Οι κινητοποιήσεις των φοιτητών της Κέρκυρας για την υπεράσπιση της δωρεάν στέγασης (με καταλήψεις εστιών και ξενοδοχείων, καθημερινές πορείες κλπ), των φοιτητών των παιδαγωγικών τμημάτων ενάντια στις περικοπές στο προσωπικό των τμημάτων τους αλλά και η μαζική διαδήλωση 1500 φοιτητών στο Ρέθυμνο στη σύνοδο πρυτάνεων – Διαμαντοπούλου, αντανακλούνε πιο καθαρά το πραγματικό κλίμα στους φοιτητές. Οργή και αγανάκτηση για μια παιδεία που διαλύεται συστηματικά και για ένα μέλλον που περιγράφεται μόνο με λέξεις όπως ανεργία, εργασιακή ανασφάλεια και φτώχεια.
Για να μετατραπεί όμως η οργή σε φοιτητικό κίνημα υπάρχουν προϋποθέσεις. Καταρχήν απαιτείται η πλατιά ενημέρωση και η λεπτομερής εξήγηση, ειδικά στους φοιτητές του πρώτου έτους, για τα μέτρα της κυβέρνησης και τις επιπτώσεις τους. Κατά δεύτερον χρειάζεται σχέδιο αγώνα. Μόνο έτσι δεν θα επικρατήσει η αίσθηση ότι οι καταλήψεις είναι μάταιες και απλά χάνουμε μαθήματα…Και εδώ βρίσκονται οι ευθύνες των δυνάμεων της αριστεράς. ΕΑΑΚ και ΑΡΕΝ κατεβάζουν πλέον κοινές προτάσεις σχεδόν σε όλες τις συνελεύσεις και αυτό είναι ένα βήμα μπρος που κατακτήθηκε από το φοιτητικό κίνημα του 2006-2007. Ως τότε τα ξεχωριστά πλαίσια ήταν ο κανόνας.
Δυστυχώς όμως η στάση της ηγεσίας της ΠΚΣ/ΜΑΣ (η παράταξη της ΚΝΕ) ήταν εμπόδιο στην ανάπτυξη και μαζικοποίηση των πρώτων φοιτητικών κινητοποιήσεων, καθώς η ΠΚΣ σαμπόταρε και κατήγγειλε ανοιχτά κάθε προσπάθεια για Γενική Συνέλευση. Πρόκειται για καθαρά απεργοσπαστική στάση που αντικειμενικά βοήθησε την κυβέρνηση. Η ηγεσία της ΚΝΕ πρέπει να εγκαταλείψει αυτή την στάση ώστε να συμβάλει στην ανάπτυξη φοιτητικού κινήματος. Η συνεργασία και οι κοινές προτάσεις από την αριστερά είναι σήμερα προϋπόθεση για την ανάπτυξη φοιτητικού κινήματος.
