Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ» (426) που κυκλοφορεί από 18 Φλεβάρη μέχρι 3 Μάρτη
Η άρνηση της κυβέρνησης Τσίπρα να συγκρουστεί με το κατεστημένο και η τελική υποταγή της στις απαιτήσεις των δανειστών την έχει παγιδεύσει σε ένα καταστροφικό αδιέξοδο. Από τη μια η τρομακτική προσφυγική κρίση, από την άλλη η διαρκής πίεση των δανειστών για όλο και περισσότερα μέτρα κι όλα αυτά τη στιγμή που οι αντιδραστικές πολιτικές που εφαρμόζει προκαλούν τη μαζική αντίδραση των λαϊκών στρωμάτων.
Όταν γράφεται το άρθρο αυτό, το αγροτικό κίνημα παραμένει ζωντανό, μαζικό και μαχητικό, παρουσιάζοντας όμως αντιφατικά χαρακτηριστικά. Από τη μια τμήματά του σκληραίνουν τη στάση τους αλλά από την άλλη εμφανίζονται σημάδια κόπωσης εξαιτίας των πολιτικών της ηγεσίας του.
Τέλος οι αποθρασυμένοι εργοδότες, αποθρασυμένοι γιατί βλέπουν πως η κυβέρνηση της «Αριστεράς» δεν πρόκειται να συγκρουστεί μαζί τους για χάρη των εργαζομένων, δεν χάνουν ευκαιρία να χτυπήσουν μισθούς και δικαιώματα. Κι εδώ όμως οι αντιστάσεις είναι μεγάλες. Εταιρείες όπως το ΠΛΑΙΣΙΟ, η πολυεθνική Continental που έχει στην ιδιοκτησία της τον ΙΜΑΝΤΑ στη βιομηχανική περιοχή του Βόλου, εργολαβικές εταιρείες όπως για την καθαριότητα στα λεωφορεία της Αθήνας ή μαφιόζοι εργοδότες όπως της Golden Promotion στη Θεσ/νίκη ανακαλύπτουν πως οι πρακτικές τους δεν περνούν χωρίς αντιστάσεις.
Ειδικά στην περίπτωση των καθαριστριών στις Οδικές Συγκοινωνίες (λεωφορεία και τρόλεϊ) της Αθήνας, δεν είχαμε μόνο ένα θαυμαστό αγώνα αλλά μια πολύ σημαντική νίκη! Ο εργοδότης υποχρεώθηκε να πληρώσει τα χρωστούμενα αλλά εκτός απ’ αυτό οι εργάτριες έφτιαξαν το δικό τους σωματείο, το οποίο εμφανίζει σοβαρές δυνατότητες επέκτασης από το Αμαξοστάσιο του Ελληνικού, τη βάση του αγώνα, σε άλλα αμαξοστάσια και άλλους χώρους εκτός της ΟΣΥ.
Τα λαϊκά στρώματα, ακόμα και οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες, δείχνουν ξανά πως δεν φοβούνται να παλέψουν. Αν οι συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες του κινήματος είχαν λίγη από την αποφασιστικότητα της βάσης της κοινωνίας ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός.
Δεν μιλάμε βέβαια για τους κυνικούς γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και των μεγάλων ομοσπονδιών που δεν υπάρχει ποτέ καμία περίπτωση να δώσουν πραγματικές μάχες για την ανατροπή των πολιτικών που βιώνουμε και αυτών που τις εφαρμόζουν. Μιλάμε ακόμη και για το ΚΚΕ που θέλει να παριστάνει το μόνο καθαρό επαναστατικό κόμμα. Ήταν τραγικό να βλέπει κανείς τον Βαγγέλη Μπούτα, κορυφαίο αγροτοσυνδικαλιστή του ΚΚΕ, να «διαπραγματεύεται» με το υπουργείο πόσα τρακτέρ θα εισέλθουν «συμβολικά» στην Αθήνα, και να καλεί τους αγρότες να μαζέψουν τις σκηνές τους και να φύγουν μόλις τελείωσε η πορεία του ΚΚΕ στο Σύνταγμα το μεσημέρι του Σαββάτου 13 Φλεβάρη!
