Η εικόνα της μόνιμης παρουσίας ΜΑΤ σε Πανεπιστημιακό ίδρυμα μπορεί να ακούγονταν εξωπραγματική πριν από μερικά χρόνια, αποτελεί όμως την σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν το τελευταίο διάστημα οι φοιτητές του ΑΠΘ. Από τον Γενάρη τα ΜΑΤ βρίσκονται διαρκώς μέσα στο ΑΠΘ με διάφορα προσχήματα (π.χ. προστασία έργων για βιβλιοθήκη που δήθεν κινδυνεύουν) μετατρέποντας τον χώρο του πανεπιστημίου σε πεδίο συγκρούσεων, με τους φοιτητές να απαιτούν φυσικά την άμεση αποχώρηση των ΜΑΤ και τα ΜΑΤ να απαντάνε με δακρυγόνα, χειροβομβίδες κρότου λάμψης κ.α.
Η παρουσία των ΜΑΤ μέσα στο ΑΠΘ, ακόμα και τις βραδινές ώρες, προσπαθεί να εδραιώσει την νέα περίοδο που άνοιξε η ΝΔ από το 2019. Μια περίοδο αστυνομοκρατίας και καταστολής του φοιτητικού κινήματος μέσα στα πανεπιστήμια. Την ίδια στιγμή επιχειρεί να λειτουργήσει ως μεταβατική κατάσταση μέχρι την εγκατάσταση της πανεπιστημιακής αστυνομίας (ΟΠΠΙ) στα ΑΕΙ.
Οι κινητοποιήσεις στο ΑΠΘ είναι πλέον καθημερινές όπως και οι αναίτιες επιθέσεις της αστυνομίας στους διαμαρτυρόμενους. Πρόκειται σαφώς για κλιμάκωση από πλευράς της κυβέρνησης. Αποκορύφωμα της κλιμάκωσης αυτής αποτέλεσε ο σοβαρότατος τραυματισμός φοιτητή από ευθύβολη ρίψη χειροβομβίδας κρότου λάμψης, μια πρακτική παράνομη, που θα μπορούσε να αποβεί θανατηφόρα!
Τους φοιτητές οι οποίοι κινητοποιήθηκαν την επόμενη μέρα καταδικάζοντας το περιστατικό περίμενε μια αύρα μέσα στο χώρο του ΑΠΘ! Αυτή είναι η «δημοκρατία» που εννοούσε η κυβέρνηση ότι θα μπει στα Πανεπιστήμια…
Περιστατικά όπως αυτό που αναφέρθηκε, η ρίψη κρότου λάμψης εντός του κτιρίου της Σχολής Θετικών Επιστημών λίγες μέρες πριν τις φοιτητικές εκλογές, οι δηλώσεις για κατάργηση των φοιτητικών παρατάξεων και άμεση εγκατάσταση της ΟΠΠΙ στα τέσσερα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της χώρας δείχνουν ξεκάθαρα τις στοχεύσεις της κυβέρνησης: Καταστολή του φοιτητικού κινήματος, περιορισμός της δυνατότητας διαμαρτυρίας εντός των Πανεπιστημίων και μετατροπής του σε έναν αποστειρωμένο πολιτικά χώρο, απομονωμένο από τους προβληματισμούς και τις αγωνίες τις υπόλοιπης κοινωνίας.
Οι φοιτητικές εκλογές
Τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών αποτελούν αδιαμφισβήτητα ένα ηχηρό μήνυμα αντίστασης ενάντια στην κυβερνητική παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αλλά και συνολικότερα μια εναντίωση στις πολιτικές που εφαρμόζει η κυβέρνηση Μητσοτάκη:
- Το κλείσιμο των πανεπιστημίων για 2 χρόνια λόγω πανδημίας χωρίς κανένα σχέδιο και καμία πρόνοια για το πώς θα συμμετάσχουν οι φοιτητές στην τηλεκπαίδευση (π.χ. παροχή εξοπλισμού, δωρεάν συνδέσεις ίντερνετ κ.α.)
- Το άνοιγμα στη συνέχεια των πανεπιστημίων χωρίς τη λήψη ουσιαστικών μέτρων ασφαλείας, με έλεγχο πιστοποιητικών στην είσοδο που μόνο στόχο είχαν να λειτουργήσουν ως πρόβα τζενεράλε για την ελεγχόμενη είσοδο που προβλέπει ο νόμος Κεραμέως στις σχολές και όχι για την προστασία της δημόσιας υγείας
- Την τρομακτική ένταση της καταστολής μέσα στην πανδημία με την επανειλημμένη είσοδο της αστυνομίας στο ΑΠΘ, τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης το 2021, την απαγόρευση και άκρατη καταστολή των κινητοποιήσεων του Πολυτεχνείου το 2020 κ.α.
