Τρεις μήνες περίπου μετά την ανάληψη των καθηκόντων του Παναγόπουλου ως νέου προέδρου της ΓΣΕΕ, ένας πρώτος απολογισμός της θητείας του είναι χρήσιμος. Στο σύντομο διάστημα της προεδρίας του, ο Παναγόπουλος, κατάφερε να εκπλήξει ακόμα και τους πιο «κακόπιστους» επικριτές του, με ρητορεία και πράξεις που δείχνουν βαθύ συντηρητισμό.
Η πρώτη δήλωσή του «πρέπει εμείς στη ΓΣΕΕ να ξεπεράσουμε κάποια ταμπού», ήταν μια πρώτη γεύση του τι πολιτική θα ακολουθούσε σε μια σειρά από ζητήματα. Μερικά αναφέρονται παρακάτω ενδεικτικά:
Παιδεία
Οι συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις φοιτητών, πανεπιστημιακών και εκπαιδευτικών χρειάζονταν και χρειάζονται την συμπαράσταση του σύσσωμου εργατικού κινήματος. Μόνο η ενότητα φοιτητών και εργαζομένων μπορεί να στείλει το νέο νόμο πλαίσιο στα σκουπίδια και το ηθικό όλου του κινήματος στα ύψη, αφού θα έχει κερδηθεί έτσι μια πολύ σημαντική μάχη, παρακαταθήκη για τους αγώνες του μέλλοντος.
Η ΓΣΕΕ, όμως, υπό τον Παναγόπουλο, όχι μόνο δεν δέχτηκε να στηρίξει το εκπαιδευτικό κίνημα με την απεργία αυτή, αλλά αρνήθηκε να κάνει έστω και μια δήλωση συμπαράστασης. Ο ίδιος ο πρόεδρος της συνομοσπονδίας ειρωνεύτηκε κάποιους διαδηλωτές που πήγαν έξω από το κτίριο της ΓΣΕΕ να διαμαρτυρηθούν, λέγοντας πως δεν μπορεί να καλέσει γενική απεργία αφού στις απεργίες για την παιδεία συμμετέχει το 2% των εργαζομένων.
Συμβασιούχοι
Στο μεγάλο θέμα των συμβασιούχων, η ΓΣΕΕ σιωπά. Μιλάμε για 250.000 εργαζόμενους σε συνθήκες ομηρείας, οι οποίοι απαιτούν από τον Καραμανλή να τηρήσει απλά αυτό που είχε υποσχεθεί προεκλογικά: τη νομιμοποίηση τους. Οι άνθρωποι αυτοί, κάνουν ένα ηρωικό αγώνα, χωρίς όμως επαρκή συμπαράσταση από τη ΓΣΕΕ. Ειδικά από την ανάληψη των καθηκόντων του Παναγόπουλου και μετά, δεν έχει βγει ούτε μια ανακοίνωση, ούτε ένα ψήφισμα διαμαρτυρίας, πόσο μάλλον να καλεστεί μια στάση εργασίας ή απεργία για το ζήτημα αυτό.
Ο κοινός συντονισμός όλων των συμβασιούχων υπό την «γραμματεία συμβασιούχων της ΓΣΕΕ» έχει ατονήσει. Το βάρος της συνέχισης του αγώνα πέφτει στους ώμους των σωματείων αλλά και των απλών εργαζομένων, που πολλές φορές παίζουν το ρόλο του συντονιστή για όλους τους συμβασιούχους.
Επιθέσεις αναρχικών στη ΓΣΕΕ
Τους τελευταίους μήνες παρατηρείται μια έξαρση επιθέσεων αναρχικών σε Πολυζωγόπουλο, Ρόμπολη, Παναγόπουλο και άλλους εργατοπατέρες. Η κριτική μας απέναντι σε αυτές τις χρεωκοπημένες ηγεσίες των εργαζομένων δεν έχει καμία σχέση με τις βιαιοπραγίες των αναρχικών. Οι πρακτικές αυτές δεν αποτελούν ούτε αξιόπιστη κριτική στις ηγεσίες αυτές, ούτε πρόταση για δράση. Είναι βαθιά αντεργατικές γιατί στο τέλος-τέλος υποκαθιστούν τη δράση του κινήματος με τη δράση απομονωμένων ομάδων.
Είναι αλήθεια, πως αρκετοί αγανακτισμένοι εργαζόμενοι, δεν στενοχωρήθηκαν και ιδιαίτερα από αυτές τις επιθέσεις. Αυτό όμως είναι άλλο ζήτημα. Η πάλη ενάντια στις ηγεσίες των εργαζομένων έχει αξία, νόημα και αποτέλεσμα, μόνο όταν γίνεται από το ίδιο το κίνημα, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Οι αριστερές συνδικαλιστικές παρατάξεις και πάνω απ’ όλα το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ, όμως αρνούνται να πάρουν τις απαιτούμενες πρωτοβουλίες για κοινή δράση σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Συμπέρασμα
Ο μόνος πραγματικός μοχλός πίεσης στον Παναγόπουλο και στην παρέα του είναι η οργή και η αγανάκτηση των εργαζομένων, η πίεση δηλαδή από τα κάτω.
Το σίγουρο είναι πως η ΓΣΕΕ δύσκολα θα εμπνεύσει τους εργαζόμενους στις δύσκολες μάχες που θα ‘ρθουν μετά τις εκλογές. Η ανάδειξη νέων, άφθαρτων ηγεσιών του εργατικού κινήματος, ηγεσιών που θα προέλθουν από νέους ανιδιοτελείς αγωνιστές, και με τη συνεργασία των αριστερών δυνάμεων που μπορούν και θέλουν να ωθήσουν προς τα εκεί τα πράγματα, είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε.
Γιώργος Κασαμπαλάκος
__________________
