Η μάχη για την επανεκλογή της Σάμα Σαγουάντ στο Δημοτικό Συμβούλιο του Σιάτλ βρίσκεται στην τελική ευθεία. Το Δημοτικό Συμβούλιο του Σιάτλ είναι 9μελές, σε αυτό συμμετέχει ένας σύμβουλος ανά διαμέρισμα (αποτελείται δηλαδή από 9 μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες) και οι εκλογές διεξάγονται σε 2 φάσεις: στον πρώτο γύρο (primary) στον οποίον συμμετέχουν όλοι οι υποψήφιοι κάθε διαμερίσματος και στον δεύτερο, όπου συμμετέχουν οι δύο πρώτοι σε ψήφους. Η Σάμα Σαγουάντ, που είναι υποψήφια στο 3ο διαμέρισμα, ήρθε πρώτη στον 1ο γύρο της 6ης Αυγούστου με 36,7% και 12.088 ψήφους και στον 2ο γύρο της 5ης Νοέμβρη θα αναμετρηθεί με τον Έγκαν Όριον, τον εκλεκτό της Άμαζον, ο οποίος ήρθε δεύτερος με 21,5% και 7.078 ψήφους. Παρακάτω δημοσιεύουμε μεταφρασμένο άρθρο του σ. Τάι Μουρ, στελέχους της Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής (αδερφής οργάνωσης του «Ξ» στις ΗΠΑ), όπου εξηγεί τη διεθνή σημασία της δράσης της σ. Σάμα ως συμβούλου του Σιάτλ και της εκστρατείας επανεκλογής της. Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο αμερικάνικο θεωρητικό περιοδικό Monthly Review.
Η μάχη για τη δεύτερη επανεκλογή της Σάμα Σαγουάντ στο Δημοτικό Συμβούλιο του Σιάτλ εξελίσσεται στην πιο δαπανηρή και σκληρή μάχη σε όλη την ιστορία των εκλογικών αναμετρήσεων της πόλης. Στην κούρσα βρίσκονται από τη μια ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο και ιδιοκτήτης της Άμαζον, Τζεφ Μπέζος, και από την άλλη μια μαρξίστρια, από τις πιο γνωστές γυναίκες του αγώνα στις ΗΠΑ σήμερα.
Ο Μπέζος σκοπεύει να ενισχύσει τη θέση της Άμαζον στο πολιτικό σκηνικό της πόλης του, χρηματοδοτώντας και επενδύοντας χρήματα σε υποψηφίους. Για αυτό το λόγο χρησιμοποιεί τις Επιτροπές Πολιτικής Δράσης (ΕΠΔ – Political Action Committees, PACs), γιατί μέσω αυτών των επιτροπών μπορούν οι επιχειρήσεις να χρηματοδοτήσουν με απεριόριστα χρήματα τους δικούς τους υποψηφίους, ενώ για «απ’ ευθείας» χρηματοδοτήσεις υπάρχουν συγκεκριμένα όρια. Δύο τέτοιες επιτροπές έχουν ήδη συγκεντρώσει πάνω από 1 εκατομμύριο δολάρια από μεγάλες επιχειρήσεις, τα 250.000 δολάρια εκ των οποίων προέρχονται μόνο από την Άμαζον. Επιπλέον, τα περισσότερα από τα κορυφαία στελέχη της Άμαζον έχουν δώσει προσωπικές δωρεές απευθείας στους αντιπάλους της Σάμα, αναδεικνύοντας τη συντονισμένη προσπάθεια που κάνει η παγκόσμια αυτοκρατορία της Άμαζον.
Με τις εκλογές της 5ης Νοεμβρίου στο Σιάλτ να είναι σε δύο μήνες, οι εκλογικές δαπάνες μέχρι στιγμής ισοδυναμούν σχεδόν με το συνολικό ποσό που δαπανήθηκε το 2015, το οποίο αποτελούσε ήδη ρεκόρ όλων των εποχών. Με αυτό το ρυθμό, μέχρι τον Νοέμβριο οι εκλογικές δαπάνες θα υπερδιπλασιαστούν σε σχέση με τους αριθμούς του 2015! Η Άμαζον και οι μεγάλες επιχειρήσεις ξοδεύουν τεράστια ποσά και στα 7 εκλογικά διαμερίσματα του Σιάτλ που διεξάγονται φέτος εκλογές, αλλά είναι αξιοσημείωτο ότι η πιο επιθετική χρηματοδότηση γίνεται στο 3ο διαμέρισμα προκειμένου να μην επανεκλεγεί η Σάμα.
Αυτή η αποφασιστικότητα των μεγάλων επιχειρήσεων να κερδίσουν την Σάμα προκαλεί μια έντονη αντίδραση στους εργαζόμενους που όλη την προηγούμενη περίοδο κινητοποιήθηκαν σε πρωτοφανείς αριθμούς για να υπερασπίσουν την έδρα της Σάμα στο Συμβούλιο. Ήδη η καμπάνια για την επανεκλογή της έχει εξελιχθεί στην πιο μαζική «πόρτα – πόρτα» εκστρατεία στη σύγχρονη ιστορία του Σιάτλ. Τα αιτήματα που βάζει η Σάμα για έλεγχο στις τιμές των ενοικίων, για φορολόγηση της Άμαζον και των μεγάλων επιχειρήσεων προκειμένου να χρηματοδοτηθούν μαζικά προγράμματα λαϊκής κατοικίας, για μια Νέα Πράσινη Συμφωνία (Green new deal) υπέρ των εργαζομένων, έχουν ήδη εξαιρετικό αντίκτυπο.
Με περισσότερα από 3.000 άτομα που έκαναν κάποια δωρεά για την εκστρατεία -στην πλειοψηφία τους κάτοικοι από την πόλη του Σιάτλ- έχουμε σχεδόν τριπλάσιες μεμονωμένες συνεισφορές από τον επόμενο υποψήφιο. Έχουμε μαζέψει πάνω από 250.000 δολάρια μέχρι στιγμής, πάνω από τα διπλάσια οποιουδήποτε άλλου υποψήφιου (εξαιρουμένων των εταιρικών χρημάτων από τις ΕΠΔ), χωρίς να πάρουμε φράγκο από επιχειρήσεις. Στόχος της εκστρατείας μας είναι να πιάσουμε τα 500.000 δολάρια, ποσό που θα σπάσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ στην ιστορία των τοπικών εκλογικών εκστρατειών της πόλης.
Τα τεράστια ποσά των επιχειρήσεων που δίνονται για να ηττηθεί η Σάμα Σαγουάντ, σε αντίθεση με τα ποσά που μαζεύουν οι άνθρωποι της εργατικής τάξης για να την υποστηρίξουν, αποτυπώνει την πραγματική επιρροή που έχει η Σοσιαλιστική Εναλλακτική. Και επίσης τη δυνατότητά της να δραστηριοποιείται με βάση τις ανάγκες και τις προσδοκίες της εργατικής τάξης από τότε που η Σάμα εκλέχθηκε για πρώτη φορά στο Συμβούλιο της πόλης το 2013.