Δεν τολμούν λοιπόν, ούτε οι γραφειοκράτες του συνδικαλιστικού κινήματος ούτε οι ηγεσίες του αγροτικού κινήματος, ούτε κι αυτοί που παριστάνουν τους μοναδικούς αληθινούς κομμουνιστές – δηλαδή η ηγεσία του ΚΚΕ. Δεν τολμούν γιατί κάθε μια από τις μεγάλες μάχες που δίνεται σήμερα, αν κερδίσει, θα σημαίνει την ανατροπή των κυβερνητικών πολιτικών, και πιθανά και την πτώση της κυβέρνησης. Και την ευθύνη γι’ αυτό φοβούνται να την αναλάβουν – και τα κόμματα του κατεστημένου, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κλπ, αλλά και το ΚΚΕ.
Την ίδια στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά πολλοί πρωτοπόροι αγωνιστές βγάζουν συμπεράσματα. Κι αυτά αφορούν και την ανάγκη της πάλης, καθώς όπως γράφει ο ποιητής «τίποτα δεν πάει χαμένο», αλλά και το τι είδους Αριστερά χρειαζόμαστε. Μια Αριστερά αποφασισμένη να δώσει τη μάχη μέχρι το τέλος, ενωτική προς το υπόλοιπο κίνημα, δημοκρατική στο εσωτερικό της και με σεβασμό στη δημοκρατία των κινημάτων, διεθνιστική, μαζί με τους εργαζόμενους και την Αριστερά στην υπόλοιπη Ευρώπη και διεθνώς, για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό στην Ελλάδα, την Ευρώπη κι όλο τον κόσμο.
Οι αδυσώπητοι αριθμοί
Το «δημοσιονομικό κενό» που εντοπίζεται μέχρι το 2018, φαίνεται να ξεπερνά τα 3 δισ. ευρώ (έτσι ώστε να «πιαστούν» οι στόχοι πρωτογενούς πλεονάσματος) πράγμα που συνεπάγεται και μέτρα αντίστοιχου ποσού.
Το ΔΝΤ δεν υποχωρεί από τη θέση της περικοπής συντάξεων και της αύξησης των φόρων για τα λαϊκά στρώματα. Η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί, βάσει του Μνημονίου που υπέγραψε τον Ιούλη, ότι η συνταξιοδοτική δαπάνη θα μειωθεί κατά 1,8 δισ. ευρώ φέτος και (επιπλέον) 2,7 δισ. ευρώ μέχρι το 2019.
Το χρηματιστήριο από τις αρχές του χρόνου καταγράφει απώλειες πάνω από 30%! Πρωταθλητής στη μείωση αποτελεί ο τραπεζικός δείκτης με πτώση σχεδόν 60%! Βλέπουμε έτσι πόσο σοβαροί ήταν οι ισχυρισμοί της κυβέρνησης περί σταθεροποίησης του τραπεζικού συστήματος μετά την πρόσφατη ανακεφαλαιοποίηση.
Η κατάσταση για τα λαϊκά στρώματα συνεχώς χειροτερεύει. Είναι χαρακτηριστικά τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας πρόσφατα. Σύμφωνα με αυτά, το 2015 δημιουργήθηκαν νέα χρέη προς το δημόσιο ύψους 13,480 δισ. ευρώ, ανεβάζοντας το συνολικό ποσό των ληξιπρόθεσμων οφειλών στα 85,013 δισ. ευρώ.
Δεν φτάνουν όλα αυτά αλλά η προσφυγική κρίση βγάζει στην επιφάνεια τον πραγματικό χαρακτήρα αυτών που η «αριστερή» ελληνική κυβέρνηση της ονομάζει «εταίρους». Οι απειλές για κλείσιμο των βόρειων συνόρων, εγκλωβισμό εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων στη χώρα και περιπολίες του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, δείχνουν τον απύθμενο κυνισμό των περιβόητων αυτών «συμμάχων». Στην πραγματικότητα αποκαλύπτουν το πραγματικό πρόσωπο του καπιταλισμού.
