Oχι δεν πρόκειται για το γνωστό τραγούδι, αλλά για τη δοκιμασμένη τακτική υποσχέσεων των κυβερνήσεων για την ουσιαστική ένταξη της θεατρικής αγωγής στην ελληνική εκπαίδευση.
Το 1990 δημιουργείται στην Αθήνα το πρώτο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, έπειτα ακολουθούν τα αντίστοιχα τμήματα Θεσ/νίκης, Πάτρας και Ναυπλίου. Οι απόφοιτοι των τμημάτων προορίζονται να στελεχώσουν την εκπαίδευση και να διδάξουν το μάθημα της θεατρικής αγωγής.
Το 1995 ιδρύεται ο Πανελλήνιος Επιστημονικός Σύλλογος Θεατρολόγων (ΠΕΣΥΘ) για την προάσπιση των επαγγελματικών δικαιωμάτων τους και την ευρύτερη επιστημονική έρευνα. Μέσα από ποικίλες ενέργειες και πιέσεις του συλλόγου και τη σύσταση του επαγγελματικού κλάδου των θεατρολόγων ΠΕ 32 το 2001, το μάθημα της θεατρικής αγωγής αρχίζει να διδάσκεται στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση το 2002 στα πλαίσια του ολοήμερου δημοτικού σχολείου.
Από τότε οι εργαζόμενοι θεατρολόγοι συλλέγουν μόρια προϋπηρεσίας την οποία δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν, αφού συνεχίζουν να εργάζονται μέχρι σήμερα μόνο ως ωρομίσθιοι κι όχι σε μόνιμη απασχόληση. Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση το μάθημα παραμένει ουσιαστικά ανενεργό όντας επιλεγόμενο και συμπλήρωμα του ωραρίου των μόνιμων καθηγητών.
Για την υποαπασχόληση και τελικά την ανεργία του κλάδου, καθώς και για την ανάγκη ένταξης του θεάτρου ως βασικού μαθήματος σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης , διαμαρτυρηθήκαμε τη Δευτέρα, 7 Μαίου, στις 11:00 πμ, έξω από το Υπουργείο Παιδείας, που έχει μεταφερθεί πλέον στο Μαρούσι (πίσω απ’ το The Mall!).
Επιτέλους ποιος είναι ο πολιτισμός για τον οποίο είμαστε τόσο περήφανοι όταν οι πολιτικές ηγεσίες με τις αποφάσεις τους τον εκμηδενίζουν;;
Χριστίνα Κυπρίδου
