Τις προηγούμενες μέρες βρέθηκε στην Ελλάδα η συντρόφισσα Νταρλέτα Σκραγκς («Σοσιαλιστική Εναλλακτική» – αδελφή οργάνωση του «Ξ» στις ΗΠΑ) στα πλαίσια της συμμετοχής της σε μια σειρά εκδηλώσεων (με τις «Αναιρέσεις» και με το «Ξεκίνημα») με θέμα την κατάσταση στις ΗΠΑ, τα νέα εργατικά κ.α. κινήματα που αναπτύσσονται, κλπ. Το «Ξ» μίλησε μαζί της για μερικά από τα παραπάνω ζητήματα.
Νταρλέτα, έχεις γίνει γνωστή στα ελληνικά κινήματα από τη συνέντευξη που έδωσες στο σταθμό FOX. Μάθαμε πως το βίντεο αυτό είχε τεράστια απήχηση. Τελικά πόση είχε; Μετά από αυτή τη συνέντευξη ακολούθησαν αντίστοιχες προσκλήσεις;
Αυτή τη στιγμή ο αριθμός που έχουν δει το βίντεο κινείται γύρω στα 20 εκατομμύρια. Η απήχηση του ήταν τεράστια. Δείχνει πως οι φωνές που αντιστέκονται και παλεύουν στις ΗΠΑ για μια άλλη κοινωνία δυναμώνουν.
Μια μέρα μετά τη συνέντευξη με τον Καβούτο, δέχτηκα άλλη μια πρόσκληση από το ίδιο κανάλι. Αρχικά ο δημοσιογράφος ήταν επίμονος, γιατί είπα ότι θέλω να το σκεφτώ. Όταν τελικά απάντησα θετικά, το κανάλι ακύρωσε τη συνέντευξη. Ήταν η εβδομάδα κατά την οποία το πρώτο βίντεο άρχισε να κυκλοφορεί μαζικά.
Επίσης με κάλεσαν από το CNN, αλλά και αυτή η συνέντευξη ακυρώθηκε στη συνέχεια. Κανείς δεν εξήγησε τους λόγους για την ακύρωση, αλλά προφανώς έχει να κάνει με τη μεγάλη δημοσιότητα του πρώτου βίντεο. Όπως φαίνεται τα ΜΜΕ δε θέλουν να δώσουν πολλά περιθώρια έκφρασης σε κάποιον που μιλάει ανοιχτά για σοσιαλισμό…
Πες μας δυο λόγια για την εκστρατεία του Μπέρνι Σάντερς και τον αντίκτυπό της στην κοινωνία
Πριν λίγες μέρες, στα τέλη του Μάη, 60.000 άνθρωποι μαζεύτηκαν για να ακούσουν τον Μπέρνι Σάντερς στη συγκέντρωσή του στο Όκλαντ. Αυτό αποτελεί μόνο ένα παράδειγμα του ότι, παρά την προπαγάνδα των ΜΜΕ, ο κόσμος έχει αρχίσει να προσεγγίζει την ιδέα της «πολιτικής επανάστασης», και ο Σάντερς έχει παίξει σημαντικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία.
Έχουμε βέβαια διαφορετική αντίληψη από τον Σάντερς για το τι είναι σοσιαλισμός, ωστόσο βρισκόμαστε μπροστά σε μια μοναδική ευκαιρία να ανοίξει η συζήτηση για τέτοια ζητήματα στην κοινωνία.
Αυτή τη στιγμή επικρατεί στην κοινωνία ο ενθουσιασμός και η ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι κατά την έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας για το χρίσμα των Δημοκρατικών η λέξη «σοσιαλισμός» ήταν πρώτη σε αριθμό αναζήτησης στο ίντερνετ.
Πολλοί δηλώνουν σοσιαλιστές και βρίσκονται στη διαδικασία αναζήτησης του πραγματικού νοήματος της λέξης. Η τάση αυτή είναι ιδιαίτερα εμφανής ανάμεσα στη νεολαία, με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν ότι σε ηλικίες μεταξύ 16-25 οι σοσιαλιστικές ιδέες αποτελούν πλειοψηφία.
Ποιες είναι οι προτάσεις της «Σοσ. Εναλλακτικής» σε σχέση με το κίνημα γύρω από τον Σάντερς;
Η Σοσιαλιστική Εναλλακτική (ΣΕ) συμμετέχει δυναμικά στο κίνημα υποστήριξης της καθόδου του Σάντερς σαν ανεξάρτητου υποψήφιου.
