Με την απόφασή του να κλείσει την ΕΡΤ, ο Σαμαράς και η κυβέρνησή του έδειξαν ότι δεν θα σταματήσουν μπροστά σε τίποτα προκειμένου να ισοπεδώσουν τα πάντα.
Ωμό κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, ωμή καταστρατήγηση του συντάγματος, γελοιοποίηση κάθε έννοιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας! Αυτό είναι το νόημα της απόφασης να εξαγγείλει το κλείσιμο της ΕΡΤ! Όλα αυτά λίγες μέρες πριν το κλείσιμο της Βουλής έτσι ώστε ούτε καν η βουλή, όσο "θλιβερή" και "διακοσμητική" κι αν είναι, να μην μπορεί να αναιρέσει το πραξικόπημά του!
Ποιος θα τους σταματήσει και πώς;
Αυτή είναι η πιο κρίσιμη ώρα για το κίνημα και την Αριστερά! Αν περάσει αυτό, τότε θα μπορούν με τον ίδιο τρόπο να επιβάλλουν το «νόμο του Σαμαρά» όπου θέλουν, ξεκινώντας από τους 20 δημόσιους οργανισμούς που θα ακολουθήσουν το δρόμο της ΕΡΤ σύμφωνα με τα ήδη υπάρχοντα σχέδια της κυβέρνησης.
Και βέβαια συνέχεια θα έχει κάθε ΔΕΚΟ. Μετά την μείωση των μισθών κατά 40–50%, ο «ξαφνικός θάνατος»: ξεπούλημα με συνοπτικές διαδικασίες, μαζικές απολύσεις και λουκέτο, όπου τους παίρνει, για να τελειώνουν γρήγορα και εύκολα.
Μόνο μία μπορεί να είναι η απάντηση του κινήματος σ’ αυτή την πρωτοφανή πρόκληση.
Κι αυτή είναι: ένα μαζικό απεργιακό κίνημα που να ανατρέψει όχι μόνο τα σχέδια του Σαμαρά αλλά και την κυβέρνησή του. Τίποτα άλλο δεν έχει απομείνει για το εργατικό κίνημα και τίποτα άλλο δεν αρκεί! Όπως δεν αρκεί απλά μια ακόμη 24ωρη γενική απεργία από τη ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ.
Στο χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης απαιτείται απεργία διαρκείας – απεργία χωρίς ημερομηνία λήξης! Οι εργαζόμενοι στον Τύπο, στα κανάλια, στο ραδιόφωνο κλπ, δεν έχουν πια τίποτα να χάσουν!
Ο χώρος της ΕΡΤ μπορεί να μετατραπεί σε κέντρο αγώνα, ένα σύγχρονο «Πολυτεχνείο» όπως πολλοί εργαζόμενοι προσδοκούν. Αλλά για να γίνει αυτό και να ακυρωθεί το λουκέτο πρέπει να στηριχτεί από ένα γενικευμένο απεργιακό κίνημα. Η εμπειρία των Αγανακτισμένων και του Συντάγματος έδειξε ότι τα χημικά και η καταστολή μπορούν να διαλύσουν συγκεντρώσεις ακόμα και μισού εκατομμυρίου.
Το υπόλοιπο εργατικό κίνημα πρέπει να συγκλίνει και να συντονιστεί σε ένα αντίστοιχα δυναμικό απεργιακό αγώνα, με πρωτοστάτες τις πιο μεγάλες ομοσπονδίες, σε δυναμικές επαναλαμβανόμενες απεργίες.
Τώρα είναι η ώρα για τους Εκπαιδευτικούς, τους Ναυτεργάτες και τις Συγκοινωνίες που φέρουν πρόσφατες τις πληγές από την επιστράτευσή τους. Τώρα είναι η ώρα για τη ΔΕΗ τους εργαζόμενους στους Δήμους (ΠΟΕ-ΟΤΑ και ΠΟΠ-ΟΤΑ) και τους εργαζόμενους στην ΕΥΑΘ και την ΕΥΔΑΠ που είναι οι επόμενοι μεγάλοι στόχοι της κυβέρνησης. Τώρα είναι η ώρα για όλο το υπόλοιπο εργατικό κίνημα.
Αν αυτές οι Ομοσπονδίες ανταποκριθούν στο κάλεσμα των στιγμών και συμπεριφερθούν υπεύθυνα, στην ουσία, απέναντι στο εργατικό κίνημα και την κοινωνία, τότε θα αναγκαστούν και οι συμβιβασμένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να συρθούν και να προχωρήσουν σε επαναλαμβανόμενες γενικές απεργίες.
