Κατά γενική ομολογία, η υποτονικότητα των τελευταίων κινητοποιήσεων στην Υγεία προβλημάτισε όλους όσους προσδοκούσαν μια δυναμική διεκδικητική στάση των εργαζομένων απέναντι στην κυβερνητική αδιαφορία.
Η συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία της 20 Νοέμβρη κυμάνθηκε σε χαμηλά επίπεδα, σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις περίπου 20-40%. Η αιτία βρίσκεται κατά βάση στην ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ, που με τους χειρισμούς της περισσότερο υπέσκαπτε παρά βοηθούσε την ανάπτυξη των αγώνων των εργαζομένων.
Ωστόσο, μια παράμετρος που καθιστά ακόμα πιο δύσκολη τη συμμετοχή των εργαζομένων στις απεργίες είναι και οι τεράστιες ελλείψεις σε νοσηλευτικό και παραϊατρικό προσωπικό. Η λειτουργία των περισσοτέρων κλινικών στηρίζεται σε δύο άτομα νοσηλευτικού προσωπικού για την κάλυψη της απογευματινής και βραδινής βάρδιας. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ένας νοσηλευτής αντιστοιχεί σε 15-20 ασθενείς, αφού τα νοσηλευτικά τμήματα κατά κανόνα φιλοξενούν περισσότερους ασθενείς από όσους πραγματικά μπορούν να δεχτούν. Συνεπώς, σε απεργιακές περιόδους που οι ανάγκες τις κλινικής καλύπτονται με προσωπικό ασφαλείας, τη μέριμνα για τη φροντίδα 25-40 ασθενών καλείται να επωμισθεί ένα άτομο, γεγονός από πολύ δύσκολο ως αδύνατο. Για να μη μιλήσουμε για κλινικές που λειτουργούν "υπό κανονικές συνθήκες" με ένα άτομο προσωπικό βάρδιας…
Στην ουσία, με απεργίες ή όχι, τα δημόσια νοσοκομεία της χώρας καλούνται να καλύψουν τις ανάγκες τους επί καθημερινής βάσεως με προσωπικό ασφαλείας! Γεγονός που έχει επιπτώσεις στο επίπεδο φροντίδας του ασθενούς. Ταυτόχρονα οδηγεί τους εργαζόμενους σε ψυχική και σωματική εξάντληση, αναγκάζοντάς τους να δουλεύουν σε τριτοκοσμικές συνθήκες εργασίας.