Δεν μπορούμε να αφήσουμε να μείνει η αναζήτηση για τις ιδέες του σοσιαλισμού και της «πολιτικής επανάστασης ενάντια στους δισεκατομμυριούχους» περιχαρακωμένη στα πλαίσια των «Δημοκρατικών», που αποτελούν ένα κόμμα του κατεστημένου και των μεγάλων επιχειρήσεων.
Από την αρχή της εκστρατείας λέμε ότι ο Σάντερς έπρεπε να κατέβει ως ανεξάρτητος υποψήφιος. Αν και τελικά ο Σάντερς επέλεξε να συμμετάσχει στη μάχη για το χρίσμα των «Δημοκρατικών» παρά τα καλέσματα μας, επιλέξαμε να μη μείνουμε στην άκρη, αλλά να παρέμβουμε δυναμικά στην εκστρατεία και να εμπλακούμε με τον κόσμο που βλέπει ελπίδα στην υποψηφιότητά του.
Στόχος μας είναι να πείσουμε ότι μια τέτοια υποψηφιότητα δεν έχει μέλλον σε αυτό το κόμμα και γι’ αυτό πρέπει να κατέβει ανεξάρτητος. Επιπλέον τον καλούμε να μπει μπροστά στο χτίσιμο ενός κόμματος που θα υπηρετεί τις ανάγκες του 99% της κοινωνίας και όχι το κεφάλαιο και τις επιχειρήσεις.
Το τελευταίο διάστημα έχουμε δει να αναπτύσσονται σημαντικά εργατικά κινήματα, ιδιαίτερα γύρω από το αίτημα της θέσπισης ως κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα τα 15 δολάρια την ώρα. Πως προχωράνε αυτά τα κινήματα;
Το κίνημα για τα 15 δολάρια την ώρα («15τώρα») ξεκίνησε από το Σιάτλ, με τη μεγάλη εκστρατεία της «ΣΕ» που πάλεψε το θέμα τόσο στο δρόμο και τους εργασιακούς χώρους, όσο και μέσα στο Συμβούλιο της Πόλης μέσω της εκλεγμένης μας Συμβούλου, Σάμα Σαγουάντ. Η εκστρατεία αυτή ήταν νικηφόρα και ενέπνευσε το κίνημα στην υπόλοιπη χώρα.
Αυτό που βάζει φρένο στην εξάπλωση των επιτυχιών του κινήματος «15τώρα» είναι τα μεγάλα συνδικάτα και η σχέση τους με τους «Δημοκρατικούς» και τις μεγάλες επιχειρήσεις. Ιδιαίτερα η ηγεσία του SEIU (Διεθνές Συνδικάτο Εργαζομένων στις Υπηρεσίες) που εκπροσωπεί πάνω από 1,8 εκατ. εργαζομένους, έχει αποφασίσει να στηρίξει τη Χίλαρι Κλίντον, παρά την επίμονη άρνηση της να πάρει θέση υπέρ του αιτήματος της αύξησης του κατώτατου μισθού.
Ωστόσο το κίνημα προχωράει: στη Μινεάπολη της Μινεσότα, έχουμε καταφέρει σαν Σ.Ε., μέσα από τη συγκέντρωση υπογραφών, να προκαλέσουμε δημοψήφισμα για το θέμα της αύξησης του κατώτατου μισθού – το οποίο θα γίνει το Νοέμβρη.
Έχουμε συγκεντρώσει ήδη περίπου 10.000 υπογραφές, την ώρα που απαιτούνται μόνο 7.000, για να διενεργηθεί δημοψήφισμα. Στόχος μας είναι να φτάσουμε τις 20.000.
Το κίνημα της Παιδείας είναι επίσης πολύ σημαντικό – τι σημαίνει αυτό για τα δεδομένα των ΗΠΑ;
Η Εκπαίδευση βρίσκεται στο κέντρο του ενδιαφέροντος, ιδιαίτερα εξαιτίας του τεράστιου κόστους των διδάκτρων στα πανεπιστήμια.
Η φούσκα του φοιτητικού χρέους έχει φτάσει το 1,3 τρις δολάρια εξαιτίας της εξάπλωσης των επισφαλών, κακοπληρωμένων θέσεων εργασίας.
