Το συλλαλητήριο για το «Μακεδονικό» την Κυριακή 20 Γενάρη, άνοιξε πολλές διαφορετικές συζητήσεις και σχολιασμούς, όπως η παρουσία της ακροδεξιάς και των φασιστών της Χρυσής Αυγής, η χρήση δακρυγόνων, το πόσοι συμμετείχαν, κοκ. Ένα από τα σχόλια των ημερών είναι ότι για το ζήτημα του Μακεδονικού κατεβαίνουν στους δρόμους πάρα πολλοί Έλληνες, ενώ τόσα χρόνια Μνημονίων και λιτότητας, δεν αντέδρασε κανείς. Χαρακτηριστικό ίσως αυτής της «ανάλυσης» είναι το παρακάτω μιμίδιο που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες:
και «Οι Έλληνες ενάντια στο όνομα μιας χώρας»
Είναι όμως αλήθεια αυτό; Τα χρόνια της οικονομικής κρίσης οι Έλληνες «καθόντουσαν στον καναπέ» όπως λέει μία «κλασική» έκφραση των τελευταίων χρόνων; Δεν αντέδρασαν και δεν αγωνίστηκαν; Αποδέχτηκαν την κατάσταση και αποδείχτηκαν «κότες»; Ας κάνουμε ένα γρήγορο φρεσκάρισμα της μνήμης μας.
5 Μαΐου 2010: Η μεγαλειώδης γενική απεργία και η Μαρφίν
Η γενική απεργία της 5ης Μαΐου και η πορεία στην Αθήνα, αποτέλεσαν την μεγαλύτερη -μέχρι τότε- μεταπολιτευτική εργατική κινητοποίηση. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου στην Αθήνα, δεκάδες χιλιάδες στις άλλες πόλεις βγαίνουν στους δρόμους και διαδηλώνουν ενάντια στην προσφυγή της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης. Απαντάνε με μαζικότητα και αποφασιστικότητα μόλις λίγες ημέρες μετά την ανακοίνωση του πρώτου Μνημονίου από τον Γιώργο Παπανδρέου, στις 23 Απριλίου.
Δυστυχώς όμως, η μεγαλειώδης αυτή πορεία στιγματίζεται από τον θάνατο τριών εργαζομένων στη Μαρφίν και αφήνει «παγωμένη» την ελληνική κοινωνία. Όχι για πολύ. Ο αγώνας ενάντια στα Μνημόνια και την Τρόικα είχε μόλις ξεκινήσει.
Κίνημα «Δεν Πληρώνω»
Το κίνημα «Δεν Πληρώνω» αναπτύχθηκε στα τέλη του 2010 με αρχές του 2011 και πήρε διαφορετικές μορφές. Ξεκίνησε με τα διόδια, όπου επιτροπές πολιτών σήκωναν τις μπάρες για να διέρχεται ο κόσμος δωρεάν (αυτές οι δράσεις είχαν ξεκινήσει ήδη από το 2008), πρακτική που υιοθετήθηκε και ατομικά από πολλούς/ες. Αντίστοιχες επιτροπές υπήρξαν και για τα αστικά λεωφορεία Θεσσαλονίκης που λόγω της αύξησης της τιμής των εισιτηρίων καλούσαν τον κόσμο να μην τα ακυρώνει. Και αργότερα με την άρνηση πληρωμής του φόρου ακινήτων, γνωστό ως «χαράτσι» που ερχόταν στα νοικοκυριά μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ. Η άρνηση πληρωμής του φόρου ακινήτων μάλιστα, απέκτησε τόση απήχηση που τον Φλεβάρη του 2012 έφτασαν να είναι απλήρωτοι περίπου 1.680.000 λογαριασμοί της ΔΕΗ!
Το γεγονός ότι δεν υπήρξε επαρκής πανελλαδικός συντονισμός σε αυτά τα κινήματα, που να επιτρέπει την μαζικοποίηση τους και να μην αφήσει τον κόσμο εκτεθειμένο στην καταστολή του κράτους και τις νομικές παγίδες που κατασκεύασε, οδήγησε το κίνημα σε υποχώρηση.
