Η γενική απεργία στις 14 Δεκέμβρη ήταν η πιο πετυχημένη απεργία μετά το 2001, με μεγάλη συμμετοχή τόσο στην απεργία όσο και στη διαδήλωση, παρά την έλλειψη ουσιαστικής εκστρατείας από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και τη βροχή . Επιτυχημένη ήταν και η 48ωρη απεργία στις ΔΕΚΟ (14 & 15 Δεκέμβρη). Το ερώτημα είναι τι γίνεται όμως από δω και πέρα.
Η ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης συνεχίζεται. Ο προϋπολογισμός λιτότητας του 2006 ψηφίστηκε, το νομοσχέδιο για τις ΔΕΚΟ πέρασε ενώ ο ΣΕΒ εμφανίζεται προκλητικός με τις προτάσεις του για την νέα Συλλογική Σύμβαση (σχετικό άρθρο στη σελ.16).
Η κυβέρνηση αισθάνεται ότι παίζει χωρίς αντίπαλο και το γεγονός αυτό αποθρασύνει ακόμα περισσότερο και τους βιομήχανους οι οποίοι βλέπουν ότι η κυβερνητική πολιτική γίνεται με τα δικά τους μέτρα και σταθμά. Απέναντι σε αυτό το συγκροτημένο μπλοκ κυβέρνησης – εργοδοτών διάσπαρτοι και απομονωμένοι αγώνες ή -όπως αποδείχτηκε στις 14/12- ακόμα και μια πετυχημένη γενική απεργία δεν αρκούν για να δώσουν την απάντηση των εργαζομένων. Οι κινητοποιήσεις πρέπει να συνεχιστούν συντονισμένα με πρόγραμμα κλιμάκωσης και τη νέα χρονιά για να φανεί η αποφασιστικότητα των εργαζομένων.
Ήδη μία σειρά από χώρους (πχ. ΟΛΜΕ) έχουν προγραμματίσει κινητοποιήσεις ή συνελεύσεις μέσα στο Γενάρη. Αυτοί οι αγώνες πρέπει να συντονιστούν και να οργανωθούν κατάλληλα. Οι κλαδικές κινητοποιήσεις σε διαφορετικές μέρες και χώρους δεν μπορούν να αποτελέσουν μία ισχυρή δύναμη ενάντια στην κυβερνητική πολιτική.
Επιπλέον τη στιγμή που είναι φανερό, με τις ρυθμίσεις στις τράπεζες, το νομοσχέδιο για τις ΔΕΚΟ αλλά και με τις προτάσεις του ΣΕΒ, ότι επιχειρείται ένα χτύπημα στον κατακτημένο με αγώνες θεσμό των συλλογικών συμβάσεων, τα συνδικάτα δεν μπορούν να κάνουν βήμα πίσω από τις κατακτήσεις των εργαζομένων.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες όμως κάθε άλλο παρά ανυποχώρητες είναι. Η ΓΣΕΕ για παράδειγμα ήδη ανακοίνωσε ότι εξετάζει για ορισμένες περιοχές την μείωση των εργοδοτικών εισφορών, βάζοντας έτσι ακόμα ένα δυναμίτη στα θεμέλια των ΣΣΕ.
Από την άλλη το ΠΑΜΕ τραβά το μοναχικό δρόμο της απομόνωσης και του σεχταρισμού. Αρνείται να κατέβει σε κοινές διαδηλώσεις με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ αρνούμενο έτσι στην ουσία και την επαφή με τη μεγάλη μάζα των εργαζομένων που παρά την έλλειψη εμπιστοσύνης στις ηγεσίες εξακολουθούν να θεωρούν τα συνδικάτα δικές τους οργανώσεις και να συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις που αυτά καλούν.
Με αιχμή του δόρατος λοιπόν την υπεράσπιση των Συλλογικών Συμβάσεων πρέπει άμεσα να προταχθεί ένα πρόγραμμα δράσης ικανό να μπλοκάρει την ασυδοσία κυβέρνησης και ΣΕΒ. Αυτό δε σημαίνει απλά το κάλεσμα μίας απεργίας από τις ομοσπονδίες και μία διαδήλωση στο κέντρο της Αθηνάς.
Ένα τέτοιο πρόγραμμα δράσης πρέπει να περιλαμβάνει:
– Συνελεύσεις σε όλους τους χώρους δουλειάς ώστε να ενημερωθούν όλοι οι εργαζόμενοι για τα μέτρα της κυβέρνησης και να επεξεργαστούν οι ίδιοι το πλαίσιο αιτημάτων τόσο του κάθε κλάδου χωριστά αλλά και του κινήματος γενικότερα.
– Καταγραφή των αιτημάτων του κάθε κλάδου ώστε όλα μαζί να αποτελέσουν το συνολικό πλαίσιο αιτημάτων του εργατικού κινήματος
– Εκλογή επιτροπών αγώνα από γενικές συνελεύσεις πρωτοβάθμιων σωματείων
– Τοπικές δράσεις και κινητοποιήσεις σε κάθε χώρο (στάσεις εργασίας, συμβολικές καταλήψεις χώρων, πορείες κτλ) που να γίνονται συντονισμένα σε κοινές ημερομηνίες.
– Κλιμάκωση όλων των παραπάνω με κάλεσμα 24ωρης γενικής απεργίας την ευθύνη για την οργάνωση της οποίας να μην έχουν μόνο οι ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ αλλά και οι επιτροπές αγώνα και τα πρωτοβάθμια σωματεία.
Με οργάνωση των αγώνων από τα κάτω, συντονισμό και κλιμάκωση μπορούμε να ανατρέψουμε την αντεργατική κυβερνητική πολιτική.
Δημήτρης Πανταζόπουλος
