Στις 24 με 27 Ιουνίου θα διεξαχθεί το 21ο συνέδριο του ΚΚΕ.
Θα περίμενε κανείς ότι το συνέδριο του πιο μαζικού και καλά οργανωμένου κόμματος της Αριστεράς στην Ελλάδα θα προκαλούσε μεγάλο ενδιαφέρον και θα απασχολούσε έντονα το εργατικό κίνημα και τους πρωτοπόρους αγωνιστές. Ωστόσο, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Και δεν συμβαίνει όχι μόνο σε κόσμο που βρίσκεται εκτός ΚΚΕ αλλά και στην ίδια την εσωκομματική βάση.
Συνέδριο ρουτίνας
Όλα δείχνουν ότι πάμε για ένα συνέδριο ρουτίνας όπου για μια ακόμη φορά για την στασιμότητα ή και την απώλεια δυνάμεων του ΚΚΕ φταίνε όλοι οι άλλοι πλην της ηγετικής ομάδας.
Φυσικά κανείς δεν μπορεί θεωρητικά να αποκλείσει το ενδεχόμενο «κάτω από την άσφαλτο να υπάρχει παραλία». Δηλαδή να υπάρχουν συζητήσεις και αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του κόμματος και να προσπαθούν να καλυφτούν σαν επτασφράγιστο μυστικό.
Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν μιλάμε για ένα μαζικό κόμμα σε συνθήκες διεθνούς κρίσης, αστάθειας και αντιφάσεων που διαπερνά τους πάντες και τα πάντα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.
Όμως αυτά δεν έχουν καταφέρει μέχρι στιγμής να διαπεράσουν τα κομματικά στεγανά.
Όποτε αυτό συνέβη στο παρελθόν στο ΚΚΕ κατά κανόνα είχαμε κρίσεις, αποχωρήσεις, διαγραφές και διασπάσεις.
Οι διαφωνίες στο 19ο συνέδριο του 2013
Πιο πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί το 19ο συνέδριο τον Απρίλη του 2013, όπου υπήρχαν έντονες διαφωνίες στο κόμμα βασικά γύρω από την πολιτική των συμμαχιών. Ήταν η εποχή των μεγάλων αγώνων ενάντια στα μνημόνια, της ανοδικής πορείας του ΣΥΡΙΖΑ και των πιέσεων από τα αριστερά στο κόμμα.
Το αποτέλεσμα ήταν οι πιο επιφανείς από τους διαφωνούντες (Ν. Μπογιόπουλος, Α. Σκυλλάκος κα) να μην καταφέρουν καν να εκλεγούν αντιπρόσωποι για το συνέδριο. Ο μεν Μπογιόπουλος απολύθηκε από τον Ριζοσπάστη ο δε Σκυλλάκος έπαψε να είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος.
Ο Δ. Κουτσούμπας εκλέχτηκε Γενικός Γραμματέας στην θέση της Α. Παπαρήγα. Σε εκείνο το συνέδριο αναγνωρίστηκαν μια σειρά λάθη του παρελθόντος και αναθεωρήθηκαν θέσεις δεκαετιών για τα λαϊκά μέτωπα, την θεωρία των σταδίων κτλ. Μια σειρά στελέχη έφτασαν τότε στο σημείο να καταγγείλουν την ηγεσία του κόμματος για «νεοτροτσκισμό» – στη συνέχεια αποχώρησαν και σχημάτισαν τον Εργατικό Αγώνα, την Νέα Σπορά, την Ένωση Δικαίων κοκ.
Σαν «Ξ» είχαμε εξηγήσει τότε ότι το να κατηγορείς το τελευταίο σταλινικό προπύργιο της Ευρώπης για νεοτροτσκισμό δεν στέκει (δες σχετικό άρθρο εδώ).
Ακολούθησε το 20ο συνέδριο το 2017 το οποίο δεν απασχόλησε ιδιαίτερα.
Η στασιμότητα
Έτσι φτάσαμε στο τωρινό 21ο συνέδριο με 3 κείμενα Θέσεων από τα οποία κανένα δεν μπορεί να απαντήσει στο βασικό ερώτημα που απασχολεί ή που πρέπει να απασχολεί τα μέλη του κόμματος: έχουν μεσολαβήσει 3 μνημόνια, οικονομική κρίση, ιστορικά κινήματα, 40 γενικές απεργίες στη διάρκεια των Μνημονίων, η κατάρρευση του πάλαι ποτέ δικομματισμού, η άνοδος και η πτώση του ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία, αλλά το ΚΚΕ παραμένει στάσιμο με ποσοστά γύρω στο 5%, απώλειες 130.000 ψήφων στις περιφερειακές εκλογές, καθώς και στασιμότητα στις οργανωμένες του δυνάμεις όπως τα ίδια τα κείμενα ομολογούν.
