Του Νίκου Κανελλή
Σε μια σειρά από χώρες τα εθνικά τμήματα της «Επιτροπής για μια Διεθνή των Εργαζομένων» – CWI (στην οποία συμμετέχει το ΞΕΚΙΝΗΜΑ) θα παρέμβουν δυναμικά στις ερχόμενες ευρωεκλογές.
– Αγγλία, Ουαλία & Σκοτία το Σοσιαλιστικό Κόμμα (Socialist Party) και οι Διεθνιστές Σοσιαλιστές (International Socialists) θα κατέβουν στις ευρωεκλογές μέσα από την εκλογική λίστα «Όχι στην ΕΕ Ναι στη Δημοκρατία», μια πρωτοβουλία του συνδικάτου των σιδηροδρομικών.
– Βέλγιο το PSL θα κατέβει με υποψηφίους του στις γαλλόφωνες περιοχές του Βελγίου σε εκλογική συνεργασία με την αριστερή (φιλο-τροτσκιστική) οργάνωση LCR.
– Γαλλία η Gauche Révolutionnaire συμμετέχει ενεργά από την ίδρυσή του, και θα στηρίξει το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα (NPA).
– Γερμανία το SAV συμμετέχει στο «Αριστερό Κόμμα» (Die Linke)
– Νότια Ιρλανδία – το Σοσιαλιστικό Κόμμα (Socialist Party) κατεβαίνει στις Ευρωεκλογές στην περιοχή του Δουβλίνου, με υποψήφιο τον Joe Higgins (δημοτικός σύμβουλο).
– Ολλανδία η Offensief, ολλανδικό τμήμα της CWI συμμετέχει στο Σοσιαλιστικό Κόμμα Ολλανδίας
– Σουηδία το Rättvisepartiet Socialisterna πήρε την πρωτοβουλία για τη δημιουργία και κάθοδο στις ευρωεκλογές της συμμαχίας «Εργατική Πρωτοβουλία αντικαπιταλιστική λίστα». Σε αυτή συμμετέχουν και άλλες αριστερές δυνάμεις.
– Ιταλία η CWI συμμετέχει στην Κομμουνιστική Επανίδρυση, μέσα από το Contracorrente (αριστερή αντιπολιτευτική τάση στο εσωτερικό της ΚΕ)
Σχετικά διαδικτυακά site:
www.socialistworld.net – www.socialistparty.org.uk – www.sozialismus.info – www.gr-socialisme.org
Βρετανία: Μια σημαντική εκλογική πρωτοβουλία του Συνδικάτου Σιδηροδρομικών RMT
Με πρωτοβουλία του συνδικάτου των σιδηροδρομικών (RMT) φτιάχτηκε πρόσφατα μια νέα εκλογική συμμαχία που θα κατέβει στις ερχόμενες ευρωεκλογές στη Βρετανία. Το όνομα του νέου εκλογικού σχήματος είναι «Όχι στην ΕΕ Ναι στη Δημοκρατία» (No2EU Yes to Democracy). Εκτός από το RMT, την νέα εκλογική συμμαχία στηρίζουν το Σοσιαλιστικό Κόμμα (τμήμα της CWIστην Αγγλία-Ουαλία), το Κομμουνιστικό Κόμμα Βρετανίας, το Σκοτσέζικο Σοσιαλιστικό Κίνημα – «Αλληλεγγύη» καθώς και άλλες εργατικές και αριστερές οργανώσεις. Με βάση και τις δηλώσεις του γραμματέα του RMT και επικεφαλής του σχήματος στο Λονδίνο, Μπόμπ Κρόου, το νέο σχήμα παλεύει για «μια Ευρώπη των εργαζομένων ενάντια σε μια ΕΕ των αφεντικών» (συνέντευξη στο BBC).
