Σήμερα, Σάββατο 2 Απρίλη, ξεκίνησε η πανελλαδική συνάντηση της Αριστερής Ριζοσπαστικής Κίνησης, ΑΡΚ, που θα συνεχιστεί και αύριο Κυριακή, για να συζητήσει ζητήματα φυσιογνωμίας, προγράμματος και τακτικής. Το «Ξ» καλέστηκε να παραβρεθεί στο άνοιγμα των διαδικασιών και να απευθύνει ολιγόλεπτο χαιρετισμό. Εκτός από το «Ξ» παραβρέθηκαν και χαιρέτισαν οι οργανώσεις «Ανασύνθεση», ΑΡΑΣ, ΔΕΑ, «Παρέμβαση» και «Ροσινάντε». Ο σύντροφος Ανδρέας Παγιάτσος απεύθυνε τον ακόλουθο χαιρετισμό εκ μέρους του «Ξ»
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
ευχαριστούμε για την πρόσκληση και ευχόμαστε επιτυχία στις διαδικασίες και στις επιδιώξεις που θέτετε μέσα απ’ αυτή σας τη συνάντηση.
Η Αριστερά βρίσκεται σε κρίση. Μια κρίση που έχει βαθύνει λόγω της προδοσίας της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι απαραίτητο να βγουν τα συμπεράσματα από αυτή την εμπειρία. Συμπεράσματα που είναι εντελώς απαραίτητα για να μπορέσει η Αριστερά να προχωρήσει μπροστά και να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη. Αυτά δεν αφορούν μόνο την ελληνική Αριστερά, έχουν διεθνή αντίκτυπο και προεκτάσεις.
Το κεντρικό συμπέρασμα, κατά τη γνώμη μας, είναι το ακόλουθο: η αντίληψη ότι υπάρχει «ειρηνικός», ομαλός, σταδιακός και βήμα-βήμα, χωρίς μεγάλες ανατροπές και συγκρούσεις, δρόμος εξόδου από την κρίση, αποτελεί καταστροφική αυταπάτη. Η έξοδος από την κρίση δεν μπορεί να περάσει μέσα από «αμοιβαία επωφελείς διαπραγματεύσεις» όπως υποστήριζε ο Τσίπρας.
Ο δρόμος αυτός, ο δρόμος δηλαδή του «ρεφορμισμού» οδηγεί, αποδεδειγμένα πια, στην υποταγή και την ήττα.
Ο μόνος πρακτικά και ρεαλιστικά αποτελεσματικός δρόμος είναι αυτός της σύγκρουσης με την εξουσία του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου, και με τους πολιτικούς του εκπροσώπους. Αυτός είναι ο δρόμος του επαναστατικού σοσιαλισμού.
Αυτό που έλειπε από την ελληνική κοινωνία τα προηγούμενα χρόνια ήταν ακριβώς μια Αριστερά (με μαζική απήχηση) που να έχει αυτή την αντίληψη – έλειπε μια μαζική επαναστατική αριστερά.
Όσο δεν υπάρχει αυτή τη Αριστερά η κοινωνία δεν θα μπορεί να ξεφύγει από το φαύλο κύκλο της κρίσης, και τα λαϊκά στρώματα θα «καταφεύγουν» σε ρεφορμιστικές «διεξόδους», αφού μόνο αυτές θα είναι υπαρκτές. Αυτές, πάντα και χωρίς εξαίρεση θα οδηγούν σε ήττες και σε προδοσίες!
Το κεντρικό καθήκον για την επόμενη περίοδο είναι, κατά τη γνώμη μας, το χτίσιμο μιας τέτοιας μαζικής επαναστατικής Αριστεράς. Κι επειδή καμία από τις οργανώσεις που μιλούν στο όνομα του μαρξισμού και του επαναστατικού σοσιαλισμού δεν έχει από μόνη της τη δύναμη για να πάρει την πρωτοβουλία για μια τέτοια Αριστερά, χρειάζεται η συνεργασία δυνάμεων, έτσι ώστε να δημιουργηθεί αυτό που εμείς ονομάζουμε «επαναστατικός πόλος» για να λειτουργήσει σαν έμβρυο και καταλύτης για το μέλλον.
Το «μέτωπο» ασφαλώς είναι κάτι απαραίτητο. Για τους μαρξιστές τα «μέτωπα», δηλαδή οι συνεργασίες, είναι βασικός κανόνας της μαζικής και επαναστατικής δράσης. Όμως αυτό στην Ελλάδα συζητιέται κάποιες δεκαετίες και κινδυνεύει πια να πάρει μεταφυσικές διαστάσεις.
