· Συμμετέχουμε
· Χτίζουμε σωματεία βάσης
· Παλεύουμε για συνεργασία των κινημάτων και της Αριστεράς
Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ», αρ 442 (17/11/16 – 01/12/16) που κυκλοφορεί
Στις 24 Νοέμβρη η ΑΔΕΔΥ καλεί γενική απεργία του δημόσιου τομέα. Στις 8 Δεκέμβρη η ΓΣΕΕ καλεί γενική απεργία στις ΔΕΚΟ και στον ιδιωτικό τομέα.
Δεν μπορούσαν οι δυο τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις της χώρας να καλέσουν από κοινού γενική απεργία, στην ίδια ημερομηνία; Ασφαλώς και μπορούσαν.
Γιατί δεν το κάνουν; Γιατί η «αρρώστια» που διαπερνά το συνδικαλιστικό κίνημα είναι πολύ βαθιά. Οι εργαζόμενοι και η κοινωνία το ξέρουν: η κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι σάπια, και μ’ αυτές τις ηγεσίες δεν πρόκειται να δοθούν σοβαρές μάχες ούτε και μπορούμε να πετύχουμε νίκες.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να συμμετέχουμε στις απεργιακές κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις – αντίθετα πρέπει να δώσουμε τη μάχη για την επιτυχία τους. Και αυτό γιατί δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να σταλεί το μήνυμα στους κυβερνώντες και στην άρχουσα τάξη ότι οι πολιτικές τους μας θα μας βρίσκουν απέναντι.
Ασφαλώς η συμμετοχή από μόνη της δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα της σήψης στην οποία βρίσκονται οι κεντρικές συνδικαλιστικές οργανώσεις. Χρειάζεται, παράλληλα με τη συμμετοχή,
- να εξηγούμε πώς πρέπει να λειτουργεί και πώς πρέπει να δρα το συνδικαλιστικό κίνημα αν είναι να ανταποκρίνεται στον ιστορικό του ρόλο και στις ανάγκες που έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα
- να χτίζουμε, υπομονετικά και σταθερά, τις υγιείς δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος σε επίπεδο βάσης, ώστε κάποια στιγμή στο μέλλον να αλλάξει η σημερινή εικόνα.
Σχέδιο δράσης
Το να καλείται μια γενική απεργία χωρίς να εντάσσεται σε ένα ευρύτερο σχέδιο δράσης που να έχει καθαρούς στόχους και να επιδιώκει τη νίκη, αποτελεί κίνηση που έχει αποκλειστικό στόχο την εκτόνωση της κατάστασης – αποτελεί μια τουφεκιά στον αέρα. Σ’ αυτές κινήσεις εκτόνωσης μας έχει συνηθίσει η συνδικαλιστική ηγεσία εδώ και χρόνια – σε τελευταία ανάλυση αυτός ήταν ο λόγος που πέρασαν τα μνημόνια και συνεχίζεται η ίδια πολιτική παρά τους μεγάλους αγώνες που έδωσε το κίνημα για να ανατρέψει τις πολιτικές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και τώρα του ΣΥΡΙΖΑ.
«Σχέδιο» σημαίνει πως η γενική απεργία πρέπει να έχει συγκεκριμένα αιτήματα και προτάσεις ενάντια στη λιτότητα, την ανεργία, την ασυδοσία του κεφαλαίου, για αξιοπρεπείς μισθούς και μόνιμες θέσεις εργασίας, για αξιοπρεπείς συντάξεις για Υγεία, Παιδεία και κοινωνικό κράτος.
«Σχέδιο» σημαίνει ότι η γενική απεργία πρέπει να είναι η αρχή και να ακολουθείται από κλιμάκωση – με νέες γενικές απεργίες μεγαλύτερης διάρκειας. Σημαίνει πως τα αιτήματα και το σχέδιο δράσης πρέπει να συζητούνται μέσα στο εργατικό κίνημα σε συνελεύσεις και σε ανοικτό διάλογο για να υπάρχει συμμετοχή της βάσης και στην επεξεργασία του σχεδιασμού και στις ίδιες τις κινητοποιήσεις.