Μετά από πολλά χρόνια κατεβαίνει σε εκλογές στη Βρετανία ένα σχήμα που μιλά στο όνομα των συμφερόντων των εργαζομένων δίνοντας στους εργαζόμενους τη δυνατότητα θετικής ψήφου ενάντια στα κόμματα του κεφαλαίου. Παράλληλα το νέο σχήμα μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στο να σταματήσει η εκλογική άνοδος του εθνικιστικού BNP, το οποίο τα τελευταία χρόνια συγκέντρωνε αρκετές ψήφους διαμαρτυρίας. Επιπλέον, είναι η πρώτη φορά από τη δημιουργία του κόμματος των Εργατικών (πάνω από 100 χρόνια πριν) που ένα πανβρετανικό συνδικάτο αποφασίζει να κατέβει σε εκλογές σε ολόκληρη επικράτεια και αυτό έχει τη σημασία του.
Σημαντικό είναι ακόμη ότι η συντριπτική πλειοψηφία των υποψηφίων είναι συνδικαλιστές από τα πιο μαχητικά συνδικάτα και εργατικές ομοσπονδίες της Αγγλίας αλλά και απλοί εργαζόμενοι (δάσκαλοι, πυροσβέστες, ταχυδρόμοι, εργαζόμενοι σε νοσοκομεία, δημόσιοι υπάλληλοι, βιομηχανικοί εργάτες κα).
Το πρόγραμμα του σχήματος είναι περιορισμένο και αποτελείται από 10 αιτήματα πάλης όπως: όχι στη συνθήκη της Λισσαβόνας, όχι στις ιδιωτικοποιήσεις και τις αντεργατικές ευρωπαϊκές οδηγίες, όχι στον ευρωστρατό, όχι στο ρατσισμό και το φασισμό, για την διεθνή αλληλεγγύη των εργαζομένων κα.
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα, (βρετανικό τμήμα της CWI) παρά τις σοβαρές ελλείψεις και όρια που έχει το πρόγραμμα της συνεργασίας θα συμμετέχει με δημοτικούς συμβούλους και συνδικαλιστές υποψηφίους και θα στηρίξει μαχητικά το νέο σχήμα.
Την ίδια στιγμή θα συνεχίσει να εξηγεί ότι χρειάζεται μια πιο ξεκάθαρη αριστερή τοποθέτηση από το νέο σχήμα και ένα μαχητικό πρόγραμμα που να ξεκινά από τα σημερινά προβλήματα των εργαζομένων και να οδηγεί στην ανατροπή του καπιταλισμού και το χτίσιμο μια σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Γερμανία: «Αριστερό Κόμμα» – οι δυνατότητες του κόμματος και τα όρια της ηγεσίας
Η παγκόσμια οικονομική κρίση έχει ήδη χτυπήσει πολύ σοβαρά τη Γερμανία. Tα λουκέτα, οι απολύσεις και η προσπάθεια μείωσης των ωρών εργασίας με παράλληλη μείωση μισθών είναι καθημερινά φαινόμενα. Η κατάσταση θα γίνει ακόμη χειρότερη αφού το γερμανικό ΑΕΠ αναμένεται να μειωθεί κατά 6% (!) μέσα στο 2009 ενώ η ανεργία να εκτιναχθεί στο 8.6% και το 10%, το 2009 και το 2010 αντίστοιχα, αυξάνοντας τους ανέργους κατά 1εκατομμύριο! (Ελευθεροτυπία 24/4/09). Γίνεται λοιπόν κατανοητό γιατί εκπρόσωποι του συστήματος όπως η υποψήφια του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (ΣΔ) για την Προεδρία της Δημοκρατίας, Γκεζίνε Ζβαν, δήλωσε πρόσφατα ότι «μπορώ να φανταστώ ότι σε μερικούς μήνες η οργή των ανθρώπων θα ξεχειλίσει » (ο.π.). Διόλου τυχαία οι δηλώσεις αυτές έγιναν μετά τις διαδηλώσεις της 28ης Μάρτη στο Βερολίνο και την Φρανκφούρτη, όπου κατέβηκαν γύρω στις 60.000 άτομα με σύνθημα«Δεν θα πληρώσουμε την κρίση σας». Σε αυτές τις κινητοποιήσεις δεν ήταν λίγοι αυτοί που υποστήριζαν την ανάγκη για 24ωρη Γενική Απεργία και κάτω από αυτές τις πιέσεις τα εθνικά συνδικάτα, αναγκάστηκαν να καλέσουν σε νέες κινητοποιήσεις στις 16 Μάη.
Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, κρίσης του καπιταλισμού και ριζοσπαστικοποίησης της κοινωνίας, οι ευκαιρίες για το Die Linke («Αριστερό Κόμμα», ΑΚ), των Λαφονταίν και Μπίσκι, είναι μεγάλες. Στις δημοσκοπήσεις όμως, το κόμμα που φαίνεται να ενισχύεται από την πτώση των Χριστιανοδημοκρατών είναι οι Φιλελεύθεροι (15%) ενώ και άνοδο καταγράφει και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Το ΑΚ παίρνει για πρώτη φορά από το 2007 κάτω από 10%.
Η αιτία για αυτό βρίσκεται στην δεξιά στροφή της ηγεσίας του ΑΚ στην πρόσφατη περίοδο. Όσον κι αν φαίνεται οξύμωρο, μετά το ξέσπασμα της κρίσης ο Λαφονταίν περιόρισε τις δημόσιες αναφορές του στο σοσιαλισμό (κάτι που έκανε απλόχερα πριν την κρίση). Ενώ παράλληλα πολλές προτάσεις του, όπως το να πάρουν οι εργαζόμενοι μετοχές των εταιριών που δέχονται κυβερνητική ενίσχυση, ελάχιστα διαφοροποιούν το ΑΚ από τα αστικά κόμματα της Γερμανίας και υποσκάπτουν το ριζοσπαστικό προφίλ του κόμματος.
Αυτή η μετατόπιση συνδέεται άμεσα με την προσπάθεια της ηγεσίας του κόμματος να συνάψει κυβερνητικές συνεργασίες με τους ΣΔτες σε μια σειρά κρατίδια στις τοπικές εκλογές του καλοκαιριού.
Τέλος, δεν είναι τυχαίο που η ηγεσία του ΑΚ συνεχίζει να πολεμά τις φωνές κριτικής και απαγορεύει σε 11 ηγετικά μέλη της SAV (Γερμανικό τμήμα της CWI και αδερφή οργάνωση του Ξ) να γίνουν μέλη του ΑΚ (στο Βερολίνο). Στην πράξη η ηγεσία του ΑΚ προσπαθεί να αποκλείσει την εσωτερική αριστερή αντιπολίτευση στο κόμμα ώστε να το ελέγξει πλήρως και να επιταχύνει τη δεξιά του στροφή.
Σε αυτό το τοπίο η SAV, παρά τις διαφορές της και τη σύγκρουσή της με την ηγεσία του κόμματος, θα στηρίξει ενεργά το ΑΚ τόσο στις ευρωεκλογές όσο και στις υπόλοιπες εκλογές της επόμενης περιόδου (τοπικές το καλοκαίρι, εθνικές το Σεπτέμβρη κλπ). Ταυτόχρονα βέβαια θα συνεχίσει την κριτική της προς την ηγεσία του ΑΚ και εξηγώντας ότι χωρίς ένα ξεκάθαρα αντικαπιταλιστικό και σοσιαλιστικό πρόγραμμα, χωρίς καθαρή απόρριψη της κεντροαριστεράς, χωρίς μαχητική εμπλοκή στους εργατικούς αγώνες και χωρίς εσωτερική δημοκρατία το ΑΚ δεν θα καταφέρει να υπερασπιστεί με συνέπεια τους εργαζόμενους αλλά θα οδηγήσει σε ήττες.
