Την Πέμπτη 26 Νοέμβρη σημειώθηκε η μεγαλύτερη οργανωμένη γενική απεργία στην Ινδία, αλλά και παγκοσμίως, με τη συμμετοχή 250 εκατομμυρίων απεργών οι οποίοι «νέκρωσαν» τη λειτουργία ολόκληρων Ινδικών κρατιδίων για να ακουστούν τα αιτήματά τους. Ανάμεσα στις βασικές τους διεκδικήσεις ήταν η παύση των ιδιωτικοποιήσεων, η απόσυρση των τελευταίων εργατικών και αγροτικών μεταρρυθμίσεων, η μηναία παροχή φαγητού και χρημάτων στους ανθρώπους που μαστίζονται από την πείνα και την ανέχεια.
Η απεργία διοργανώθηκε από 10 εργατικά συνδικάτα της χώρας και περισσότερες από 250 σωματειακές οργανώσεις αγροτών ενάντια στις αντικοινωνικές επιθέσεις της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης Μόντι. Στην απεργία συμμετείχαν εργαζόμενοι όλων των μεγάλων βιομηχανικών κλάδων όπως της χαλυβουργίας, της εξόρυξης άνθρακα, μηχανικοί αλλά και εργαζόμενοι στις τηλεπικοινωνίες, τις μεταφορές, τα λιμάνια, τα ταξί, τις τράπεζες καθώς και φοιτητές, οικιακοί βοηθοί και φεμινιστικές οργανώσεις.
Covid-19 και ιδιωτικοποιήσεις δημιουργούν εκρηκτικό κοκτέιλ
Η Ινδία σημειώνει τον δεύτερο μεγαλύτερο αριθμό κρουσμάτων κορονοϊού στον κόσμο με περισσότερους από 9,2 εκατομμύρια ασθενείς και 135.000 θανάτους. Η δεύτερη πολυπληθέστερη χώρα του πλανήτη διαθέτει μόλις ένα νοσοκομειακό κρεβάτι ανά 2.000 ανθρώπους (μια από τις χαμηλότερες αναλογίες κλινών/πληθυσμού στον κόσμο) και αντιστοιχεί ένας γιατρός σε 10.000 ασθενείς, αριθμός δέκα φορές μικρότερος από τις συστάσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.
Ο δρόμος μέσα από τον οποίο έφτασε σε αυτό το σημείο η χώρα, ήταν οι μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις επικερδών τομέων της οικονομίας που ξεκίνησαν τη δεκαετία του ’90 και συνέβαλαν ώστε η Ινδία να αποτελέσει μία από τις γρηγορότερα αναπτυσσόμενες χώρες στον κόσμο. Για να το πετύχει αυτό όμως, κατάργησε μια σειρά από εργατικά δικαιώματα, εξαφάνισε οποιαδήποτε κοινωνική μέριμνα και χειροτέρευσε τους όρους διαβίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Τα βάρη στους φτωχούς, οι ελαφρύνσεις στους πλούσιους
Σε μια χώρα όπου το 80% των εργαζόμενων απασχολούνται αδήλωτοι («μαύρη εργασία»), η έλλειψη κυβερνητικού σχεδίου προστασίας από τις επιπτώσεις της πανδημίας επιδείνωσε ακόμη περισσότερο την καθημερινή επιβίωση του κοινωνικού συνόλου. Ο δείκτης της ανεργίας σκαρφάλωσε στο 27% τη στιγμή που περίπου 2 στους 3 Ινδούς ζουν με λιγότερα από 3 δολάρια την ημέρα. Η UNICEF προειδοποιεί ότι μέσα στους επόμενους 6 μήνες αναμένεται να πεθάνουν 300.000 παιδιά λόγω υποσιτισμού στην Ινδία.
Η απάντηση της κυβέρνησης Μόντι απέναντι σε όλα αυτά ήταν ακόμη μεγαλύτερες επιθέσεις στα φτωχά λαϊκά στρώματα και στους εργαζόμενους.
