Του Κυριάκου Χάλαρη
Η νίκη του Χριστόφια και του ΑΚΕΛ στις κυπριακές εκλογές έχει μια παραπάνω σημασία αν σκεφτεί κανείς την πόλωση που προκλήθηκε μεταξύ δεξιάς και αριστεράς. Για το εργατικό κίνημα της Κύπρου, για την αριστερά του νησιού, ακόμα και για όσους παραδοσιακά τοποθετούνταν υπέρ της επαναπροσέγγισης των δύο κοινοτήτων (ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι), η νίκη του Χριστόφια ήταν και δική τους νίκη. Παρόλα αυτά, μεγάλα κομμάτια της αριστεράς στην Ελλάδα ουσιαστικά αρνήθηκαν να δουν αυτή την πραγματικότητα και υποστήριξαν Παπαδόπουλο. Κυρίως οργανώσεις με αναφορές στο σταλινισμό και το μαοϊσμό θεώρησαν ‘αντιιμπεριαλιστική’ τη στάση του Παπαδόπουλου στο σχέδιο Ανάν και τον υποστήριξαν. Το ΠΡΙΝ πιο συγκεκριμένα, η εφημερίδα του ΝΑΡ, έγραφε ότι "οι τρεις βασικές υποψηφιότητες στην πραγματικότητα είναι δύο. Από τη μια μεριά ο Χριστόφιας και ο Κασσουλίδης (…) και από την άλλη ο Τάσσος Παπαδόπουλος". Και ακόμα, "έχουμε τρεις υποψήφιους αλλά μόνο δύο πολιτικές σε ότι αφορά τη γραμμή τους απέναντι στο σχέδιο Ανάν".
Οι θέσεις αυτές, είναι λαθεμένες και επικίνδυνες. Όχι μόνο γιατί ο Παπαδόπουλος ιστορικά έχει συνδεθεί με τους διωγμούς απέναντι σε τουρκοκύπριους και αριστερούς αγωνιστές. Ούτε επειδή το ‘Όχι’ του Παπαδόπουλου στο σχέδιο Ανάν ήταν ένα όχι κυρίως εθνικιστικό. Εξάλλου ο πρώτος γύρος των κυπριακών εκλογών πέταξε έξω τον Παπαδόπουλο επειδή ακριβώς η κυπριακή κοινωνία θέλησε να στείλει μήνυμα υπέρ της επαναπροσέγγισης. Η ουσία της θέσης για υποστήριξη του Παπαδόπουλου βρίσκεται στο ότι αγνοεί τα ταξικά χαρακτηριστικά που πήραν οι κυπριακές εκλογές. Αγνοεί τις παραδοσιακές διαθέσεις για επαναπροσέγγιση που βρίσκονται και στις δύο πλευρές του νησιού. Και δημιουργεί αυταπάτες ότι ένας εκπρόσωπος της αστικής τάξης, όπως ο Παπαδόπουλος, μπορεί να συμβάλει σε λύσεις προς όφελος των δύο κοινοτήτων.