Η Σάμα μετράει ήδη 6 χρόνια στο Συμβούλιο και περισσότερο από οπουδήποτε αλλού στις ΗΠΑ, το Σιάτλ έχει γίνει το πείραμα πάνω στο οποίο δοκιμάζονται το πρόγραμμα και η στρατηγική του μαρξισμού και των ανθρώπων της εργατικής τάξης. Μαζί με μια σειρά εντυπωσιακές νίκες σε νομοθετικό επίπεδο που πέτυχε, σαν αποτέλεσμα ανάπτυξης σημαντικών εκστρατειών, η Σάμα άνοιξε ζητήματα και προκάλεσε μαζικές συζητήσεις στην κοινωνία του Σιάτλ περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο πολιτικό πρόσωπο.
Όποιος/α παλεύει για τις ιδέες του σοσιαλισμού σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, αξίζει να μελετήσει προσεκτικά αυτά τα γεγονότα. Αλλά σε δύο μήνες οι ψηφοφόροι του Σιάτλ θα κληθούν επίσης να πάρουν θέση για την πορεία της Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής και της Σάμα στο Συμβούλιο.
«Το Σιάτλ είναι μια ζωντανή απόδειξη για το πώς δουλεύει η ταξική πάλη»
Την παραμονή των εορτασμών για την ημέρα της Ανεξαρτησίας στις 4 Ιούλη, το εξώφυλλο των Seattle Times έγγραφε: «Ο Σοσιαλισμός αντιμετωπίζει μια πρόκληση στις εκλογές για το δημοτικό συμβούλιο του Σιάτλ». Παρόλο που οι Seattle Times αναμένεται να ενταχθούν στο στρατόπεδο της Άμαζον και του Εμπορικού Επιμελητηρίου υποστηρίζοντας τον Έγκαν Όριον εναντίον της Σάμα, το άρθρο τους δεν μπορούσε να μην αναγνωρίσει τις επιτυχίες της Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής:
«Όταν η Σαγουάντ κατάφερε να πάρει την θέση ενός συμβούλου που ήταν ήδη εκλεγμένος και διεκδικούσε ξανά την θέση το 2013, πιέζοντας για αύξηση του βασικού μισθού, έγινε ίσως η βασική εκπρόσωπος των σοσιαλιστών της χώρας. Η επιτυχία της πίεσε τον τότε δήμαρχο Εντ Μάρεϊ να μπει σε διαπραγματεύσεις για βασικό μισθό 15 δολαρίων την ώρα, κάνοντας το Σιάτλ πρωτοπόρο σε αυτό το θέμα. Η υπόλοιπη χώρα ακολούθησε όταν και άλλες πόλεις υιοθέτησαν αυξήσεις μισθών και όταν ο Μπέρνι Σάντερς, που αυτοπροσδιορίζεται ως δημοκρατικός σοσιαλιστής, κατέβηκε υποψήφιος για την προεδρεία το 2016 …
… Υποστηριζόμενη από τους ακτιβιστές με τα κόκκινα μπλουζάκια της Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής που “κατέλαβαν” το Δημαρχείο, η Σαγουάντ εργάστηκε για να σταματήσει τις αυξήσεις των ενοικίων και να μπλοκάρει έναν πολυδάπανο νέο κτίριο για την στέγαση του αστυνομικού τμήματος, κερδίζοντας την επιδοκιμασία κάποιων κληρικών, ακτιβιστών και ηγετικών προσώπων των κινημάτων. Κέρδισε την επανεκλογή της το 2015, παρόλο που το Μητροπολιτικό Εμπορικό Επιμελητήριο του Σιάτλ υποστήριζε τον αντίπαλό της».
Τα τελευταία δύο χρόνια, η Άμαζον κατέλαβε κεντρική θέση στην πολιτική του Σιάτλ. Το 2017, ξόδεψε 350.000 δολάρια για να εξαγοράσει την εκλογή στη δημαρχεία της Τζένι Ντάρκαν, η οποία επέστρεψε γρήγορα στον Μπέζος τα «χρωστούμενα», καταθέτοντας πρόταση στο Συμβούλιο για κατάργηση του «φόρου της Άμαζον» (σ.σ. πρακτικά να μην πληρώνει καθόλου φόρο η Άμαζον) τρεις μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων της. Η Σάμα και η Σοσιαλιστική Εναλλακτική έπαιξαν κεντρικό ρόλο στο να ψηφιστεί αυτός ο φόρος για το πλουσιότερο 3% των επιχειρήσεων στο Σιάτλ, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί ανέγερση φτηνών δημόσιων κατοικιών και απαραίτητες υπηρεσίες για άστεγους. Η ομόφωνη υπερψήφιση του φόρου αυτού τον Μάρτιο του 2018 ήταν μια δύσκολη νίκη, προϊόν μιας μεγάλης εκστρατείας που περιλάμβανε εκτός των άλλων μια κατάληψη διαμαρτυρίας στο Δημαρχείο και επαναλαμβανόμενες κινητοποιήσεις στην έδρα της Άμαζον.
Για να εκφοβίσει το Συμβούλιο και να το αναγκάσει να υποταχθεί, η Άμαζον σταμάτησε τις κατασκευαστικές εργασίες σε έναν από τους πύργους της στο κέντρο της πόλης, απειλώντας έτσι ότι θα χαθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας και χρηματοδότησε μια λυσσαλέα εκστρατεία ενημέρωσης για την κατάργηση του φόρου. Φοβούμενοι την προοπτική ενός δημοψηφίσματος για το θέμα όπου οι επιχειρήσεις θα έπαιρναν καθαρή θέση υπέρ της κατάργησης του «φόρου της Άμαζον» όλοι, εκτός από έναν, οι Σύμβουλοι του Δημοκρατικού Κόμματος υποχώρησαν στις πιέσεις, ψηφίζοντας για την κατάργηση του φόρου μόλις ένα μήνα από τότε που οι ίδιοι τον είχαν ψηφίσει στο Συμβούλιο.
Η Σάμα καταψήφισε την κατάργηση και καταδίκασε έντονα την προδοσία του κινήματος για το δικαίωμα στη στέγη, ακόμη και από τη λεγόμενη προοδευτική πτέρυγα του Συμβουλίου.
