Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ», 467, 8 – 22 Φλεβάρη, που κυκλοφορεί
Τις τελευταίες μέρες δύο θέματα κυριαρχούν στην επικαιρότητα. Οι εξελίξεις γύρω από το Μακεδονικό και το σκάνδαλο της Novartis. Και τα δύο αυτά θέματα αποκαλύπτουν τη σαπίλα που υπάρχει κάτω από τη βιτρίνα του ελληνικού καπιταλισμού.
Μακεδονικό
Με αφορμή το ζήτημα του ονόματος της ΠΓΔΜ, βρήκαν την ευκαιρία να βγουν στην επιφάνεια πολιτικές δυνάμειςπου προπαγανδίζουν το μίσος και τον εθνικισμό. Από διάφορους ακροδεξιούς πολιτευτές μέχρι τους Νεοναζί δολοφόνους της Χρυσής Αυγής, από όλο το μηχανισμό του εκκλησιαστικού κατεστημένου μέχρι τη ΝΔ και τον Λεβέντη.
Όλοι αυτοί, με την πρόφαση ότι κάποιοι «θέλουν να μας πάρουν τη Μακεδονία» δημιουργούν ένα κλίμα νοσηρό. Προωθούν την ιδέα της εθνικής ενότητας: όλοι μαζί, αυτοί που μας οδήγησαν στην κρίση και αυτοί που συνεχίζουν να μας εκμεταλλεύονται μαζίμε τους φτωχούς. Όσοι μπήκαν μπροστά να μας πείσουν για το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα μαζί με όσους έδωσαν τη μάχη για το ΟΧΙ. Όσοι συκοφάντησαν κάθε αγώνα του ελληνικού λαού τα τελευταία 7 χρόνια με όσους έδωσαν αυτούς τους αγώνες.Και φυσικά, όλοι αυτοί οι «ακομμάτιστοι» θέλουν να χτίσουν τις πολιτικές τους καριέρες πάνω στο μίσος που σπέρνουν.
Στην Βαλκανική έχουμε πληρώσει βαρύ τίμημα για τους εθνικισμούς. Το ζήτημα της ονομασίας θα μπορούσε να έχει λυθεί με έναν απλό τρόπο από τους λαούς της περιοχής, μέσα από μια σύνθετη ονομασία, ένα γεωγραφικό ή χρονικό προσδιορισμό του όρου Μακεδονία για το βόρειο γειτονικό μας κράτος, αν απομονώνονταν οι εθνικιστές της κάθε πλευράς (διαβάστε περισσότερα εδώ, εδώ κι εδώ).
Novartis
Μέσα σε αυτό το κλίμα έρχεται στην επιφάνεια το σκάνδαλο για τις υπερτιμολογήσεις φαρμάκων. Υπολογίζεται ότι το ελληνικό δημόσιο (δηλαδή όλοι εμείς) από το 2000 μέχρι το 2013 έχασε 23δισ. € από υπερτιμολογήσεις μόνο στα φάρμακα (ποσό που αντιστοιχούσε περίπου στο 10% του ελληνικού χρέους όταν ξεκίνησαν τα Μνημόνια). Το ποσό αυτό αντιστοιχεί σήμερα περίπου στο 13% του ΑΕΠ και στις μισές δαπάνες του συνολικού ετήσιου προϋπολογισμού του κράτους! Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τι θα μπορούσε να γίνει με αυτά τα ποσά…(διαβάστε περισσότερα εδώ).
Αν σε αυτό προσθέσουμε τις υπερτιμολογήσεις στα δημόσια έργα, τις υπερτιμολογήσεις στους εξοπλισμούς, κτλ, καθώς και τις αναρίθμητες φοροαπαλλαγές βιομηχάνων, εφοπλιστών, κτλ μπορούμε να πάρουμε μια καλή εικόνα πως έφτασε το χρέος σε ιλιγγιώδη επίπεδα, πράγμα το οποίο χρησιμοποίησε το ελληνικό κεφάλαιο και η ΕΕ για να επιβάλουν 8 χρόνια βάρβαρης λιτότητας. Όλοι αυτοί που είχαν πέσει επάνω μας με το «μαζί τα φάγαμε», που μας έλεγαν ότι «φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι» ή ότι «φταίει που δεν ζητήσαμε απόδειξη για εκείνη την τάδε αγορά μας»στην πραγματικότητα είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για την κρίση!
Το ζήτημα βέβαια είναι αν στη συγκεκριμένη υπόθεση θα αποδοθεί δικαιοσύνη, αν θα βρεθούν οι ένοχοι και αν θα επιβληθούν όχι σοβαρές ποινές σε αυτούς καθώς και κατάσχεση των περιουσιών που δημιούργησαν μέσα από τις μίζες και τη ληστεία της κοινωνίας.
Σε αυτό δεν μπορούμε να είμαστε καθόλου αισιόδοξοι. Η σημερινή κυβέρνηση, παρόλο που για λόγους πολιτικής αντιπαράθεσης και επιβίωσής της, αποκαλύπτει ένα μέρος των σκανδάλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, έχει αποδεχτεί και παίζει με τους «όρους του παιχνιδιού». Έχει αποδεχτεί τη λιτότητα, τα Μνημόνια, την ασυλία των μεγαλοκαρχαριών και συνολικά τη λειτουργία του συστήματος.
Πρέπει να περάσουμε τις συμπληγάδες
Δυστυχώς οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες που δόθηκαν από την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα και την Αριστερά από το 2010 και μετά δεν κατάφεραν να νικήσουν. Η ήττα αυτή μπορεί να είναι πρόσκαιρη, αλλά έχει οδηγήσει σε απογοήτευση και αποστράτευση μαζικά στρώματα, αφήνοντας χώρο από τη μια στους εθνικιστές και από την άλλη στην δήθεν «Αριστερά» του Μνημονίου.Ο μόνος δρόμος για να βγούμε από τις συμπληγάδες είναι η ανασυγκρότηση του κινήματος και η ενότητα δράσης της πραγματικής Αριστεράς και ο εξοπλισμός της με ένα πρόγραμμα ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου – ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικό. Με αυτό τον τρόπο πρέπει να απωθήσουμε όσους προσπαθούν να καπηλευτούν την έννοια της πατρίδας καλλιεργώντας εθνικιστικό παροξυσμό, και όσους καπηλεύονται την έννοια της Αριστεράς ταυτιζόμενοι με το σύστημα.