Ενότητα
Ο κατακερματισμός των οργανώσεων της Αριστεράς και που γενικά έχουν αναφορά στο εργατικό και λαϊκό κίνημα έχει φτάσει σε επίπεδα εξωφρενικά. Υπάρχουν περιπτώσεις που για το ίδιο θέμα γίνονται μέχρι και 7 πορείες την ίδια μέρα – αλλού το ΚΚΕ, αλλού η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλού άλλες μικρότερες οργανώσεις της Αριστεράς, αλλού ο λεγόμενος «αντιεξουσιαστικός» χώρος, αλλού τα συνδικάτα και πάει λέγοντας.
Το απλό αποτέλεσμα είναι ο μέσος εργαζόμενος, με το δίκαιό του, να αρνείται να συμμετέχει σε οποιανδήποτε από αυτές τις κινητοποιήσεις γιατί όλες τους έχουν κομματικά και όχι κινηματικά χαρακτηριστικά.
Η Αριστερά αν θέλει να είναι σοβαρή οφείλει να καλεί σε κοινές κινητοποιήσεις, συγκεντρώσεις και πορείες. Η βασική ευθύνη γι’ αυτό ανήκει στο ΚΚΕ – το ΚΚΕ σαν η μεγαλύτερη δύναμη της Αριστεράς οφείλει να καλεί την υπόλοιπη σε κοινές δράσεις. Αντί γι’ αυτό, αν ποτέ κάποια μέλη άλλης οργανωμένης δύναμης προσεγγίσουν συγκέντρωση του ΚΚΕ, η «περιφρούρηση» τους περνάει από face control και τους διώχνει. Όμως δεν είναι μόνο στο ΚΚΕ το πρόβλημα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η ΛΑΕ επίσης δεν δείχνουν να μπορούν να καλέσουν από κοινού μια συγκέντρωση και πορεία. Με τέτοια «μυαλά» η Αριστερά δεν πρόκειται να πάει μπροστά.
Ζωντανά παραδείγματα
Όμως την ίδια στιγμή γίνονται βήματα που είναι στη σωστή κατεύθυνση. Αυτή την περίοδο, μια σειρά πρωτοβουλίες βρίσκονται σε εξέλιξη, στις οποίες συμμετέχει ενεργά το «Ξεκίνημα». Ενδεικτικά, στο χώρο της Εθνικής Τράπεζας δημιουργήθηκε μια νέα συνδικαλιστική παράταξη η Ανεξάρτητη Αγωνιστική, Συνδικαλιστική Κίνηση – «Πρωτοβουλία».[1] Επίσης, στις εκλογές για το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος που θα γίνουν την Κυριακή 20 Νοέμβρη κατεβαίνει μια νέα συνδικαλιστική παράταξη, η ΑΡΑΓέΣ.[2]
Κοινό χαρακτηριστικό των πιο πάνω νέων συνδικαλιστικών κινήσεων είναι, από τη μια, η ενωτική προσέγγιση και το κάλεσμα προς την υπόλοιπη Αριστερά και, από την άλλη, ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα αιτημάτων, σύγκρουσης με το κατεστημένο, την άρχουσα τάξη και την ΕΕ.
Τέτοιες πρωτοβουλίες είναι πάρα πολύ σημαντικές – ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες «κοιλιάς» του ελληνικού εργατικού κινήματος. Δείχνουν το δρόμο για το μέλλον. Μόνο μέσα από τέτοιες προσπάθειες μπορεί να αναγεννηθεί το συνδικαλιστικό κίνημα αλλά και η Αριστερά (η οποία, δυστυχώς, μετά από την υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να απαξιωθεί περισσότερο αντί να καλύψει το κενό).
Όλες οι δυνάμεις στην Αριστερά που έχουν ενωτική προσέγγιση και που πιστεύουν σε μια σοσιαλιστική προοπτική μέσα από ένα πρόγραμμα ρήξης με το κατεστημένο και το καπιταλιστικό σύστημα οφείλουν να συγχρονίσουν το βηματισμό τους με βάση τις πιο πάνω επιδιώξεις.
