Οι εργαζόμενοι, απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα, παρακολουθούν την απεργία των δασκάλων (ΔΟΕ) που βρίσκεται σε εξέλιξη με μεγάλο ενδιαφέρον. Ελπίζουν πως αν οι εκπαιδευτικοί νικήσουν, τότε θα μπορέσει να μπει φρένο στην επιθετικότητα της κυβέρνησης.
Πανεκπαιδευτικό μέτωπο
Ολόκληρος ο χώρος της παιδείας βρίσκεται σε αναβρασμό.
Οι εκπαιδευτικοί της β’θμιας εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) κάλεσαν την πρώτη τους 48ωρη απεργία στις αρχές Οκτώβρη. Και είναι σίγουρο πως θα υπάρχει συνέχεια.
Από τα μέσα του Οκτώβρη και μετά το φοιτητικό κίνημα θα αρχίσει να κινείται, στη προοπτική της επανάληψης των κινητοποιήσεων του Μάη και Ιούνη.
Το ερώτημα του τι θα κάνουν οι μαθητές, δεν είναι δύσκολο να απαντηθεί. Αν όλος ο χώρος κινηθεί τότε είναι σίγουρο πως και οι μαθητές θα κινηθούν σε καταλήψεις. Και θα επαναλάβουν τα εκπληκτικά κινήματά τους, του 91 και του 99.
Είναι η πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια που δημιουργούνται οι δυνατότητες ενός πραγματικού πανεκπαιδευτικού μετώπου. Και δεν πρέπει να υπάρχουν αμφιβολίες: ένα τέτοιο μέτωπο για την παιδεία έχει τεράστια δύναμη, μπορεί πραγματικά να στείλει τη μεταρρύθμιση στα σκουπίδια και τη Μαριέτα στα αζήτητα.
Συντονισμός τώρα!
Η πραγματικότητα όμως είναι πως το κτίσιμο αυτού του μετώπου δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Η ΔΟΕ προχώρησε μόνη της σε απεργία, με κίνδυνο, μέχρι να μπουν οι υπόλοιποι (καθηγητές, φοιτητές, μαθητές) οι δάσκαλοι να έχουν κουραστεί και να μην μπορούν να συνεχίσουν.
Γιατί δεν υπήρξε ο στοιχειώδης συντονισμός των εκπαιδευτικών δασκάλων α’βάθμιας και καθηγητών β’βάθμιας; Γιατί δε δόθηκε λίγος χρόνος για να συντονιστούν οι εκπαιδευτικοί με τους φοιτητές;
Αυτά είναι λάθη και μπορεί το κόστος να είναι μεγάλο, αν οι δάσκαλοι δεν μπορέσουν να νικήσουν. Γι’ αυτό θα πρέπει να διορθωθούν άμεσα. Το ζήτημα του συντονισμού πρέπει να αποτελέσει το πρωταρχικό μέλημα, το πιο άμεσο και επείγον καθήκον αυτή τη στιγμή. Χρειάζεται, να μπουν άμεσα στον αγώνα οι εκπαιδευτικοί της β’θμιας εκπαίδευσης, το μαθητικό κίνημα να προχωρήσει στη δημιουργία δημοκρατικών συντονιστικών και να ξεκινήσει καταλήψεις διαρκείας, οι φοιτητές να επαναλάβουν τις κινητοποιήσεις της προηγούμενης περιόδου.
Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ να αναλάβουν το ρόλο τους
Οι δυνατότητες όμως ενός ευρύτερου γενικευμένου κινήματος ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, είναι υπαρκτές και μεγάλες.
Η αγανάκτηση μέσα στα λαϊκά στρώματα είναι τεράστια. Είναι χαρακτηριστικά τα παραδείγματα των εργαζομένων στις χιλιάδες επιχειρήσεις που κλείσανε στη Βόρεια Ελλάδα, οι εργαζόμενοι της Νάουσας, των Φωσφορικών Λιπασμάτων, οι τραπεζοϋπάλληλοι, οι εργαζόμενοι στην Υγεία, στα εμπορικά καταστήματα, κλπ.
Είναι όμως αδύνατο για οποιοδήποτε κλάδο να νικήσει την κυβέρνηση παλεύοντας μόνος του. Το παράδειγμα των Φωσφορικών Λιπασμάτων στη Θ/νίκη είναι χαρακτηριστικό: ο αγώνας των εργαζομένων συμπληρώνει 10 μήνες περίπου, κι ακόμα συνεχίζεται.