«από το 20ό έως το 21ο Συνέδριο και προς τιμήν των 100 χρόνων του Κόμματος, ούτε το Κόμμα ούτε η ΚΝΕ κατόρθωσαν να διευρύνουν διακριτά τις δυνάμεις τους και να συσπειρώσουν γύρω τους ένα, όσο γίνεται στις σημερινές συνθήκες, μεγαλύτερο τμήμα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.»
[θέση 8, κείμενο 1]
Τι φταίει γι’ αυτό;
Η απάντηση της ηγεσίας σε αυτό το ερώτημα είναι σταθερή και αταλάντευτη. Όλοι οι άλλοι και όλα τα άλλα εκτός από την ηγεσία. Και βασικά φταίνε οι μάζες που δεν καταλαβαίνουν και τα μέλη και τα ενδιάμεσα στελέχη του κόμματος που κάνουν λάθη και έχουν οργανωτικές αδυναμίες.
Το πρόβλημα όμως είναι πολιτικό. Διαβάζοντας τα κείμενα των Θέσεων μπορούμε να εντοπίσουμε αντιφάσεις, ασάφειες και έλλειψη απαντήσεων στα κομβικά ζητήματα που απασχολούν σήμερα την Αριστερά και το κίνημα στην Ελλάδα και διεθνώς.
Ποιες οι ευθύνες του κόμματος για την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος;
Στα κεφάλαια που αφορούν στους εργαζόμενους και το συνδικαλιστικό κίνημα οι θέσεις περιορίζονται στη δημοσιογραφικού τύπου απαρίθμηση στατιστικών στοιχείων από την ΕΛΣΤΑΤ και στην διαπίστωση ότι έχει φτάσει σε ιστορικά χαμηλό επίπεδο ο βαθμός οργάνωσης των εργαζομένων στα συνδικάτα.
«…Το ποσοστό των συνδικαλισµένων εργαζοµένων στον ιδιωτικό τοµέα δεν ξεπερνά το 15%. Σύµφωνα µε τα στοιχεία της ΓΣΕΕ, που στο δυναµικό της έχει ενταγµένες 62 Οµοσπονδίες, 79 Εργατικά Κέντρα, στα οποία είναι γραµµένα πάνω από 2.300 πρωτοβάθµια σωµατεία, στις αρχαιρεσίες των τριών τελευταίων χρόνων πήραν µέρος 360.000 εργαζόµενοι. Είναι σε ιστορικά χαµηλό σηµείο…»
[θέση 21, κείμενο 3]
«Το ποσοστό του ψηφοδελτίου που συγκροτούµε στη ΓΣΕΕ παραµένει περίπου 20% (19,5% και 9 έδρες στο τελευταίο συνέδριο µε τους αποκλεισµούς)… …Οι δυνάµεις που στηρίζει το Κόµµα έχουν την πλειοψηφία σε 14 Οµοσπονδίες, 20 Εργατικά Κέντρα κι έχουµε εκλεγµένους σε 46 Οµοσπονδίες και 69 Εργατικά Κέντρα.»
[θέση 23, κείμενο 3]
Συνολικά σε μια περίοδο 20 χρόνων από την συγκρότηση του ΠΑΜΕ η κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι η χειρότερη από ποτέ ενώ το ίδιο το ΠΑΜΕ παρέμεινε στάσιμο.
Για όλα αυτά φταίει η μοιρολατρεία, το αίσθημα της ανάθεσης κοκ εξηγούν οι θέσεις. Η ηγεσία του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ δεν έχει καμία ευθύνη; Πως έδρασε όλα αυτά τα χρόνια; Η απάντηση είναι απλή. Σε όλους τους μεγάλους αγώνες που έδωσε η εργατική τάξη και η κοινωνία όλα αυτά τα χρόνια το ΠΑΜΕ βασικά ακολουθούσε, κατά κανόνα με ξεχωριστές συγκεντρώσεις. Δεν πήρε ποτέ πρωτοβουλίες συντονισμού και κλιμάκωσης των αγώνων στη βάση ενός σχεδίου που να προτείνει πλατιά στο κίνημα, ούτε καν στους χώρους που είχε την απόλυτη πλειοψηφία.
Η άρνηση της ενότητας και ο σεκταρισμός ήταν τα βασικά στοιχεία που καθόριζαν την στάση του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα με αποτέλεσμα την καθήλωση των ποσοστών και την υπόσκαψη των αγώνων και του ηθικού του κινήματος.
Το ΠΑΜΕ μπορούσε να αξιοποιήσει τις δυνάμεις του στα συνδικάτα και την πλειοψηφία που είχε σε μεγάλα Εργατικά Κέντρα (π.χ. Αθήνας και Πειραιά) για να μπει μπροστά στους αγώνες, να τους συντονίσει και με σχεδιασμένο τρόπο να τους κλιμακώσει αυξάνοντας τις πιθανότητες νικών, γεγονός που θα μπορούσε να άλλαζε σημαντικά την πορεία της ταξικής πάλης στην χώρα μας.