«Αγανακτισμένοι» και πλατείες
Δεν θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε το κίνημα των «Αγανακτισμένων», που ξέσπασε στις 25 Μάη του 2011, μετά από κάλεσμα στο facebook με 50.000 ανθρώπους να κατεβαίνουν στο Σύνταγμα στην Αθήνα και άλλους 10.000 στον Λευκό Πύργο στην Θεσσαλονίκη. Η έντονη οργή για τα μέτρα λιτότητας σημάδεψαν το κίνημα, που ξεκίνησε με αγανάκτηση για το πολιτικό κατεστημένο συνολικά και με καχυποψία για τις παραδοσιακές δομές οργάνωσης, αλλά και με ξεκάθαρα ταξικά χαρακτηριστικά. Η κινητοποίηση πήρε την μορφή της μόνιμης παρουσίας χιλιάδων ανθρώπων στις πλατείες, με καθημερινές συνελεύσεις. Στις 29 Μαΐου, στο κάλεσμα στην Αθήνα ανταποκρίθηκαν 200.000 κόσμου και στην Θεσσαλονίκη 10.000, ενώ όσο περνούσαν οι μέρες, οι συνελεύσεις συνδέονταν περισσότερο με τα συνδικάτα και την Αριστερά, ειδικά στην Αθήνα. Οι διαδηλώσεις στις 5 Ιούνη, ήταν εξαιρετικά μαζικές, με 500.000 στην Αθήνα και 40.000 στην Θεσσαλονίκη. Ακολούθησε η Γενική Απεργία στις 15 Ιούνη ενάντια στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα που ήταν και πάλι μαζικότατη, ενώ μετά από πολλά χρόνια, οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ αναγκάστηκαν, κάτω από την πίεση του κινήματος να καλέσουν σε 48ωρη Γενική Απεργία!
Η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, η άγρια καταστολή, η απουσία μιας μαζικής και μαχητικής Αριστεράς που να θέσει τον πολιτικό στόχο της ανατροπής, οδήγησαν για μία ακόμα φορά στον εκφυλισμό του κινήματος.
Η 48ωρη Γενική Απεργία τον Οκτώβρη του 2011
Ένα από τα εντυπωσιακά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας, που με πολύ εύκολο τρόπο κάποιοι την κατηγορούν ότι δέχτηκε αμαχητί τα Μνημόνια, είναι ο γρήγορος τρόπος που ανέκαμπτε από τις ήττες των κινημάτων και να ξαναέβγαινε στους δρόμους. Έτσι, μετά το καλοκαίρι του 2011 και το «κλείσιμο» των πλατειών, τον Οκτώβρη του ίδιου έτους, η ελληνική κοινωνία βρέθηκε και πάλι στον δρόμο. Δεύτερη 48ωρη Γενική Απεργία μέσα στην ίδια χρονιά, κάτω από την πίεση που ένιωσαν οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στις 19 και 20 Οκτώβρη ενάντια στο «πολυνομοσχέδιο» που προβλέπει ακόμα ισχυρότερο χτύπημα στις συνθήκες εργασίας και τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Η συμμετοχή ξεπερνάει κάθε προηγούμενο, αφού στην συγκέντρωση της Αθήνας είναι αδύνατο να υπολογιστεί πόσος κόσμος συμμετείχε, με εκτιμήσεις να δίνουν περίπου 500.000, ενώ το BBC να αναφέρει 800.000 ανθρώπους! Τις ίδιες μέρες, οργανώνονται αναρίθμητες καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων, χώρων και υπουργείων και υπάρχουν στοιχεία μιας προεπαναστατικής κατάστασης καθώς η κυβέρνηση δεν ελέγχει πλήρως τον κρατικό μηχανισμό!
Για μία ακόμα φορά, η κατάληξη των εξαιρετικά σημαντικών εξελίξεων είναι θλιβερή, αφού ούτε οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, ούτε η μαζική Αριστερά παίρνουν την πρωτοβουλία να καλέσουν τον κόσμο να παραμείνει στο Σύνταγμα με παράλληλη συνέχιση των απεργιών και των καταλήψεων μέχρι να πέσει η Κυβέρνηση, κάτι που εκείνη την στιγμή ήταν εφικτό. Η ατολμία και η έλλειψη διάθεσης των ηγεσιών να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, να προτείνουν συγκεκριμένο πρόγραμμα που να οδηγήσει στη νίκη του κινήματος, αποτελεί μία ακόμα ιστορική προδοσία απέναντι στο ελληνικό εργατικό κίνημα.
