Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ» (τ. 556, 17 Ιούνη – 1 Ιούλη 2022)
Για άλλη μια φορά η κυβέρνηση φαίνεται να κάνει πίσω ως προς τα σχέδιά της για την είσοδο αστυνομίας στα πανεπιστήμια. Σύμφωνα με πληροφορίες που κυκλοφόρησαν στα μέσα ενημέρωσης τις πρώτες μέρες του Ιούνη, η ΟΠΠΙ (Ομάδα Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων) της Ελληνικής Αστυνομίας σχεδιαζόταν να ξεκινήσει τις πρώτες περιπολίες από τις 10/6 σε τέσσερα μεγάλα πανεπιστήμια της χώρας (ΕΚΠΑ, ΕΜΠ, ΑΣΟΕΕ και ΑΠΘ). Μέχρι την ώρα που το «Ξ» βρίσκεται στον δρόμο για το τυπογραφείο, τα νεοπροσληφθέντα μέλη της ΟΠΠΙ βρίσκονται στα αστυνομικά τμήματα που γειτνιάζουν με τα πανεπιστήμια για τα οποία προορίζονται, αλλά δεν έχουν εμφανιστεί μέσα στα campus και τις σχολές.
Το γεγονός ότι η είσοδος της αστυνομίας στα πανεπιστήμια αναβλήθηκε για άλλη μια φορά (μάλλον για τον Σεπτέμβρη), είναι μια ακόμη σημαντική επιτυχία του φοιτητικού κινήματος, αλλά και των αντιδράσεων σημαντικής μερίδας της κοινωνίας που στέκεται αλληλέγγυα στην εκπαιδευτική κοινότητα.
Δεν μπορεί όμως αυτό να αποτελέσει λόγο εφησυχασμού. Όλα δείχνουν ότι η κυβέρνηση μετράει αυτές τις αντιδράσεις και σχεδιάζει τα επόμενα βήματά της. Αμέσως μόλις νιώσει ότι είναι σε θέση να εφαρμόσει τα σχέδια για είσοδο αστυνομίας στις σχολές χωρίς μεγάλες αντιδράσεις και χωρίς μεγάλο κόστος, θα το κάνει. Ήδη, στα μέσα του Ιούνη κυκλοφορούν δημοσιεύματα σύμφωνα με τα οποία η κυβέρνηση προχωράει στην πρόσληψη άλλων 600 αστυνομικών στην ΟΠΠΙ, ώστε να φτάσουν συνολικά τους 1.000. Έτσι, είναι απαραίτητη η μεγαλύτερη δυνατή ετοιμότητα αντίδρασης από τη νεολαία, τον εκπαιδευτικό κόσμο και την υπόλοιπη κοινωνία.
***
Το όραμά τους για τα πανεπιστήμια εξάλλου, το είδαμε το προηγούμενο διάστημα στο ΑΠΘ. Εκεί όπου τα ΜΑΤ σε καθημερινή βάση ελέγχουν ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει, παρενοχλούν φοιτητές και φοιτήτριες, σε κάποιες περιπτώσεις τους συνοδεύουν ακόμη και στα μαθήματά τους. Εκεί όπου οι δυνάμεις καταστολής δεν διστάζουν να τραυματίζουν φοιτητές/τριες, να πετάνε δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου – λάμψης μέσα στα κτίρια των σχολών, να τρομοκρατούν και να επιτίθενται με κάθε ευκαιρία. Η κατάσταση στο ΑΠΘ έχει φτάσει σε οριακό σημείο, καθώς το τελευταίο διάστημα είδαμε ακόμη και εξοργισμένους καθηγητές να φωνάζουν στις δυνάμεις της αστυνομίας ότι πρέπει επιτέλους να φύγουν από το πανεπιστήμιο και να τους αφήσουν να διδάξουν. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια μια τέτοια εικόνα θα ήταν εντελώς αδιανόητη.