- Τον νόμο Κεραμέως – Χρυσοχοϊδη και βέβαια την Πανεπιστημιακή αστυνομία.
Όλα αυτά μέσα στο πλαίσιο της ακρίβειας, του χτυπήματος των εργατικών δικαιωμάτων, της απειλής του πολέμου και της καταστολής.
Οι σημερινοί/ες φοιτητές/τριες είναι η γενιά που μεγάλωσε και μεγαλώνει μέσα στη κρίση, με πολλούς φοιτητές να δουλεύουν για να σπουδάσουν, με μισθούς και εργασιακές συνθήκες εξαθλίωσης, σε δουλειές του ποδαριού ή καλοκαιρινής σεζόν, απασχόληση-κάτεργο στην Ελλάδα το 2022.
Το φοιτητικό κίνημα οργανωμένα και συντονισμένα έδωσε το παρόν το 20’-21’καταφέρνοντας να καθυστερήσει τουλάχιστον την είσοδο της πανεπιστημιακής αστυνομίας πετυχαίνοντας έτσι μια πρώτη νίκη. Την ίδια στιγμή, σε κάθε περιστατικό καταστολής η απάντηση ήταν μαζικές πορείες.
Οι αγώνες και οι μάχες αυτές, δόθηκαν μετά από καλέσματα και κινητοποιήσεις της φοιτητικής Αριστεράς. Την ίδια στιγμή που η ΔΑΠ λόγω καραντίνας έχασε το έδαφος που μάζευε ψήφους (πάρτι, εκδρομές, συνδιαλλαγές γύρω από τα μαθήματα και τους βαθμούς κ.α.), η φοιτητική αριστερά, παρά τις σημαντικές αδυναμίες της, έδινε την μάχη ενάντια στην κατάργηση ελευθεριών και δικαιωμάτων, ενάντια στην αυταρχικοποίηση εντός και εκτός πανεπιστημίων. Αυτό αποτυπώθηκε στα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών. Η αποχή ήταν ηχηρή για μια ακόμα χρονιά, πράγμα που θέτει σοβαρά ζητήματα για την ποιότητα του φοιτητικού συνδικαλισμού (δεν είναι ένα θέμα που μπορούμε να πιάσουμε περισσότερο εδώ). Οι φοιτήτριες/ες όμως που ψήφισαν ανέδειξαν την Αριστερά σε πρώτη δύναμη στις σχολές.
Συγκεκριμένα, στις πρόσφατες εκλογές ψήφισαν λίγο πάνω από 50.000 φοιτητές και φοιτήτριες – 10 χιλιάδες λιγότεροι από τις εκλογές του 2019. Η ΠΚΣ (Πανσπουδαστική Κίνηση Συνεργασίας) κατέλαβε τη πρώτη θέση με 17.000 ψήφους και με ποσοστό 33,5 %, ξηλώνοντας για πρώτη φορά το κατεστημένο της ΔΑΠ από το 1988. Πρόκειται για μια σημαντική νίκη, η οποία θέτει βέβαια και μεγάλα καθήκοντα.
Αρκετοί ΦΣ περνάνε σε παρατάξεις της φοιτητικής Αριστεράς και αυξάνονται οι έδρες στα ΔΣ με συμμετοχές από αγωνιστές και αγωνίστριες της ανατρεπτικής Αριστεράς είτε είναι υποψήφιοι με την ΠΚΣ είτε με το ενωτικό ψηφοδέλτιο ΕΑΑΚ – ΑΡΕΝ το οποίο αν υπολογιστεί μαζί με το σκέτο ψηφοδέλτιο ΕΑΑΚ κατέλαβαν τη 3η θέση με 7.600 ψήφους και 15 %.
Η ήττα της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ είναι ηχηρή. ‘Ο,τι και να μας παρουσιάζουν τα «πέτσινα μίντια», αντανακλά την εναντίωση ενός σημαντικού κομματιού των νέων στην κυβερνητική πολιτική. Η παράταξη-κατεστημένο των τραμπούκων της διαφθοράς και των γνωστών πελατειακών πρακτικών χάνει τη πρωτιά μετά από 30 χρόνια.
