Πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 15 Απριλίου στο χώρο ΤΑΚΙΜ στη Θεσσαλονίκη η προβολή του ντοκιμαντέρ «Το ταξίδι του Ορφέα» και ακολούθησε συζήτηση με τους συντελεστές της ταινίας Ντίνα Σύρπου, Κώστα Κουκουμάκα και Θεόφιλο Δαδή μέσα σε ένα κλίμα γνήσιου προβληματισμού και ενδιαφέροντος για τα θέματα που αναδύθηκαν.
Την προβολή παρακολούθησαν 50 άτομα και είναι η τρίτη φορά που το ΤΑΚΙΜ φιλοξενεί ντοκιμαντέρ που έχουν προβληθεί στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Με αυτόν τον τρόπο το ΤΑΚΙΜ επιδιώκει να δώσει χώρο σε νέους δημιουργούς να παρουσιάσουν την δουλειά τους και στο κοινό να παρακολουθήσει ποιοτικές προσπάθειες με κοινωνικό περιεχόμενο.
***
Η συζήτηση που ακολούθησε κινήθηκε γύρω από το διαχρονικό και επίκαιρο θέμα της προσφυγιάς αλλά και της δύναμης της μουσικής που συνοδεύει, ανακουφίζει, εμψυχώνει και συνδέει τους ανθρώπους στο ταξίδι τους. Της μουσικής που συνδέει τους ανθρώπους μεταξύ τους, αλλά και με το παρελθόν τους, τον τόπο τους, τους καινούργιους τόπους.
Μερικές πολύ δυνατές σκηνές του ντοκιμαντέρ ξεχώρισαν και σχολιάστηκαν στη συζήτηση.
Ένας παππούς, επιζών της Μικρασιατικής καταστροφής θυμάται και περιγράφει τον ρατσισμό που βίωσαν οι προσφυγές το ‘22 από τους ντόπιους όπως το διαχωρισμό των προσφυγόπουλων από τους υπόλοιπους μαθητές στην σχολική τάξη, το ρατσιστικό διαχωρισμό στις θέσεις των επιβατών στο τραμ, κ.α.
Έναν αιώνα μετά αντικρίζουμε δυστυχώς παρόμοιες αντιδράσεις σε ορισμένα σχολεία. Από την άλλη μεριά βλέπουμε τους τότε πρόσφυγες, και όχι μόνο, να δείχνουν την αλληλεγγύη τους έμπρακτα στα τωρινά θύματα του πολέμου.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ αναδεικνύεται το πώς κάθε φορά οι πρόσφυγες φέρνουν μαζί τους τη μουσική παράδοση των περιοχών τους η οποία αναμιγνύεται με τις τοπικές παραδόσεις και δημιουργεί νέα μουσικά είδη.
Ένας Σύριος μουσικός που ζει από την δεκαετία του ΄80 στη Θεσσαλονίκη μας μεταφέρει την συγκλονιστική για αυτόν εμπειρία από την συναυλία που έδωσε στον καταυλισμό της Ειδομένης που τον έκανε όπως λέει να συνειδητοποιήσει για πρώτη φορά την δύναμη της μουσικής. Τέλος, μέσα στο ντοκιμαντέρ ακούγονται πολύ δυνατές ερμηνείες προσφύγων μουσικών.
***
Αξίζει να αναφερθεί ότι ενώ το αποτέλεσμα είναι τεχνικά άρτιο, η όλη παραγωγή έγινε πρωτοβουλιακά από τους συντελεστές χωρίς καμία χρηματοδότηση ή οικονομική υποστήριξη. Έναυσμα αποτέλεσε για εκείνους, από ότι μας είπαν, η παρουσία τους στον καταυλισμό της Ειδομένης για επαγγελματικούς λόγους.
Ντοκιμαντέρ σαν αυτό μας μεταφέρουν ένα κομμάτι της πραγματικότητας και μας βοηθούν να κατανοήσουμε καλύτερα τον κόσμο γύρω μας – έτσι αισθανθήκαμε όσοι βρεθήκαμε στην προβολή την Κυριακή!