Απαντώντας αιχμηρά στην Άμαζον, οι Τάιμς του Σιάτλ έγραψαν για την Σάμα στη 1 Ιούλη:
«Το Σιάτλ είναι η ζωντανή απόδειξη για το πώς λειτουργεί η ταξική πάλη, δήλωσε η Σάμα και περιέγραψε το πισώπλατο χτύπημα της Άμαζον σαν την απόδειξη για τη σοβαρή δύναμη που έχουν πλέον οι σοσιαλιστές. Η καπιταλιστική τάξη, είπε, δεν πρόκειται να υποχωρήσει σε τίποτα από μόνη της».
Επιθυμώντας να επιστρέψουν στο κλίμα της διαταξικής συναίνεσης που υπήρχε στην πόλη πριν το 2013 όταν και εκλέχθηκε η Σάμα, οι αντίπαλοί μας την κατηγορούν ότι είναι «υπερβολικά διχαστική» και ότι «αρνείται να ακούσει όλες τις πλευρές». Αυτή η αφήγηση, που προωθείται αδιάκοπα από τα ΜΜΕ και τους καθεστωτικούς πολιτικούς τα τελευταία τέσσερα χρόνια, έχει πιάσει τόπο σε ένα βαθμό στη συνείδηση αρκετών ανθρώπων της εργατικής και της μεσαίας τάξης του Σιάτλ.
Σε χιλιάδες συζητήσεις που κάνουμε στα σπίτια της περιφέρειας του 3ου διαμερίσματος, τα μέλη της Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής και οι εθελοντές της εκστρατείας απαντάμε σε αυτό επισημαίνοντας την τεράστια ανισότητα που υπάρχει σε μια περιοχή όπου από τη μία ζουν δύο από τους τρεις πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου και από την άλλη υπάρχει μια σοβαρή στεγαστική κρίση. Οι μισοί ενοικιαστές θεωρούν τους εαυτούς τους «δυσαρεστημένους από το ύψος του ενοικίου» που πληρώνουν, το οποίο αποτελεί το ένα τρίτο του συνολικού εισοδήματός τους. Δεδομένου ότι τα ενοίκια του Σιάτλ έχουν αυξηθεί πάνω από 70% από το 2010, δεκάδες χιλιάδες έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν την πόλη ή να μείνουν άστεγοι. Παρά τις συνεχιζόμενες αστυνομικές επεμβάσεις, αυτοσχέδιες «πόλεις αστέγων» ξεφυτρώνουν συνεχώς σε κάθε γειτονιά. Σκηνές ακραίας ανθρώπινης υποβάθμισης και απελπισίας αποτελούν πλέον το σκηνικό της καθημερινής ζωής στο Σιάτλ, προκαλώντας μια νέα άνοδο του ρατσιστικού, δεξιού λαϊκισμού στην πόλη.
Οι ταξικές μάχες που έχουν διαμορφώσει την πολιτική ζωή του Σιάτλ από την εκλογή της Σάμα το 2013 αντικατοπτρίζουν ένα μικρόκοσμο της πολιτικής ζωής των ΗΠΑ. Ειδικά από τη στιγμή που το Σιάτλ έγινε από πολλές απόψεις η «εμπροσθοφυλακή» των αγώνων, η τοπική μας εμπειρία είναι πλούσια σε διδάγματα για το αναδυόμενο σοσιαλιστικό κίνημα σε εθνικό επίπεδο.
Μετά από τέσσερις δεκαετίες υποχώρησης, οι σοσιαλιστικές ιδέες είναι ξαφνικά δημοφιλείς στις ΗΠΑ. Πολλά από τα κεντρικά πολιτικά αιτήματα της Αριστεράς στις ΗΠΑ έχουν σήμερα μαζική υποστήριξη, συμπεριλαμβανομένων των αιτημάτων για δωρεάν υγεία για όλους, για μια Νέα Πράσινη Συμφωνία, για αξιοπρεπή βασικό μισθό, για διαγραφή των φοιτητικών δανείων, για σταμάτημα της κυριαρχίας των δισεκατομμυριούχων στην πολιτική ζωή. 4 στους 10 Αμερικανούς σήμερα προτιμούν τον σοσιαλισμό από τον καπιταλισμό και σε αυτό συμπεριλαμβάνεται το 55% των γυναικών από 18 μέχρι 55 χρονών.
Βέβαια, η συνείδηση για το τι σημαίνει σοσιαλισμός παραμένει μπερδεμένη και αποτελεί ανοικτό θέμα συζήτησης στην κοινωνία, αν και οι σοσιαλδημοκρατικές ιδέες του Μπέρνι Σάντερς και της Αλεξάντρια Οκάσιο Κορτέζ παραμένουν οι πιο δημοφιλείς. Παρόλα αυτά, για τους μαρξιστές, το πιο σημαντικό είναι η προοπτική των πραγμάτων: δεκάδες εκατομμύρια εργαζομένων, ιδιαίτερα νέων, αρχίζουν να κατανοούν ότι ο καπιταλισμός δεν προσφέρει καμιά διέξοδο για τη ζωή τους και αναζητούν συνειδητά ένα δρόμο για μια ριζική κοινωνική αλλαγή.
Για τις ακόμα μικρές αλλά αναπτυσσόμενες δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς, κάποιες από τις οποίες συγκεντρώνονται γύρω από την εκστρατεία του Μπέρνι ή τα 60.000 μέλη των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών της Αμερικής (DSA), το κεντρικό ερώτημα είναι το εξής: Πώς μπορούμε να μεταμορφώσουμε αυτή τη χαλαρή, ανοργάνωτη υποστήριξη των σοσιαλιστικών ιδεών σε ένα συνεκτικό μαζικό κίνημα ικανό να σπάσει τη δύναμη των μεγάλων επιχειρήσεων; Η εμπειρία μας τα τελευταία έξι χρόνια στο Σιάτλ έχει να προσφέρει κάποια χρήσιμα συμπεράσματα σε σχέση με αυτό.
Εκλογές και Χτίσιμο του Κινήματος
Προς το παρόν, η αυξανόμενη διάθεση για αγώνες και η στήριξη των σοσιαλιστικών ιδεών στις ΗΠΑ εξακολουθούν να αντικατοπτρίζονται κυρίως σε εκλογικό επίπεδο. Ενώ οι εκστρατείες της Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής το 2013 στο Σιάτλ και τη Μινεάπολη έδειξαν για πρώτη φορά τη δυνατότητα για το ξαναχτίσιμο μαζικής υποστήριξης προς τους σοσιαλιστές υποψηφίους, η εκστρατεία του Bernie Sanders για το 2016 ήταν αυτή που σφράγισε τη μαζική αναγέννηση των σοσιαλιστικών ιδεών σε εθνικό επίπεδο. Ακολούθησε η τεράστια άνοδος των μελών των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών (DSA) και των υποψηφίων που αυτοί υποστήριξαν, όπως η Κορτέζ και η Ρασίντα Τλάιμπ, μεταξύ άλλων.
