Στους χώρους της ψυχικής υγείας και ειδικής αγωγής τα προβλήματα ήταν μεγάλα πάντα και δυστυχώς εξακολουθούν να είναι. Κάποια βήματα εμπρός φαίνεται πως ακυρώνονται και τελικά οι υπηρεσίες προς τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού εγκαταλείπονται. Οι πολιτικές που εφαρμόζονται στο λεγόμενο κοινωνικό κράτος δεν αφήνουν ανεπηρέαστους τους χώρους της ψυχικής υγείας και της ειδικής αγωγής.
Εργαζόμενοι σε Κέντρα Ειδικής Αγωγής και σε Δομές Ψυχικής Υγείας πήραμε την πρωτοβουλία να στήσουμε σωματεία (στην Ψυχική Υγεία δεν υπήρχε ίχνος συνδικαλισμού) και να έρθουμε κοντά με όσο γίνεται περισσότερους εργαζομένους σε συναφείς χώρους προκειμένου να παλέψουμε από κοινού μια σειρά από προβλήματα που αντιμετωπίζουμε.
Ενώ, λοιπόν, οι υπηρεσίες μας θα έπρεπε να παρέχονται στους πληθυσμούς που αναφέραμε, συστηματικά, συντονισμένα και ανεμπόδιστα, στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα είναι που θέλουμε να κάνουμε γνωστή εκτός των τειχών του κάθε σχολείου, του κάθε κέντρου, της κάθε δομής, για αυτή την πραγματικότητα πρέπει να προκαλέσουμε και να αναπτύξουμε πλατύ κοινωνικό διάλογο και προβληματισμό, αυτή την πραγματικότητα πρέπει να μετατρέψουμε προς όφελος των ανθρώπων που χρειάζονται ποιοτικές υπηρεσίες, καθώς και προς όφελος των εργασιακών μας δικαιωμάτων.
Η χρηματοδότηση, τόσο στο μέγεθος όσο και στη συχνότητα που καταβάλλεται, αβέβαιη, η επαγγελματική ταυτότητά μας απροσδιόριστη, οι αμοιβές μας χαμηλές χωρίς να διασφαλίζονται, η εργασιακή μας συνείδηση μπερδεμένη, καθώς αναρωτιόμαστε ακόμα αν η προσφορά μας είναι εργασία ή λειτούργημα, ο εκβιασμός από τους εργοδότες μας άμεσος ή έμμεσος είναι συχνός, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης.
Οι χώροι που εργαζόμαστε καλύπτουν πάγιες ανάγκες του πληθυσμού, αλλά η διασφάλιση της χρηματοδότησης είναι κάθε χρόνο υπό διαπραγμάτευση, που σημαίνει ανασφάλεια για την εξασφάλιση των υπηρεσιών, των εργασιακών θέσεών μας, τη συνέχεια και βελτίωση των κοινωνικών παροχών.
Το προηγούμενο διάστημα προχωρήσαμε σε μια σειρά από ενέργειες που αποφασίζαμε σε ανοιχτές και δημοκρατικές συνελεύσεις, ήρθαμε κοντά πολλοί εργαζόμενοι από πάρα πολλούς χώρους για πρώτη φορά, δημιουργήσαμε ανοιχτή συντονιστική επιτροπή που εφάρμοζε και προωθούσε όσα αποφασίζονταν. Η πρώτη αυτή κινητοποίηση των εργαζομένων μαθεύτηκε και θορύβησε αρκετούς από όσους έχουν την ευθύνη για τη διοίκηση των χώρων αυτών, οι πιέσεις αυξήθηκαν προς όλες τις μεριές και μέσα στο Μάιο ανακοινώθηκε στους εργαζόμενους στις δομές ψυχικής υγείας ότι το Υπουργείο Υγείας εξασφάλισε τη χρηματοδότηση για το 1ο εξάμηνο του 2006, χωρίς εγγυήσεις για το επόμενο διάστημα. Τα χρήματα βρέθηκαν όταν οι πιέσεις αυξάνονταν στο Υπ. Υγείας, όταν οι εργαζόμενοι άρχισαν να συντονίζονται και να οργανώνονται. Η χρηματοδότηση που διασφαλίστηκε μετά από 4-6 μήνες καθυστέρησης δε θεωρείται λύση των μεγάλων προβλημάτων που έχουν δημιουργηθεί. Δεν είναι δυνατό να ζητιανεύουμε κάθε φορά τα χρήματα και τη λειτουργία των υπηρεσιών που καλύπτουν πάγιες ανάγκες του πληθυσμού, δεν είναι δυνατό να ζουν οι εργαζόμενοι σε διαρκή ανασφάλεια για το αν θα υπάρχουν οι θέσεις τους την επόμενη μέρα ή αν θα πληρωθούν το μισθό τους.
Η ανοιχτή συντονιστική δημιουργήθηκε μέσα από την τεράστια κρίση που περνούν οι χώροι μας και μέσα από ανοιχτές συνελεύσεις που πραγματοποιήσαμε το προηγούμενο διάστημα.. Προχωρήσαμε σε ενέργειες που στόχο είχαν : 1. Να δημοσιοποιήσουμε τα προβλήματα του χώρου μας και 2. Να προσεγγίσουμε όσο περισσότερους εργαζόμενους μπορούμε για να κινητοποιηθούμε συντονισμένα και να διεκδικήσουμε όσα δικαιούμαστε. Το πρώτο βήμα έγινε, τα επόμενα πρέπει να τα αποφασίσουμε όλοι μαζί μέσα από ανοικτές και δημοκρατικές διαδικασίες. Το Σεπτέμβριο θα συνεχίσουμε και θα ορίσουμε νέες δράσεις.
Η κυβερνητική πολιτική της Ελλάδας, αλλά και η ευρωπαϊκή πολιτική είναι σαφής, το κοινωνικό κράτος συρρικνώνεται, τα εργασιακά δικαιώματα χτυπιούνται. Η αξία της ανθρώπινης ζωής αντιμετωπίζεται με λογιστικούς όρους. Εμείς οφείλουμε στους εαυτούς μας και το ρόλο μας, αλλά και σε όσους υπηρετούμε να χτίσουμε ένα κίνημα που να αναγκάζει την κάθε κυβέρνηση να αναλαμβάνει τις ευθύνες της απέναντι στις ανάγκες του καθένα χωριστά και όλων μαζί και στο δικαίωμα για πρόσβαση στην υγεία, την ψυχική υγεία και την εκπαίδευση.
Αγγελική Συλιγαρδάκη,
Πρόεδρος σωματείου
εργαζομένων στο ‘Περιβολάκι’