Γι’ αυτό χρειάζεται συντονισμός των διαφόρων κλάδων, του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, κι αυτό είναι ευθύνη των μεγάλων συνομοσπονδιών των εργαζομένων, της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.
Καλά οργανωμένες κινητοποιήσεις – αυτό είναι το κλειδί!
Διάθεση γι’ αγώνα υπάρχει παντού. Όμως οι εργαζόμενοι δεν είναι πρόθυμοι να συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις που δεν είναι καλά οργανωμένες και δεν έχουν σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας.
Την προηγούμενη περίοδο, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ κάλεσαν όχι λίγες απεργιακές κινητοποιήσεις. Όμως το θέμα δεν είναι απλά να καλούν απεργίες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Είναι να τις οργανώνουν σωστά!
Τον περασμένο Ιούνη, για παράδειγμα, η ΓΣΕΕ κάλεσε 3ωρη παναττική στάση εργασίας για συμπαράσταση στις φοιτητικές καταλήψεις, η οποία ήταν παταγώδης αποτυχία. Πιο πρόσφατα, στα τέλη Σεπτέμβρη η ΑΔΕΔΥ κάλεσε 3ωρη στάση συμπαράστασης στους απεργούς δασκάλους, την οποία ανακοίνωσε την προηγούμενη μέρα, από τα ΜΜΕ…
Δεν είναι τρόπος αυτός να κινητοποιηθεί το μαζικό κίνημα! Αυτός είναι ο τρόπος για να ακινητοποιηθεί – και να αποτύχει!
Συνολικό σχέδιο και συμμετοχή της βάσης
Για να υπάρξει μαζική συμμετοχή των εργαζομένων, πρέπει να τεθεί μπροστά τους ένα συνολικό σχέδιο δράσης. Το οποίο, με τα σημερινά δεδομένα, πρέπει να ξεκινά από την Παιδεία και γύρω απ’ αυτή να συγκλίνει τους υπόλοιπους κλάδους των εργαζομένων.
Να ξεκινά, για παράδειγμα, με μια 24ωρη απεργία συμπαράστασης, στους εκπαιδευτικούς, άμεσα. Να συνεχίζει με δεύτερη απεργία συμπαράστασης και να κλιμακώνει με τρίτη γενική απεργία, τέλη Νοέμβρη αρχές Δεκέμβρη, όταν θα πλησιάζει η ημερομηνία ψήφισης του προϋπολογισμού από τη βουλή.
Ένα τέτοιο (ή αντίστοιχο) πρόγραμμα χρειάζεται για να νοιώσουν οι εργαζόμενοι ότι εδώ πάμε για σοβαρή μάχη.
Οι προτάσεις αυτές να κατέβουν για συζήτηση σε όλους τους εργατικούς χώρους. Από την παιδεία και την Υγεία, μέχρι τις τράπεζες, τα λιμάνια, την κλωστοϋφαντουργία, τις μεταφορές, κλπ.
Να τεθούν σε γενικές συνελεύσεις, να αναπτυχθούν τα αιτήματα και οι στόχοι του απεργιακού σχεδιασμού.
Να εκλεγούν, σε κάθε χώρο, απεργιακές επιτροπές, για να οργανώσουν και να συντονίσουν τις κινητοποιήσεις.
Πιστεύει κανείς ότι η κυβέρνηση της ΝΔ θα άντεχε τρεις καλά οργανωμένες γενικές απεργίες μέσα στο επόμενο τρίμηνο;
Ούτε κατά διάνοια… Όμως αν περιμένει κανείς τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να προχωρήσουν από μόνες τους σε ένα σχεδιασμό θα απογοητευτεί βαθιά. Όλα τα πιο πάνω μπορούν μόνο να γίνουν κάτω από την πίεση του κινήματος. Μόνο αν υποχρεωθούν οι ηγεσίες. Κι εδώ είναι ο ρόλος των συνδικαλιστών και των σωματείων της βάσης. Που παλεύοντας για όλα τα πιο πάνω, θα βάζουν ταυτόχρονα και τις βάσεις για την αναγέννηση του συνδικαλιστικού μας κινήματος.
