οι επιστολές εκφράζουν απόψεις των συντακτών τους και όχι του Ξ
Εργατικό κίνημα: ιστορία και διέξοδος
Απολυμένοι, διωγμένοι, χτυπημένοι και πολλές φορές φυλακισμένοι ήταν πριν το 1974 οι ηγέτες του Εργατικού Κινήματος. Από το 1974 σιγά-σιγά οι Ηγέτες του Εργατικού Κινήματος γίνανε τα αγαπημένα και πιο προνομιούχα παιδιά της εργοδοσίας, των κομμάτων των κυβερνήσεων, γενικότερα του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου για τις υπηρεσίες που προσέφεραν στα αφεντικά τους. Τα ανταλλάγματα πολλά και προκλητικά. Έξτρα οικονομικές απολαβές, διορισμοί σε ανώτερες θέσεις, προαγωγή σε ανώτερους βαθμούς, μέλη σε διάφορα Διοικητικά Συμβούλια και επιτροπές με οικονομικές απολαβές τέτοιες που θα μπορούσαν να πληρώνονται αρκετοί άνεργοι. Το αποκορύφωμα είναι ότι χρησιμοποίησαν όλο το οικοδόμημα του Εργατικού Κινήματος για να γίνουν βουλευτές, Υπουργοί, βιομήχανοι…
Για την κατάντια του Εργατικού Κινήματος και των συνδικαλιστών του δεν φταίνε μόνο αυτοί που μπροστά στην οικονομική, επαγγελματική και πολιτική τους ανέλιξη ξεπούλησαν τα πάντα και ξέφτισαν και τσαλαπάτησαν κάθε ηθική αξία, έκαναν μαγαζιά και γραφειοκρατικές οργανώσεις τα Εργατικά Κέντρα, τις Ομοσπονδίες, την ΓΣΕΕ και το χειρότερο γελοιοποίησαν το θεσμό της απεργίας, κυρίως φταίει η Αριστερά, οι συνδικαλιστές της και το 85% των εργαζομένων που ψηφίζουν ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ ελπίζοντας να τους λύσουν τα προβλήματά τους με το ρουσφέτι, ξεχνώντας ότι τα πάντα κερδίζονται με αγώνες.
Γιατί φταίει η Αριστερά και οι συνδικαλιστές της; Γιατί χρόνια τώρα ενώ πιστεύουν ακράδαντα ότι η ΔΑΚΕ και η ΠΑΣΚΕ υπηρετούν πιστά το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο τους έδιναν άλλοθι, με το να συμμετέχουν σε όλες τις αποφάσεις που έπαιρναν και τις εκδηλώσεις που έκαναν, αντί να διαχωρίσουν τη θέση τους και να βγουν καθαρά και με συνέπεια να τους καταγγέλλουν στους εργαζόμενους και στον κόσμο.
Τι πρέπει να γίνει;
1)Άμεσα όλο το Αριστερό προοδευτικό Εργατικό Κίνημα χωρίς να αποχωρίσει από κανένα συνδικαλιστικό όργανο, να διαχωρίσει τη θέση του και να μην συμμετέχει σε καμία από τις εκδηλώσεις που προγραμματίζει και διοργανώνει η πλειοψηφία της ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ. Άραγε τι ακροατήριο θα έχει ο Πολυζωγόπουλος και Πουπάκης σε κάθε συγκέντρωση στο πεδίο του Άρεως αν δε συμμετείχαν οι Αριστερές οργανώσεις; Πόσο θα ήταν τα ποσοστά απεργίας αν δε συμμετείχαν σε αυτές οι προοδευτικοί εργαζόμενοι;
2)Μέχρι να συγκεντρώσει το αριστερό προοδευτικό εργατικό κίνημα την πλειοψηφία στα διάφορα συνδικαλιστικά όργανα και να μπορεί να προκηρύσσει απεργίες, να διαλέξει άλλες μορφές πάλης. Π.χ. να κάνει διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις τα απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα για τα προβλήματα που απασχολούν τους εργαζομένους.
3)Όταν κατορθώσει αυτό το κίνημα να συσπειρώσει σε τέτοιες μορφές πάλης την πλειοψηφία των εργαζομένων, να εφορμήσει και να καταλάβει τις ομοσπονδίες και τη ΓΣΕΕ και να απαιτήσει να παραιτηθούν οι υπηρέτες του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου και να προκηρύξει εκλογές, ελπίζοντας μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία να αλλάξει και εκλογικά ο συσχετισμός δυνάμεων και έτσι πλέον να προχωρήσει σε οργανωμένες και δυναμικές απεργίες για διεκδίκηση των δικαίων αιτημάτων τους.
Με εκτίμηση,
Καψάλης Νίκος
Αγροτική Τράπεζα,
Λεβίδι Αρκαδίας
