Μία από τις διαχρονικές και σταθερές «αξίες» της χριστιανικής –και όχι μόνο– θρησκείας και της Εκκλησίας, είναι ο «ιερός πόλεμος» ενάντια στην ομοφυλοφιλία. Με αναφορές στη Βίβλο και πιο συγκεκριμένα στην Παλαιά Διαθήκη, παπάδες σε όλον τον κόσμο και σχεδόν κάθε δόγματος αποφασίζουν και καταδικάζουν τους/ις ομοφυλόφιλους/ες να «καούν στην κόλαση», μετατρέποντας τελικά την πραγματική τους ζωή σε κόλαση.
Στην Ελλάδα και μόνο τα τελευταία χρόνια, διάφοροι ιερείς και μητροπολίτες έχουν πάρει αυτόν το πόλεμο πολύ προσωπικά, εξαπολύοντας το δηλητήριό τους αλόγιστα και χωρίς να υπολογίζουν το πόσο τραυματικά μπορούν να γίνουν τα λόγια τους ή πόσο πολύ απέχουν από τη «χριστιανική αγάπη» που θεωρητικά πρεσβεύουν.[1]
Πόλεμος βασισμένος σε «κακή μετάφραση» και παρερμηνείες
Σήμερα όμως έρχεται μία νέα μελέτη από το «Ινστιτούτο Καθολικών Ερευνών Wijngaards», η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ μας λέει πως αυτός ο πόλεμος εκ μέρους των χριστιανικών Εκκλησιών βασίστηκε σε «εσφαλμένη μετάφραση» των Γραφών – ή με άλλα λόγια σε ψέματα!
Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για μελέτη 80 σελίδων με τίτλο «Χριστιανικές αντιρρήσεις στις σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου: Μια ακαδημαϊκή αξιολόγηση» (Christian Objections to Same-Sex Relationships: An Academic Assessment). Η μελέτη οποία συνδυάζει τα ευρήματα 20 βιβλικών μελετητών, θεολόγων, εξελικτικών βιολόγων, κοινωνιολόγων κ.α. και ασχολείται κυρίως με σημεία της Παλαιάς Διαθήκης αλλά και της Καινής, τα οποία χρησιμοποιούν οι χριστιανικές Εκκλησίες σε όλον τον κόσμο για να καταδικάσουν την ομοφυλοφιλία.
Αν και είναι αδύνατο να μπούμε σε όλες τις λεπτομέρειες της μελέτης, αξίζει να σταθούμε σε κάποια σημαντικά σημεία.
Η ομοφυλοφιλία είναι αμάρτημα σε συγκεκριμένες περιπτώσεις
Σύμφωνα όμως με τους μελετητές του Λευιτικού (βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης), τα σημεία 18:22
«Δεν πρέπει να πλαγιάσεις με άντρα όπως πλαγιάζεις με γυναίκα, είναι βδελυρό.»
και 20:13
«Αν κάποιος συνευρεθεί με άντρα όπως συνευρίσκεται με γυναίκα, διαπράττουν και οι δύο πράξη βδελυρή. Πρέπει εξάπαντος να θανατωθούν και θα είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για το θάνατό τους.»
είναι τα βασικά σημεία που καταδικάζουν την ομοφυλοφιλία.
Αλλά η καταδίκη αυτή προέρχεται από –εσκεμμένα– κακή μετάφραση. Τα σημεία αυτά στην πραγματικότητα καταδικάζουν μόνο συγκεκριμένες περιπτώσεις ερωτικής συνεύρεσης ομόφυλων αντρών, με διάφορους μελετητές της Βίβλου να καταλήγουν πως αυτές οι περιπτώσεις είναι είτε η μοιχεία, είτε η αιμομιξία, είτε και οι δύο.
Έτσι, όπως αναφέρει και το δελτίο τύπου που εξέδωσαν οι ερευνητές, το γεγονός πως τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης «μπαίνουν στον κόπο» να καταδικάσουν μόνο κάποιες συγκεκριμένες περιπτώσεις ομοφυλοφιλικής σχέσης, σημαίνει πως δεν καταδικάζει την (αντρική) ομοφυλοφιλία συνολικά! Παράλληλα, δεν υπάρχει κανένα σημείο στις Γραφές που να καταδικάζει τη σεξουαλική πράξη ανάμεσα σε γυναίκες!
Τα Σόδομα και τα Γόμορρα δεν τιμωρήθηκαν για… «σοδομισμό»!
Η μελέτη αναφέρεται και στο βιβλίο της Γένεσης, στα σημεία 2:18-24 εξηγώντας πως αυτά δεν επικεντρώνονται στο να παρουσιάσουν τον ετεροφυλόφιλο γάμο σαν την «κανονικότητα», αλλά να περιγράψουν την «εξαιρετικά ισχυρή ορμή ανάμεσα στα δύο φύλα», ακόμη και σε πείσμα «των επιθυμιών και των σχεδίων των γονέων τους και, κατ’ επέκταση, της κοινωνίας και των θρησκευτικών θεσμών».
Επίσης στο βιβλίο της Γένεσης υπάρχει η αναφορά στην καταστροφή των πόλεων Σόδομα και Γόμορρα κ.α., ως τιμωρία για σεξουαλικές πράξεις ανάμεσα σε άντρες. Αυτό όμως που αναφέρεται στη Γένεση δεν είναι συναινετικό σεξ μεταξύ αντρών, αλλά απ’ ότι φαίνεται η απόπειρα ομαδικού βιασμού από τους άνδρες των Σοδόμων. Πράξη που ούτως ή άλλως δεν ήταν η αιτία για να τιμωρηθούν οι κάτοικοι αυτών των πόλεων, αφού ο θεός (πάντα σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη) είχε αποφασίσει να τους τιμωρήσει πριν από αυτό το περιστατικό.
