Του Παναγιώτη Βογιατζή
Ήρθε και πέρασε κι η ΔΕΘ κι ο πρωθυπουργός μάς ανακοίνωσε εκ νέου τις εξαιρετικές προοπτικές της ελληνικής οικονομίας. Βέβαια ξέραμε από πριν σχεδόν ακριβώς τι επρόκειτο να πει, αφού είχαν φροντίσει να μας προϊδεάσουν τα κανάλια και οι εφημερίδες. Ότι η χώρα βγαίνει επιτέλους από την ύφεση, ότι οι θυσίες του λαού πιάνουν επιτέλους τόπο, ότι το μέλλον διαγράφεται επιτέλους ευοίωνο.
Οι προβλέψεις διανθίστηκαν -εννοείται- με τους κατάλληλους αριθμούς. Κι αυτούς τους είχαμε μαντέψει, δεν ήταν και πολλοί. Για την ακρίβεια ένας είναι όλος κι όλος: το περιβόητο πρωτογενές πλεόνασμα. Το οποίο πρωτογενές πλεόνασμα σημαίνει σε απλά ελληνικά μόνο ένα πράγμα, ότι το κράτος έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί πόρους για να μειώνει το Δημόσιο Χρέος. Και εφ’ όσον χρησιμοποιείται γι αυτόν τον σκοπό δεν σημαίνει απολύτως τίποτα για την ανάπτυξη της οικονομίας, την καταπολέμηση της φτώχειας ή τη μείωση της ανεργίας.
Αυτός ο ένας αριθμός λοιπόν πρέπει να μπει στη ζυγαριά απέναντι σε δεκάδες άλλους, που δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικοί. Ας τους δούμε συνοπτικά:
Η ελληνική οικονομία βαδίζει στο 24ο (!!) τρίμηνο συνεχούς ύφεσης, που είναι πιθανότατα παγκόσμιο ρεκόρ για μη πολεμική περίοδο.
Το Δ. Χρέος βρίσκεται στο 174% του ΑΕΠ, μειώθηκε κατά 1% τον τελευταίο χρόνο, οπότε θα χρειαστούν 50 χρόνια για να φτάσει στα επίπεδα του 2010. Εκτός βέβαια αν η χώρα μπει σε τροχιά μεγάλης ανάπτυξης. Από πού ακριβώς μπορεί να έρθει αυτή;
Είναι αστείο βέβαια να την περιμένουμε από αύξηση της εσωτερικής κατανάλωσης, όσο συνεχίζεται αυτή η "σωτήρια" οικονομική πολιτική. Από τις εξαγωγές τότε; Μόνο που κι αυτές παρουσίασαν σοβαρή μείωση φέτος, κατά 4,6%, κάτι που αντανακλά πολλούς παράγοντες αλλά κυρίως τη στασιμότητα και ύφεση που φαίνεται πως βρίσκεται προ των πυλών σ’ ολόκληρη την Ευρώπη.
Τα υπόλοιπα, όχι τόσο "κεντρικά" νούμερα επίσης δεν προσφέρουν καμιά αισιοδοξία.
Με την ανεργία στο 27%, τη φτώχεια να καλπάζει και να έχει φτάσει επισήμως στο 35% (4η μεγαλύτερη στην ΕΕ, μετά από Βουλγαρία, Ρουμανία και Λετονία, χώρες δηλαδή που με καμιά οικονομική λογική δεν θα μπορούσαν να είναι μέλη της ΕΕ, η είσοδός τους σ’ αυτή αποφασίστηκε με καθαρά πολιτικά κριτήρια) με τους μισούς φορολογούμενους να έχουν ληξιπρόθεσμα χρέη προς την εφορία, χρέη που αυξάνονται κατά 1 δις ευρώ το μήνα, με τα ασφαλιστικά ταμεία να βουλιάζουν (10 δις επιπλέον χρέη προς αυτά συσσωρεύτηκαν την τελευταία τετραετία, σαν αποτέλεσμα της ανεργίας και της πτώχευσης εκατοντάδων χιλιάδων επιχειρήσεων) το να μιλάς για ανάκαμψη μόνο ως μακάβριο αστείο μπορεί να εκληφθεί.
Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν ήταν όλα όσα είπε ο πρωθυπουργός προβλέψιμα. Μια και έρχονται εκλογές και δεν πρέπει ν’ αφήσουμε την πραγματικότητα να μας χαλάσει τα σχέδια, περιμέναμε μια σειρά από "ελαφρύνσεις" που θ’ ανακοινώνονταν. Ξέραμε φυσικά ότι οι όποιες "ελαφρύνσεις" θα συνοδεύονταν από "ισοδύναμα μέτρα", δηλαδή, πάλι σε απλά ελληνικά, με αντίστοιχες επιβαρύνσεις που όμως δε θα είναι τόσο εύκολα παρατηρήσιμες.
Πέσαμε έξω! Αποδείχθηκε ότι ούτε αυτό δεν είναι σε θέση να κάνουν! Γιατί φυσικά ούτε ο πιο αφοσιωμένος νεοδημοκράτης δεν μπορεί να θεωρήσει ελάφρυνση ένα δεκάλεπτο μείωση του φόρου στο πετρέλαιο και κάποιες ασήμαντες αλλαγές στον ΕΝΦΙΑ.
Αυτά ανακοινώθηκαν όλα κι όλα!
Συμπέρασμα; Η πολιτική που μας έφερε ως εδώ θα συνεχίσει με αμείωτη ένταση, αλλά με κάποιον μαγικό τρόπο, ξαφνικά, από κει που μέχρι τώρα έσπερνε την καταστροφή, θ’ αρχίσει τώρα να έχει ευεργετικά αποτελέσματα! Δυστυχώς, τέτοιου είδους "θαύματα" δεν είναι δυνατό να συμβούν στην οικονομία.
Ο φαύλος κύκλος της πολιτικής που ακολουθείται είναι αδύνατον να σπάσει από μόνος του και να οδηγήσει σε ανάπτυξη της οικονομίας και σε πραγματική ανακούφιση των εργαζομένων και της κοινωνίας. Το πολύ που μπορεί να καταφέρει είναι μια πορεία τύπου "L" όπως λέγεται στην πολιτική οικονομία. Δηλαδή μια απότομη και μεγάλη πτώση (αυτή τη ζήσαμε και τη ζούμε ακόμη) και στη συνέχεια μια κάποιου είδους σταθεροποίηση στα πολύ χαμηλά επίπεδα που κατέληξε.
Πραγματική ανάπτυξη της οικονομίας μπορεί να έρθει μόνο με μια κυβέρνηση της Αριστεράς, που δεν θα πέσει στην παγίδα να "διορθώσει" την τρέχουσα πολιτική αλλά που θα την ανατρέψει εκ βάθρων.