Δεν είναι οι μετωπικές προσπάθειες που λείπουν από την ελληνική Αριστερά, είναι το επαναστατικό πρόγραμμα και η επαναστατική στρατηγική.
Αν αυτά υπάρξουν, το θέμα των συνεργασιών θα λυθεί γρήγορα και εύκολα, γιατί «επαναστάτες» χωρίς αντίληψη της ανάγκης των συνεργασιών (όπως πχ σήμερα ανάμεσα στη ΛΑΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ –αφού το ΚΚΕ αυτοεξαιρείται– σε πολλά και διάφορα επίπεδα συμπεριλαμβανομένου του εκλογικού) δεν είναι μαρξιστές αλλά σεχταριστές.
Το «μέτωπο» στην πραγματικότητα είναι κάτι απλό. Κατ’ αρχήν δεν μπορεί να αφορά μερικές μικρές οργανώσεις αλλά πρέπει να έχει κάποια μαζικότητα, ώστε να έχει «νόημα» για την κοινωνία. Μπορεί να χτιστεί γύρω από λίγα και μικρά ζητήματα και να έχει σύντομη διάρκεια. Μπορεί να χτιστεί γύρω από πολλά ζητήματα και να έχει μακροπρόθεσμη συγκρότηση. Κάτω από κάποιες συνθήκες ένα μέτωπο μπορεί να είναι επαναστατικό. Το τελευταίο όμως μπορεί να υπάρξει μόνο όταν στην κοινωνία επικρατεί «επαναστατική κατάσταση».
Το μέτωπο με άλλα λόγια δεν είναι κάτι στατικό και μόνιμο. Δεν απαιτεί πλήρη συμφωνία, αλλά μερική. Προϋποθέτει δηλαδή συμβιβασμούς και υποχωρήσεις. Είναι η πολιτική των συμμαχιών η οποία προσαρμόζεται όπως αλλάζουν οι συνθήκες, είναι δηλαδή ευέλικτη και σε διαρκή εξέλιξη. Έχει μόνο έναν απαράβατο όρο: καμία συνεργασία με τον ταξικό εχθρό, γιατί η βασική του έννοια είναι συνεργασία ενάντια στον ταξικό εχθρό.
Αυτή η αντίληψη, η αντίληψη του «Ενιαίου Μετώπου», προκύπτει ξεκάθαρα μέσα από τις παρακαταθήκες που μας άφησαν οι μεγάλοι επαναστάτες του περασμένου αιώνα και ειδικά ο Λένιν.
Αν ο «επαναστατικός πόλος» μπορέσει να πάρει σάρκα και οστά θα πρέπει να συζητήσει συγκεκριμένα τα θέματα που αφορούν την πολιτική των συμμαχιών, την «τακτική του ενιαίου μετώπου» για να χρησιμοποιήσουμε την «κλασσική» ορολογία. Αλλά πρέπει πρώτα να συγκροτηθεί.
Τη διέξοδο από την κρίση δεν θα τη δώσει η πολιτική των συμμαχιών, το «μέτωπο», αλλά το επαναστατικό πρόγραμμα το οποίο θα επεξεργαστεί ο επαναστατικός πόλος στον οποίο αναφερόμαστε.
Το «Ξ» απευθύνει πρόσκληση προς κάθε οργάνωση που ενδιαφέρεται, να καθίσουμε γύρω από ένα τραπέζι και να συζητήσουμε τι σημαίνει σήμερα, επαναστατική στρατηγική και τακτική· τι σημαίνει εργατική εξουσία, εργατική δημοκρατία και σοσιαλισμός· πως μεταφράζεται σήμερα η τακτική του ενιαίου μετώπου· ποιο είναι το μεταβατικό (δηλαδή σοσιαλιστικό-επαναστατικό) πρόγραμμα που χρειάζεται σήμερα.
Υπάρχουν δυνάμεις και μέσα στη ΛΑΕ και μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και έξω και από τις δύο (όπως το «Ξ») που έχουν κοντινές αντιλήψεις πάνω σ’ αυτά τα θέματα. Η γνώμη μας είναι πως πρέπει να συναντηθούν και να συζητήσουν τα πιο πάνω ζητήματα. Αν μπορέσουν να συμφωνήσουν στα ζητήματα της επαναστατικής στρατηγικής και συγκρότησης το θέμα των συνεργασιών και του «μετώπου» θα είναι, στη συνέχεια, απλό και εύκολο.