Όπως σχολίασαν οι Σιάτλ Τάιμς τον Ιανουάριο
«Όταν οι ψηφοφόροι εδώ εξέλεγαν την πρώτη σοσιαλίστρια πριν από πέντε χρόνια, ήταν τόσο ασυνήθιστο που έγινε θέμα στις εθνικές ειδήσεις. Αλλά τον Νοέμβριο [του 2018], 43 σοσιαλιστές κέρδισαν εκλογικές αναμετρήσεις σε όλη τη χώρα, συμπεριλαμβανομένων δύο εδρών στο Κογκρέσο».
Η άνοδος του Τραμπ και η ακροδεξιά ρητορική του έπαιξαν επίσης κεντρικό ρόλο στη ριζοσπαστικοποίηση εκατομμυρίων, ιδιαίτερα των νέων. Οι εκλογές για το 2020 παραμένουν το βασικό εργαλείο το οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι προσανατολίζονται να χρησιμοποιήσουν προκειμένου να ηττηθεί ο Τραμπ και η ατζέντα του.
Ωστόσο, για τους μαρξιστές, οι εκλογές δεν είναι το πιο ευνοϊκό έδαφος για τις μάχες της εργατικής τάξης ή το κεντρικό εργαλείο για την αλλαγή της κοινωνίας. Η ψήφος παραμένει ως επί το πλείστον μια ατομική πράξη, επηρεασμένη σε μεγάλο βαθμό από τα ΜΜΕ. Αντίθετα, τα δυναμικά μαζικά κοινωνικά κινήματα, οι απεργίες και οι διαδηλώσεις επιτρέπουν στους εργαζόμενους να συνειδητοποιούν καλύτερα τη συλλογική τους δύναμη, να εκπαιδεύουν ο ένας τον άλλο και να αντιληφθούν τα συμφέροντα της τάξης τους.
Ο πυρήνας του μηνύματος της Σάμα Σαγουάντ, που επαναλαμβάνεται σε κάθε ομιλία της, είναι ότι η αλλαγή μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την οικοδόμηση κοινωνικών κινημάτων των εργαζόμενων και των καταπιεσμένων στρωμάτων. Η πιο σημαντική δύναμη των εργαζομένων είναι ότι κρατάνε στα χέρια τους τα κλειδιά της παραγωγής, που τους δίνει τη δυνατότητα να απεργούν και να κλείνουν τις επιχειρήσεις των καπιταλιστών. Το εντυπωσιακό απεργιακό κύμα των εκπαιδευτικών, το οποίο ανέδειξε εκτός των άλλων το ρόλο των καινούριων μαχητικών σοσιαλιστών συνδικαλιστών, δίνει την προοπτική της αναγέννησης του εργατικού κινήματος στης ΗΠΑ.
Για τους μαρξιστές, ο ρόλος των εκλογικών εκστρατειών και των εκλεγμένων αντιπροσώπων είναι να χρησιμοποιήσουν τις θέσεις τους ως βάση για το χτίσιμο κινημάτων. Η καθιέρωση στα μάτια των εργαζομένων και η πρόσβαση στα μέσα ενημέρωσης που προσφέρονται στους εκλεγμένους αντιπροσώπους, παράλληλα με την ικανότητά μας να επηρεάζουμε τη νομοθεσία και να εκθέτουμε τις μηχανορραφίες των αστών πολιτικών, πρέπει να χρησιμοποιούνται από τους σοσιαλιστές για να βοηθήσουν τη συλλογική συνείδηση της εργατικής τάξης να αυτοοργανώνεται και να δίνει τους αγώνες της.
Πριν η Σοσιαλιστική Εναλλακτική κατεβάσει την Σάμα Σαγουάντ ως υποψήφια Σύμβουλο το 2013, κανείς στο Συμβούλιο δεν μιλούσε για 15 δολάρια την ώρα βασικό μισθό. Αλλά συνδέοντας την εκλογική εκστρατεία μας με τους αγώνες και τις απεργίες των εργαζομένων σε φαστ φουντ που ζητούσαν 15 δολάρια την ώρα, ένα τοπικό κίνημα διεκδίκησης μισθών γεννήθηκε. Μετά τις εκλογές ξεκινήσαμε το «15 δολάρια Τώρα» (15-Now), μια καμπάνια με τοπικές επιτροπές σε γειτονιές, ανοιχτή σε όλους που έκτοτε διαδόθηκε σε όλη τη χώρα. Μέσα σε ένα μόνο χρόνο, το εντελώς αντίθετο μέχρι τότε πολιτικό κατεστημένο του Σιάτλ, άλλαξε πορεία και ψήφισε μια ομόφωνη απόφαση του Συμβουλίου τον Ιούνιο του 2014 να δοθούν 15 δολάρια την ώρα ως κατώτατος μισθός, μεταφέροντας 3 δις δολάρια την επόμενη δεκαετία από τις μεγάλες επιχειρήσεις στις τσέπες των χαμηλόμισθων εργαζομένων του Σιάτλ. Η νίκη του Σιάτλ απλώθηκε σε όλη τη χώρα με εργαζόμενους σε μια σειρά από πόλεις και πολιτείες να κερδίζουν την αύξηση του βασικού μισθού. Στον Καναδά εκατομμύρια εργαζόμενοι κέρδισαν σημαντικές αυξήσεις στον βασικό μισθό όπως στην Αλμπέρτα 15 δολάρια και στο Οντάριο 14 δολάρια με την προοπτική να γίνουν 15 το 2021. Ο αγώνας για 15 δολάρια την ώρα εξακολουθεί να αποτελεί έμπνευση για τους εργαζόμενους σε όλον τον κόσμο.
Μετά την ιστορική νίκη των 15 δολαρίων την ώρα, η Σάμα συνέχισε να χρησιμοποιεί τη θέση της στο Συμβούλιο σαν κέντρο αγώνα για μια σειρά από μάχες. Από τη μάχη για το μπλοκάρισμα της αύξησης των ενοικίων κατά 400%, μέχρι τη μάχη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των δημόσιων κατοικιών του Σιάτλ και επίσης τον αγώνα υποστήριξης των ιθαγενικών κοινοτήτων για να γίνει η πόλη του Σιάτλ η πρώτη μεγάλη πόλη των ΗΠΑ που θα αναγνωρίσει την «Ημέρα των Ιθαγενών».