28η Οκτωβρίου 2011: ακύρωση των παρελάσεων
Και λίγες μέρες αργότερα, οι παρελάσεις πήραν την μορφή λαϊκής διαμαρτυρίας, με την στρατιωτική παρέλαση στην Θεσσαλονίκη να ακυρώνεται και σε πολλές άλλες περιπτώσεις οι «επίσημοι», οι εκπρόσωποι της Κυβέρνησης, Δήμαρχοι, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κλπ δεν μπορούν να σταθούν στις εξέδρες, αντιμέτωποι με εργαζόμενους, ανέργους, σωματεία και οργανώσεις της Αριστεράς. Ο ταραχώδης Οκτώβρης, θα αναγκάσει τον Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου να εξαγγείλει δημοψήφισμα, να δεχτεί ισχυρότατη επίθεση από την Τρόικα, να το «πάρει πίσω», να παραιτηθεί και να σχηματιστεί η Κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο.
Η ψήφιση του 2ου Μνημονίου
Την Κυριακή 12 Φλεβάρη του 2012 ψηφίστηκε στην Βουλή το 2ο Μνημόνιο. Την Παρασκευή 10 Φλεβάρη, είχε καλεστεί εκ νέου Γενική απεργία με μεγάλη συμμετοχή. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν ακόμα μεγαλύτερη την ημέρα ψήφισης του Μνημονίου σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Για μία ακόμα φορά, είδαμε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να είναι πολύ «λίγες» μπροστά στη διάθεση της κοινωνίας. Αυτό που έκαναν στην ουσία ήταν να καλέσουν σε απεργία «διαμαρτυρίας», αφού την κάλεσαν μόλις δύο μέρες πριν το 2ο Μνημόνιο φτάσει στη Βουλή, προφανώς χωρίς κανένα σχέδιο για να νικήσουν. Για μία ακόμα φορά, η ελληνική κοινωνία ανταποκρίθηκε ακόμα και σε αυτό το περιορισμένο κάλεσμα και δέχτηκε την πολύ σκληρή κρατική καταστολή. Εκείνες τις μέρες μάλιστα κυκλοφόρησε ένα βίντεο από την Θεσσαλονίκη, όπου τα ΜΑΤ, εντελώς αναίτια επιτέθηκαν στο μπλοκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Παρά τις ελλιπείς ηγεσίες, οι κυβερνώντες καταλάβαιναν πολύ καλά πόσο επικίνδυνη μπορούσε να γίνει η εργατική τάξη και έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να την ισοπεδώσουν.
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα
Τα ξημερώματα της 18ης Σεπτεμβρίου του 2013, ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας δολοφονείται από τον Χρυσαυγίτη Ρουπακιά. Την ίδια μέρα χιλιάδες κόσμου βγαίνει στους δρόμους, ενάντια στον φασισμό και την Χρυσή Αυγή. Το αντιφασιστικό κίνημα, που είχε αναπτυχθεί τα προηγούμενα χρόνια γιγαντώνεται, αντιφασιστικές επιτροπές που υπήρχαν μαζικοποιούνται, ενώ γεννιούνται και νέες, την ίδια ώρα που οι Χρυσαυγίτες κρύβονται στις τρύπες τους. Δέκα μέρες αργότερα ο Μιχαλολιάκος, ο Κασιδιάρης και άλλα στελέχη της Χρυσής Αυγής συλλαμβάνονται. Είναι η ανάπτυξη του αντιφασιστικού κινήματος και οι χιλιάδες κόσμου που βγήκαν στους δρόμους αυτοί που προκάλεσαν αυτήν την εξαιρετικής σημασίας εξέλιξη, που θα αποδυναμώσει οργανωτικά και ηθικά την Χρυσή Αυγή την επόμενη περίοδο.
Πολλές κλαδικές κινητοποιήσεις
Τα ίδια χρόνια σημειώθηκαν μία σειρά από σημαντικούς αγώνες, σε διαφορετικούς κλάδους. Είδαμε το «μαύρο» στην ΕΡΤ που οδήγησε σε Γενική Απεργία με χιλιάδες κόσμου να συμμετέχουν στις δράσεις αλληλεγγύης έξω από τα κτίρια της ΕΡΤ. Είδαμε εργαζόμενους της ΠΟΕ ΟΤΑ, εκπαιδευτικούς, εργαζόμενους στις συγκοινωνίες Αθήνας, τις καθαρίστριες στου Υπουργείο Οικονομικών, εργαζόμενους του ΟΑΕΔ, των ασφαλιστικών ταμείων, εργαζόμενους/ες στην ψυχική υγεία, να κινητοποιούνται τα χρόνια των Μνημονίων και πριν την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ τον Γενάρη του 2015. Κάθε ένας από αυτούς τους κλάδους ηττήθηκε, τόσο λόγω της προδοσίας των συνδικαλιστικών ηγεσιών (χαρακτηριστικό παράδειγμα η στάση της ΓΣΕΕ κατά την διάρκεια των απεργιών της ΟΛΜΕ) όσο και από την σκληρή κρατική καταστολή (όπως στη περίπτωση της απεργίας των εργαζόμενων στα ΜΜΜ που έκλεισε μετά από απόφαση επίταξης και την εισβολή των ΜΑΤ, των ΕΚΑΜ και των ΥΜΕΤ μες τη νύχτα στο αμαξοστάσιο του μετρό).
