Της Σύνταξης του «Ξ»
Οι τελευταίοι μήνες είναι εντυπωσιακά πιο γεμάτοι με σημαντικά κινηματικά γεγονότα, σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο. Όσο η διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση οδηγεί σε χιλιάδες νεκρούς και όσο εντείνεται η ωμή προσπάθειά της να την εκμεταλλευτεί προκειμένου να περάσει μερικές από τις πιο άγριες επιθέσεις ενάντια στα δικαιώματα, την κοινωνία και το κίνημα, αργά αλλά σταθερά, ο κόσμος αρχίζει να ξαναβγαίνει στο δρόμο και να διεκδικεί. Σε πολλές περιπτώσεις, η σταγόνα που κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει είναι η προκλητική αστυνομική βία και καταστολή, η προσπάθεια περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων της κοινωνίας, ο ασφυκτικός έλεγχος στα μέσα ενημέρωσης και η συνειδητή διασπορά ψεμάτων. Πίσω από όλα αυτά το καζάνι σιγοβράζει. Εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα παίρνονται πίσω, η δημόσια Υγεία και Παιδεία έχουν εγκαταλειφθεί στη μοίρα τους, ενώ πολλοί εργασιακοί κλάδοι παλεύουν να επιβιώσουν χωρίς ουσιαστική στήριξη από την κυβέρνηση εδώ και πάνω από ένα χρόνο πανδημίας.
Πλατείες ενάντια στην καταστολή
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα της επιστροφής πλατιών στρωμάτων της κοινωνίας στην κινηματική δράση ήταν οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις που ακολούθησαν τη βάρβαρη επίθεση που δέχτηκε κάτοικος της Νέας Σμύρνης από αστυνομικούς στις 7/3. Η πορεία που οργανώθηκε στην περιοχή δύο μέρες μετά το περιστατικό ήταν η μεγαλύτερη του τελευταίου διαστήματος, με εξαίρεση τη μεγαλειώδη συγκέντρωση στο Εφετείο στις 7/10 κατά την ανακοίνωση της απόφασης στη δίκη της Χρυσής Αυγής.
Ακολούθησαν επίσης μεγάλες συγκεντρώσεις και πορείες σε δεκάδες πλατείες και γειτονιές στις 13 και 14 Μάρτη, απαιτώντας να μπει ένα τέλος στην αστυνομική αυθαιρεσία και την καταστολή, να μπορούμε να κυκλοφορούμε ελεύθερα στις γειτονιές μας χωρίς φόβο. Οι συγκεντρώσεις συνεχίστηκαν και δύο εβδομάδες αργότερα, στις 27 και 28 Μάρτη και παρότι μικρότερες σε αριθμούς, ήταν ζωντανές και μαχητικές.
Η νεολαία μπροστά στους αγώνες
Ήδη πριν τα περιστατικά αστυνομικής βίας στις γειτονιές με αποκορύφωμα τη Νέα Σμύρνη, το φοιτητικό κίνημα προειδοποιούσε ότι η πρόθεση της κυβέρνησης να ιδρύσει πανεπιστημιακή αστυνομία, στην πραγματικότητα εντάσσεται στη συνολική απόπειρα έντασης της καταστολής και του ελέγχου με στόχο οτιδήποτε κινείται. Αρχικά η επίθεση στρέφεται ενάντια στη νεολαία, δε θα αργήσει όμως να επεκταθεί σε οποιονδήποτε αντιστέκεται ή διαμαρτύρεται. Απέναντι σε αυτή την απόπειρα επιβολής του αυταρχισμού στα πανεπιστήμια, το φοιτητικό κίνημα έδωσε μια μεγάλη μάχη υπό αντίξοες συνθήκες, με τις σχολές κλειστές, με περιορισμένες δυνατότητες για ενημέρωση, συνελεύσεις κλπ, ενώ συχνά οι διαδηλώσεις του δέχτηκαν ακραία βία από την αστυνομία, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τις επιδρομές των ΜΑΤ στη συμβολική κατάληψη του ΑΠΘ.