Σε μια δημόσια επιστολή τους στους εκπροσώπους του Δημοκρατικού Κόμματος του Σιάτλ , όπου ζητούσαν την υποστήριξη της Σάμα ενόψει εκλογών, 19 ακτιβιστές του Δημοκρατικού κόμματος σχημάτισαν μια ξεκάθαρη εικόνα για το πώς η Σάμα χρησιμοποίησε τη θέση της στο Δημοτικό Συμβούλιο:
«…το 2016 το γραφείο της Σάμα άνοιξε το δρόμο για να περάσουν δύο νόμοι-ορόσημο για τους ενοικιαστές, να μπει όριο στα τέλη μετακόμισης και απαγόρευση αυξήσεων ενοικίων σε κτίρια με παραβιάσεις νομοθεσίας (που δεν τηρούν όλες τις προϋποθέσεις)… Αυτό συνέβη παρά την αντίδραση του λόμπι των κατασκευαστικών που δαπάνησε 52.000 δολάρια για να σταματήσει τις νομοθετικές παρεμβάσεις υπεράσπισης των ενοικιαστών του Σιάτλ. Αναφερόμενος στις αποτυχημένες προσπάθειές τους, ο συντηρητικός αντιπρόσωπος του λόμπι Τζέιμι Ντάρκαν (ναι, είναι ο αδερφός της Δημάρχου) διαμαρτυρήθηκε με πίκρα ότι: “Όποιος ξοδεύει ένα δολάριο για να κάνει lobbying στο Συμβούλιο της Πόλης του Σιάτλ, χάνει ένα δολάριο”. Ο Ντάρκαν είπε επίσης ότι οι υπόλοιποι Σύμβουλοι τα λένε μια χαρά στα γραφεία τους αλλά όταν βγουν να τα πουν δημόσια όλα πάνε περίπατο. Ο λομπίστας αυτός αποδίδει την αποτυχία του στο “στρατό της Σαγουάντ”, εννοώντας τους ενοικιαστές σπιτιών που οργανώθηκαν, τους εργαζόμενους και τα μέλη της κοινότητας του Σιάτλ που δούλεψαν με την Σάμα για να καταφέρουν επιτέλους να ακουστεί η φωνή τους και τα αιτήματά τους στο Δημαρχείο».
Στο κέντρο της προεκλογικής εκστρατείας της Σάμα το 2019 είναι η εκστρατεία για έλεγχο των ενοικίων. Σε τραπεζάκια ενημέρωσης στο δρόμο για το Δημαρχείο και σε κάθε πόρτα της εκλογικής της περιφέρειας ο «στρατός» των εθελοντών που μας υποστηρίζει ανοίγει κουβέντες με τον κόσμο: «Υποστηρίζετε τον έλεγχο του ύψους των ενοικίων;» ρωτάμε. Η ανταπόκριση που παίρνουμε είναι εξαιρετικά ενθαρρυντική. Μέσα σε λίγες βδομάδες πάνω από 10.000 άτομα υπέγραψαν για τον έλεγχο στις τιμές των ενοικίων και πάνω από 300 συμμετείχαν σε δημόσια συγκέντρωση-συζήτηση που οργανώσαμε στις 20 Ιούλη. Όπως ακριβώς κάναμε το 2013 στην προεκλογική μας εκστρατεία για να κινητοποιήσουμε τον κόσμο για τα «15 δολάρια τώρα», η Σοσιαλιστική Εναλλακτική προσπαθεί να μεταμορφώσει τις εκλογές για το Διαμέρισμα 3 του Σιάτλ σε δημοψήφισμα για τον έλεγχο των ενοικίων, για φορολόγιση των πλουσίων και για τη χρηματοδότηση μαζικών επενδύσεων λαϊκών κατοικιών.
Χτίζοντας την Εναλλακτική απέναντι στο Δημοκρατικό Κόμμα
Σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους
υποψηφίους της σοσιαλιστικής Αριστεράς που παραμένουν στο Δημοκρατικό Κόμμα, η Σάμα
Σαγουάντ χρησιμοποίησε τις εκστρατείες της για να προωθήσει το χτίσιμο μιας
πλατιάς ταξικής, σοσιαλιστικής πολιτικής εναλλακτικής απέναντι στους
Δημοκρατικούς. Παρά την ανάπτυξη της αριστερής αμφισβήτησης στο εσωτερικό του
Δημοκρατικού Κόμματος, το ίδιο το κόμμα εξακολουθεί να κυριαρχείται από μεγάλα
επιχειρηματικά συμφέροντα. Λόγω της έλλειψης μιας πραγματικά ταξικής
εναλλακτικής, η ηγεσία των Δημοκρατικών καταφέρνει να καλλιεργεί κάποιες
αριστερές ψευδαισθήσεις στο εσωτερικό του κόμματος, ενώ οι επιτυχίες του
Σάντερς το 2016 και των υποψήφιων των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών ανοίγουν μια
συζήτηση για το κατά πόσο είναι πιθανή η «μεταμόρφωση» του Δημοκρατικού
Κόμματος σε κάτι πραγματικά αριστερό. Εκτός των άλλων, οι περισσότεροι
εργαζόμενοι βλέπουν ακόμα τους Δημοκρατικούς ως το «μικρότερο κακό», την ώρα όμως
που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειονότητα στις ΗΠΑ επιθυμεί τη δημιουργία
ενός νέου κόμματος.
Η εμπειρία μας στο Σιάτλ αποδεικνύει ότι είναι πιθανό να κερδηθεί μαζική
υποστήριξη σε ανεξάρτητους σοσιαλιστές υποψήφιους έξω από το Δημοκρατικό Κόμμα.
Η θητεία της Σάμα βοήθησε να δημιουργηθούν καμπάνιες εντελώς ανεξάρτητες από το
κατεστημένο του Δημοκρατικού Κόμματος, κάτι που αποδείχθηκε απαραίτητο για τη
συνεπή αντιπροσώπευση των αναγκών των εργαζομένων και για να επιτευχθούν
σημαντικές νίκες.
Σε όλη τη χώρα, αλλά και σε όλο τον κόσμο, η τελευταία δεκαετία της καπιταλιστικής κρίσης έχει υπονομεύσει όλους τους βασικούς καπιταλιστικούς θεσμούς. Τα πάλαι ποτέ κυρίαρχα αριστερά ή δεξιά κόμματα που εφάρμοσαν νεοφιλελεύθερες πολιτικές κατέρρευσαν ή αντιμετώπισαν βαθιές εσωτερικές κρίσεις. Όσο η πόλωση οξύνεται, νέα κόμματα είτε της Αριστεράς είτε της Δεξιάς ξαναεμφανίζονται. Στις ΗΠΑ η μαζική οργή και δυσαρέσκεια έχει δημιουργήσει βαθιά ρήγματα τόσο στο Ρεπουμπλικανικό όσο και στο Δημοκρατικό Κόμμα.