Γαλλία: Το «Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα»
Οι ευρωεκλογές του Ιούνη θα είναι η πρώτη εκλογική μάχη που θα δώσει το Γαλλικό «Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα» (NAΚ), που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία της φιλο-τροτσκιστικής οργάνωσης LCR και επικεφαλής τον Ολιβιέ Μπεζανσενό. Το ιδρυτικό συνέδριο του NAΚ έγινε τον περασμένο Φλεβάρη, μετά την απόφαση της LCR να αυτοδιαλυθεί μέσα στο νέο πλατύ κόμμα. Στο ιδρυτικό συνέδριο συμμετείχαν περισσότεροι από 1.000 αγωνιστές εκ των οποίων οι 650 ήταν αντιπρόσωποι των 467 τοπικών οργανώσεων βάσης του NAΚ, και εκπροσωπούσαν τα 9.123μέλη του νέου κόμματος.
Η Γαλλία επίσης έχει χτυπηθεί πολύ σκληρά από την οικονομική κρίση γεγονός που έχει ήδη πυροδοτήσει μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις. Η Γαλλική κοινωνία βράζει, σε βαθμό επικίνδυνο για το σύστημα. Το κύμα των καταλήψεων εργοστασίων, που συνοδεύονται με την απαγωγή και ομηρία των διευθυντών από τους εργαζόμενους, μεγαλώνει και κερδίζει υποστήριξη. Σε πρόσφατη δημοσκόπηση το 45% των Γάλλων (Ελευθεροτυπία, 8/4/09) δήλωσε ότι συμφωνεί με αυτές τις πρακτικές των εργαζομένων ενώ το 80% περίπου δήλωνε πως τις κατανοούσε και τις αποδεχόταν. Η 24ωρη γενική απεργία στις 19 Μάρτη, όπου κατέβηκαν στους δρόμους πάνω από 3εκ απεργοί έδειξε τη δύναμη του Γαλλικού εργατικού κινήματος. Κι αυτό λίγο καιρό μετά τη συγκλονιστική γενική απεργία διάρκειας 6βδομάδων, στη Γουαδελούπη (Γαλλικό νησί της Καραϊβικής), που έληξε με συντριπτική νίκη υπέρ των απεργών (πχ αυξήσεις μισθών κατά 200 ευρώ για τους χαμηλόμισθους).
Σε αυτές τις συνθήκες οι δυνατότητες του NAΚ να δυναμώσει αριθμητικά και να καταγράψει ένα ψηλό αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές είναι πολύ μεγάλες. Για παράδειγμα τις βδομάδες που ακολούθησαν το ιδρυτικό συνέδριο του Φλεβάρη σχεδόν 3.000 νέα άτομα έκαναν αίτηση εγγραφής στο νέο κόμμα (σήμερα μετρά περίπου 11.000 μέλη) ενώ οι δημοσκοπήσεις δίνουν στο NAΚ μέχρι και 10% στις ερχόμενες ευρωεκλογές. ’λλωστε ο επικεφαλής του NAΚ, Ολιβιέ Μπεζανσενό, έρχεται 2ος στις δημοσκοπήσεις μετά το Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί και θεωρείται ότι κάνει την καλύτερη αντιπολίτευση ενάντια στην κυβέρνηση.
