Σχόλιο από το «Ξεκίνημα»
Η σημερινή, τρίτη ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου του Δημοκρατίας, σήμανε και το τέλος της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου.
Η πτώση της πιο μισητής κυβέρνησης από την Μεταπολίτευση, δεν μπορεί παρά να γεμίζει με ανακούφιση τους αγωνιστές της Αριστεράς και του μαζικού κινήματος. Όμως η μάχη είναι μπροστά μας, είναι μεγάλη και δεν θα είναι περίπατος.
Η εκστρατεία τρόμου που έχει ήδη αρχίσει, με επίκεντρο τον «κίνδυνο της εξόδου από το ευρώ», όχι μόνο θα συνεχιστεί, αλλά θα ενταθεί. «Θεοί και δαίμονες» θα επιστρατευτούν για να πείσουν την κοινωνία ότι αν πέσουν οι «γκάνγκστερ» που μας κυβερνούν τότε θα πάνε όλοι οι κόποι μας χαμένοι, θα βρεθούμε έξω από την ευρωπαϊκή «οικογένεια», θα χάσουμε όλα τα ευεργετήματα του ευρώ και… γενικά, θα «καούμε στην κόλαση».
Ας μην υποτιμούμε το φόβο που μπορεί να δημιουργήσει σε εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας αυτού του είδους η προπαγάνδα, ενορχηστρωμένη από τα ΜΜΕ των εφοπλιστών, τραπεζιτών και βιομηχάνων, που στηρίζουν την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.
Η Αριστερά θα έπρεπε να έδινε αυτή τη μάχη από κοινού, παρά τις μεταξύ της διαφορές. Το «Ξ» όπως είναι γνωστό στέκεται πολύ κριτικά απέναντι σε βασικές επιλογές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και στο επίπεδο του προγράμματος και στο επίπεδο των συνεργασιών (όπως με τη ΔΗΜΑΡ). Κοινή εκλογική συνεργασία, όμως, δεν σημαίνει υποταγή στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν σημαίνει υιοθέτηση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ και δεν σημαίνει παραμερισμός των πολιτικών-ιδεολογικών διαφορών και της οργανωτικής ανεξαρτησίας!
Κοινή εκλογική συνεργασία σημαίνει ότι μπορούμε να δώσουμε όλοι μαζί τη μάχη ενάντια στη συγκυβέρνηση, αλλά η κάθε μια δύναμη της Αριστεράς να δώσει αυτή τη μάχη με τις δικές της θέσεις και προτάσεις και μέσα από τη δική της εκστρατεία.
Ας φανταστεί κανείς τι πολιτικός σεισμός θα γινόταν αν κατέβαιναν σε εκλογική συνεργασία ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ! Τι περίπατος θα ήταν η συντριβή των Τροϊκανών! Τι ανάσα θα δινόταν στην κοινωνία και στα κινήματα, στα εκατομμύρια που βρίσκονται στα όρια της φτώχειας και κάτω απ’ αυτά!
Και βέβαια, μέσα στα πλαίσια μιας τέτοιας συνεργασίας, ανοικτά και δημόσια θα μπορούσαν να συζητηθούν οι διαφορές. Και να δοθεί η δυνατότητα στα κινήματα και την κοινωνία, να έχουν τον τελικό λόγο, μέσα από ελεύθερες και δημοκρατικές διαδικασίες, για το ποιο είναι το πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, για το ποια κοινωνία θέλουμε και πώς θα την κτίσουμε.
Ενότητα, συντροφικός διάλογος, εσωτερική δημοκρατία, σεβασμός στα κινήματα αντί για καπελώματα… Όλα αυτά φαίνονται εντελώς ουτοπικά από μια Αριστερά που, γενικά μιλώντας, στην ιστορική της διαδρομή, δεν άφησε μόνο παρακαταθήκες, αγώνων και ηρωισμού, αλλά πότισε και με πολλή απογοήτευση και πίκρα τον κόσμο που την ακολούθησε.
Αυτήν όμως την Αριστερά – της ενότητας, της δημοκρατίας και του διαλόγου, παράλληλα με την ταξικότητα – είναι που έχει ανάγκη η κοινωνία και το εργατικό κίνημα! Γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ να σταματήσουμε να παλεύουμε για το χτίσιμό της! Με τα σημερινά όμως δεδομένα, με την εικόνα του σεκταρισμού και του κατακερματισμού που εμφανίζει η Αριστερά, η επιλογή είναι μόνο μία:
- ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ
- πάλη για κυβέρνηση της Αριστεράς – κι όχι «εθνικής σωτηρίας»
- πάλη για ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα για να βγούμε από την κρίση – και όχι ένα νέο «ιστορικό συμβιβασμό», δηλαδή μια νέα ιστορική ήττα, όπου η Αριστερά θα υποχωρήσει στις πιέσεις του κατεστημένου και του μεγάλου κεφαλαίου.