Ακολουθώντας τον Μέρνι Σάντερς, οι περισσότεροι νέοι υποψήφιοι με αναφορά στο σοσιαλισμό που κινούνται γύρω από τους Δημοκρατικούς Σοσιαλιστές κατεβαίνουν στις εκλογές μέσα από τις λίστες του Δημοκρατικού Κόμματος, προσπαθώντας να χτυπήσουν την κυριαρχία των μεγάλων επιχειρήσεων και την επιρροή τους στο κόμμα. Η τεράστια απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στην πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων Νάνσυ Πελόσι από τη μια και στην Αλεξάντρια Οκάσιο Κορτέζ από την άλλη αποτελεί το πιο τρανταχτό παράδειγμα αυτού του χάσματος.
Αυτά τα ανοικτά ρήγματα στο εσωτερικό των Δημοκρατικών αντανακλούν το όλο και μεγαλύτερο χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στους ψηφοφόρους του κόμματος που είναι στην πλειοψηφία τους εργαζόμενοι και στον έλεγχό του από τις μεγάλες επιχειρήσεις. Αυτή η δυναμική δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μεγάλες ιστορικές αναταράξεις στα παραδοσιακά αστικά κόμματα που μπορεί να περιλαμβάνουν ακόμα και διασπάσεις του Δημοκρατικού Κόμματος.
Όλες αυτές οι αντιθέσεις αναδεικνύονται από το γεγονός ότι παρά την ευρεία λαϊκή υποστήριξη για τον Σάντερς, την Κορτέζ και άλλους αριστερούς Δημοκρατικούς, οι ίδιοι παραμένουν εξαιρετικά απομονωμένοι από τις θέσεις εξουσίας του κόμματος. Οι μεγάλες επιχειρήσεις διατηρούσαν πάντα ισχυρούς δεσμούς τόσο με τους Δημοκρατικούς όσο και με τους Ρεπουμπλικάνους. Με αφορμή τη νοθεία των εσωτερικών εκλογών που αρνήθηκαν στον Μπέρνι Σάντερς την υποψηφιότητα για την προεδρεία το 2016, η γνωστή συγγραφέας του βιβλίου «The New Jim Crow», Μισέλ Αλεξάντερ, σχολίασε:
«Έχω πολύ λίγες ελπίδες για μια πολιτική επανάσταση στο Δημοκρατικό κόμμα χωρίς ένα κίνημα έξω από αυτό που θα καταφέρει να επιβάλει τον πραγματικό μετασχηματισμό του. Τείνω να πιστεύω ότι θα ήταν ευκολότερο να οικοδομήσουμε ένα νέο κόμμα από το να σώσουμε το Δημοκρατικό Κόμμα από τον εαυτό του».
Η Σοσιαλιστική Εναλλακτική προειδοποίησε ότι οι προσπάθειες μετασχηματισμού των Δημοκρατικών θα οδηγήσουν την Αριστερά σε αδιέξοδο. Καλούμε όλους τους σοσιαλιστές και τις αριστερές οργανώσεις, ιδιαίτερα το DSA (Δημοκρατικοί Σοσιαλιστές της Αμερικής) με την τεράστια ανάπτυξη που έχει, να συνεργαστεί μαζί μας για να προετοιμάσουμε το έδαφος για μια πλατιά, πολιτική εναλλακτική για την εργατική τάξη. Ειδικά αν ο Σάντερς κοπεί ξανά με αντιδημοκρατικό τρόπο στις εσωτερικές εκλογές για την ανάδειξη του υποψήφιου για την προεδρεία, η δυναμική για να σπάσουν οι δεσμοί με το Δημοκρατικό Κόμμα θα μεγαλώσει και θα προετοιμάσει το έδαφος για ένα νέο κόμμα στα αριστερά των Δημοκρατικών.
Σε τοπικό επίπεδο, η Σάμα και η Σοσιαλιστική Εναλλακτική έχουν προωθήσει αυτή την ιδέα. Σε ένα φυλλάδιο που μοιράσαμε μαζικά πέρυσι το καλοκαίρι, γράφαμε ότι:
«Μετά από την Δήμαρχο Ντάρκαν και τους επτά από τους εννέα συμβούλους της πόλης που υπέκυψαν στις επιχειρηματικές πιέσεις και ψήφισαν υπέρ της κατάργησης του φόρου της Άμαζον, είναι πιο καθαρό από ποτέ ότι οι Δημοκρατικοί επειδή συνδέονται με τις μεγάλες επιχειρήσεις δεν θα πάρουν ποτέ θέση υπέρ των συμφερόντων των εργαζομένων. Ήρθε η ώρα να χτίσουμε μια καινούρια συμμαχία προοδευτικών ανθρώπων και σοσιαλιστών στο Σιάτλ, ανεξάρτητη από τα λεφτά των μεγάλων επιχειρήσεων και το Δημοκρατικό Κόμμα, ώστε να διώξουμε αυτούς τους πολιτικούς το 2019».
Παρόλο που δεν καταφέραμε να φτιάξουμε αυτή τη συμμαχία, η αναγκαιότητά της παραμένει στον πυρήνα του προγράμματός μας.
Παλεύοντας ενάντια στον Τραμπ και τη δεξιά
Τη νύχτα που -σε έκπληξη όλων- κέρδισε ο Τραμπ τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, η Σοσιαλιστική Εναλλακτική κάλεσε άμεσα σε συντονισμένες μαζικές διαμαρτυρίες σε όλες τις πόλεις. Η πανεθνική αναγνώριση της Σάμα ως μια από τις πιο γνωστές εκλεγμένες σοσιαλίστριες στις ΗΠΑ έπαιξε σημαντικό ρόλο για την εξάπλωση αυτών των κινητοποιήσεων. Σε όλη τη χώρα, πάνω από 50.000 άτομα ανταποκρίθηκαν σε αυτό το κάλεσμα της Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής για να διαδηλώσουν. Αυτά τα γεγονότα και ο προγραμματικός λόγος της Σάμα βοήθησαν να μετατραπεί η διαφαινόμενη απελπισία από την εκλογή του Τραμπ, σε οργή. Όλο αυτό οδήγησε σε μαζικές διαμαρτυρίες κατά τη διάρκεια της ορκωμοσίας του Τραμπ, με εκατομμύρια να προσέρχονται στις ιστορικές «γυναικείες διαδηλώσεις», τις μεγαλύτερες στην ιστορία των ΗΠΑ. Από τότε υπάρχουν σημαντικά κύματα αντίστασης.
Σήμερα, υπάρχουν ακόμα μεγαλύτερες ευκαιρίες για να οικοδομηθεί ένα μαζικό κίνημα ενάντια στον Τραμπ και για την υποστήριξη των σοσιαλιστικών ιδεών, αρκεί οι πιο γνωστοί πανεθνικά σοσιαλιστές όπως ο Σάντερς και η Κορτέζ να είχαν μια παρόμοια προσέγγιση. Με στόχο να «ντοπάρει» το ακροατήριό του για τις εκλογές του 2020 ο Τραμπ έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι «η Αμερική δεν θα γίνει ποτέ μια σοσιαλιστική χώρα». Αυτές οι δηλώσεις συνδυάζονται με τη ρατσιστική καταστολή των προσφύγων και των μεταναστών, τους οποίους επιχειρεί να κατηγορήσει ότι ευθύνονται για την αυξανόμενη οικονομική ανασφάλεια που αντιμετωπίζουν όλο και περισσότερα εργατικά και μεσαία στρώματα.