Οι ιδρυτικές αρχές και το πρόγραμμα του NAΚ παίρνουν μια αρκετά καθαρή θέση ενάντια σε οποιαδήποτε εκλογική συνεργασία με την κεντροαριστερά και τους Σοσιαλδημοκράτες ενώ ταυτόχρονα θέτουν σαν στόχο τον αντικαπιταλιστικό αγώνα και το χτίσιμο του «Σοσιαλισμού του 21ου αιώνα». Αυτή η αφετηρία είναι ιδιαίτερα θετική καθώς στις γραμμές της αριστεράς διεθνώς αλλά και στον ελληνικό ΣΥΡΙΖΑ διεξάγεται αυτή τη στιγμή μια αντίστοιχη συζήτηση. Από την άλλη, όπως έχει δείξει και η πρόσφατη ιστορία (πχ η πορεία της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης στην Ιταλία), οι διακηρύξεις δεν είναι ποτέ αρκετές από μόνες τους. Πέρα από τις εκλογές, εκεί όπου θα κριθεί πραγματικά το NAΚ θα είναι μέσα στο κίνημα, και ειδικά στο εργατικό. Το μεγάλο στοίχημα θα είναι να καταφέρει να μπει μπροστά και να οργανώσει τις μάχες που έρχονται ώστε από τη μια να βοηθήσει τους εργαζόμενους να πετύχουν νίκες και από την άλλη να κάνει ξανά μαζικές τις ιδέες του σοσιαλισμού.
Το Γαλλικό τμήμα της CWI, Gauche Révolutionnaire, συμμετείχε από την πρώτη στιγμή στη διαδικασία της ίδρυσης και του χτισίματος του νέου κόμματος με συγκεκριμένες προτάσεις και θέσεις και στόχο τη μεγαλύτερη δυνατή επιτυχία του εγχειρήματος. Και στις ευρωεκλογές θα δώσει τη μάχη υπέρ του NAΚ προβάλλοντας παράλληλα την χρεοκοπία του καπιταλισμού και την ανάγκη για μια άλλη σοσιαλιστική κοινωνία.
Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς και Ευρωπαϊκή Αντικαπιταλιστική Αριστερά
Μπροστά στις ευρωεκλογές εν μέσω της μεγαλύτερης παγκόσμιας οικονομικής από το 1929 τα ζητήματα της συνεργασίας και των μετώπων που χτίζει η αριστερά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο αποκτούν ιδιαίτερη σημασία. Το ζήτημα απασχολεί και το ΣΥΡΙΖΑ καθώς από τη μια ο ΣΥΝ συμμετέχει στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) ενώ από την άλλη σχεδόν όλες οι υπόλοιπες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ (Ξεκίνημα, ΔΕΑ, ΚΕΔΑ, ΚΟΕ, Κόκκινο, Ρόζα) αλλά και άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς στηρίζουν το εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (ΕΑΑ).
Οι διαφορές ανάμεσα στις δυο συσπειρώσεις είναι σοβαρές και μεγάλες. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μια ενιαία θέση απέναντι στο ζήτημα και αυτό μπορεί να προκαλέσει νέα προβλήματα καθώς δεν είναι απίθανο οι αυριανοί ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ τυπικά να ανήκουν στην ευρωομάδα της αριστεράς GUE/NGL και στην πράξη ο καθένας να λέει και να ψηφίζει τα δικά του, όπως έγινε για το θέμα της συνθήκης της Λισσαβώνας στην ελληνική βουλή. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Στις πρόσφατες διακηρύξεις των δύο συσπειρώσεων φαίνεται καθαρά η διαφορετική αντίληψη πάνω σε δυο θεμελιώδη ζητήματα, το πολιτικό πρόγραμμα – στρατηγικό στόχο από τη μια και την στάση απέναντι στην κεντροαριστερά από την άλλη.
Η ΕΑΑ, στη λιτή ανακοίνωση της πρόσφατης συνάντησης στο Στρασβούργο (03/04/2009), εξηγεί πως η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι κρίση του καπιταλισμού και όχι απλά του νεοφιλελευθερισμού, προτείνει μέτρα όπως:
– ενιαίο δημόσιο τραπεζικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα κάτω από κρατικό και λαϊκό έλεγχο
– κλείσιμο όλων των offshore εταιρειών στην Ευρώπη κοκ
– και συνδέει τον αγώνα για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση (υιοθετώντας μια σειρά από άμεσα αιτήματα)
– με τον αγώνα για ρήξη με το καπιταλιστικό σύστημα και πάλης για το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα.
