Ανακοίνωση της τοπικής οργάνωσης του «Ξ» στο Βόλο
Τις προηγούμενες ημέρες οι εργαζόμενοι του εργοστασίου της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής (ΒΙΟΜΕ) στη Θεσσαλονίκη προχώρησαν σε ένα πολύ σημαντικό βήμα. Άνοιξαν ξανά το εργοστάσιο, το οποίο είχε κλείσει μετά την πτώχευση του εργοδότη, και βρίσκονται ένα βήμα πριν να το επαναλειτουργήσουν κάτω από εργατικό έλεγχο και διοίκηση. Το εργοστάσιο θα λειτουργεί σαν συνεταιριστική επιχείρηση, τις αποφάσεις θα λαμβάνει η γενική συνέλευση των εργαζομένων μέσω της οποίας θα εκλεγεί και το νέο ΔΣ το οποίο θα είναι υπόλογο στη γενική συνέλευση και ανά πάσα στιγμή ανακλητό, ενώ οι εργαζόμενοι θα είναι απολύτως ισότιμοι και θα μοιράζονται κέρδη και ζημιές1.
Η ΒΙΟΜΕ ετοιμάζεται λοιπόν να ξεκινήσει εκ νέου την παραγωγή των προϊόντων της που είναι χρήσιμα για την κοινωνία (οικοδομικά υλικά, κόλλες κλπ) και οι δεκάδες εργαζόμενοι θα καταφέρουν έτσι να κρατήσουν τις δουλειές τους.
Στα τέλη Γενάρη, πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη Θεσσαλονίκη, στο Βέλγιο, χιλιάδες εργαζόμενοι του παγκόσμιου κολοσσού της Χαλυβουργίας Arcelor Mittal προχώρησαν σε απεργία και βγήκανε στους δρόμους με αίτημα την εθνικοποίηση της πολυεθνικής αυτής εταιρίας2.
Το αίτημα αυτό ήρθε σαν απάντηση στη συρρίκνωση της παραγωγής, το κλείσιμο ολόκληρων μονάδων και την ανακοίνωση 1300 νέων απολύσεων (το Σεπτέμβρη του 2011 είχαν γίνει άλλες 750 απολύσεις). Αξίζει να σημειώσουμε ότι το εργοστάσιο της ΚΟΝΤΙ που πρόσφατα έβαλε λουκέτο στη β’ βιομηχανικη περιοχή (ΒΙΠΕ) Βόλου ανήκε στην ίδια πολυεθνική, την Arcelor Mittal.
Η βιομηχανία του Βόλου (και όχι μόνο) έχει χτυπηθεί σκληρά όλα αυτά τα χρόνια της ύφεσης. Συρρίκνωση της παραγωγής, απολύσεις, μειώσεις μισθών, εκ περιτροπής εργασία, ελαστική απασχόληση και λουκέτα σε πολλές βιομηχανίες: Κανάκης, ΒΙΟΣΩΛ, ΚΟΝΤΙ. Την ίδια ώρα κυκλοφορούν φήμες για επικείμενα λουκέτα σε εργοστάσια μετάλλου και χημικής βιομηχανίας τόσο στην α’ και β’ ΒΙΠΕ Βόλου.
Οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ στη Θεσσαλονίκη και οι Βέλγοι Χαλυβουργοί της Λιέγης δίνουν ένα σημαντικό παράδειγμα στους εργαζόμενους στα εργοστάσια του Βόλου αλλά και της υπόλοιπης Ελλάδας. Επαναφέρουν ξανά στο προσκήνιο μια ιστορική αλήθεια. Ότι για να δουλέψουν τα εργοστάσια και η οικονομία σαν σύνολο, δεν έχουν ανάγκη τους εργοδότες, αντίθετα σήμερα οι ίδιοι οι καπιταλιστές γίνονται ένα απόλυτο εμπόδιο στην λειτουργία και παραπέρα ανάπτυξη της οικονομίας.
Για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους οι βιομήχανοι και οι πολυεθνικές δεν διστάζουν να βάλουν λουκέτο σε παραγωγικές μονάδες και να απολύσουν χιλιάδες εργαζόμενους. Και αυτό ισχύει είτε για τα υπερσύγχρονα εργοστάσια του Βελγίου είτε για τη «δική» μας μικρή βιομηχανική παραγωγή.
Τα εργοστάσια κλείνουν όχι επειδή η κοινωνία δεν χρειάζεται τον χάλυβα, τα σώματα θέρμανσης (ΒΙΟΣΩΛ) ή κόλλες πλακιδίων (ΒΙΟΜΕ) αλλά επειδή η παραγωγή τους δεν προσφέρει πια τα κέρδη του παρελθόντος. Αυτή ακριβώς είναι η παρασιτική φύση της «ελεύθερης αγοράς» δηλαδή του καπιταλισμού.
Έτσι γίνεται φανερό ότι ο μόνος τρόπος για να κρατήσουν οι εργαζόμενοι τις δουλειές τους και για να συνεχίσουν να παράγονται κοινωνικά χρήσιμα προϊόντα είναι το να περάσουν οι στρατηγικοί τομείς της βιομηχανίας και του συνόλου της οικονομίας στην ιδιοκτησία, τη διαχείριση και τον δημοκρατικό έλεγχο του εργατικού κινήματος και της κοινωνίας, το να δημιουργηθούν δημόσιοι εθνικοί φορείς ανά κλάδο βιομηχανίας (πχ οικοδομικά υλικά, κατασκευές, βιομηχανία μετάλλου κοκ) με στόχο το να υπάρξει δημοκρατικός σχεδιασμός της παραγωγής και της οικονομίας συνολικά προς όφελος της κοινωνίας. Οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ με το παράδειγμά τους δείχνουν ότι είναι εφικτό ένα εργοστάσιο να λειτουργήσει χωρίς αφεντικά.
Φυσικά «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη». Αν το αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ μείνει απομονωμένο θα είναι πολύ δύσκολο να σταθεί και να επιβιώσει στα πλαίσια του άγριου ανταγωνισμού της αγοράς. Για αυτό το λόγο εκτός από την αυτοδιαχείριση είναι απαραίτητη η εθνικοποίηση του συνόλου της βιομηχανίας οικοδομικών υλικών και ο σχεδιασμός. Είναι τώρα ευθύνη της Αριστεράς και των μαχητικών συνδικάτων να προβάλουν το ιστορικό αυτό αίτημα του εργατικού κινήματος. Να το εξηγήσουν στους εργαζόμενους και την κοινωνία και να το προτείνουν σε κάθε αγώνα που αναπτύσσεται ειδικά ενάντια στα λουκέτα και τους εκβιασμούς των εργοδοτών.