Πιο πρόσφατα, οι άγριες ρατσιστικές επιθέσεις του Τραμπ στις τέσσερεις νεοεκλεγείσες γυναίκες άλλου χρώματος, γνωστές και ως «Η Ομάδα» επικέντρωσαν πανεθνικά τα βλέμματα σε αυτές: στην Αλεξάντρια Οκάσιο Κορτέζ, την Ρασίντα Τλάιμπ, την Ιλχάν Ομάρ και την Αϊάννα Πρίσλεϊ.
Παρόλο που μόνο η Κορτέζ και η Τλάιμπ αναγνωρίζονται ως σοσιαλίστριες και μέλη των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών, και οι 4 έχουν γίνει το σύμβολο της αριστερής νεολαίας, βάζοντας το σημάδι τους στην εσωτερική πολιτική των ΗΠΑ από τότε που εκλέχθηκε ο Τραμπ. Η αντίδραση της «Ομάδας» στις ρατσιστικές επιθέσεις του Τραμπ έχουν μονοπωλήσει τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Οι ίδιες χρησιμοποίησαν αυτή τη δημοσιότητα για να επιτεθούν στον Τραμπ και ζητώντας να κλείσουν τα τρομακτικά στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών.
Δυστυχώς, παρά την οργή ενάντια στον Τραμπ που έφτασε σε πολύ υψηλά επίπεδα και δημιούργησε τις προϋποθέσεις για σημαντικές μάχες ενάντιά του, ούτε ο Σάντερς, ούτε η Κορτέζ δε χρησιμοποίησαν την τεράστια επιρροή τους για να προωθήσουν την ιδέα των συντονισμένων σε εθνικό επίπεδο μαζικών κινητοποιήσεων και της μαζικής δράσης που θα χρειαζόταν για να πετύχουν τα αιτήματά τους. Συνδέοντας τα καλέσματα για μαζικές διαμαρτυρίες για τα δικαιώματα των μεταναστών με σημαντικές διεκδικήσεις όπως η θέσπιση σε ομοσπονδιακό επίπεδο του κατώτατου μισθού στα 15 δολάρια την ώρα, την καθιέρωση εθνικού συστήματος υγείας, ένα πρόγραμμα για εργασία για όλους συνδεδεμένο με την «Νέα Πράσινη Συμφωνία» -όλα ταξικά αιτήματα κοντά στις απόψεις των Σάντερς, Κορτέζ και των νεοεκλεγμένων σοσιαλιστών- θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ρωγμές στην εκλογική βάση του Τραμπ και να έχτιζαν δεσμούς ταξικής αλληλεγγύης ενάντια στο ρατσισμό και το φανατισμό.
Εάν η σοσιαλιστική Αριστερά και το εργατικό κίνημα δεν καταφέρουν να προσφέρουν ένα σαφές σχέδιο μαζικής δράσης, η οργή της εργατικής τάξης θα παραμείνει εξατομικευμένη και θα διοχετευθεί κατά βάση στις εκλογές του 2020. Θα πάρει έτσι τη μορφή της ψήφου υπέρ του κυριαρχούμενου από τις επιχειρήσεις Δημοκρατικού Κόμματος απέναντι στο Ρεπουμπλικανικό και θα αφήσει τους περισσότερους εργαζόμενους χωρίς πραγματική εκπροσώπηση, με τον κίνδυνο του δεξιού λαϊκισμού να μεγαλώνει. Παρόλο που η εκστρατεία του Σάντερς και μερικών υποψηφίων των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών μπορούν να αποδειχθούν σημαντικά οχήματα μάχης υποστήριξης των αιτημάτων της εργατικής τάξης, η δυνατότητα να κερδίσουν θα είναι μεγαλύτερη αν συνδυαστούν από μαζικά κινήματα και εργατικούς αγώνες.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρήθηκε η άνοδος «μικρών Τραμπ», όπως ο Μπολσονάρου στη Βραζιλία, ο Μόντι στην Ινδία, ο Σαλβίνι στην Ιταλία και άλλοι. Ταυτόχρονα, υπάρχουν και διεργασίες στην Αριστερά, όπως βλέπουμε σε ένα βαθμό με την συζήτηση γύρω από το φαινόμενο Κόρμπιν στη Βρετανία, στον Μελανσόν στη Γαλλία, κα. Στην Ελλάδα, η πρόσφατη εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ μετά την άνοδό του στην εξουσία και την προδοσία που ακολούθησε, θα πρέπει να αποτελεί προειδοποίηση για την Αριστερά σε διεθνές επίπεδο, για τις επιπτώσεις ενός προγράμματός περιορισμένου σε μεταρρυθμίσεις εντός του καπιταλισμού. Οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει η Αριστερά αποδεικνύονται επίσης από την αποτυχία του Κόρμπιν να προσφέρει μια ξεκάθαρη ταξική πολιτική σε σχέση με το Brexit, με αποτέλεσμα την υποχώρηση του ενθουσιασμού γι’ αυτόν και με την κατάπτυστη συμφωνία των Ποδέμος να μπουν στην κυβέρνηση συνασπισμού με το πρώην αριστερό PSOE (Σοσιαλδημοκράτες) – παρά την ιστορία του κόμματος όπου εφάρμοσε σκληρές πολιτικές λιτότητας.
Σε διεθνές επίπεδο, υπάρχει αναζήτηση για τους τρόπους που θα καταφέρουμε να νικήσουμε τη Δεξιά και να χτίσουμε την Αριστερά. Η βασική προσέγγιση της Σάμα Σαγουάντ και της Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής στο Σιάτλ είναι πλούσια σε μαθήματα για τους σοσιαλιστές σε όλον τον κόσμο.
Η Σάμα Σαγουάντ ενάντια σε όλο το πολιτικό κατεστημένο
Το 2013 οι μεγάλες επιχειρήσεις αγνόησαν την εκστρατεία της Σάμα, πιστεύοντας ότι μια σοσιαλίστρια δεν θα μπορούσε να κερδίσει την πλειοψηφία των ψηφοφόρων. Μετά τη νίκη της στις εκλογές, που ακολουθήθηκε από την ιστορική νίκη των 15 δολαρίων την ώρα το 2014, η Σοσιαλιστική Εναλλακτική είχε μια εξαιρετική δυναμική πηγαίνοντας στις εκλογές του 2015.
