η ιστορία του εργατικού κινήματος έχει αποδείξει πως όταν δέχεται επίθεση ένας κλάδος, τότε αυτή η επίθεση νωρίτερα ή αργότερα θα επηρεάσει όλους τους εργαζόμενους σε όλους τους τομείς. Το να πιστεύουν πως οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι ασφαλείς απέναντι σε αυτήν την εργασιακή λαίλαπα είναι είτε εξαιρετικά αφελές είτε εξόφθαλμο ψέμα.
Επίσης, η ιστορία του εργατικού κινήματος έχει αποδείξει πως όταν το σύστημα καταφέρνει να σπείρει διχόνοια και να μας κρατάει διασπασμένους, είμαστε καταδικασμένοι να χάσουμε τη μάχη.
Η μόνη απάντηση στην επίθεση της κυβέρνησης είναι οι μαζικοί και συλλογικοί αγώνες όλων των εργαζομένων.
Στις σημερινές συνθήκες και με το κλίμα που επικρατεί, μπορούμε δυστυχώς να προβλέψουμε ότι η απεργία στις 21/9 δεν θα έχει τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, για μια ακόμα φορά καλούν σε κινητοποιήσεις – πυροτέχνημα, για να «ξεπλύνουν τα χέρια τους» από το έγκλημα της προδοσίας των εργαζομένων. Την ίδια ώρα, η μαζική συμμετοχή μας στην απεργία και στις συγκεντρώσεις είναι απαραίτητη, ώστε να στείλουμε δυνατά το μήνυμα πως οι εργαζόμενοι/ες στέκονται απέναντι στον αντεργατικό νόμο και δεν ταυτίζονται με την υποταγή των ηγεσιών τους.
Είναι πλέον ξεκάθαρο πως όχι μόνο δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από αυτές, αλλά και πως το να μπούμε μπροστά στον αγώνα για το χτίσιμο νέων πρωτοβάθμιων σωματείων και επιτροπών αγώνα είναι απαραίτητο για να αντιμετωπίσουμε τις δύσκολες ημέρες που έρχονται.
