Στο πλαίσιο των «μεταρρυθμίσεων» της κυβέρνησης εντάσσεται και η ολοκληρωτική πώληση του ΟΤΕ σε ιδιώτες. Σήμερα παραμένει στα χέρια του δημοσίου το 38% του οργανισμού και η κυβέρνηση σχεδιάζει να δώσει σε «στρατηγικό επενδυτή» δηλαδή σε κάποια πολυεθνική εταιρία τηλεπικοινωνιών ένα ποσο-στό από 23% – 33% (σύμφωνα με διαφο-ρετικά σενάρια)καθώς και το μάνατζμεντ δηλ. τη διοίκηση.
Η κυβέρνηση υποστήριξε δια στόματος Τσιτουρίδη ότι ο ΟΤΕ είναι προβληματική επιχείρηση και γι’ αυτό είναι συμφέρουσα για το δημόσιο η πλήρης ιδιωτικοποίηση του. Ας δούμε όμως πόσο «προβληματικός» είναι ο ΟΤΕ: τα οικονομικά αποτελέσματα του πρώτου εννιαμήνου του 2006 δείχνουν σε επίπεδο ομίλου κέρδη 445,5 εκατ. ευρώ, ενώ τα καθαρά κέρδη ανήλθαν σε 331 εκατ. ευρώ έναντι ζημιών 234 εκατ. ευρώ πέρυσι, και οι λειτουργικές δαπάνες υποχώρησαν κατά 37,6%.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι παρά την περσινή υποχώρηση του σε επίπεδο κερδοφορίας ο ΟΤΕ παραμένει μία πολύ κερδοφόρα επιχείρηση σύμφωνα με τα κριτήρια της κυβέρνησης και των καπιταλιστών. Η πραγματικότητα είναι ότι η πολιτική της πλήρους απελευθέρωσης της αγοράς των τηλεπικοινωνιών που προωθείται με όλα τα στοιχεία παράνοιας που τη διαπερνούν (πχ η κρατική ΔΕΗ έφτιαξε την ιδιωτική TELLAS ανταγωνίστρια του μισοκρατικού ως σήμερα ΟΤΕ) επιτάσσει την πλήρη ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ που θα σημάνει την απελευθέρωση των χρεώσεων με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα νοικοκυριά αλλά ταυτόχρονα θα σημάνει και την πλήρη απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων των εργαζομένων και κυρίως των νεοπροσλαμβανόμενων.
Σε αυτό το πλαίσιο κινούνται και οι προκλητικές δηλώσεις του Βουρλούμη για «βολεμένα πληρώματα στο καράβι του ΟΤΕ» καθώς και η επίθεση του ενάντια στο συνδικαλιστικό κίνημα. Οι δηλώσεις αυτές δεν είναι μόνο εξοργιστικές στο περιεχόμενό τους αλλά επιπλέον αποτελεί σκάνδαλο να μιλά για βόλεμα ένας διορισμένος από την κυβέρνηση μάνατζερ που παίρνει περίπου 500000 ευρώ το χρόνο (σύμφωνα με την ΟΜΕ – ΟΤΕ).
Από την άλλη οι ευθύνες των συνδικαλιστών της ΟΜΕ-ΟΤΕ είναι τεράστιες για την κατάσταση στον οργανισμό. Υποστήριξαν την πρώτη φάση της ιδιωτικοποίησης στη δεκαετία του 90 καλώντας μάλιστα τους εργαζόμενους να πάρουν μετοχές. Στη συνέχεια υπέγραψαν την επαίσχυντη συμφωνία για τις εθελούσιες εξόδους που αποτελούσε ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια των εργασιακών σχέσεων στον ΟΤΕ. Σήμερα αναρωτιούνται στις αφίσες τους «γιατί πωλείται ο ΟΤΕ» μην έχοντας να πούνε τίποτα για τις ευθύνες τους.
Οι εργαζόμενοι στον ΟΤΕ δεν μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη σε μία τέτοια ηγεσία. Πρέπει να παλέψουν από τα κάτω ενάντια στην συνολική ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ και την απορύθμιση των εργασιακών τους σχέσεων. Στην πραγματικότητα μιλάμε για μία μάχη που πρέπει να αλλάξει και το τοπίο στα συνδικάτα του ΟΤΕ και γενικότερα στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Δημήτρης
Πανταζόπουλος
__________________