Αυτοδιαχείριση
Είχαμε όμως και άλλου τύπου κινήματα, όπως το «κίνημα της πατάτας», τα πρώτα Μνημονιακά χρόνια, που έδειξε την διάθεση και την ανάγκη της κοινωνίας να οργανώσει διαφορετικές δομές στην πώληση και αγορά βασικών αγαθών, ξεπερνώντας τους «μεσάζοντες» και πετυχαίνοντας χαμηλότερες τιμές και κέρδος τόσο για τους παραγωγούς όσο και για τους καταναλωτές. Χαρακτηριστικό επίσης αυτής της φάσης ήταν η δημιουργία πολλών συνεργατικών εγχειρημάτων, με εμβληματικότερο ίσως το παράδειγμα της ΒΙΟΜΕ, όπου οι εργαζόμενοι κατέλαβαν το εργοστάσιο και έβαλαν το θέμα της εργατικής αυτοδιαχείρισης.
Περιβαλλοντικά κινήματα
Παράλληλα αναπτύχθηκαν ιστορικά περιβαλλοντικά κινήματα. Ο αγώνας των κατοίκων στην Κερατέα ενάντια στον ΧΥΤΑ μαζικοποιήθηκε στα τέλη του 2010, όταν τα ΜΑΤ μπήκαν στην Κερατέα. Επίσης, το κίνημα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στην Χαλκιδική, ένα κίνημα που υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια, πήρε τεράστιες διαστάσεις μετά το 2012 που δέχτηκε την σκληρή καταστολή της αστυνομίας, ενώ μέχρι σήμερα μετράει διωκόμενους αγωνιστές. Το κίνημα αυτό έβγαλε χιλιάδες κόσμο στους δρόμους, όχι μόνο στην Χαλκιδική αλλά και στη Θεσσαλονίκη όπου είδαμε τις μεγαλύτερες περιβαλλοντικές διαδηλώσεις στην ιστορία της πόλης.
Στροφή στο πολιτικό
Μετά τις πολλές ήττες και προδοσίες των κινημάτων και των απεργιών, είχαμε την κόπωση και την απογοήτευση που αναπόφευκτα ακολούθησε. Αλλά αυτό δεν σταμάτησε τις πολιτικές διεργασίες. Η κοινωνία συνέχισε να αναζητάει λύσεις και απαντήσεις στα προβλήματα, συνέχισε να συζητάει πολιτικά σε μαζικό επίπεδο.
Είχαμε έτσι την ιστορική κατάρρευση του δικομματισμού ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που από σχεδόν 80% στις εκλογές του 2009 πήγε κοντά στο 30% στις εκλογές του 2012, 3 μόλις χρόνια μετά. Έτσι, η κοινωνία άρχισε να στρέφει τις ελπίδες της στην πιθανή εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εθνικές εκλογές. Στις 25 Ιανουαρίου του 2015, όντως ο ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει πρώτο κόμμα και σχηματίζει Κυβέρνηση. Έτσι, η κοινωνία δίνει το πράσινο φως στον ΣΥΡΙΖΑ να ανατρέψει τις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόστηκαν τα προηγούμενα χρόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα προδώσει αυτές τις προσδοκίες. Τα «παρατράγουδα» αρχίζουν να φαίνονται ήδη όταν για να σχηματιστεί Κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ στρέφεται προς τους ΑΝΕΛ.
«Ούτε βήμα πίσω!»