Δεν το έκανε. Και όχι μόνο δεν το έκανε αλλά και τα συνδικάτα που έλεγχε περιοριζόντουσαν σε ανούσιες τουφεκιές στον αέρα που βασικά κινητοποιούσαν τα κομματικά μέλη κρατώντας στεγανοποιημένα από το υπόλοιπο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Η στάση τους στο τελευταίο συνέδριο της ΓΣΕΕ είναι μνημειώδης.
Η ηγεσία του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ αφού επί μήνες κυνηγούσε τους Παναγόπουλους και Σία και διέλυσε με τη χρήση φυσικής βίας τα συνέδρια της ΓΣΕΕ πρώτα στην Καλαμάτα και μετά στην Ρόδο, ξαφνικά στην τρίτη απόπειρα συνεδρίου ΓΣΕΕ στο Καβούρι υπήρξε αλλαγή στάσης και τακτικής αφήνοντας εμβρόντητα τα ίδια του τα μέλη.
Αναφέρουν οι θέσεις ότι:
«…Εκφράστηκε µε µάχες στις οποίες πρωτοστάτησαν οι κοµµουνιστές σε συνέδρια Εργατικών Κέντρων, Οµοσπονδιών, στο ίδιο το Συνέδριο της ΓΣΕΕ σε Καλαµάτα, Ρόδο, Καβούρι, όπου συνέβαλαν να αποκαλυφθούν οι µηχανισµοί και οι µέθοδοι της εργοδοσίας και του αστικού κράτους για τη χειραγώγηση του συνδικαλιστικού – εργατικού κινήµατος, για την ανοιχτή και καλυµµένη εξαγορά συνειδήσεων, την απροσχηµάτιστη παρέµβαση της εργοδοσίας»
[θέση 36, κείμενο 3]
Τι ακριβώς έγινε και ποια ήταν η κατάληξη όλων αυτών των «μαχών» και των διαπιστώσεων; Το ΚΚΕ μετά το συνέδριο στο Καβούρι, αποφάσισε να συμμετέχει κανονικά στην ΓΣΕΕ, καταλαμβάνοντας τις έδρες που του αναλογούν και σαν να μην έχει προηγηθεί τίποτα!
Η στάση στο προσφυγικό
«Ιδιαίτερη σηµασία είχαν η παρέµβαση και ο ρόλος του Κόµµατος στην όξυνση του προσφυγικού προβλήµατος στα νησιά και σε περιοχές της ηπειρωτικής Ελλάδας, η πρωτοπόρα δράση ενάντια στον εγκλωβισµό των προσφύγων, για να αντιµετωπιστούν αντιδραστικές δυνάµεις που δρούσαν και δρουν µε στήριξη πολυπλόκαµων κρατικών και άλλων µηχανισµών, ΜΚΟ, που επιδιώκουν να ενσωµατώσουν εργατικές – λαϊκές δυνάµεις. Πολύτιµη πείρα για την καθοδηγητική δουλειά δίνει η δράση των Εργατικών Κέντρων Λέσβου, Σάµου, Βόρειου Συγκροτήµατος Δωδεκανήσου, το Νοµαρχιακό Τµήµα Χίου της ΑΔΕΔΥ, που πρωτοστάτησαν στη δικαιολογηµένη αντίδραση πλατιών τµηµάτων του λαού ενάντια στην κυβερνητική κι ευρωενωσιακή πολιτική, τις ιµπεριαλιστικές συµφωνίες και σχεδιασµούς που ευθύνονται για τον εγκλωβισµό των προσφύγων…»
[θέση 41, κείμενο 3]
Τι έγινε στην πραγματικότητα; Το ΚΚΕ σύρθηκε και συμμετείχε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πίσω από το εθνικό μέτωπο παπάδων, επιχειρηματιών, δεξιών, ακροδεξιών και ΠΑΣΟΚων περιφερειαρχών και δημάρχων που βασικά ζητούσαν να φύγουν οι πρόσφυγες από τα μέρη τους και να πάνε αλλού. Γι’ αυτό άλλωστε σε όλο αυτό το κύμα αντιπροσφυγικής και ξενοφοβικής υστερίας στα νησιά του Β. Αιγαίου, τον Έβρο κ.α., είχαν πρωταγωνιστική παρουσία φασιστοειδή και ακροδεξιά στοιχεία. (διαβάστε σχετικά άρθρα για τα γεγονότα σε Σάμο και Έβρο)
Αντί επιλόγου – μια πρόταση
Όλη η αιματοβαμμένη ιστορία του ΚΚΕ είναι γεμάτη από λάθη και ήττες. Με καθυστέρηση δεκαετιών τα λάθη αναγνωρίζονται τυπικά χωρίς όμως να αλλάζει και να διορθώνεται η πολιτική της εκάστοτε ηγεσίας.
