απόσπασμα από πιο εκτενές άρθρο που υπάρχει στο web site (*) του Ξ, ημερομηνία 3/3/2006
Το μόνο που θα μπορούσε να καταργήσει την επιστράτευση στην πράξη θα ήταν να ξεχύνονταν στελέχη του συνδικαλιστικού κινήματος σε όλους τους εργατικούς χώρους, ξεκινώντας από τον Πειραιά και τις πιο κοντινές στο λιμάνι επιχειρήσεις, σχολές, γραφεία κλπ, την επόμενη ακριβώς στιγμή που είχε εξαγγελθεί η επιστράτευση, και να καλούν τους εργαζόμενους σε γενικές συνελεύσεις, να ενημερώνουν και να παίρνουν αποφάσεις για μαζικές καθόδους για αποκλεισμό του λιμανιού, προστασία των ναυτεργατών και ακύρωση της επιστράτευσης. Την ίδια στιγμή να παίρνονται αποφάσεις από τις γενικές συνελεύσεις και τα σωματεία των εργαζομένων που να ζητούν από την ΓΣΕΕ να καλέσει άμεσα, την ίδια μέρα, 24ωρη γενική απεργία για να πάρει η κυβέρνηση πίσω την επιστράτευση.
Συνδικαλιστικές ηγεσίες
Η ηγεσία της ΓΣΕΕ, βέβαια ούτε που διανοήθηκε να πάρει η ίδια πρωτοβουλία σ’ αυτή την κατεύθυνση. Η ηγεσία της ΠΝΟ (πανελλήνια ναυτική ομοσπονδία) δεν επιχείρησε να διευρύνει το μέτωπο με αυτό τον τρόπο. Το Εργατικό Κέντρο της Αθήνας (ΕΚΑ) και του Πειραιά (ΕΚΠ) κάλεσαν 4ωρες στάσεις εργασίας αλλά δεν έκαναν τίποτα για να οργανωθούν σωστά, και το αποτέλεσμα ήταν να αποτύχουν.
Η ηγεσία του ΚΚΕ–ΠΑΜΕ, δεν διστάζει να κατακεραυνώσει τους συνδικαλιστές των άλλων παρατάξεων για ανεπάρκεια και προδοσίες. Στην απεργία των ναυτεργατών όμως είχε τη μοναδική δυνατότητα να αναλάβει το ίδιο πρωτοβουλίες να κινητοποιήσει πλατιά το μαζικό κίνημα, πάνω στις γραμμές που περιγράφουμε πιο πάνω. Και δεν έκανε τίποτα σ’ αυτή την κατεύθυνση!
Τα φραστικά καλέσματα, του τύπου «όλοι στους καταπέλτες» και «όλοι στο λιμάνι» κάθε άλλο παρά είναι από μόνα τους αρκετά για να κινητοποιήσουν μαζικά τον πληθυσμό. Στην ουσία αυτό που κινητοποίησε το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ ήταν απλά τις δικές του δυνάμεις. Όσο και αν αυτό είναι ωφέλιμο για τον κομματικό μηχανισμό, για το κίνημα δεν προσφέρει διέξοδο, και το αποτέλεσμα, ότι δηλαδή η επιστράτευση δεν έγινε δυνατό να εμποδιστεί, το αποδεικνύει.
Η αριστερά
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ανεπάρκεια της ηγεσίας της ΠΝΟ, το ΚΚΕ δεν άσκησε καμιά κριτική. Αντίθετα, χωρίς φωνή διαμαρτυρίας ή αντίθεσης ψήφισε υπέρ του σταματήματος της απεργίας, σε μια απόφαση που πάρθηκε ομόφωνα μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Την ίδια ακριβώς στάση κράτησε και ο ένας συνδικαλιστής του ΣΥΝ που υπάρχει στο ΔΣ της ΠΝΟ.
Αυτό όμως που είναι πολύ χειρότερο, που στην πραγματικότητα αποτελεί σκάνδαλο, είναι η εκτίμηση για το αποτέλεσμα της απεργίας από την αριστερά και ειδικά το ΚΚΕ που την παρουσίασε με διθυράμβους, σαν μια θριαμβευτική νίκη.
Με τίτλους όπως «νίκησαν οι ναυτεργάτες» και «τσακίσαμε την επιστράτευση», η ηγεσία του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ και ο Ριζοσπάστης, στην ουσία προσπάθησαν να κρύψουν τις δικές τους ευθύνες για το αποτέλεσμα. Επειδή δεν είναι δυνατό για την ηγεσία του ΚΚΕ να παραδεχτεί πως ένας αγώνας στον οποίο έπαιζε σημαντικό ρόλο οδηγήθηκε σε αδιέξοδο, κάνει κάτι απλό και συνηθισμένο γι αυτό: βαφτίζει την ήττα νίκη.
Η κριτική αυτή δεν ισχύει μόνο για το ΚΚΕ. Και η Αυγή (παρότι με πολύ μεγαλύτερη μετριοπάθεια) είχε την προσέγγιση «η απεργία των ναυτεργατών πέτυχε» (αλήθεια, τι ακριβώς σημαίνει αυτό;) ενώ αντίστοιχη με του ΚΚΕ στάση κράτησε και η εφημερίδα της «ανεξάρτητης» αριστεράς ΠΡΙΝ.
Οι απεργοί επιστρατεύτηκαν, η απεργία έκλεισε και κανένα από τα αιτήματά της δεν ικανοποιήθηκε. Αν αυτό το πράγμα είναι νίκη τότε τι είναι ήττα; Αυτό δεν σημαίνει πως αυτή η απεργία δεν άφησε παρακαταθήκες και μάλιστα πολύ σημαντικές. Αυτό όμως είναι άλλο θέμα.
Η αριστερά έχει υποχρέωση να λέει την αλήθεια στους εργαζόμενους. Να λέει τα πράγματα όπως πραγματικά είναι. Γιατί μόνο έτσι βοηθάει τους εργαζόμενους να φτάνουν σε ολοκληρωμένα και σωστά συμπεράσματα και να προετοιμάζονται καλύτερα για το μέλλον.
Ένα ακόμα σημείο που αφορά κριτική στη στάση της αριστεράς, αφορά την επίθεση του μπλοκ του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ στα ΜΑΤ, που οδήγησε στα επεισόδια στην περιοχή γύρω απ’ το λιμάνι. Το Φόρουμ έκανε αυτό που όλοι μαζί κατακρίναμε το ΝΑΡ, τα ΕΑΑΚ και τους αναρχικούς, σε προηγούμενα χρόνια: το να πουλάνε «επαναστατικότητα» η οποία να μετριέται με τον αριθμό των πλακωμάτων με τα ΜΑΤ. Η σύγκρουση ήταν στην ουσία στημένη, χωρίς οι ίδιοι οι ναυτεργάτες, οι άνθρωποι που πραγματικά δίνανε τη μάχη, 8 μέρες και νύχτες στις απεργιακές φρουρές, να έχουν οποιοδήποτε λόγο σ’ αυτό.
(*) στην ιστοσελίδα
https://xekinima.org/news/display.php?tbl=news&id=322
____________