Την Τετάρτη 11 και την Κυριακή 15 Φλεβάρη, το Σύνταγμα και οι κεντρικές πλατείες των άλλων πόλεων γέμισαν με εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές. Στόχος των κινητοποιήσεων αυτών ήταν το να σταλεί ένα μήνυμα αντίστασης στις απαιτήσεις της ΕΕ και του ΔΝΤ και παράλληλα στήριξης στην Κυβέρνηση για να μην υποχωρήσει. Η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει σε «διαπραγματεύσεις» με την Τρόικα και να κάνει διαρκείς υποχωρήσεις, αλλά και η επιλογή του Παυλόπουλου για νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, οδηγεί σε μία ακόμα ψυχρολουσία την κοινωνία. Χαρακτηριστικό είναι πως στις 20 Φλεβάρη, στα νέα καλέσματα στο Σύνταγμα και στην Θεσσαλονίκη, συγκεντρώνονται μόλις 500 και 150 άτομα αντίστοιχα.
Το ιστορικό «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα!
Οι ελπίδες της εργατικής τάξης αναζωπυρώθηκαν με την εξαγγελία του Τσίπρα για Δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου, όπου η ελληνική κοινωνία καλούνταν να αποφασίσει εάν συμφωνεί ή όχι με τις νέες απαιτήσεις των Θεσμών, που σαν στόχο είχαν να τσακίσουν τόσο την ίδια την εργατική τάξη και τους φτωχούς, όσο και την Κυβέρνηση που «τόλμησε» να σηκώσει κεφάλι (έστω και με τον χλιαρό τρόπο που το έκανε μέχρι εκείνη την ώρα). Η εβδομάδα που προηγήθηκε του Δημοψηφίσματος περιγράφεται πολύ δύσκολα: από τη μία μεριά, η αστική τάξη, έντρομη από τις εξελίξεις, μπήκε στον βρώμικο πόλεμο προσπάθειας να χειραγωγήσει, να απειλήσει και να τρομάξει την εργατική τάξη για τις συνέπειες της επικράτησης του «Όχι». Από την άλλη, η εργατική τάξη απέδειξε πως ήταν έτοιμη να «παίξει τα ρέστα» της, να υπερασπιστεί το «Όχι», να αντιμετωπίσει την προπαγάνδα των ΜΜΕ και το κλείσιμο των τραπεζών. Στις 3 Ιουλίου, στην συγκέντρωση στο Σύνταγμα υπέρ του «Όχι», γράφτηκε ιστορία! Ο αριθμός των συγκεντρωμένων ήταν αδύνατο να υπολογιστεί, θυμίζοντας τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις των πρώτων χρόνων των Μνημονίων! Στις 5 Ιουλίου του 2015, το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος ήταν ξεκάθαρο: 61,5 υπέρ του «Όχι», ένα «Όχι» ξεκάθαρα ταξικό, το οποίο όμως προδόθηκε μόλις 4 μέρες αργότερα, με τον Τσίπρα και την Κυβέρνηση να υποτάσσεται σε όλες τις επιταγές των «Θεσμών», τσακίζοντας το ηθικό και τις ελπίδες της εργατικής τάξης, που λίγες μέρες νωρίτερα ήταν έτοιμη να μπει στον αγώνα για μια συνολική ανατροπή.
Κύμα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες
Και παρά την απογοήτευση που έσπειρε η υποταγή της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας από το καλοκαίρι του 2015 μπήκε στη μάχη της αλληλεγγύης με το κύμα των προσφύγων που άρχισε να φτάνει λόγω του πολέμου στη Συρία. Οργανώθηκαν χιλιάδες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, ενώ με βάση έρευνα του «διαΝΕΟσις» περισσότεροι από 5 εκατομμύρια συμπολίτες μας (ο μισός πληθυσμός!!!) βοήθησαν με κάποιο τρόπο τους πρόσφυγες.
Φυσικά η παραπάνω λίστα δεν είναι εξαντλητική, καθώς υπήρξαν πολλοί περισσότεροι μικροί και μεγάλοι αγώνες που είναι αδύνατο να αναφερθούν.
Πάγωμα μετά από αλλεπάλληλα χτυπήματα
Όμως, η τελευταία ήττα, αυτή της υποταγής του ΣΥΡΙΖΑ και του περάσματος τους στην «αντίπαλη πλευρά», πέτυχε ό,τι δεν είχαν πετύχει όλες οι προηγούμενες. Να βάλει στον «πάγο» τα κινήματα, να μπερδέψει και να απογοητεύσει τα εργατικά και φτωχά στρώματα και να οδηγήσει την κοινωνία σε μία περίοδο εσωστρέφειας και κατάθλιψης. Τα τελευταία χρόνια δεν έχει υπάρξει μαζικό κίνημα αν και σημειώνονται μικρότερες -και φυσικά πολύ σημαντικές- εστίες αντίστασης, κυρίως σε συγκεκριμένους χώρους εργασίας ή σε συγκεκριμένα ζητήματα και όχι συνολικά στο εργατικό κίνημα.
