Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ», αρ 440 (20/10/16 – 3/11/16) που κυκλοφορεί
Στην αγορά εργασίας επικρατεί «ζούγκλα» – αυτό το ξέρει και ο τελευταίος εργαζόμενος. Μισθοί πείνας, απολύσεις ανά πάσα στιγμή, σπαστά ωράρια, μερική απασχόληση, μεταφορά επιχειρήσεων στο εξωτερικό χωρίς καμία υποχρέωση των εργοδοτών να λογοδοτήσουν κάπου, εργαζόμενοι λάστιχο σε συνθήκες γαλέρας.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που εκλέχτηκε επειδή κατάγγελλε όλα αυτά και επειδή υποσχόταν να τα διορθώσει, καυχιέται διαρκώς ότι «κάνει ότι είναι δυνατό μέσα στο δυσμενές περιβάλλον και τους εκβιασμούς» κλπ, κλπ, κλπ. Η αλήθεια όμως είναι ότι οι συνθήκες για τους εργαζόμενους γίνονται καθημερινά και χειρότερες σε όλα τα επίπεδα – αυτή είναι η πραγματικότητα που ζουν οι εργαζόμενοι κι από ‘κει και πέρα οι περιβόητες «προσπάθειες» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αφήνουν την κοινωνία αδιάφορη.
Η χειροτέρευση της κατάστασης των εργαζομένων δεν αφορά μόνο τις νέες φορολογίες που ξεκινάνε από τον ΦΠΑ, τον καφέ, τα τσιγάρα και το σουβλάκι και που καταλήγουν στο πετρέλαιο θέρμανσης ή το νέο… «περιβαλλοντικό» (χωρίς ντροπή!) φόρο που θα κληθούμε σύντομα να πληρώσουμε… Αφορά και τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας. Ενδεικτικά αναφέρουμε:
- Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του ΙΚΑ, το Φεβρουάριο του 2016 σε σχέση με το Φεβρουάριο του 2015, το μέσο ημερομίσθιο μειώθηκε κατά 2,2%.
- Σύμφωνα με την ίδια μελέτη οι μερικώς απασχολούμενοι αυξήθηκαν κατά 57.949 ή 10% στο διάστημα αυτό. Παράλληλα, ο μέσος μισθός τους έπεσε στα 403 ευρώ από 410 που ήταν το 2015.
(Capital.gr, 30.09.2016, http://www.capital.gr/story/3158437?preview=true) - Mε βάση πάντα τα στοιχεία της Eurostat, to ποσοστό του πληθυσμού στην Ελλάδα που στερείται στοιχειώδη μέσα διαβίωσης (σημ: άτομα σε συνθήκες ακραίας φτώχειας) έχει φτάσει το 22,2% (2.377.000 άτομα) σε σχέση με 11,2% του πληθυσμού το 2008. Ο μέσος όρος για την Ε.Ε. είναι 8,1% σε σύγκριση με 8.5% το 2008
(Εφημερίδα Συντακτών, 18.10.2016, https://www.efsyn.gr/arthro/protathlites-eyropis-sti-ftoheia). - Σήμερα οι 6 στους 10 συνταξιούχους στη χώρα μας παίρνουν σύνταξη κάτω από 700 ευρώ (εννοείται, μικτά) ενώ το 52% των λαϊκών νοικοκυριών στη χώρα μας ζουν από τις συντάξεις των ηλικιωμένων μελών τους.
(Εφημερίδα Συντακτών, 03.10.2016, https://www.efsyn.gr/arthro/kato-apo-orio-shetikis-ftoheias-448-ton-syntaxioyhon)
Το ΔΝΤ και οι «σκληροί»
Σ’ αυτές τις συνθήκες ξεκινά η 2η αξιολόγηση (για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) στην οποία κεντρικό ζητούμενο είναι το θέμα των εργασιακών.
Οι προτάσεις των σκληρών του Κουαρτέτου, και ιδιαίτερα του ΔΝΤ είναι: παραπέρα μείωση του κατώτατου μισθού, κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και κατάργηση του Συνδικαλιστικού νόμου με βασικό στόχο να χτυπηθεί η δυνατότητα απεργιακών κινητοποιήσεων (πέρα από παραπέρα μείωση των Συντάξεων, επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, επιτάχυνση των πλειστηριασμών για τα κόκκινα δάνεια κλπ).