Από την συμμετοχή στις κυβερνήσεις της άρχουσας τάξης των Τζανετάκη και Ζολώτα το ’89 – ’90 μέχρι την πολιτική του «5 κόμματα 2 πολιτικές» (όλοι δηλαδή είναι ίδιοι και στο ίδιο τσουβάλι, με μόνη διαφορά το ΚΚΕ) η διαφορά μοιάζει μεγάλη αλλά το αποτέλεσμα ήταν ίδιο. Η αδυναμία ευρύτερης επιρροής και η εκλογική περιθωριοποίηση.
Όσο το ΚΚΕ παραμένει δέσμιο του σταλινισμού, του σεκταριστικού απομονωτισμού και της έλλειψης εσωτερικής δημοκρατίας δεν πρόκειται να αποτελέσει την απάντηση στο τεράστιο πολιτικό κενό που υπάρχει σήμερα στα αριστερά του πολιτικού φάσματος.
Και όμως οι σημερινές συνθήκες απαιτούν και θα μπορούσαν να ευνοήσουν την δημιουργία ενός μαζικού πολιτικού σχηματισμού με ενωτικά χαρακτηριστικά και αντικαπιταλιστικό-σοσιαλιστικό πρόγραμμα που να συνδέει με μεταβατικό και υπομονετικό τρόπο τα αιτήματα του σήμερα με την ανάγκη της πάλης για εργατική-λαϊκή εξουσία και σοσιαλισμό.
Το ΚΚΕ αποτελεί σήμερα το μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς και της εργατικής τάξης. Κάποια στελέχη του (πχ ο δήμαρχος Πάτρας Κ. Πελετίδης) ξεχωρίζουν και δίνουν μια εικόνα των δυνατοτήτων που αντικειμενικά υπάρχουν.
Κάποιες ενωτικές κινήσεις στο φοιτητικό χώρο ή στην φετινή επέτειο του Πολυτεχνείου, εξέπεμψαν ένα διαφορετικό στίγμα αλλά δεν είχαν συνέχεια και έμειναν η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Μια πραγματική ριζική αλλαγή της πολιτικής και στρατηγικής του ΚΚΕ στο μαζικό κίνημα θα μπορούσε να ανατρέψει άρδην το σημερινό δυστοπικό πολιτικό σκηνικό. Οι πιο συνεπείς, ενωτικές και σοβαρές δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς θα ανταποκρίνονταν με τον πιο θετικό τρόπο σε μια τέτοια αλλαγή στην στάση του ΚΚΕ. Αυτές οι δυνάμεις μαζί με τα μέλη του ΚΚΕ που διαφωνούν με την πολιτική και τις εκτιμήσεις της ηγεσίας του πρέπει να ανοίξουν διάλογο ώστε να βρουν κοινό βηματισμό και πολιτική στόχευση.
Αποσπάσματα κριτικών τοποθετήσεων στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου για το 21ο συνέδριο του ΚΚΕ
Το ότι κάτι κινείται στις γραμμές του ΚΚΕ φαίνεται από μια σειρά από παρεμβάσεις στον προσυνεδριακό διάλογο, που δημοσιεύονται στις στήλες του Ριζοσπάστη. Δημοσιεύουμε μερικές από αυτές, για να πάρουν μια εικόνα οι αναγνώστες μας (οι υπογραμμίσεις, με έντονα γράμματα, είναι δικές μας).
«Πάμε καλά σύντροφοι;
»Τα αποτελέσματα μαρτυρούν ότι δεν πάμε καλά, δεν φταίει μόνο η κρίση.
»Να αποτιμήσουμε και να ανησυχήσουμε για την πορεία της πολιτικής επιρροής, της οικοδόμησης του Κόμματος, της ΚΝΕ, την κατάσταση του εργατικού κινήματος, την ικανότητα συσπείρωσης δυνάμεων και την πορεία της Κοινωνικής Συμμαχίας, την εσωτερική λειτουργία του Κόμματος, την οικονομική του κατάσταση.
»Το Κόμμα πρέπει να επεξεργάζεται γραμμή ενότητας της τάξης και πολιτική συμμαχιών. Να προβάλλει και να πείθει, με την αυτοτελή δράση του μέσα και έξω από τα συνδικάτα, για την υιοθέτηση των αναγκαίων κάθε φορά πολιτικών διεκδικήσεων του εργατικού κινήματος. Διεκδικήσεων που ανταποκρίνονται στην ανάγκη σύγκρουσης με το κεφάλαιο, αντιστοιχούν στην αποστολή της εργατικής τάξης ως ηγετικής δύναμης και στην ανάγκη να συσπειρώσει τα λαϊκά στρώματα, στην πείρα των μαζών. Που παίρνουν υπόψη τις μεταβαλλόμενες συνθήκες και ανάγκες της ταξικής πάλης.
