Του Νίκου Κανελλή
Η στάση που κράτησε το ΚΚΕ στο κίνημα που ξέσπασε μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου πρέπει να προβληματίσει βαθιά τους αγωνιστές της βάσης του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Κι αυτό γιατί με τη στάση αυτή το ΚΚΕ δεν βοήθησε το κίνημα ούτε να προχωρήσει ούτε να προσεγγίσει τη νίκη. Κι έτσι, αντικειμενικά η στάση του ΚΚΕ λειτούργησε υπέρ της κυβέρνησης.
Διασπαστική Στάση
Καταρχήν για άλλη μια φορά το ΚΚΕ λειτούργησε διασπαστικά. Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ δεν συμμετείχαν στις κοινές – ενωτικές συγκεντρώσεις που κάλεσαν οι φοιτητικοί σύλλογοι, τα συνδικάτα, η υπόλοιπη αριστερά κοκ. Αντίθετα καλούσαν πάντα τις δικές τους ξεχωριστές συγκεντρώσεις είτε σαν Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Αθήνας είτε σαν ΠΑΜΕ. Με ευθύνη της ηγεσίας του ΚΚΕ το κίνημα ήταν για άλλη μια φορά διασπασμένο γεγονός που το έκανε πιο αδύναμο.
Καπελώματα
Εκτός από διασπαστική η στάση του ΚΚΕ ήταν και αντιδημοκρατική. Συγκεκριμένα η ηγεσία του ΚΚΕ αποφάσισε να κινητοποιήσει «ΚΝατ» για να ελέγξει με το «έτσι θέλω» το φοιτητικό κίνημα. Τα παρακάτω γεγονότα είναι ενδεικτικά της συντονισμένης δράσης των Κνατ την Πέμπτη 11/12: στην Πάντειο η ΚΝΕ προσπαθεί να κάνει κατάληψη μόνη της στο όνομα της Κεντρικής Επιτροπής (!) του ΚΚΕ. Στη Φιλοσοφική της Αθήνας μέλη της ΚΝΕ προσπαθούν να αποτρέψουν τη διεξαγωγή γενικής συνέλευσης καθώς από το πρωί της ίδια ημέρας έχουν πιάσει τις εισόδους του κτιρίου και διώχνουν τον κόσμο λέγοντας του ότι η προγραμματισμένη γενική συνέλευση του Συλλόγου δεν θα γίνει. Στους Πολιτικούς Μηχανικούς του Βόλου μέλη της ΚΝΕ προσπαθούν να πραγματοποιήσουν εικονική συνέλευση στις 9 το πρωί χωρίς την παρουσία των υπόλοιπων παρατάξεων και ενώ έχει προγραμματιστεί συνέλευση για άλλη ώρα και μέρα. Η προσπάθεια αυτή έπεσε στο κενό γιατί αντέδρασε η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών. Όσα έγραφε ο Ριζοσπάστης ότι δήθεν «Η πρωτοβουλία αυτή της ΠΚΣ συνάντησε την καθολική έγκριση των ίδιων των φοιτητών» (Ρ, 12/12/08) είναι θλιβερά ψέματα που δεν πείθουν κανέναν εκτός από αυτούς που τα έγραψαν.
Χωρίς προτάσεις
Πέρα όμως από τις διασπαστικές πορείες και τα καπελώματα το ΚΚΕ δεν έκανε καμία απολύτως συγκεκριμένη πρόταση στο κίνημα. Ούτε σε ότι αφορά τον πολιτικό στόχο. Ούτε σε ότι αφορά τα επόμενα βήματα που θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν σε νίκη. Στην περίφημη ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής (9/12/08) «βγάζει μάτι» το ότι το μόνο συγκεκριμένο πράγμα που η ηγεσία του ΚΚΕ έχει να πει στο κίνημα είναι «Ο λαός και η νεολαία να δώσουν τώρα την απάντησή τους με τον αγώνα και την ψήφο τους» και «Με το ΚΚΕ οργανώνουμε την αντεπίθεση του λαού». «Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε» δηλαδή.