Η Σάμα υποστηρίχθηκε από όλα τα συνδικάτα όσα πήραν θέση για τις εκλογές το 2015, παρά τις μεμονωμένες κραυγές πολλών συντηρητικών συνδικαλιστών που επί της αρχής αρνούνται οποιαδήποτε σχέση με την ταξική πάλη.
Παρομοίως, πολλοί εξέχοντες πολιτικοί των Δημοκρατικών, όπως το μέλος του Κονγκρέσου Pramila Jayapal και δύο άλλοι Σύμβουλοι, αναγκάστηκαν να υποστηρίξουν την Σάμα το 2015 παρόλο που εκείνη καλούσε για μια αριστερή εναλλακτική πολιτική πρόταση. Αυτό αντανακλούσε επίσης μια ελπίδα στο κατεστημένο των Δημοκρατικών του Σιάτλ ότι η Σάμα, όπως πολλοί πριν από αυτή, θα αφομοιωνόταν από το σύστημα και θα άρχιζε να παίζει με τους κανόνες του.
Η άρνηση όμως της Σάμα να ρίξει τους τόνους στη σοσιαλιστική, ταξική ρητορική της και η άρνησή της να κρατά τις πολιτικές διαφωνίες του Συμβουλίου στα παρασκήνια, έδωσαν το σήμα σε όλο το πολιτικό κατεστημένο του Σιάτλ, από τις μεγάλες επιχειρήσεις μέχρι τους αυτοαποκαλούμενους «προοδευτικούς» Δημοκράτες να συνταχθούν εναντίον μας. 15 σωματεία παρόλα αυτά έχουν πάρει θέση υπέρ της Σάμα για τις εκλογές αντανακλώντας την ισχυρή στήριξη της βάσης των εργαζομένων. Την ίδια ώρα, οι συντηρητικοί ηγέτες των συνδικάτων που κυριαρχούν στο τοπικό Εργατικό Κέντρο στηρίζουν τους αντιπάλους της Σάμα.
Η Σάμα αμφισβήτησε τη μακρόχρονη συμμαχία μεταξύ της ηγεσίας του εργατικού κινήματος και του Δημοκρατικού κόμματος. Τα μέλη της Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής επίσης βοήθησαν να αμφισβητηθεί η συντηρητική ηγεσία κάποιων συνδικάτων. Την ίδια ώρα, το γεγονός ότι κερδίσαμε τα 15 δολάρια, μαζί με άλλες επιτυχίες, έχουν δώσει νέα αυτοπεποίθηση στους εργαζόμενους να παλέψουν. Με αυτόν τον τρόπο είναι που παίξαμε ρόλο στο να βοηθήσουμε να αποκρυσταλλωθεί ένα στρώμα αριστερών μαχητικών συνδικαλιστών, το οποίο μπορεί να μεγαλώσει τα επόμενα χρόνια.
Οι μεγάλες επιχειρήσεις, το καθεστώς του Δημοκρατικού Κόμματος και τα ΜΜΕ είχαν αυτή τη φορά 4 χρόνια από τις τελευταίες εκλογές για να διεξάγουν μια αδιάκοπη εκστρατεία ενάντια στην Σάμα και τη Σοσιαλιστική Εναλλακτική. Επομένως, αυτή τη φορά, περισσότερο από ποτέ, όταν οι ψηφοφόροι θα πάνε να ψηφίσουν στις εκλογές για το Διαμέρισμα 3, θα κάνουν μια πολύ συνειδητή επιλογή για το αν θέλουν ή όχι μια μαρξίστρια στο Συμβούλιο της πόλης.
Αυτός είναι ο λόγος που παράλληλα με τη γενική αυξανόμενη υποστήριξη των σοσιαλιστικών ιδεών, η Σάμα τονίζει περισσότερο φέτος την υποστήριξή της στο σοσιαλισμό. Ακόμα και όταν χρησιμοποιούμε τις εκλογές σαν αφορμή για εκστρατείες που θα καταφέρουν άμεσες αλλαγές μέσα στον καπιταλισμό, παραμένει σημαντικό για τους σοσιαλιστές υποψήφιους να ανοίγουν το ζήτημα της αναγκαιότητας του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας και της δημοκρατικά σχεδιασμένης οικονομίας που μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες όλων και να υπερασπίσει το περιβάλλον.
Σε αυτή τη βάση είναι που στον ιστότοπο της εκστρατείας της Σάμα, ως μέρος της καμπάνιας για μια Νέα Πράσινη Συμφωνία για τους εργαζόμενους, βρίσκεται το αίτημα για «να πάρουμε τις μεγάλες Αμερικανικές εταιρίες ενέργειας κάτω από δημοκρατικό έλεγχο και ιδιοκτησία της κοινωνίας και να τις ανασχεδιάσουμε για παραγωγή καθαρής ενέργειας».
Το πρόγραμμα της εκστρατείας μας τελειώνει με μια σαφή καταδίκη αυτού του συστήματος:
«Ο καπιταλισμός απέτυχε για το 99% του κόσμου. Οι σοσιαλιστές αγωνίζονται για μια εντελώς διαφορετική κοινωνία, βασισμένη στη δημοκρατία, την ισότητα, το δικαίωμα στη ζωή, την αλληλεγγύη».
Μια νίκη στο Σιάτλ επανεκλέγοντας την Σάμα θα είναι μια νίκη για τους εργαζόμενους και τους σοσιαλιστές παντού. Θα αποτελεί άλλο ένα βήμα μπροστά για τον τερματισμό της βίας του καπιταλισμού και για την αντικατάστασή του από ένα σύστημα με μια πραγματικά δημοκρατική, σοσιαλιστική κοινωνία που θα μπορεί να εξυπηρετεί τις ανάγκες των ανθρώπων και του πλανήτη.
«Μια νέα αντίληψη της πολιτικής αναδεικνύεται πλέον και αυτή η αντίληψη δίνει την υπόσχεση και για μια νέα Αμερική. Είναι μια συναρπαστική εποχή και υπάρχουν πολλά που μπορεί κανείς να πει για την αξιοσημείωτη παρουσία των γυναικών που έφεραν αυτή την αντίληψη στην Ουάσιγκτον. Αλλά είναι σημαντικό να θυμόμαστε από που ξεκίνησε η νέα αυτή πολιτική αντίληψη. Ήταν στο Σιάτλ, το 2013, με την εκλογή της Σάμα Σαγουάντ στο Συμβούλιο της πόλης. Κατέβηκε και εκλέχθηκε με τη σημαία του σοσιαλισμού και ως σύμβουλος ανέδειξε το όραμα της οικονομικής, κοινωνικής και φυλετικής δικαιοσύνης. Η Σάμα ήταν και παραμένει μια προσωπικότητα – πυξίδα από το Σιάτλ για όλες της ΗΠΑ.»
— John Nichols, Δημοσιογράφος και συγγραφέας
