Tου Κυριάκου Χάλαρη
Στροφή προς τα αριστερά! Αυτό είναι το βασικό μήνυμα των εκλογών που αποτυπώνεται ξεκάθαρα στο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά την ίδια ώρα το αποτέλεσμα της κάλπης στέλνει μήνυμα και στο ΚΚΕ. Γιατί το εκλογικό του αποτέλεσμα μόνο ως επιτυχία δεν μπορεί να ερμηνευθεί. Σε συνθήκες βαθιάς κρίσης, σε συνθήκες κατάρρευσης του δικομματισμού, την ώρα που η κοινωνία στρέφεται προς τα αριστερά μαζικά, αγκαλιάζοντας το σύνθημα για μια κυβέρνηση της αριστεράς, το ΚΚΕ μένει και σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση επί της ουσίας στάσιμο (με μια μικρή αύξηση κάτω του 1% – 18.823).
Οι ανακοινώσεις του κόμματος αμέσως μετά τις εκλογές δεν δείχνουν κανένα σημάδι αυτοκριτικής ή έστω επανεξέτασης της στάσης του το τελευταίο διάστημα.
Η Αλέκα Παπαρήγα το βράδυ της Κυριακής των εκλογών επανέλαβε ουσιαστικά αυτό που έλεγε και σε όλη την προεκλογική εκστρατεία ότι το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται για κανενός είδους εξουσία, θέλει απλά να παραμείνει ένα κόμμα της αντιπολίτευσης. Προέτρεψε μάλιστα τα μέλη και τους ψηφοφόρους του κόμματος «να μην χάσουν χρόνο» (με τις εκλογές και το αποτέλεσμα προφανώς) «γιατί τρέχουν σοβαρά ζητήματα» (πιο σοβαρά από το κακό εκλογικό αποτέλεσμα του κόμματος) και πρέπει να μπουν στην πρώτη γραμμή του αγώνα.
Κάλεσε «ιδιαίτερα τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ» να ακολουθήσουν και αυτοί το ΚΚΕ και ουσιαστικά μετέφρασε την ιστορική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ σε «μεταμφίεση του πολιτικού συστήματος» υπονοώντας κατά βάση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαφέρει απ’ το ΠΑΣΟΚ.
Αν αυτή είναι η ανάλυση του αποτελέσματος για το ΚΚΕ τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά γι’ αυτό. Το ΚΚΕ παρέμεινε στάσιμο ακριβώς γιατί διάλεξε το δρόμο της άρνησης να ανταποκριθεί στο κάλεσμα για μια κυβέρνηση της αριστεράς, προτιμώντας το ρόλο της μόνιμης αντιπολίτευσης. Αυτή τη στιγμή το κίνημα όμως δεν ικανοποιείται με μια «αντιπολίτευση» – αλλά νοιώθει πως μπορεί να ανατρέψει τα κόμματα της άρχουσας τάξης και να τα αντικαταστήσει με δικά του κόμματα, κόμματα της Αριστεράς. Γιατί, τα δύο χρόνια μνημονίου έδειξαν ότι το σύστημα μπορεί, ακόμα και με ισχυρή αντιπολίτευση, να σχηματίζει κυβερνήσεις – ανδρείκελα και να περνάει τα μέτρα το ένα μετά το άλλο.
Η βασική αδυναμία του κινήματος όλο το προηγούμενο διάστημα δεν βρισκόταν στην απουσία των αγώνων και στη μαζικότητά τους αλλά στην έλλειψη πολιτικής προοπτικής. Αυτή την προοπτική, την προοπτική της εξουσίας της αριστεράς, του κόσμου που συμμετείχε στις κινητοποιήσεις, στις απεργίες και τις διαδηλώσεις κατάφερε να την δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα από την πρότασή του για κυβέρνηση της Αριστεράς.
Το ΚΚΕ δήλωσε άρνηση στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ τονίζοντας τη διαφωνία του με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Σαν αποτέλεσμα έχασε. Αυτό που μπορούσε να κάνει, αν ήθελε, ήταν να δεχτεί την πρόταση για συνεργασία προτείνοντας το δικό του πρόγραμμα σαν βάση – ένα πρόγραμμα βγαλμένο μέσα από τις ανάγκες και τους αγώνες του κινήματος, με στόχο την λαϊκή εξουσία και το σοσιαλισμό για τα οποία μιλά το ΚΚΕ. Αν το έκανε αυτό, η μπάλα θα πήγαινε στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αρνιόταν, θα είχε αυτός την ευθύνη της άρνησης.
Σήμερα, λίγες μέρες μετά τις εκλογές τα πράγματα γίνονται πολύ συγκεκριμένα. Η αριστερά έχει για πρώτη φορά τη δυναμική να πάρει, αργά ή γρήγορα, την εξουσία. Το ΚΚΕ θα κληθεί να απαντήσει στο εξής ερώτημα: θα πάρει θέση υπέρ μιας τέτοιας κυβέρνησης ή θα σταθεί απέναντί της; Όσο η θέση του είναι: «δεν συζητάμε συμμετοχή σε κυβέρνηση της αριστεράς» αντικειμενικά θα ενισχύει το στρατόπεδο της αστικής τάξης.
Από τις δηλώσεις της Αλέκας Παπαρήγα το βράδυ των εκλογών το μόνο θετικό για τον κόσμο της Αριστεράς είναι ότι προσπάθησε να μπει, κατά κάποιο τρόπο, σε μια συζήτηση επί του προγράμματος που θα είχε μια κυβέρνηση της αριστεράς, εντοπίζοντας τις αδυναμίες του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν γνωρίζουμε αν αυτή η προσπάθεια να μπει στη συζήτηση η Παπαρήγα αφορά όλο το κόμμα (μια και τα υπόλοιπα στελέχη του ΚΚΕ στα κανάλια δεν έκαναν το ίδιο) ωστόσο μια τέτοια συζήτηση θα είχε νόημα αν ξεκινούσε από την αναγνώριση της πραγματικότητας. Που δεν είναι άλλη από την έκφραση της κοινωνίας να εμπιστευτεί τις δυνάμεις της Αριστεράς.
Σε αυτή την περίπτωση, το ΚΚΕ θα μπορούσε να πει δυνατά και καθαρά: Ναι, μας ενδιαφέρει μια κυβέρνηση της Αριστεράς, θέλουμε όμως το πρόγραμμά της να είναι ένα πρόγραμμα όχι απλά ριζοσπαστικό αλλά σοσιαλιστικό.
Με μια τέτοια στάση θα άνοιγε ο δρόμος όχι μόνο για την ανατροπή των μνημονίων, όχι μόνο για μια κυβέρνηση της αριστεράς αλλά για μια πραγματική εργατική εξουσία που θα ερχόταν σε σύγκρουση με το ίδιο το σύστημα και θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου σε όλη την Ευρώπη.