Πολλοί νέοι δεν καταφέρνουν να αποπληρώσουν τα φοιτητικά δάνεια, ενώ πολλοί άλλοι δεν καταφέρνουν καν να πάνε στο πανεπιστήμιο. Η απόφαση της κυβέρνησης Ομπάμα να επενδύσει 1 τρισ. δολάρια στο πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας, την ίδια ώρα που έχουμε το μεγαλύτερο φοιτητικό χρέος στην ιστορία των ΗΠΑ αποτελεί ένα τεράστιο σκάνδαλο.
Η οργάνωσή μας έχει ξεκινήσει την εκστρατεία «Πορεία ενός εκατομμυρίου φοιτητών», με αίτημα τη δωρεάν φοίτηση στο πανεπιστήμιο και τη διαγραφή των φοιτητικών χρεών. Παράλληλα διεκδικούμε 15 δολάρια την ώρα για τους εργαζόμενους στα πανεπιστήμια, αλλά και τους εργαζόμενους φοιτητές.
Πως θα περιέγραφες σήμερα τις ΗΠΑ σε σχέση με πριν 7 – 8 χρόνια, προτού ξεσπάσει η οικονομική κρίση;
Πιστεύω ότι η κρίση λειτούργησε σαν σοκ για μεγάλα τμήματα της αμερικανικής κοινωνίας, εκθέτοντας την παράνοια ενός συστήματος που έσωζε τις τράπεζες την ίδια ώρα που εκατομμύρια άνθρωποι σέρνονταν με βίαιο τρόπο στη φτώχεια και την ανέχεια. Αυτή η απότομη συνειδητοποίηση γέννησε κινήματα όπως το Occupy Wall Street.
Σήμερα βλέπουμε πλέον πολύ περισσότερα κινήματα να γεννιούνται, όπως αυτά στα οποία αναφερθήκαμε προηγουμένως και που ήταν ανύπαρκτα πριν χτυπήσει η κρίση. Παράλληλα αυξάνεται η οργή για το καπιταλιστικό σύστημα και η αναζήτηση προς τις σοσιαλιστικές ιδέες.
Τέλος, στην Ελλάδα προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον, σε όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις, το γεγονός ότι στις ΗΠΑ μια νέα γενιά ριζοσπαστικοποιείται και μπαίνει στους αγώνες και την πολιτική. Θες να μας πεις για τις δικές σου εμπειρίες, που σε έσπρωξαν στην πολιτική;
Μεγαλώνοντας στο Σικάγο, σαν παιδί μιας πολύ φτωχής οικογένειας, συνειδητοποίησα σύντομα ποια είναι η θέση που επιφυλάσσει ο καπιταλισμός για ένα φτωχό, μαύρο κορίτσι. Ο ρατσισμός και ο σεξισμός ήταν στοιχεία της καθημερινότητάς μου, γεγονός που με οδήγησε στην απόρριψη πολλών από τις θεμελιώδεις ιδέες του συστήματος.
Ιδιαίτερα μετά την απόκτηση του δικού μου παιδιού, αποφάσισα ότι είναι χρέος μου να του εξασφαλίσω μια καλύτερη ζωή και για μια μαύρη, εργαζόμενη μητέρα, αυτό δε μπορεί να σημαίνει τίποτα άλλο από συμμετοχή στους αγώνες.
Η γνωριμία μου με τις ιδέες του σοσιαλισμού και του μαρξισμού μέσα από την ένταξή μου στη Σ.Ε. με οδήγησε στην πίστη ότι ο μόνος τρόπος να απελευθερωθούν τα καταπιεσμένα στρώματα της κοινωνίας, είναι η ανατροπή αυτού του συστήματος και η πάλη για μια σοσιαλιστική κοινωνία. Μέσα από τη CWI μπόρεσα επίσης να παρακολουθήσω και τις εξελίξεις σε διεθνές επίπεδο και ιδιαίτερα να θαυμάσω την ηρωική αντίσταση των Ελλήνων εργαζομένων, όσο κι αν αυτοί οι αγώνες ξεπουλήθηκαν τελικά από τον Τσίπρα και την κυβέρνηση του.
Παρόλα αυτά θεωρώ πως βγαίνουν συμπεράσματα που βοηθούν τα κινήματα και την κοινωνία να προχωρήσουν. Έχω τεράστια εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη, τη μαχητικότητα και τον διεθνισμό της και μεγάλη αισιοδοξία για το μέλλον.