– Παράλληλα η ΕΑΑ απορρίπτει με κατηγορηματικό τρόπο την «κεντροαριστερά», δηλαδή την υποστήριξη ή τη συμμετοχή σε κυβερνήσεις μαζί με σοσιαλδημοκρατικά κόμματα τύπου ΠΑΣΟΚ.
Από την άλλη η πρόσφατη διακήρυξη του ΚΕΑ, παρότι εμπεριέχει μια σειρά από προοδευτικά φιλολαϊκά αιτήματα, θεωρεί ότι αυτά μπορούν να εφαρμοστούν μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού και μάλιστα από την ίδια την ΕΕ εφόσον έρθουν άλλες δυνάμεις που δεν κατονομάζονται καν στην εξουσία. Όλο το πνεύμα της διακήρυξης είναι διαποτισμένο από την αντίληψη ότι η αριστερά θα μπορούσε να διαχειριστεί την κρίση καλύτερα και ότι θα μπορούσε να εφαρμόσει πολιτικές υπέρ των εργαζομένων. Και αυτό πηγάζει από την ανάλυση του ΚΕΑ ότι η κρίση είναι κρίση του νεοφιλελευθερισμού και όχι συνολικά του καπιταλισμού και άρα μια αντινεοφιλελεύθερη πολιτική θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα. Αυτή η ανάλυση με τη σειρά της δημιουργεί αυταπάτες στους εργαζόμενους ότι μια κυβέρνηση της κεντροαριστεράς, με ένα αντινεοφιλελεύθερο πρόγραμμα, θα μπορούσε να δώσει διέξοδο στους εργαζόμενους.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που δυο από τα μεγαλύτερα κόμματα του ΚΕΑ (το ΚΚ της Γαλλίας και η Κομμουνιστική Επανίδρυση της Ιταλίας) έχουν πρωτοστατήσει σε κεντροαριστερές κυβερνήσεις με καταστροφικά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους και την ίδια την ίδια την αριστερά (η ΚΕ δεν κατάφερε να μπει στην Ιταλική Βουλή στις περασμένες εκλογές σαν αποτέλεσμα της συμμετοχής της στην κυβέρνηση του Πρόντι). Ούτε είναι τυχαίο ότι το Αριστερό Κόμμα Γερμανίας δεν έχει βγάλει κανένα συμπέρασμα από αυτές τις εμπειρίες και συμμετέχει σε κεντροαριστερές συνεργασίες, σε επίπεδο κρατιδίων, επιδιώκοντας μάλιστα να διευρύνει αυτές τις συνεργασίες στις ερχόμενες εκλογές. Η διακήρυξη του ΚΕΑ δεν λέει κουβέντα για αυτήν την εμπειρία της κεντροαριστεράς και ταυτόχρονα αφήνει στο απυρόβλητο τις συνδικαλιστικές ηγεσίες πανευρωπαϊκά (κατά πλειοψηφία σοσιαλδημοκράτες) που έχουν τεράστιες ευθύνες γιατί αρνούνται να οργανώσουν και να κινητοποιήσουν τις εργατικές μάζες ενάντια στις νέες επιθέσεις, παίζοντας ουσιαστικά το ρόλο του «δούρειου ίππου» στο εργατικό κίνημα.
Αυτά τα θέματα αφορούν και απασχολούν σοβαρά και τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί μπορεί το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ να απορρίπτει την κεντροαριστερά αλλά η συμμετοχή του ΣΥΝ στο ΚΕΑ σε συνδυασμό με το ότι η Ανανεωτική τάση του ΣΥΝ είναι υπέρ της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, βάζει το ζήτημα ξανά, από το παράθυρο ίσως. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει άμεσα να λύσει το ζήτημα παίρνοντας μια απόφαση για συμμετοχή στην ΕΑΑ κάνοντας ταυτόχρονα κριτική στο ΚΕΑ.