Μετά από όλες αυτές τις μάχες, που παρακολουθούσαν τα λαϊκά στρώματα σε όλο τον κόσμο, το να κατηγορούμε την ελληνική κοινωνία ότι δεν αντιστάθηκε στα Μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας είναι παραχάραξη της ιστορίας!
Το γεγονός ότι κανένα μαζικό κίνημα των τελευταίων χρόνων δεν κατάφερε να νικήσει, δεν μπορεί για κανέναν λόγο να αναιρεί το ότι υπήρξαν μαζικά κινήματα, ότι δόθηκαν σκληρές μάχες, ότι υπήρξαν πολλές στιγμές που η εργατική τάξη «κόλλησε στον τοίχο» τους αστούς και τα κόμματα εξουσίας!
Όχι στους βολικούς αφορισμούς
Και φυσικά δεν θέλουμε να παρουσιάσουμε μια ωραιοποιημένη εικόνα. Το ότι δόθηκαν όλοι οι παραπάνω αγώνες δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν αδυναμίες, δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν άνθρωποι που παρέμειναν όλα αυτά τα χρόνια στους καναπέδες τους, δεν σημαίνει ότι δεν θα μπορούσαν να είχαν οργανωθεί τα πράγματα καλύτερα. Αλλά είναι εντελώς ισοπεδωτικό να μιλάνε κάποιοι για «κοιμισμένη κοινωνία που δεν αντιδράει» μετά από όλα αυτά!
Η δουλειά της Αριστεράς δεν είναι να ρίχνει την ευθύνη για τις αποτυχίες στον κόσμο «που δεν αντιδράει», αλλά να λέει τα πράγματα με το όνομά τους, να αναγνωρίζει τις ήττες και να αναζητά τις ευθύνες, έτσι ώστε να μην επαναληφθούν όταν η εργατική τάξη ανακάμψει και χτίσει νέα κινήματα.
Και οι ευθύνες βρίσκονται ξεκάθαρα στις ηγεσίες των κινημάτων, των συνδικάτων και της Αριστεράς, που ενώ ο κόσμος ανταποκρινόταν και έμπαινε ξανά και ξανά στο δρόμο του αγώνα, αυτές στάθηκαν κατώτερες των περιστάσεων από άποψη πολιτική και οργανωτική.
Σίγουρα κάποιοι βρίσκουν βολικό το να παραγνωρίζουν το πρόσφατο παρελθόν, με σκοπό να χλευάσουν το σημερινό επίπεδο συνείδησης της κοινωνίας και να εκφράσουν την απογοήτευσή τους που τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό δεν είναι άμαζα. Καταρχήν, αν συγκρίνουμε τον κόσμο που συμμετείχε στα μεγάλα συλλαλητήρια τόσο πέρσι όσο και φέτος, τα νούμερα είναι πολύ μικρότερα από αυτά των συγκεντρώσεων ενάντια στα Μνημόνια! 140000 πέρσι, λιγότεροι φέτος, νούμερα σαφώς μικρότερα από τις 5/5/2010, από τις συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων», από τον Φλεβάρη του 2012 ή τις 3 Ιούλη του 2015!
Πέρα όμως από το ζήτημα των αριθμών, η ουσία βρίσκεται στο γεγονός ότι όταν κατηγορείς την κοινωνία για συντηρητικές αντιλήψεις, αφαιρώντας της παράλληλα τις πιο ριζοσπαστικές της στιγμές, το μόνο που μπορείς να καταφέρεις είναι να την στρέψεις ακόμα περισσότερο στην απογοήτευση, τα αδιέξοδα και την συντηρητικοποίηση!
Η υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ μετά το Δημοψήφισμα, γονάτισε το εργατικό κίνημα, όμως δεν του έδωσε την χαριστική βολή. Το κίνημα θα ανακάμψει και θα αναζητήσει και πάλι διεξόδους. Το καθήκον της Αριστεράς είναι να βγάλει συμπεράσματα από την προηγούμενη περίοδο και να συμβάλλει στο να σταθεί το εργατικό κίνημα και πάλι στα πόδια του. Και για να το κάνει αυτό, οφείλει να ξεκινήσει διαβάζοντας και αναλύοντας ψύχραιμα το παρελθόν για να οργανώσει σωστά τις μάχες του μέλλοντος.
