Τη χρονιά που φεύγει η κυβέρνηση υλοποίησε μία από τις μεγαλύτερες επιθέσεις των τελευταίων χρόνων αφαιρώντας σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ιστορικές κατακτήσεις του εργατικού κινήματος. Μία απλή καταγραφή των αντεργατικών μέτρων της κυβέρνησης θα χρειάζονταν σελίδες ενώ από την άλλη η συνεχιζόμενη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου της κοινωνίας δεν έχει τέλος.
Ο προϋπολογισμός του 2006 έρχεται να προστεθεί στον κατάλογο των μέτρων ενάντια στους εργαζόμενους. Με πρόφαση τη “δημοσιονομική εξυγίανση της χώρας” η κυβέρνηση ετοίμασε ένα προϋπολογισμό που μειώνει όλες τις δαπάνες στους τομείς κοινωνικής πρόνοιας (παιδεία, υγεία, μισθολογικές αυξήσεις), αυξάνει τη φορολογία για τους εργαζόμενους και τις φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο.
Επιπλέον για το 2006 η κυβέρνηση ετοιμάζει μετά τον ΟΤΕ την πλήρη απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων στις ΔΕΚΟ και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων όπως έκανε με τους τραπεζοϋπαλλήλους (δες σχετικό άρθρο, σελ 13). Ετοιμάζεται να (ξανα)ανοίξει το ασφαλιστικό και το παράδειγμα της Γερμανίας όπου ο “μεγάλος συνασπισμός” αυξάνει τα όρια συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια δε φαντάζει και τόσο μακρινό.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν το σενάριο για μία ταινία τρόμου όπου το μόνιμο θύμα είναι οι εργαζόμενοι και η νεολαία.
Να αντιδράσουμε
Η γενική απεργία λοιπόν στις 14 Δεκέμβρη δεν είναι “άλλη μία απεργία”. Είναι μία κινητοποίηση που πρέπει και μπορεί να πετύχει. Πρέπει και μπορεί να είναι μία δυναμική απάντηση στα σχέδια της κυβέρνησης. Το στρατόπεδο της κυβέρνησης και του ΣΕΒ είναι συμπαγές και αποφασισμένο. Το ίδιο συμπαγές και αποφασισμένο πρέπει να γίνει και το στρατόπεδο των εργαζομένων.
Με ποιο πρόγραμμα;
Για να κερδίσουν όμως οι εργαζόμενοι χρειάζονται ξεκάθαρο πρόγραμμα αιτημάτων και δράσης. Αυτό στην πράξη σημαίνει όχι απλή συμμετοχή στην απεργία αλλά οργάνωση της σε κάθε χώρο δουλειάς δημοκρατικά κάτω από τον έλεγχο των γενικών συνελεύσεων των εργαζομένων και των πρωτοβάθμιων σωματείων. Σε κάθε χώρο δουλειάς πρέπει να εκλεγούν απεργιακές επιτροπές ανά πάσα στιγμή ανακλητές από τους εργαζόμενους.
Στα χέρια μας
Η επιτυχία λοιπόν της απεργίας είναι κομβική. Οι εργαζόμενοι όμως δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στις συνδικαλιστικές ηγεσίες που καλούν την απεργία. Πρόσφατα γκάλοπ αποδεικνύουν ότι μόλις το 1/3 των εργαζομένων εμπιστεύεται τα συνδικάτα. Και πώς να κάνουν διαφορετικά οι εργαζόμενοι όταν όλη την τελευταία περίοδο οι ηγεσίες των συνδικάτων έχουν αποδείξει πως επί της ουσίας στηρίζουν την πολιτική τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ.
Γι’ αυτό δεν μπορούμε να αφήσουμε την οργάνωση της απεργίας στα χέρια των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Οι ηγεσίες αυτές άλλωστε δεν έκαναν και πολλά για να οργανώσουν τις τελευταίες απεργίες που κάλεσαν.
Έτσι λοιπόν χρειάζεται η βάση των εργαζομένων σε κάθε χώρο δουλειάς να αναλάβει πρωτοβουλίες για την επιτυχία της απεργίας. Αυτό πρακτικά σημαίνει να γίνουν γενικές συνελεύσεις σε κάθε χώρο που θα εκλέξουν επιτροπές με στόχο την πλήρη ενημέρωση όλων των εργαζομένων κάθε κλάδου.
Αυτές οι επιτροπές σε συνεργασία με τα πρωτοβάθμια σωματεία πρέπει να επεξεργαστούν τόσο το πλαίσιο των αιτημάτων όσο και τις πρακτικές λεπτομέρειες για τη συμμετοχή των εργαζομένων όχι μόνο στην απεργία αλλά και στην απεργιακή διαδήλωση.
Είναι λοιπόν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που θα εξασφαλίσουν την επιτυχία αυτής της απεργίας μέσα από τις συλλογικές τους διαδικασίες όπως έχουν κάνει επανειλημμένα στο παρελθόν προκαλώντας συντριπτικές ήττες στα κυβερνητικά στρατόπεδα.
Δημήτρης
Πανταζόπουλος