Οι λόγοι που έπρεπε να τιμωρηθούν, σύμφωνα με άλλα σημεία της Παλαιάς Διαθήκης ήταν η αδικία, η καταπίεση της χήρας και του ορφανού (Ησαΐας 1:17), η μοιχεία και τα ψέματα (Ιερεμίας 23:14), η αλαζονεία και η αδιαφορία τους για τους φτωχούς και άπορους (Ιεζεκιήλ 16:48-50), το μίσος για τους ξένους/επισκέπτες (Σοφία Σολόμωντος 19:13) και αλαζονεία (Σοφία Σειράχ 16:8).
Θα αλλάξουν στάση οι χριστιανικές εκκλησίες;
Συνολικά, η μελέτη παραθέτει μία σειρά από σημεία των Γραφών και την ακριβέστερη μετάφρασή τους λαμβάνοντας υπόψη τις αντιλήψεις που επικρατούσαν την εποχή που γράφτηκαν και το πώς ερμηνεύονταν τότε λέξεις και προτάσεις βάσει των κοινωνικών αντιλήψεων και συνθηκών που επικρατούσαν.
Και βάσει αυτών των στοιχείων καταλήγει πως τελικά οι Γραφές δεν αναφέρουν πουθενά την ομοφυλοφιλία ως αμαρτία.
Όπως αναφέρουν στο δελτίο τύπου τους οι ερευνητές, η μελέτη τους δημοσιεύτηκε συγκυριακά, λίγο μετά τη δήλωση του Βατικανού πως διατηρεί τη θέση του πως η Καθολική Εκκλησία δεν μπορεί να ευλογήσει τους γάμους ομοφυλοφίλων, αφού «δεν ευλογεί και δεν μπορεί να ευλογήσει την αμαρτία».
Σήμερα, με τα νέα δεδομένα που προσφέρει η μελέτη του Ινστιτούτου Καθολικών Ερευνών Wijngaards, θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε: θα λάβει η Καθολική ή η Ορθόδοξη Εκκλησία υπόψη της αυτή τη μελέτη; Και θα αλλάξει τη στάση της απέναντι στην ομοφυλοφιλία; Η αλήθεια είναι πως ακόμα και οι πιο καλοπροαίρετοι θα έδιναν κατευθείαν αρνητική απάντηση.
Και αυτό γιατί ο ρόλος των θρησκειών και των Εκκλησιών είναι να θέτουν στην κοινωνία σκληρούς και συντηρητικούς κανόνες για το πώς θα ζει και με απειλή τη μετά θάνατον ζωή και τη θεϊκή τιμωρία να την υποχρεώνει να τους ακολουθήσει. Κανόνες που αναπαράγουν και διατηρούν τις πιο συντηρητικές απόψεις και αντιλήψεις, που δημιουργούν την αίσθηση στους πιστούς πως η ελεύθερη έκφραση θα τους οδηγήσει αργά ή γρήγορα στην αμαρτία, κανόνες που τελικά, μας λένε πως ακόμα και το ίδιο μας το σώμα δεν ανήκει σε εμάς, αλλά σε μία ανώτερη δύναμη.
Παρόλα αυτά, οι Εκκλησίες έχουν υποχρεωθεί πολλές φορές να κάνουν υποχωρήσεις. Αναγκάστηκαν για παράδειγμα να αποδεχτούν τα διαζύγια, όταν συνειδητοποίησαν πως η κοινωνία προχωρούσε χωρίς αυτούς κλπ. Άλλο παράδειγμα αποτελούν κάποιες προτεσταντικές εκκλησίες, οι οποίες έχουν αποδεχτεί την τέλεση ομοφυλοφιλικών θρησκευτικών γάμων ενώ χειροτονούν και ομοφυλόφιλους ιερείς.
Κάθε υποχώρηση της Εκκλησίας από τους κανόνες της γίνεται ακριβώς όταν νιώσει πιεσμένη από την πρόοδο της κοινωνίας και της συνείδησης. Όμως, οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας θα παλέψουν με μανία όσο μπορούν ενάντια σε αυτήν την πρόοδο. Πρόσφατα, το είδαμε σε μία σειρά από χώρες όπως η Ιρλανδία και η Πολωνία, όπου όταν η κοινωνία αγωνίστηκε για το δικαίωμα στην άμβλωση, είχε την καθολική εκκλησία στο αντίπαλο στρατόπεδο να παλεύει για να διατηρηθεί η καταπίεση των γυναικών και η στέρηση του βασικού δικαιώματός τους στην επιλογή.
Παρόλα αυτά μελέτη του ινστιτούτου Wijngaards, παραμένει εξαιρετικά χρήσιμη. Ξεσκεπάζει για μία ακόμα φορά την υποκρισία και τα ψέματα πάνω στα οποία βασίζονται οι Εκκλησίες για να κρατούν την κοινωνία υποταγμένη και προσφέρει στο κίνημα υπέρ της ισότητας πολύ σημαντικά επιχειρήματα.
Κάνει ακόμα πιο καθαρό πως στον αγώνα μας για ίσα δικαιώματα και για μία κοινωνία χωρίς διακρίσεις, χωρίς μίσος για ό,τι θεωρείται διαφορετικό, οι φωνές του συντηρητισμού και των ηθικοπλαστικών κανόνων δε χωράνε πουθενά και βρίσκονται πάντα απέναντί μας.