Όταν μάλιστα οι δημοσιογράφοι ρώτησαν την Παπαρήγα (10/12/08) αν το ΚΚΕ συμφωνεί με το αίτημα να πέσει η κυβέρνηση η γραμματέας του ΚΚΕ απάντησε πως «όποτε και αν γίνουν οι εκλογές, πρέπει να γίνουν με όρους ανόδου της οργάνωσης, της πολιτικοποίησης και της ταξικής πάλης». Τη στιγμή δηλαδή που όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του κινήματος απαιτούσαν την ανατροπή της κυβέρνησης, για τη γραμματέα του ΚΚΕ το ζήτημα ήταν επουσιώδες. Τα συμπεράσματα δικά σας…
Ο ΣΥΡΙΖΑ στο στόχαστρο
Για την ηγεσία του ΚΚΕ ένας ήταν ο κεντρικός αντίπαλος κατά τη διάρκεια του κινήματος, ο ΣΥΡΙΖΑ. Η επίθεση της ηγεσίας του ΚΚΕ ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη φορά ξεπέρασε κάθε όριο. Ο Περισσός κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «υποθάλπει τους κουκουλοφόρους», ότι τους «χαϊδεύει τα αφτιά για ψηφοθηρικούς λόγους» μέχρι και ότι καλύπτει εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου (δηλώσεις του βουλευτή του ΚΚΕ Γκιόκα). Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα στελέχη του ΚΚΕ απείλησαν ακόμη και με ξύλο μέλη του ΣΥΡΙΖΑ (βλέπε και καταγγελία από το «Ξ» Βόλου, https://xekinima.org/news/display.php?tbl=news&id=703). Καθόλου τυχαία, για αυτή τη στάση του, το ΚΚΕ απέσπασε τα συγχαρητήρια από την κυβέρνηση, το ΛΑΟΣ και εφημερίδες όπως η Αυριανή.
ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Μπορεί να υπάρξει συνεργασία; Πρέπει να καλείται; Θα συνεργαστούμε με αυτούς που μας βρίζουν;
Σε τέτοιες συνθήκες «λυσσασμένου πολέμου από το ΚΚΕ προς το ΣΥΡΙΖΑ, όπως περιγράψαμε παραπάνω, προκύπτει ένα φυσιολογικό ερώτημα στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και σε πολλούς ανένταχτους αγωνιστές. Είναι ποτέ δυνατόν να υπάρξει συνεργασία ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ; Πολύ περισσότερο μια συνεργασία σε επίπεδο εθνικών εκλογών, που να δίνει νόημα στο σύνθημα για κυβέρνηση της αριστεράς; Κι αν όχι τι νόημα έχει να συνεχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ να απευθύνει κάλεσμα συνεργασίας στο ΚΚΕ;
Η πρόταση για συνεργασία πρέπει να γίνεται
Το Ξ πιστεύει ότι ακόμη και σε τέτοιες συνθήκες ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να συνεχίσει να καλεί με τρόπο καθαρό και συγκεκριμένο το ΚΚΕ σε συνεργασία. Και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ την ευθύνη της άρνησης μιας τέτοιας συνεργασίας. Και εξηγούμαστε γιατί.
Καταρχήν γιατί οι εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές καταλαβαίνουν πως η συνεργασία της αριστεράς είναι πολύ σημαντική ώστε να προχωρήσουν και να έχουν επιτυχία οι αγώνες. Αντιλαμβάνονται ακόμη πως μόνο χαμένο μπορεί να βγει το κίνημα αν τα αμφιθέατρα και τα σχολεία μετατραπούν σε αρένες αντιπαράθεσης (ενίοτε και βίαιης) ανάμεσα στο ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Με δυο λόγια το κίνημα καταλαβαίνει πως η συνεργασία της αριστεράς κάνει το ίδιο πιο δυνατό και άρα κάνει πιο μεγάλη την πιθανότητα επιτυχίας. Η πρόταση λοιπόν συνεργασίας ανταποκρίνεται στο αντικειμενικό συμφέρον του ίδιου του κινήματος. Για αυτό οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να πάψουν να καλούν το ΚΚΕ σε κοινές προτάσεις αγώνα, για κοινές πορείες και κινητοποιήσεις στις συνελεύσεις των φοιτητών, στα σχολεία κοκ, όσο κι αν αυτό επιμένει να αρνείται.