Στο ένα τρίτο περίπου των πολιτειών της Ινδίας, οι εβδομαδιαίες ώρες εργασίας αυξήθηκαν από 48 σε 72 κάτι που σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι θα πρέπει να δουλεύουν 12 ώρες την ημέρα, 6 ημέρες την εβδομάδα. Παράλληλα καταργήθηκε προσωρινά ο κατώτατος μισθός, απελευθερώθηκαν οι απολύσεις και «πάγωσαν» για τρία χρόνια τα συνδικαλιστικά δικαιώματα όπως η δυνατότητα δημιουργίας εργατικών σωματείων.
Την ίδια ώρα, λες και δεν ήταν αρκετά αυτά, η κυβέρνηση φρόντισε ώστε οι μεγαλοεπιχειρηματίες που κάνουν νέες επενδύσεις να απολαμβάνουν τρία χρόνια απαλλαγή από τη φορολογία, καθώς και να εξαιρούνται από τυχόν ελέγχους της Επιθεώρησης Εργασίας.
Όλοι μαζί εναντίον της πολιτικής και οικονομικής ελίτ
Δεν είναι η πρώτη φορά που σημειώνεται τέτοιας έκτασης γενική απεργία στην Ινδία. Στις αρχές του χρόνου περίπου ίδιος αριθμών απεργών πλημμύρησε τους δρόμους των Ινδικών πολιτειών απαιτώντας την παύση των αντεργατικών μέτρων αλλά και εκφράζοντας την αλληλεγγύη του στους μουσουλμανικούς μειονοτικούς πληθυσμούς που διώκονται στην Ινδία.
Στις 22 Μαΐου πραγματοποιήθηκαν σε όλη την επικράτεια εργατικές κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας, ενώ στις 3 Ιουλίου δεκάδες εργατικά σωματεία διοργάνωσαν άλλη μια πετυχημένη 24ωρη απεργία ονομάζοντας τις ημέρες αυτές ως ημέρες «Έλλειψης Συνεργασίας». Μισό εκατομμύριο ανθρακωρύχοι διοργάνωσαν 3ήμερη απεργία από τις 2 ως τις 4 Ιουλίου, ως απάντηση στο ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων και ενάντια στην προοπτική της φτωχοποίησης και της ανεργίας για τους ίδιους.
Η συνολική κατάσταση στην Ινδία παραμένει εκρηκτική στη βάση της κοινωνίας. Κατά την έναρξη της πανδημίας (24/3/20) ο Αρούν Κούμαρ καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών Επιστημών στο Νέο Δελχί έκανε την ακόλουθη δήλωση στους Τάιμς της Νέας Υόρκης:
«Η κατάσταση είναι χειρότερη από πόλεμο. Αν δεν είμαστε ικανοί να παρέχουμε τα στοιχειώδη για την επιβίωση του ασθενέστερου 50% του πληθυσμού θα υπάρξει κοινωνική επανάσταση».
Το ίδιο διάστημα ακόμη 15 Ινδοί μεγαλοεπιχειρηματίες έμπαιναν στη λίστα των 117 συνολικά δισεκατομμυριούχων Ινδών, οι οποίοι συγκεντρώνουν αθροιστικά πλούτο μεγαλύτερο από 300 δις δολάρια.
Οι τεράστιες κοινωνικές ανισότητες και η εκμετάλλευση που βιώνουν τα φτωχά λαϊκά στρώματα σε όλο τον κόσμο δημιουργούν τις συνθήκες για τις κοινωνικές ανατροπές που απαιτούνται ώστε να βελτιώσουμε τις ζωές μας.
Το θέμα είναι ότι για να μπορέσουν να πετύχουν οι προσπάθειες αυτές χρειάζονται τη συμβολή του οργανωμένου, κοινωνικά και πολιτικά, μαζικού εργατικού κινήματος το οποίο είναι το μόνο που μπορεί να βάλει τέλος σε αυτή τη δυστοπία.