»Συμπερασματικά, τα προβλήματα που αναφέρουν οι Θέσεις εκφράζουν βαθιά λαθεμένη αντίληψη για τον χαρακτήρα και τον ρόλο συνδικάτων και Κόμματος, τη σχέση του μαζί τους, πριν αλλά και μετά την επανάσταση. Αντίληψη πολύ παλιά, αραχνιασμένη, που πρέπει να εγκαταλειφθεί.»
Γιάννης Νάκης
Μέλος της ΚΟΒ Τροφίμων – Ποτών της ΤΟ Βιομηχανίας Αττικής του ΚΚΕ
17-4-21
«Η γενικότερη πολιτική πρόταση του Κόμματος πρακτικά μετέτρεψε το ΠΑΜΕ σε ”κόκκινο συνδικάτο”, μας απομάκρυνε από τη δουλειά μέσα στα σωματεία, έβαλε όρια και εμπόδια στην παρέμβασή μας όταν ξεσπούσαν κινητοποιήσεις ευρύτερων μαζών…
»Από την άποψη αυτή, το ”ιστορικά χαμηλό σημείο” (Θέση 21) οργάνωσης της εργατικής τάξης είμαστε υποχρεωμένοι να το εκλάβουμε και ως απάντησή της στο Κόμμα της. Η εργατική τάξη μάς κρίνει με βάση τα ζέοντα προβλήματά της και όχι τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά της…
»…Το 2015 στο δημοψήφισμα, η εργατική τάξη, χωρίς τη δική μας βοήθεια, διαχωρίστηκε από την αστική τάξη και τις ηγεσίες των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, απορρίπτοντας την πρόταση της ΕΕ. Η πολιτική μας δεν μας επέτρεψε να αξιοποιήσουμε αυτά τα βήματα για να ανεβάσουμε τον βαθμό οργάνωσης της εργατικής τάξης.
»…Διεκδικούμε από μια αστική κυβέρνηση την επίταξη του ιδιωτικού τομέα Υγείας. Είναι μια προσωρινή μορφή κρατικοποίησης. Τότε, γιατί τις κρατικοποιήσεις στο πλαίσιο του καπιταλισμού τις απαξιώνουμε ως αστική διαχείριση και έχουμε εγκαταλείψει τη διεκδίκηση ενιαίων κρατικών φορέων στους στρατηγικούς κλάδους της οικονομίας; Και γιατί ταυτόχρονα στη ΛΑΡΚΟ προτείνουμε κρατικοποίηση;
»Για το ζήτημα της γυναικείας ανισοτιμίας: Το αστυνομικό δελτίο είναι γεμάτο με δολοφονίες γυναικών από άντρες. Πρόσφατα ξέσπασε μπαράζ καταγγελιών σεξουαλικής κακοποίησης στον καλλιτεχνικό χώρο. Πώς θα παρέμβουμε αναδεικνύοντας τον ρόλο του εργατικού κινήματος κόντρα στην αστική τάξη και κινήματα τύπου «MeToo», όταν στον κομματικό Τύπο απουσιάζει το επίκαιρο ρεπορτάζ καταγραφής των γεγονότων;»
Θοδωρής Λαπαναΐτης
Δημοσιογράφος, μέλος της ΚΟΒ Κέντρου Βύρωνα του ΚΚΕ
13.5.21
«Στις εκλογές του 2012, σε σχέση με το 2009, το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ κατακρημνίστηκε (756.00 ψήφους από 3.012.000), συνολικά ο δικομματισμός έχασε περισσότερες από τις μισές του δυνάμεις (2.500.000 από 5.370.000). Το Κόμμα έχασε το 50% των ψήφων του από Μάη σε Ιούνη. Ταυτόχρονα είχε άνοδο ο οπορτουνισμός, που διαμόρφωσε νέο κόμμα σε συνεργασία με τμήμα του ΠΑΣΟΚ, καλλιέργησε προσδοκίες και φρούδες ελπίδες κερδίζοντας τις εκλογές με αντιμνημονιακή ρητορική για να οδηγήσει τελικά στην αποδοχή των μνημονίων.
