Μετά το τέλος της πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσης στην Αθήνα είδαμε ξανά το ίδιο έργο: επεισόδια μεταξύ μικρής ομάδας «αντιεξουσιαστών» και ΜΑΤ πέριξ των Εξαρχείων.
Στην πραγματικότητα τα επεισόδια αυτά δεν είναι παρά συνέχεια των όσων έχουν προηγηθεί τους προηγούμενους μήνες: καταλήψεις γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ και του ρ/σ Στο Κόκκινο, καταλήψεις πανεπιστημιακών κτηρίων (Νομική, Πρυτανεία) ανούσιες συγκρούσεις στην περιοχή των Εξαρχείων κοκ.
Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, οι ομάδες των λεγόμενων «αντιεξουσιαστών» που αναλάμβαναν αυτές τις δράσεις ήταν ελάχιστοι, ενώ η κοινωνία τις παρακολουθούσε με αδιαφορία, αν όχι με εχθρότητα.
Όσο για τα φληναφήματα περί «άμεσης δημοκρατίας» κατέρρευσαν για άλλη μια φορά με πάταγο. Πως μπορούν άλλωστε να μιλούν για «δημοκρατία» και πολύ περισσότερο «άμεση», όσοι καταλαμβάνουν πανεπιστημιακά κτήρια με αριθμούς που δεν ξεπερνούν μερικές, ελάχιστες δεκάδες, όχι μόνο χωρίς την σύμφωνη γνώμη των φοιτητών (και των συνελεύσεών τους) αλλά προπηλακίζοντας κι από πάνω όσους προσπάθησαν να συννενοηθούν μαζί τους;
Με ποιον σκοπό;
Όλη η λογική των «αντιεξουσιαστών» συνοψίζεται στην δήλωση που έκανε ο Νίκος Ρωμανός στις 15/3:
«…Μετά την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ πολλοί σύντροφοι –μεταξύ των οποίων και εγώ– πιστεύανε ότι υπάρχει ανάγκη να υπάρξουν προβοκάτσιες από αναρχική σκοπιά, ώστε να εξαναγκαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ να αποκαλύψει το πραγματικό του πρόσωπο…».
Στην πραγματικότητα δηλαδή, με βάση τη δική τους δημόσια ομολογία, οι «αντιεξουσιαστές» δεν προχωράνε σ’ αυτές τις πράξεις για να προωθήσουν κάποιο αίτημα ή διεκδίκηση, αλλά για να «εκθέσουν» (σύμφωνα με την αντίληψη τους) την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και να «αποδείξουν» πως «όλοι ίδιοι είναι»! Και για να το πετύχουν αυτό προχωρούν σε ενέργειες που οι ίδιοι χαρακτηρίζουν, και μάλιστα δημόσια, προβοκάτσιες! Κάθε σχόλιο είναι περιττό!
Τι πραγματικά πετυχαίνουν;
Το μόνο που πετυχαίνουν με αυτή τους τη συμπεριφορά οι ομάδες αυτές των αναρχικών είναι να νομιμοποιούν στα μάτια της κοινωνίας την κρατική καταστολή και την ίδια την ύπαρξη των ΜΑΤ.
Καταφέρνουν να πετύχουν την αποδοχή της ύπαρξης των ΜΑΤ ακόμη και στα μάτια της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο των ψηφοφόρων του, αλλά και των οργανωμένων μελών. Ενός πολιτικού χώρου που παραδοσιακά έβλεπε με ανοχή (ή και συμπάθεια, κάποιοι) τους «αντιεξουσιαστές», που έχει φάει άγριο ξύλο και τόνους δακρυγόνων από τα ΜΑΤ.
Ο κόσμος και ειδικά η οργανωμένη βάση του ΣΥΡΙΖΑ περίμενε πώς και πώς να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση για να προχωρήσει στην υλοποίηση της προεκλογικής του εξαγγελίας να καταργήσει τα ΜΑΤ. Αυτός ο ίδιος ο κόσμος που μέχρι χτες απαιτούσε «την κατάργηση των ΜΑΤ» σήμερα δεν τολμά να αναφέρει το αίτημα αυτό, όταν 15, 20, ή 40 άτομα είναι ικανά να διαλύσουν ότι βρουν μπροστά τους μόνο και μόνο για να αναγκάσουν την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να τους συλλάβει.
Οι αναρχικές αυτές ομάδες δηλώνουν πως παλεύουν ενάντια στα ΜΑΤ όμως στην πραγματικότητα οι ανούσιες «συγκρούσεις» με τις δυνάμεις καταστολής το μόνο που καταφέρνουν είναι να εδραιώνουν και να «διαιωνίζουν» την παρουσία των ΜΑΤ! Προκαλούν κι επιδιώκουν το κράτος να προχωρήσει στην καταστολή τους για να καταγγείλουν στη συνέχεια την κρατική καταστολή.
Κι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο κρίσιμη, κοινωνικά και πολιτικά! Όταν χρειάζονται προτάσεις για το πώς να αντιμετωπιστούν τα πραγματικά και τεράστια προβλήματα των εργαζομένων, της νεολαίας και των φτωχών, οι «αντιεξουσιαστές» αυτοί ζουν τη μεταφυσική αναζήτηση του «τι θα γενούνε χωρίς βαρβάρους». Βρήκανε τους βαρβάρους τους, τα ΜΑΤ, δεν έχουν λόγο ύπαρξης χωρίς αυτούς!
Η Αριστερά πρέπει να επιμείνει στη θέση της κατάργησης των ΜΑΤ και της αστυνομοκρατούμενης κοινωνίας, παρά τις «δυσκολίες». Όμως, για να είναι πειστική στην κοινωνία, χρειάζεται απάντηση στην ανάγκη προστασίας των δημοκρατικών δικαιωμάτων, που κινδυνεύουν από πολλές πλευρές, ανάμεσά τους κι από μικρές ομάδες ανεγκέφαλων που νομίζουν πως κάνουν επανάσταση…
Η Αριστερά έχει υποχρέωση να πάρει πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση δημοκρατικών σωμάτων περιφρούρησης, αυτοάμυνας και υπεράσπισης του κινήματος από τις επιθέσεις, απ’ όπου και αν προέρχονται. Είτε είναι για την εκκένωση σχολών που 20 – 25 άτομα καταλαμβάνουν χωρίς κανένα σεβασμό στις δημοκρατικές διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος, είτε είναι για υπεράσπιση πορειών από τους προβοκάτορες όλων των ειδών, είτε βέβαια είναι στις γειτονιές για την υπεράσπιση αγωνιστών και μεταναστών από ακροδεξιά στοιχεία και νεοφασίστες.
Επιτροπές αυτοάμυνας, με δημοκρατική λειτουργία, μέσα από τις γραμμές του κινήματος και των τοπικών κοινωνιών – κι όχι βέβαια από τα ΜΑΤ και τις αντίστοιχες σφηκοφωλιές των ακροδεξιών, αυτή είναι η απάντηση για την προστασία των δημοκρατικών κατακτήσεων και ελευθεριών του κινήματος.
