Της Κατερίνας Κλείτσα
Η συζήτηση είναι γνωστή: Είναι οι αυτοδιοικητικές εκλογές πολιτικές και κομματικές; Ο κόσμος πρέπει να ψηφίζει σύμφωνα με το «άτομο» ή το κόμμα που τον/την στηρίζει; Στον Δήμο Αθήνας όμως, η κουβέντα παίρνει και πιο «κουτσομπολίστικη» μορφή: «Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος και η παλιά του φωτογράφιση με την πετσέτα», «Τελικά είναι ο Νικήτας Κακλαμάνης ομοφυλόφιλος;» και φυσικά η κουβέντα «ανάβει» όταν αναφέρεται το όνομα του Γρηγόρη Βαλλιανάτου, «δηλωμένου» ομοφυλόφιλου που πρόσφατα αποκάλυψε και ότι είναι οροθετικός.
Το παράδοξο στην υπόθεση είναι το εξής: Οι δύο πρώτοι σπεύδουν να αρνηθούν τις «κατηγορίες» περί ομοφυλοφιλίας και τις αποδίδουν στην «κακεντρέχεια» των πολιτικών τους αντιπάλων, ενώ ο τρίτος «χρησιμοποιεί» την ομοφυλοφιλία του, για να κερδίσει ψήφους. Και στις δύο περιπτώσεις όμως, το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Τελικά, πόσο ρόλο παίζουν οι σεξουαλικές προτιμήσεις ενός ανθρώπου στην πολιτική που εκπροσωπεί;
Ο Κακλαμάνης και ο Σπηλιωτόπουλος, στελέχη της ΝΔ και των τελευταίων κυβερνήσεων είναι συνυπεύθυνοι για τις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται. Κανένας από τους δύο όμως, δεν ψήφισε μνημόνια και νομοσχέδια ενάντια στην εργατική τάξη επειδή είναι ομοφυλόφιλος! Ετεροφυλόφιλοι και ομοφυλόφιλοι, άντρες και γυναίκες, ψηφίζουν νόμους στη Βουλή βάσει των συμφερόντων που εκπροσωπούν. Και οι συγκεκριμένοι κύριοι έχουν διαλέξει πλευρά εδώ και χρόνια: Την αστική τάξη, τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές.
Ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος στον αντίποδα, είναι γνωστός σαν «υπερασπιστής» των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤ κοινότητας και κάτω από αυτό το πρίσμα μπορεί να θεωρηθεί -για ένα κομμάτι της κοινωνίας- φωνή αντίστασης για τους καταπιεσμένους. Το επιχείρημα αυτής της άποψης, είναι ότι ένας άνθρωπος που ανήκει σε μία καταπιεσμένη ομάδα (ομοφυλόφιλος, μετανάστης, γυναίκα), δε μπορεί παρά να είναι και προοδευτικός. Το παράδειγμα της Μάργκαρετ Θάτσερ όμως, αποδεικνύει πως η κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκεις, δε σε μετατρέπει αυτόματα σε αγωνιστή. Αν και γυναίκα, η Μάργκαρετ Θάτσερ έχει πλέον περάσει στην ιστορία ως η πιο μισητή πρωθυπουργός της Αγγλίας, που διέλυσε τα σωματεία και έβαλε στον πάγο το εργατικό κίνημα της Αγγλίας, το οποίο κατάφερε να ξανασταθεί στα πόδια του, μετά από δεκαετίες.
Πέρα από τα ιστορικά παραδείγματα όμως, η άποψη αυτή καταρρίπτεται απλά ρίχνοντας μία ματιά στις δηλώσεις του ίδιου του Βαλλιανάτου:
Εκτός από την δήλωση «Σήμερα είμαστε όλοι Χρυσαυγίτες», μετά την δολοφονία των δύο μελών της ΧΑ (αλήθεια, πόσο «χρυσαυγίτης» μπορεί να νιώσει ένας ομοφυλόφιλος που έχει δεχτεί επίθεση από φασίστες στο Γκάζι;), ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος έχει ξεκαθαρίσει ποια συμφέροντα υπερασπίζεται: «Δηλωμένος» φιλελεύθερος, είναι πρόεδρος της «Φιλελεύθερης Συμμαχίας», που ανάμεσα στις προτάσεις της για την εργασία βλέπουμε:
- Κατάργηση του κατώτατου μισθού. Ελευθερία στις επιχειρήσεις να διαμορφώνουν έναν τοπικό ωριαίο κατώτατο μισθό, για να εξασφαλίζουν και να αναζωογονούν τον ανταγωνισμό.
- Περιορισμό των διοικητικών εμποδίων στις απολύσεις.
- Προώθηση ευέλικτων ωραρίων εργασίας.
Προτάσεις που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις επιταγές της Τρόικα και τους νόμους της σημερινής κυβέρνησης! Τελικά, ο έρωτας του Γρηγόρη Βαλλιανάτου για το κεφάλαιο, είναι δυνατότερος από οποιονδήποτε άλλο «γήινο» έρωτα…
Ταυτόχρονα, με αναρτήσεις του στα social media, ξεκαθαρίζει την εικόνα ακόμα περισσότερο:
«…Υπερασπίζομαι το δικαίωμα κάθε μετανάστη να ζητήσει νομιμοποίηση στη χώρα μου σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες, και αν το πετύχει να μείνει αν όχι να φύγει!!! Τέλος!! Οι άλλοι να μη με ψηφίσετε!!!»
Για όσους λοιπόν αναρωτιούνται εάν θέλουμε έναν ομοφυλόφιλο για δήμαρχο, μπορούμε να απαντήσουμε ξεκάθαρα: Δε μας νοιάζει αν είναι ομοφυλόφιλος. Γιατί το θέμα δεν είναι τι κάνει ο καθένας στην προσωπική του ζωή, αλλά το τι προτάσεις έχει για την κοινωνία, ποιες πολιτικές θέσεις υπερασπίζεται. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, και οι τρεις υποψήφιοι βρίσκονται απέναντί μας και απέναντι στους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες. Για αυτό το λόγο κύριοι και όχι λόγω του σεξουαλικού σας προσανατολισμού… Τέλος! Δεν σας ψηφίζουμε!