»Τελικά βοήθησαν αυτές οι επεξεργασίες να ισχυροποιηθεί το Κόμμα;
»Να προσεγγίσει ευρύτερες δυνάμεις;
»Να μπορέσει να φέρει κοντά του τους εργαζόμενους;
»Να επωφεληθεί από την πτώση του δικομματισμού;
»Να αντιμετωπίσει τον οπορτουνισμό που αναδείχθηκε σε κυβέρνηση;
»Κατά την γνώμη μου όχι μόνο δεν βοήθησαν, αλλά το εμπόδισαν να χαράξει σωστή στρατηγική και τακτική, να αναπτυχθεί, να διατυπώσει πρόταση εξόδου από την κρίση, το εγκλώβισαν. Η στρατηγική έγινε ταυτόχρονα και τακτική. Αντί ”να αποκαθίσταται ο επαναστατικός χαρακτήρας” του Κόμματος, αποδυναμώθηκαν τα λενινιστικά του χαρακτηριστικά. Και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να συνεχιστεί!
Γρηγόρης Μαρκάκης
ΚΟΒ Τηλεπικοινωνιών – Πληροφορικής,Ηράκλειο Κρήτης
22-5-21
«Σχετικά με τα μέτωπα
»…Τα Λαϊκά Μέτωπα φέρανε σειρά ιστορικών καταστροφών στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα, έτσι που ο Τρότσκι ονόμασε τους φορείς αυτών των απόψεων στρατηγούς των ηττών του παγκόσμιου προλεταριάτου.
»Η ταχτική του Λαϊκού Μετώπου -συνεργασία των τάξεων- είναι υπεύθυνη για τις ιστορικές ήττες των καταπιεζομένων παγκόσμια και σ’ όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα, όπως οι ήττες στην Ισπανία, στην Ελλάδα, στη Χιλή, στη Γερμανία [σ.σ.: με την άνοδο του Χίτλερ το 1933]…
»…Σχετικά με τον Χίτλερ και την άνοδό του στην εξουσία:
» Ο Τρότσκι, εξόριστος στην Τουρκία, στην Πρίγκηπο, έκανε διαρκώς εκκλήσεις (1928 – 1933) προς το γερμανικό προλεταριάτο:
»Ενωθείτε πάνω στη βάση του Ενιαίου Μετώπου εργάτες της Γερμανίας Σοσιαλδημοκράτες και Κομμουνιστές, γιατί διαφορετικά θα νικήσει ο Χίτλερ και θα περάσει σαν οδοστρωτήρας πάνω από την Ευρώπη, αν όχι πάνω από την ανθρωπότητα.
»…Μέχρι τότε ο Τρότσκι δεν έβαζε ζήτημα επαναστατικής ανατροπής της γραφειοκρατίας [σ.σ.: της Σοβιετικής Ένωσης] με την πολιτική επανάσταση, ούτε ζήτημα νέας Διεθνούς. Περιοριζότανε στη μεταρρύθμιση λέγοντας:
«Αν επιτευχθεί το Ενιαίο Μέτωπο, θα νικήσει ο σοσιαλισμός στη Γερμανία. Και τότε θα απελευθερωθεί η ΕΣΣΔ από την ιμπεριαλιστική περικύκλωση και θα επανέλθουνε τα κόμματα και η Διεθνής στο δρόμο του μαρξισμού.
»Αλλά με τη ”θεωρία” του Στάλιν για τον Σοσιαλφασισμό και το ”πρώτα ο Χίτλερ και ύστερα εμείς”, ο Χίτλερ πέρασε σχεδόν αμαχητί.
»”Χωρίς την πολιτική του Στάλιν δεν θα περνούσε ο Χίτλερ”, είχε πει ο Τρότσκι και συμπλήρωνε:
»”Η γερμανική εργατική τάξη θα ανορθωθεί. Το γερμανικό ΚΚ ποτέ. Γιατί είναι υπεύθυνο για τη μεγαλύτερη ήττα του προλεταριάτου στην ιστορία. Δεν ήταν μια ήττα αιματηρή αλλά ηρωική, αλλά μια ήττα επαίσχυντη, που το προλεταριάτο αχρηστεύεται από την ηγεσία του με τη σύγχυση και το κομφούζιο πριν από τη μάχη και καθίσταται ανίκανο να δώσει τη μάχη. Η Ιστορία δεν έχει γνωρίσει παρόμοια καταστροφή”.
»Και είπε επίσης πως: ”Η 3η Διεθνής πέθανε στο Βερολίνο το 1933, όπως είχε πεθάνει και η 2η το 1914. Το ζήτημα της τυπικής της διάλυσης είναι ζήτημα χρόνου”.
»Το 1943 η 3η Διεθνής διαλύθηκε και τυπικά. Τα ΚΚ του κόσμου γιορτάσανε ως νίκη τους τη διάλυση της Διεθνούς τους!
»Και οι δικαιολογίες του Στάλιν, που τη διάλυσή της την προσέφερε ως δώρο στους ιμπεριαλιστές συμμάχους του, είναι τουλάχιστον αστείες, όταν είπε πως ”διαλύσαμε τη Διεθνή για να μη μας κατηγορούνε οι φασίστες πως θέλουμε να μπολσεβικοποιήσουμε τον κόσμο!”.»