Μέσα από ένα τέτοιο καθαρό κάλεσμα από το ΣΥΡΙΖΑ ο κόσμος καταλαβαίνει ποιος βάζει το κομματικό συμφέρον πάνω από το συμφέρον του αγώνα. Όταν τα στελέχη του ΚΚΕ βρίζουν το ΣΥΡΙΖΑ, η δική μας απάντηση θα πρέπει να είναι «έχουμε πολλές πολιτικές και ιδεολογικές διαφωνίες, αλλά πιστεύουμε πως πρέπει από κοινού να παλέψουμε για να κερδίσουν οι αγώνες των νέων και των εργαζομένων».
Απέναντι σε αυτή την απλή αλήθεια η ηγεσία του ΚΚΕ δεν μπορεί να απαντήσει. Κι έχει σημασία αυτό να το ακούει και να το ξέρει το πλατύ, μαζικό κίνημα, στη νεολαία και τους εργαζόμενους.
«Μετά τη ΝΔ τι; Πάλι ΠΑΣΟΚ;»
Πέρα όμως από τις άμεσες ανάγκες του κινήματος που βρίσκεται σε εξέλιξη, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αποφύγει το να τοποθετηθεί στη βάση των μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων εξελίξεων. Γιατί και πάλι ο κόσμος ρωτάει: «Μετά από τη ΝΔ τι; Πάλι ΠΑΣΟΚ;».
Απέναντι σε αυτό το ερώτημα ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πει καθαρά «θα μπορούσε να υπάρξει αριστερή διέξοδος αν το ΚΚΕ συνεργάζονταν με το ΣΥΡΙΖΑ στη βάση ενός προγράμματος υπέρ των εργαζομένων και της νεολαίας, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, δηλαδή στη βάση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος» και να συνεχίσει εξηγώντας ότι με ευθύνη του ΚΚΕ δεν γίνεται μια τέτοια συνεργασία.
Όσο κι αν αυτή η προοπτική φαίνεται σήμερα πιο δύσκολη αφού τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πέσει και η ηγεσία του ΚΚΕ αρνείται πεισματικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο, η πρόταση αυτή πρέπει να γίνεται, σαν προοπτική, σαν στόχος μάχης. Και, ταυτόχρονα, και για λόγους «διαπαιδαγώγησης» του κινήματος, για να είναι ενήμερο για τις θέσεις και προτάσεις της κάθε πλευράς.
Εκτεθειμένη στη βάση η ηγεσία του ΚΚΕ
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σωστό να επιμένει να συνεχίζει να καλεί το ΚΚΕ σε συνεργασία και στην προοπτική της αριστερής διακυβέρνησης για τον επιπλέον λόγο ότι η βάση του ΚΚΕ σε καμία περίπτωση δεν απορρίπτει εκ των προτέρων μια τέτοια συνεργασία. Το 55,8% των ψηφοφόρων του ΚΚΕ τάσσονται υπέρ μιας κυβέρνησης της αριστεράς με τη συμμετοχή ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ-Οικολόγων Πράσινων και Σοσιαλιστών (δημοσκόπηση VPRC που δημοσιεύτηκε στην Κ. Ελευθεροτυπία στις 23/11/08).
Με αυτό τον τρόπο οι αγωνιστές, οι ανένταχτοι αριστεροί και κυρίως τα χιλιάδες ανιδιοτελή μέλη του ΚΚΕ θα καταλάβουν ότι είναι ευθύνη της ηγεσίας του ΚΚΕ που δεν γίνεται μια τέτοια αριστερή συνεργασία με βάση την οποία θα μπορούσαμε να ανατρέψουμε το σημερινό τοπίο υπέρ των εργαζομένων.
Με δυο λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συνεχίσει την αριστερή στροφή του, την δυναμική εμπλοκή στο κίνημα καλώντας παράλληλα το ΚΚΕ σε συνεργασία. Συνεργασία στη βάση ενός αριστερού, ταξικού, σοσιαλιστικού προγράμματος, βέβαια, διαφορετικά, ένα νερόβραστο πρόγραμμα αποτελεί το ιδανικό άλλοθι για την ηγεσία του ΚΚΕ για να καταγγείλει και να αρνηθεί.
Τα αποτελέσματα αυτής της προσέγγισης θα είναι η πιο μεγάλη συνεισφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα που βγαίνει στο προσκήνιο και αναζητά ριζοσπαστική διέξοδο στα σημερινά αδιέξοδα του ελληνικού καπιταλισμού.