Τα επιχειρήματα τους είναι πλέον γνωστά. Με πρόσχημα μια βιβλιοθήκη μιας σχολής στο ΑΠΘ και την υποτιθέμενη καταπολέμηση της εγκληματικότητας γύρω από τα μεγάλα πανεπιστήμια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, η κυβέρνηση προσπαθεί να μετατρέψει τις σχολές σε φρούρια, όπου η αστυνομία θα ελέγχει ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει, όπου οι κινηματικές δράσεις, οι συνελεύσεις, οι διαμαρτυρίες, οι απεργίες και οι καταλήψεις θα είναι εκτός συζήτησης, έναν χώρο όπου η καταστολή θα βασιλεύει. Ενώ η κυβέρνηση επιστρατεύει ΜΑΤ και αύρες στο ΑΠΘ υποτίθεται υπέρ μιας βιβλιοθήκης, κάθε φορά που βρέχει η μεγάλη κεντρική βιβλιοθήκη του ΑΠΘ πλημμυρίζει. Για αυτό το ζήτημα και για τα υπόλοιπα χρόνια προβλήματα των πανεπιστημίων, δεν ιδρώνει το αυτί των κυβερνώντων – για αυτά «δεν υπάρχουν λεφτά», πάντα όμως υπάρχουν πόροι για ΜΑΤ και καταστολή!
***
Κανένα από τα προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης δεν πρόκειται να λυθεί με την παρουσία της ΟΠΠΙ, όπως κανένα πρόβλημα δεν λύθηκε με την παρουσία των ΜΑΤ στο ΑΠΘ. Αντίθετα, οι αστυνομικές δυνάμεις μέσα στο πανεπιστήμιο είναι παράγοντας όξυνσης της έντασης και της βίας. Αυτό που στην πραγματικότητα θέλει η κυβέρνηση για τα πανεπιστήμια είναι να σιγάσει κάθε φωνή αμφισβήτησης και αντίστασης στις πολιτικές της. Θέλει να σπείρει τον τρόμο, να δημιουργήσει ένα περιβάλλον ασφυκτικού ελέγχου, όπου οι φοιτητές και οι καθηγητές θα δουλεύουν για τις επιχειρήσεις – χορηγούς που θα τα χρηματοδοτούν παίρνοντας για αντάλλαγμα δωρεάν έρευνα. Μια έρευνα στην κατεύθυνση της αύξησης των κερδών των χορηγών, που δεν θα έχει καμία σχέση με το προχώρημα της επιστημονικής γνώσης, τη μόρφωση των νέων ανθρώπων και τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.
Αυτά τα σχέδια πρέπει να βρουν απέναντί τους όχι μόνο τους φοιτητές/τριες και την υπόλοιπη εκπαιδευτική κοινότητα, αλλά το σύνολο της κοινωνίας. Το φοιτητικό κίνημα έχει αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν ότι μπορεί να βάλει φρένο στις επιθέσεις που δέχεται σταθερά από τις κυβερνήσεις όλων των τελευταίων δεκαετιών. Για να το καταφέρει για άλλη μια φορά, ακυρώνοντας όχι μόνο τα σχέδια για την πανεπιστημιακή αστυνομία, αλλά και για τη μετατροπή των πανεπιστημίων σε μαγαζιά των επιχειρήσεων, πρέπει να μαζικοποιηθεί και να οργανώσει τα επόμενα βήματα και κινητοποιήσεις με τη νέα ακαδημαϊκή χρονιά.
Τα παραπάνω, χρειάζεται να οργανωθούν σε δημοκρατική βάση, μέσα από μαζικές γενικές συνελεύσεις, με ενωτική διάθεση και κοινές κινητοποιήσεις από τη φοιτητική Αριστερά. Χρειάζεται επίσης τον συντονισμό με τους υπόλοιπους χώρους της εκπαίδευσης (μαθητές, δασκάλους, καθηγητές, κλπ). Τέλος, χρειάζεται τη στήριξη του συνόλου της κοινωνίας, η οποία έχει μόνο να κερδίσει από ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό και δημοκρατικό, χωρίς καταστολή και αυταρχισμό, ένα πανεπιστήμιο όπου η έρευνα, η γνώση και η μάθηση θα πηγαίνει μαζί με τις νέες ιδέες, την αμφισβήτηση, τις αντιστάσεις και τα διεκδικητικά κινήματα!