Βαγγέλης Σακκάτος
Συγγραφέας – Δημοσιογράφος
14.5.21
«NESSUN DORMA
«Θα ξεκινήσω με μία γενική παρατήρηση για τα κείμενα των Θέσεων για το Συνέδριο. Αδικαιολόγητα μεγάλα και ελάχιστα ελκυστικά στον τρόπο παρουσίασης και τεκμηρίωσης (είναι και άποψη επιρροών).
»Κάποιες σκέψεις στις Θέσεις στο πρώτο κείμενο Θ.8.: ”Το κύρος, η επιρροή του Κόμματος ως πρωτοπόρας και συνεπούς δύναμης… είναι αυξημένο”.
»… Ας δούμε όμως σ., το κύρος του Κόμματος είναι πραγματικά αυξημένο στις πλατιές λαϊκές μάζες; Η εκτίμησή μου είναι ότι όχι μόνο δεν είναι αυξημένο αλλά δυστυχώς είναι πολύ πιο χαμηλά από αυτό που θα έπρεπε να είναι, αλλά και από αυτό που θα μπορούσαμε να είχαμε κατακτήσει. Και τούτο δεν συμβαίνει τυχαία ή επειδή δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Γι’ αυτό σ. φταίμε εμείς και κατά κύριο λόγο η ηγεσία του Κόμματος. Δεν φταίει το κίνημα και ο λαός που τάχα μου δεν καταλαβαίνει ή αδυνατεί να αντιληφθεί τη δράση και τις θέσεις του Κόμματός μας. Ούτε γιατί, όπως λένε οι Θέσεις, κυριαρχεί στον κόσμο η λογική της μοιρολατρίας, του φόβου και της μικρής συμμετοχής στο κίνημα. Φταίνε τα λάθη τα δικά μας στη στρατηγική και την τακτική του Κόμματος σε σχέση με το λαό και το κίνημα…
»…Δεύτερον, ανάδειξη στελεχών Θ.34: ”Υστερούμε στην ανάδειξη, κυρίως σε επίπεδο ΚΟΒ και ΤΕ (…) λαϊκών ηγετών για κάθε ζήτημα”. Πραγματικά σοβαρό και οξυμένο πρόβλημα αυτό της ανάδειξης στελεχών και καθιέρωσής τους στο χώρο τους σαν πραγματικοί λαϊκοί ηγέτες. Πέρα από τις όποιες θετικές εκτιμήσεις των Θέσεων για το θέμα νομίζω σ. πως το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ και σοβαρό. Γιατί όλοι γνωρίζουμε πως όταν κάτι επαναλαμβάνεται παύει να είναι τυχαίο. Και το πρόβλημα που υπάρχει στη δυσκολία της ανάδειξης στελεχών δεν είναι ότι δεν υπάρχουν σύντροφοι που μπορούν να αναδειχτούν στελέχη λαϊκοί τοπικοί ηγέτες, αλλά είναι λογική απόρροια της άποψης της ηγεσίας του Κόμματος για το θέμα αυτό. Κοντολογίς σ. πιστεύω πως το βασικό κριτήριο για την επιλογή των σ. για στελεχική δουλειά είναι πόσο ”πιστός” και ”αφοσιωμένος” είναι στην πολιτική του Κόμματος. Και αυτό ανεξάρτητα από τον πραγματικό βαθμό κατανόησης και αφομοίωσης των θέσεων αυτών, της μαχητικότητάς του, της ικανότητας διείσδυσης στις κινηματικές διαδικασίες, του χαρακτήρα του, την αποδοχή του από τον κόσμο κ.λπ. Από την άλλη μεριά, παλιά στελέχη (πολλά δυστυχώς) παραμένουν για πολλά μα πάρα πολλά χρόνια σε στελεχικές θέσεις, χωρίς κατά τη γνώμη μου να αποδεικνύουν την αξία τους. Σοβαρό αρνητικό στοιχείο θεωρώ επίσης ότι αρκετά στελέχη δεν έχουν δουλέψει ποτέ ή σχεδόν ποτέ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
»Με βάση τα παραπάνω, νομίζω είναι προφανές ότι με τη λογική αυτή για την ανάδειξη στελεχών είναι πιο πιθανή η εξέλιξή τους σε στελέχη γραφείων και όχι σε στελέχη πρωτοπόρους αγωνιστές στους λαϊκούς αγώνες.
