Χωρίς ιδιαίτερες ανατροπές στους πολιτικούς συσχετισμούς ολοκληρώθηκαν φέτος οι φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές. Στα ΑΕΙ, με ελαφρώς αυξημένη τη συμμετοχή (κατά περίπου 3500 ψήφους) των φοιτητών η ΔΑΠ (ΝΔ) είχε μικρή μείωση στο ποσοστό της ( από 39.44% στο 38.88%), η ΠΑΣΠ (ΠΑΣΟΚ) έμεινε ουσιαστικά στάσιμη (από 25.8% στο 25.76%), η ΠΚΣ (ΚΚΕ) είχε άνοδο περίπου μιας μονάδας (από 14.95% στο 15.98%) καλύπτοντας ουσιαστικά την περσινή της πτώση, η ΕΑΑΚ (εξωκοινοβουλευτική αριστερά) είχε πτώση (από 8.51% στο 7.87%) ενώ η Αριστερή Ενότητα (ΣΥΡΙΖΑ) είχε τη μεγαλύτερη (αν και όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακή) άνοδο στα ποσοστά της (από 4.04% στο 5.66%).
Στα ΤΕΙ η ΔΑΠ είχε σαφή άνοδο (από 46.28% στο 48.05%), η ΠΑΣΠ είχε πτώση (από 28.16% στο 27.65%), η ΠΚΣ έμεινε στάσιμη (από 15.34% στο 15.56%), η Αριστερή Ενότητα είχε μικρή άνοδο (από 1.69% στο 2.09%) ενώ η ΕΑΑΚ μικρή πτώση (από 1.63% στο 1.43%)
( Ως πηγή για τα αποτελέσματα χρησιμοποιήθηκε το site ekloges.pks.gr σε διασταύρωση με τα αποτελέσματα που παρουσιάζει το nka.gr)
Με μια πρώτη ματιά τα αποτελέσματα των εκλογών αυτών φαίνονται αναντίστοιχα με την πολιτική πραγματικότητα που όλοι βιώνουμε. Δεν εκφράστηκε μαζικά στη κάλπη ούτε η απόρριψη των δύο μεγάλων κομμάτων ούτε (τουλάχιστον με τον τρόπο που θα περίμενε κανείς) η δυναμική του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ. Οι βασικότεροι λόγοι που δεν εκφράστηκε στις εκλογές η απόρριψη του δικομματισμού όπως αυτή διαφαίνεται στις δημοσκοπήσεις είχαν να κάνουν από τη μια με το ότι η αριστερά στις σχολές δεν μπόρεσε να συνδέσει τις φοιτητικές εκλογές με τις μάχες της προηγούμενης περιόδου (ασφαλιστικό, νόμος πλαίσιο κτλ.) ούτε να δώσει την αίσθηση στους φοιτητές ότι αυτές οι εκλογές έχουν πραγματική σημασία για τη ζωή τους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ενώ πέρσι και πρόπερσι το φοιτητικό κίνημα έδωσε πολύ μεγάλες μάχες, φέτος επικράτησε νηνεμία τόσο όσον αφορά τα σπουδαστικά ζητήματα, όσο και τη μειωμένη συμμετοχή των φοιτητών στις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις.
Επιπλέον, η πολυδιάσπαση της αριστεράς σίγουρα δεν βοήθησε καθόλου την κατάσταση. Κύρια το ΚΚΕ, αλλά και τα ΕΑΑΚ τις τελευταίες βδομάδες πριν τις εκλογές κατανάλωσαν πολλά κιλά μελάνι επιτιθέμενοι κατά κύριο λόγο στο ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερή Ενότητα, αλλά και ο ένας στον άλλον. Αυτή η τακτική δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά στην απογοήτευση ενός σοβαρού δυναμικού του κινήματος που προσβλέπει στην ενότητα της αριστεράς και στην αποδυνάμωση της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ. Σε μια σειρά σημαντικές σχολές (πχ Φιλοσοφική Αθήνας όπου η ΠΚΣ έχασε την πρώτη θέση από τη ΔΑΠ για 9 ψήφους) η αριστερά αν κατέβαινε ενωμένη θα ήταν πρώτη ή και αυτοδύναμη. Η συνεργασία μεταξύ των αριστερών παρατάξεων είναι κατά τη γνώμη μας μονόδρομος για όσους θέλουν να ανατρέψουν την κυριαρχία του δικομματισμού στις σχολές.