Η άνοδος και η νίκη της φοιτητικής Αριστεράς είναι σημαντική και αντικειμενικά θα μπορούσε να θέσει τις βάσεις για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος και την απόκρουση πολλών από τις επιθέσεις της κυβέρνησης. Αυτό θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από τον τρόπο με τον οποίο θα επιλέξουν οι παρατάξεις την φοιτητικής Αριστεράς και κυρίως η ΠΚΣ σαν πρώτη δύναμη να οργανώσουν και να δώσουν τις επόμενες μάχες.
Ενωτική δράση και καθήκοντα
Ένας από τους βασικούς παράγοντες στους οποίους οφείλονταν η μαζικότητα του περσινού κινήματος ενάντια στην πανεπιστημιακή Αστυνομία ήταν η ενωτική στάση της Αριστεράς. Οργανώθηκαν κοινές πορείες, κατατέθηκαν κοινά πλαίσια αγώνα και υπήρχε συντονισμός μεταξύ των Φοιτητικών Συλλόγων, ειδικά στο ΑΠΘ το οποίο αποτέλεσε και αποτελεί το κέντρο των εξελίξεων. Αυτή η ενωτική διάθεση πρέπει να διατηρηθεί και να διευρυνθεί. Η κύρια ευθύνη γι’ αυτό ανήκει στην ΠΚΣ, σαν πρώτη δύναμη, η οποία αλλού εμφανίζεται ενωτική και αλλού όχι – π.χ. στο Πανεπιστήμια Πατρών δεν είχε κρατήσει ανάλογη στάση το προηγούμενο διάστημα.
Αυτό αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα εν όψει της εισόδου της ΟΠΠΙ στα Πανεπιστήμια. Αν θέλουμε να την αποτρέψουμε, ο ενωτικός και συντονισμένος αγώνας με σχέδιο είναι μονόδρομος.
Η ενωτική στάση μπορεί να είναι πρώτα και κύρια ευθύνη της μεγαλύτερης δύναμης και εν προκειμένω της ΠΚΣ αλλά αφορά φυσικά και τα ΕΑΑΚ και άλλες μικρότερες δυνάμεις.
Οι κοινές πρωτοβουλίες και τα κοινά ψηφοδέλτια ΕΑΑΚ – ΑΡΕΝ πρέπει να συνεχιστούν και να διευρυνθούν με ενωτικά πλαίσια στους Φοιτητικούς Συλλόγους, κοινά καλέσματα προς τις υπόλοιπες αγωνιστικές δυνάμεις στις σχολές.
Την ίδια στιγμή πρέπει να σταματήσουν τις μικροκομματικές κόντρες. Για παράδειγμα, συζητήσεις επί ωρών για την μία ή την άλλη λέξη στο «πλαίσιο» που κληθεί να ψηφίσει η γενική συνέλευση, τις οποίες τα πλατιά στρώματα των φοιτητών βρίσκουν αποκρουστικές, άρνηση κατάθεσης κοινών αγωνιστικών πλαισίων στις συνελεύσεις με προσχηματικές δικαιολογίες κ.α. πρέπει να σταματήσουν από όλες τις πλευρές.
Τα παραπάνω παίζουν σημαντικό ρόλο για να μπορέσουν να επαναμαζικοποιηθούν και οι συνελεύσεις, πολλές από τις οποίες δεν κατάφερναν να συγκεντρώσουν απαρτία την προηγούμενη περίοδο.
Η μαζικοποίηση των συνελεύσεων με συμμετοχή πλατύτερων στρωμάτων φοιτητών και με ουσιαστικό και δημοκρατικό διάλογο είναι σημείο κλειδί για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος και την δυνατότητα να δώσουμε αγώνες με επιτυχημένη έκβαση. Χρειάζονται συνελεύσεις όπου τα πλατύτερα στρώματα των φοιτητών να νιώθουν ότι έχουν να παίξουν ουσιαστικό ρόλο, ότι η γνώμη τους μετράει και όχι ότι είναι απλοί θεατές ή/και ψηφοφόροι σε μικροκομματικές κόντρες και απαράδεκτους τσακωμούς για τριτεύοντα ζητήματα.
Τέλος για να μπορούμε να αποτρέψουμε την είσοδο της ΟΠΠΙ στις σχολές, την κατάργηση του νόμου Κεραμέως – Χρυσοχοϊδη και όλων των αντιεκπαιδευτικών νόμων της κυβέρνησης χρειάζεται πέρα από ενωτική διάθεση και δράση, πανελλαδικός συντονισμός των Φοιτητών Συλλόγων και σχέδιο από την πλευρά της Αριστεράς, σαν την μεγαλύτερη πολιτική δύναμη στα πανεπιστήμια, για έναν αγώνα με διάρκεια.
