η υποθαλάσσια και όλα τα κακά της μοίρας μας
Ύστερα από “πολυετείς προσπάθειες” και μελέτες επί μελετών, σε μια πόλη όπως η Θεσσαλονίκη που έχει πολύ υψηλή ατμοσφαιρική ρύπανση, με έντονα συγκοινωνιακά προβλήματα και πολύ μικρή αναλογία πρασίνου ανά κάτοικο, το ΥΠΕΧΩΔΕ και ο Δήμος προτείνουν ένα “μεγάλο έργο” όπως η υποθαλάσσια αρτηρία. Ένα έργο το οποίο αδιαφορεί για την πόλη ως ενιαίο πολεοδομικό συγκρότημα, υποβαθμίζει την καθημερινότητα των κατοίκων της και πριμοδοτεί τη χρήση του ιδιωτικού μέσου μεταφοράς έναντι των μαζικών που χρήζουν άμεσης βελτίωσης και ενίσχυσης.
Ας δούμε μερικές από τις επιπτώσεις του έργου. Πρόκειται για ένα “μεγάλο έργο”, μια μεγάλη ιδιωτική εργολαβία που χρηματοδοτείται από τράπεζες και εκτελείται από εργολάβο, με την υψηλή επιστασία του κράτους. Που δεν εντάσσεται σε μία λογική συνολικής επίλυσης του κυκλοφοριακού στην πόλη της Θεσσαλονίκης αλλά επιχειρεί να το αντιμετωπίσει αποσπασματικά και με ημίμετρα. Δεν ενώνει τα δύο άκρα της πόλης (αφού έχει μήκος 6,5 χλμ. αντί για τα 15 χλμ. που απαιτούνται για να ενωθεί η ανατολική με τη δυτική Θεσσαλονίκη) και σίγουρα δεν αποτελεί ολοκλήρωση του περιφερειακού δακτυλίου. Καταστρέφει μία έκταση πρασίνου τουλάχιστον 25 στρεμμάτων, από τις ελάχιστες που έχουν απομείνει στην ανατολική και δυτική πλευρά της πόλης, και καταστρέφει τα θεματικά πάρκα που ήδη έχουν αρχίσει να κατασκευάζονται στην παραλιακή.
Εισάγει υψηλή ηχορύπανση και αυξάνει την ατμοσφαιρική ρύπανση μετατρέποντας αστικές οδούς σε εθνική οδό ταχείας κυκλοφορίας. Επιβάλει διόδια με τιμαριθμική αναπροσαρμογή για τα επόμενα 30 χρόνια. Επί της ουσίας, προτείνει μια ακριβή και ανεπαρκή λύση στο συγκοινωνιακό πρόβλημα της Θεσσαλονίκης, χωρίς να επιτυγχάνει καμία άλλη κυκλοφοριακή βελτίωση. Αποκόπτει την πρόσβαση των κατοίκων στη ζώνη αναψυχής της Νέας Παραλίας επιτρέποντας τη διέλευση μόνο από τρεις πεζογέφυρες, αποκόπτοντας ουσιαστικά την πόλη από το θαλάσσιο μέτωπο της .
Δημιουργεί έντονα κυκλοφοριακά και περιβαλλοντικά προβλήματα στις εισόδους και εξόδους της αρτηρίας και δημιουργεί αισθητικό και περιβαλλοντικό πρόβλημα λόγω του μεγέθους και της χωροθέτησης των πύργων εξαερισμού και των κτιρίων που θα στεγάσουν τις ηλεκτρομηχανολογικές εγκαταστάσεις.
Η υπόθεση της Υποθαλάσσιας Αρτηρίας, η πολιτική των “μεγάλων έργων”, που προωθεί λύσεις ερήμην των κατοίκων και της σύγχρονης επιστημονικής πρακτικής, ο τρόπος προώθησης του έργου χωρίς τη συμμετοχή των πολιτών καθώς και η, όπως καθημερινά αποδεικνύεται, ελλιπής μελέτη για ένα τόσο σημαντικό έργο, δεν αφορά μόνο τη Θεσσαλονίκη.
Την στιγμή που το κυκλοφοριακό στην Θεσσαλονίκη έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις, κάποιοι ενδιαφέρονται μόνο για τη μίζα τους, και προχωρούν στην υλοποίηση έργων που καταστρέφουν την πόλη, και κληροδοτούν στις επόμενες γενιές σημαντικά προβλήματα.
Μαρία Μαρτάκη,
Θεσσαλονίκη