Η επιτροπή «εμπειρογνωμόνων»
Μπροστά σ’ αυτά τα δεδομένα η κυβέρνηση κάλεσε μια επιτροπή διεθνών εμπειρογνωμόνων («Επιτροπή Σοφών», όπως ονομάζεται, που μόνο η σοφία τους λείπει…) η οποία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν χρειάζεται να καταργηθούν οι Συλλογικές Συμβάσεις αλλά χρειάζεται:
- Να μειωθεί κι άλλο ο κατώτατος μισθός για τους νέους εργαζόμενους
- Να μπορούν οι επιχειρήσεις να μειώνουν τις ώρες και μέρες εργασίας για τους εργαζόμενους αν αυτό εξυπηρετεί τη λειτουργία τους
- Να διευκολυνθούν περισσότερο οι ομαδικές απολύσεις
- Και το θέμα των ωριμάνσεων (αυξήσεων μετά από 3τία) να είναι θέμα διαπραγμάτευσης με τους εργοδότες (με άλλα λόγια στην ουσία να καταργηθεί).
(Δείτε: capital.gr, 30.09.2016, http://www.capital.gr/story/3158494)
Ο Κατρούγκαλος
Ο θλιβερός Κατρούγκαλος έσπευσε να δηλώσει ότι οι προτάσεις των «εμπειρογνωμόνων» είναι κοντά στις απόψεις της κυβέρνησης… Ότι θα κάνει σκληρή διαπραγμάτευση (πάλι…) κοκ.
Με άλλα λόγια είναι ξεκάθαρο ότι έρχεται νέο κτύπημα στα δικαιώματα και το θέμα είναι πόσο βαρύ θα είναι. Το σίγουρο είναι ότι ζωή των εργαζομένων θα γίνει ακόμα περισσότερο λάστιχο, θα είναι ακόμα περισσότερο έρμαιο των εργοδοτών, οι μισθοί και τα μεροκάματα θα πέσουν κι άλλο.
Το κίνημα και η Αριστερά
Το τραγικό για το μαζικό κίνημα της χώρας μας είναι ότι όλες οι ηγεσίες έχουν απαξιωθεί – τα συνδικάτα αλλά και τα κόμματα της Αριστεράς δεν εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη και τα λαϊκά στρώματα δεν είναι διατεθειμένα να λάβουν υπόψη τις «αγωνιστικές» τους «κραυγές». Το αποτέλεσμα είναι η κυβέρνηση των πρώην Αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ να μην αντιμετωπίζει σοβαρές αντιστάσεις.
Κανείς, ασφαλώς, δεν μπορεί να περιμένει από τους εκφυλισμένους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να αναλάβουν αγωνιστικές πρωτοβουλίες.
Όμως μπορεί να απαιτεί από την Αριστερά να σοβαρευτεί και, πρώτα και κύρια, πάνω απ’ όλα, να καλέσει σε ενωτικές κινητοποιήσεις.
Το ΚΚΕ επιχείρησε τη Δευτέρα 17 Οκτώβρη μαζικές υποτίθεται κινητοποιήσεις στο Σύνταγμα και αλλού. Το κάλεσμα υπογράφουν 513 εργατικά σωματεία, αλλά το Σύνταγμα σίγουρα δεν «βούλιαξε», όπως αρέσκονται να λένε τα μέλη του ΚΚΕ. Η συγκέντρωση δεν είχε παρά μόνο μερικές χιλιάδες, στο πάνω μέρος της πλατείας και ήταν μικρότερη από άλλες παρόμοιες κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ (για του λόγου το αληθές μπορεί κανείς να δει τις φωτογραφίες που προβάλλει ο Ριζοσπάστης, 18.10.2016 και 19.10.2016 – πχ http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=19/10/2016&id=16423&pageNo=4).
Η ανάγκη του «μετώπου» και του «πόλου»
Η Αριστερά έχει ευθύνη να δράσει ενωμένη, να καλέσει κοινές δράσεις και κινητοποιήσεις ενάντια στη νέα επίθεση. ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΛΑΕ, οι κύριες δυνάμεις της Αριστεράς, οφείλουν να λειτουργήσουν ενωτικά και να καλέσουν το σύνολο της Αριστεράς, των εργατικών σωματείων και των κινηματικών πρωτοβουλιών σε κοινές αγωνιστικές δράσεις.
Διαφορετικά θα έχουν ευθύνες για τα νέα αντεργατικά μέτρα τα οποία θα περάσουν.
Μέσα στα πλαίσια αυτού του πλατιού μετώπου αντίστασης το «Ξ» εξακολουθεί να επιμένει στην πρόταση του για «συνάντηση» των οργανώσεων που μιλούν στο όνομα του μαρξισμού και του επαναστατικού σοσιαλισμού, για να συγκροτήσουν ένα κοινό πολιτικό «πόλο» με στόχο μια μαζική, επαναστατική, σοσιαλιστική Αριστερά στο μέλλον – μια Αριστερά έτοιμη να δώσει τη μάχη ενάντια στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού μέχρι το τέλος.