Κινητοποιήσεις γυναικών
Μεγαλύτερη σε σχέση με τις αντίστοιχες κινητοποιήσεις των τελευταίων ετών ήταν και η κινητοποίηση της 8ης Μάρτη. Η παγκόσμια τάση ενίσχυσης των αγώνων του γυναικείου κινήματος, παρότι στην Ελλάδα δεν έχει ακόμη φτάσει τα επίπεδα άλλων χωρών, επιβεβαιώνεται όλο και συχνότερα ιδιαίτερα μετά από τις εξελίξεις γύρω από το ελληνικό metoo που πήραν μορφή χιονοστιβάδας. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να συγκαλύψει και το γεγονός ότι παρείχε για μεγάλο διάστημα στήριξη στον Δημ. Λιγνάδη που κατηγορείται για σειρά βιασμών ανηλίκων, προκάλεσε μαζική οργή, βγάζοντας στο δρόμο τα πιο ριζοσπαστικά στρώματα του γυναικείου και νεολαιίστικου κινήματος.
Τοπικά κινήματα
Σημαντικές είναι επίσης οι εξελίξεις στο χώρο των τοπικών κινημάτων. Η δημιουργία της τρι-εθνικής κίνησης «Μας Σκάβουν το Λάκκο» από ριζοσπαστικά περιβαλλοντικά κινήματα στην Ελλάδα, την Τουρκία και την Κύπρο (και στο νότιo και στο βόρειο μέρος) φέρνει για πρώτη φορά μαζί εδώ και δεκαετίες στις τρεις χώρες, ενάντια και στις εξορύξεις υδρογονανθράκων και στον εθνικισμό και το ενδεχόμενο πολέμου.
Στις 19 Μάρτη, τοπικές κινήσεις σε 29 πόλεις και στις 3 χώρες προχώρησαν σε ταυτόχρονες διαμαρτυρίες. Την ανοιχτή εκδήλωση που οργάνωσε το «Μας Σκάβουν το Λάκκο» στην Ελλάδα, στις 27 Μάρτη, παρακολούθησαν στο fb στις 2½ ώρες που κράτησε η διαδικασία γύρω στις 4.000 άτομα.
Μια κατάσταση που αλλάζει
Από τους υγειονομικούς που βρίσκονται στα όριά τους παλεύοντας καθημερινά με την πανδημία και τις τραγικές ελλείψεις των νοσοκομείων, μέχρι τους εργαζόμενους στον χώρο της τέχνης που έχουν σε μεγάλα ποσοστά χάσει τα μέσα επιβίωσης τους και αντιμετωπίζονται από την κυβέρνηση με υποκρισία και αδιαφορία, η οργή έχει αρχίσει να ξεχειλίζει.
Το γεγονός ότι την ώρα που συμβαίνουν όλα τα παραπάνω στελέχη της κυβέρνησης απολαμβάνουν προκλητικά μια τελείως διαφορετική ζωή από αυτή του μέσου εργαζόμενου, παραβιάζοντας συχνά τα περιοριστικά μέτρα για τον κορονοϊό, εντείνουν την οργή ακόμη περισσότερο. Κάτω από τη φαινομενική ηρεμία, ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας σιγοβράζει.
Η κυβέρνηση καταλαβαίνει ότι η προκλητική της στάση, αργά ή γρήγορα θα προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερες αντιδράσεις και κινήματα από αυτά που βλέπουμε το τελευταίο διάστημα και προσπαθεί να πάρει μέτρα εναντίον τους όσο είναι ακόμη νωρίς. Η εξωφρενική επένδυση σε προσλήψεις και εξοπλισμό στις δυνάμεις καταστολής την ώρα που νοσοκομεία και σχολεία καταρρέουν, νόμοι όπως αυτός για την πανεπιστημιακή αστυνομία, ή για τον περιορισμό των διαδηλώσεων μόνο τυχαία γεγονότα δεν είναι.
Την ώρα που η κυβέρνηση προετοιμάζεται για να αντιμετωπίσει τα κινήματα που ξέρει ότι θα έρθουν, η κοινωνία, οι εργαζόμενοι, η νεολαία, τα φτωχοποιημένα στρώματα των μνημονίων και της πανδημίας, πρέπει επίσης να προετοιμαζόμαστε. Απέναντι στις επιθέσεις που δεχόμαστε, πρέπει να χτίσουμε τις αντιστάσεις μας. Είναι απαραίτητο να συνεχιστούν και να ενισχυθούν οι κοινές δράσεις των δυνάμεων της Αριστεράς που το προηγούμενο διάστημα βγήκαν μαζί στο δρόμο. Και την ίδια στιγμή να καταρτιστεί ένα συγκεκριμένο σχέδιο δράσης και συντονισμένων αγώνων της Αριστεράς και των κινημάτων για το επόμενο διάστημα, απέναντι στις νέες επιθέσεις που θα έρθουν.