Η Γενική Απεργία Διαρκείας είναι ο μόνος σωστός, ρεαλιστικός και ουσιαστικός τρόπος για να απαντήσει το μαζικό κίνημα στην πρόκληση του Σαμαρά.
Στις φωνές διάφορων συνδικαλιστών που υποστηρίζουν πως αυτές οι προτάσεις είναι ακραίες και πως οι εργαζόμενοι δεν θα ανταποκριθούν η απάντηση είναι: «είστε υποκριτές και ψεύτες». Αυτά τα λένε για να κρύψουν τη δική τους γύμνια και δειλία.
Δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να αντιμετωπιστεί η επίθεση που δέχεται το κίνημα πέρα από ένα γενικευμένο απεργιακό κίνημα. Και δεν υπάρχει καμία κυβέρνηση που θα άντεχε ένα τέτοιο κίνημα! Ο Σαμαράς βέβαια θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο που έχει στη διάθεση του – τη μαζική προπαγάνδα των ιδιωτικών ΜΜΕ, τη μαζική καταστολή ακόμα και τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής τους οποίους κρατά στην άκρη σε περίπτωση «έκτακτης ανάγκης». Όμως η δύναμη της κοινωνίας είναι απείρως μεγαλύτερη.
Χρειάζονται πρωτοβουλίες από τα κάτω, από κάθε σωματείο και κάθε ομοσπονδία στην κατεύθυνση των πιο πάνω προτάσεων!
Και χρειάζεται η Αριστερά να ανταποκριθεί στα καθήκοντά της!
Ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν το κύριο κόμμα της Αριστεράς σήμερα, πρέπει να θέσει ευθέως, ανοικτά και τολμηρά, τον στόχο της πτώσης αυτής της κυβέρνησης μέσα από το ξετύλιγμα ενός μεγάλου απεργιακού και κοινωνικού κινήματος. Η θέση που προβάλλεται συχνά από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ότι «δεν μπορούμε να πούμε στο συνδικαλιστικό κίνημα τι να κάνει» αποτελεί υπεκφυγή. Γιατί η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έχουν πάντα θέση για το συνδικαλιστικό κίνημα και ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν μπορεί»;
Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αναλάβει την πολιτική ευθύνη για μια μαζική εκστρατεία για την πτώση της κυβέρνησης των Τροϊκανών, στην προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς.
- Με ανοιχτή δέσμευση ότι όλα τα μέτρα που παίρνει η σημερινή κυβέρνηση θα καταργηθούν από μια μελλοντική κυβέρνηση της Αριστεράς.
- Με δημόσια δέσμευση ότι θα επαναπροσληφθούν όλοι οι απολυμένοι.
- Ότι θα επιστρέψουν στο δημόσιο όλες οι επιχειρήσεις που σήμερα ιδιωτικοποιούνται.
- Με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο στο δημόσιο τομέα, σε συνθήκες απόλυτης διαφάνειας, για να μπει τέρμα στην κακοδιαχείριση και τη διαφθορά που κυριαρχεί και που δεν δημιούργησε κανένας άλλος από τους ίδιους που σήμερα κυβερνούν και έχουν το θράσος να παραδίδουν και μαθήματα: τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Το σύνολο της Αριστεράς, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, και εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, οφείλουν να παλέψουν μαζί στη βάση των πιο πάνω στόχων, για μια κυβέρνηση της Αριστεράς που να προχωρήσει στην εφαρμογή σοσιαλιστικών μέτρων για την έξοδο από την καταστροφική κρίση και τις ατελείωτες επιθέσεις. Μέτρα που να έχουν σαν βάση την εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας έτσι ώστε να μπορεί να σχεδιαστεί η οικονομία, δημοκρατικά, για τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου.
Πάνω σ’ αυτή τη βάση το ελληνικό εργατικό κίνημα μπορεί να απευθυνθεί στο υπόλοιπο ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα που στενάζει κάτω από παρόμοιες επιθέσεις, και ιδιαίτερα το τουρκικό που αυτό τον καιρό γράφει τις δικές του ιστορικές σελίδες. Οι δικοί μας αγώνες, το δικό μας παράδειγμα, μπορεί να γίνει το πρότυπο και ο καταλύτης για τους εργαζόμενους όλου του Νότου, όλης της Ευρώπης και διεθνώς.
Η προκήρυξη σε pdf εδώ