Ειδικότερα για την αριστερά
Η ΠΚΣ κατάφερε να ανακτήσει την περσινή μείωση στα ποσοστά της στα ΑΕΙ βασικά επειδή εξακολουθεί να είναι μακράν η παράταξη με το μεγαλύτερο δυναμικό, έκανε πολύ καλή οργανωτική δουλειά και έχει παρουσία σχεδόν σε όλες τις σχολές πανελλαδικά. Την ίδια ώρα καρπώθηκε σε ένα βαθμό την δυσαρέσκεια απέναντι στον δικομματισμό και την αριστερή στροφή της κοινωνίας (που στην κοινωνία καρπώνεται κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ) ακριβώς εξαιτίας της δυνατότητας της να παρουσιάζεται ως η βασική δύναμη της αριστεράς.
Η ΕΑΑΚ είδε τα ποσοστά της να πέφτουν ( μια πτώση που είναι ακόμα μεγαλύτερη αν ληφθεί υπόψη ότι η «Πρωτοβουλία Γένοβα» φέτος καταγράφηκε στην ΕΑΑΚ) μετά από μια χρονιά που σημαδεύτηκε από συγκρούσεις στο εσωτερικό της (ΜΕΡΑ – ΕΝΑΝΤΙΑ) και από την μη αναζωογόνηση του φοιτητικού κινήματος στο οποίο έπαιξε την προηγούμενη περίοδο πρωταγωνιστικό ρόλο. Έχει και αυτή μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την διάσπαση της αριστεράς και τις κοκορομαχίες εντός του κινήματος (ενδεικτικά το τελευταίο διήμερο της αναλώθηκε σε μεγάλο βαθμό στην καταγγελία του ΣΥΡΙΖΑ με υπαρκτά ή ανύπαρκτα επιχειρήματα). Δυστυχώς η ηγεσία της ΕΑΑΚ δεν φαίνεται να βγάζει κανένα συμπέρασμα ούτε για τους λάθος χειρισμούς της όταν ήταν επικεφαλής στο φοιτητικό κίνημα, ούτε όσον αφορά το θέμα της ενότητας της αριστεράς (δες ενδεικτικά το άρθρο για τα γεγονότα στο ΤΕΙ Αθήνας).
Η Αριστερή Ενότητα είχε τη μεγαλύτερη άνοδο από όλες τις παρατάξεις, όχι όμως την άνοδο που έπρεπε και θα μπορούσε να έχει με βάση τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ. Για αυτό φταίει κατ’ αρχήν ότι δεν μπόρεσε να συνδέσει με σαφή τρόπο στη συνείδηση των φοιτητών το όνομα της με το όνομα του ΣΥΡΙΖΑ (στις σχολές που αυτό έγινε σε κάποιο βαθμό π.χ Φιλοσοφική Αθήνας, Πολιτικοί Μηχανικοί ΕΜΠ, ΑΣΟΕΕ κτλ, επηρέασε αρκετά το αποτέλεσμα) και κατά δεύτερον ότι πολύ μεγάλο κομμάτι των φοιτητών που στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ στις σχολές εκφράζεται μέσα από τον χώρο των ΕΑΑΚ. Παρ’ όλα αυτά, η άνοδος της για 2η συνεχόμενη χρονιά έχει σημασία και μπορεί να αποτελέσει παρακαταθήκη για το μέλλον. Στο βαθμό που μπορέσει από τη μία να συνδεθεί το όνομα της με αυτό του ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη να παίξει προωθητικό ρόλο στις καθημερινές μάχες μέσα στις σχολές, οι δυνατότητες για την επόμενη περίοδο είναι απεριόριστες.