»Να σημειώσω σ. πως το πρόβλημα της ανάδειξης των στελεχών έχει διπλή ανάγνωση. Δηλαδή δεν αφορά μόνο τη δουλειά των στελεχών εκτός Κόμματος, στο κίνημα δηλαδή, αλλά και τη δουλειά μέσα στο Κόμμα που είναι εξίσου σοβαρή και πιο ”επικίνδυνη”, αν μου επιτρέπεται ο όρος. Ενα στέλεχος με τις αδυναμίες που προαναφέραμε, που αδυνατεί να παίξει το ρόλο του ηγέτη στο χώρο του, αλήθεια πώς μπορεί να γίνει ηγέτης στο Κόμμα; Ποια εμπειρία θα μεταφέρει στην ΚΟΒ; Πώς θα βοηθήσει την ΚΟΒ να εμβαθύνει και να αναπτύξει προβληματισμούς για τα προβλήματα που απασχολούν το χώρο δράσης της;
»…Θ.23: ”Η ιδεολογικοπολιτική ενότητα στο Κόμμα είναι κατακτημένη σήμερα περισσότερο από κάθε προηγούμενη περίοδο, όμως δεν πρέπει να εφησυχάζουμε”.
»Μετά από αυτήν την εκτίμηση οι Θέσεις επισημαίνουν:
»Στη Θ.28: ”Το Κόμμα μας έχει προχωρήσει σε θεωρητικές – ιδεολογικές επεξεργασίες που δεν έχουν αφομοιωθεί από τα μέλη, ακόμα και από πολλά στελέχη…”. Και παρακάτω: ”Σε πολλά ζητήματα διατηρούμε ωραιοποιημένη αντίληψη η οποία συνυπάρχει με την άγνοια ή τη σύγχυση για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση κατά τον 20ό αιώνα”.
»Και Θ.29: ”Υπάρχουν φαινόμενα μηχανιστικής και ανεπεξέργαστης γραμμής συσπείρωσης και εξειδίκευσης της στρατηγικής μας στις συνθήκες κάθε συγκεκριμένου χώρου”.
»Μελετώντας κάποιος τις θέσεις αυτές φαίνεται ξεκάθαρα ότι υπάρχει σύγχυση.
»Γιατί δεν μπορεί από τη μία να έχουμε κατακτήσει τέτοιου επιπέδου ιδεολογικοπολιτική ενότητα και την ίδια στιγμή να έχουμε ελλείψεις και συγχύσεις τέτοιες και τόσες όπως οι ίδιες οι Θέσεις υποστηρίζουν.»
Κώστας Ξυλούρης
Κομματική Οργάνωση Βάσης Επισιτισμού Ηρακλείου Κρήτης του ΚΚΕ
2.6.2021
«Να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των καιρών
»Πολλές φορές αναφέρουμε ότι ως κριτήριο για τη λειτουργία και τη δράση μας θα πρέπει να χρησιμοποιούμε τις απαιτήσεις των καιρών, κατά πόσο δηλαδή αυτές ανταποκρίνονται στις τρέχουσες ανάγκες του λαϊκού κινήματος και τις επιθέσεις που δέχεται η εργατική τάξη και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα.
»Εκτός από τις αντικειμενικές δυσκολίες, για τις οποίες δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα – πρέπει να ξέρουμε ότι η λειτουργία του κόμματος επηρεάζεται από την γενικότερη άσχημη κατάσταση της κοινωνίας, φυτρώνει στο έδαφος της στασιμότητας και παρακμής που υπάρχει – αυτό που πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά είναι η δική μας λειτουργία.
»… Σε πολλά Συνέδρια του Κόμματος, τουλάχιστον από το 15ο, επισημαίναμε μία σειρά από αδυναμίες στην κομματική λειτουργία και στον προσανατολισμό και χρησιμοποιούσαμε λίγο – πολύ τις ίδιες λέξεις για να τις χαρακτηρίσουμε.
»Αναφέρουμε επιγραμματικά: ”Πρακτικισμός”, ”ρουτίνα”, ”γενικολογία”, ”αποσπασματικότητα”, ”μετάθεση ευθυνών προς τα κάτω και προς τα πάνω”, ”μηχανιστικός τρόπος σκέψης”, ”πολυχρέωση”, ”έλλειψη συλλογικότητας”, ”καθηκοντολογία”, ”εμπειρισμός”.
»Τι όμως συμβαίνει και δεν αντιμετωπίζουμε αποφασιστικά τα φαινόμενα αυτά (που θα μπορούσαμε να τα πούμε και γραφειοκρατικά όπως έκανε ο Λένιν αναφερόμενος στην πρώιμη σοβιετική κοινωνία) που συνεχώς επανέρχονται και είναι ένα ζήτημα να εκτιμήσουμε το κατά πόσο μεγεθύνονται ή όχι;
»Οι γενικόλογες διαπιστώσεις δεν βοηθούν στην αντιμετώπισή τους όταν δεν συνοδεύονται από μετρήσιμα και ελέγξιμα μέτρα, προσδιορισμένα χρονικά, για το κατά πόσο υλοποιείται η αντιμετώπισή τους…»
Ν. Σαλπιστής
Τομεακή Επιτροπή Πιερίας του ΚΚΕ
3-6-2021
