Του Ανδρέα Παγιάτσου
Ίσως ο πιο αποκαλυπτικός τρόπος να κατανοήσει κανείς το τι συμβαίνει στη βρετανική κοινωνία να είναι να ρίξει μια ματιά στο τι γίνεται στις κορυφές, στην πολιτική ελίτ και την άρχουσα τάξη της χώρας.
Μετά το Brexit, που κόστισε τον ύπνο σ’ όλους αυτούς που ζούνε στον κόσμο του 1% (ή καλύτερα 1ο/00) των πλουσίων, διεφθαρμένων και κυνικών, έχουν τώρα να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο που προέρχεται από το γεγονός πως επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος (ΕΚ) βρέθηκε ο Τζέρεμι Κόρμπιν – ένα από τα λίγα εναπομείναντα αριστερά στελέχη του Εργατικού Κόμματος που μέχρι πέρυσι ζούσε σε μεγάλο βαθμό στην αφάνεια. Το ΕΚ, αποτελεί, ως γνωστόν, βασικό πυλώνα του Βρετανικού κατεστημένου και η εξέλιξη με τον Κόρμπιν ήταν εντελώς απρόβλεπτη.
Αμέσως η δεξιά πτέρυγα του ΕΚ ανάλαβε το έργο του να ρίξει τον Κόρμπιν όσο το δυνατό πιο σύντομα –με την υποστήριξη βέβαια του συνόλου του βρετανικού κατεστημένου, των Μίντια, ακόμα και των δικαστηρίων (δείτε συνέχεια). Έτσι προκάλεσε νέες εσωκομματικές εκλογές πριν καν ο Κόρμπιν κλείσει 12 μήνες στην ηγεσία του κόμματος.
Απέναντι στον Κόρμπιν οι δεξιοί του Εργατικού Κόμματος κατεβάζουν τον Owen Smith (Όουεν Σμιθ).
Η ηγεσία του ΕΚ στα πρόθυρα νευρικής κρίσης
Για το πώς στήθηκε όλο αυτό το παιγνίδι αναφερόμαστε στη συνέχεια. Για αρχή θα περιοριστούμε σε μερικές «εικόνες» από την καθημερινότητα της ηγεσίας του ΕΚ.[1]
Ο Όουεν Σμιθ, ένας άνθρωπος των πολυεθνικών (μέχρι την εκλογή του σαν βουλευτή του ΕΚ, ήταν λομπίστας της πολυεθνικής φαρμακοβιομηχανίας Φάιζερ) ξαφνικά δηλώνει πως είναι υποστηρικτής της… «σοσιαλιστικής επανάστασης» σε μια (ξεκαρδιστική) προσπάθεια να βγει στον Κόρμπιν απ’ τα αριστερά!
Ο (δεξιότερος των δεξιών) πρώην σύμβουλος του Τονι Μπλερ, John McTernan, έθεσε το θέμα της αντιπαράθεσης στο ΕΚ ως εξής:
«Οι επαναστάσεις είναι αναπόφευκτα αιματηρές και, ας μην έχουμε καμία αμφιβολία, το να πάρουμε πίσω το κόμμα από τον Τζέρεμι Κόρμπιν απαιτεί μια επανάσταση».
Ο βουλευτής του ΕΚ, John Cruddas, σε άρθρο του στην εφημερίδα Financial Times, στις 24 Ιούλη, αναφερόμενος στις σημερινές εξελίξεις στην Αγγλία και το ΕΚ, έγραψε: «Η πιο κοντινή ιστορική αναλογία βρίσκεται στο Βερολίνο του 1918».[2]
Ο Όουεν Σμιθ, απείλησε εμμέσως πλην σαφώς ότι αν κερδίσει ο Κόρμπιν, το ΕΚ θα διασπαστεί (εδώ η κλασσική αγγλική διπλωματία):
«Νομίζω πως είναι πολύ πιθανό ότι αν ο Τζέρεμι κερδίσει τη μάχη για την ηγεσία του κόμματος, θα έχουμε διάσπαση».
Σύμφωνα με τον βρετανικό Τύπο, περίπου 150 βουλευτές του κόμματος συζητάνε μεταξύ τους τη διάσπασή του κόμματος και τη δημιουργία νέου, σε περίπτωση που κερδίσει ο Κόρμπιν.
Κοινοβουλευτικό πραξικόπημα
Μετά το αποτέλεσμα του Βρετανικού δημοψηφίσματος της 23ης Ιούνη στο οποίο το Brexit κέρδισε με 52%, η δεξιά πτέρυγα του ΕΚ, που ελέγχει την κοινοβουλευτική ομάδα έθεσε θέμα μομφής στον Κόρμπιν (με την κατηγορία ότι έχει ευθύνες για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος[3].
Ο Κόρμπιν έχασε συντριπτικά την ψήφοφορία στην Κοινοβουλευτική Ομάδα: 172 σε σύνολο 212 βουλευτών ψήφισαν υπέρ της αποπομπής του – δηλαδή τον υποστήριξε μόνο το 19%!!
Στις εσωκομματικές εκλογές όμως στις οποίες ψήφισαν τα μέλη του κόμματος, μόλις 10 περίπου μήνες πριν, ο Κόρμπιν είχε πάρει το 59,5%!!
Με άλλα λόγια η δεξιά πτέρυγα, που ελέγχει την Κοινοβουλευτική Ομάδα, την Κεντρική Επιτροπή (ονομάζεται Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή) και τον κομματικό μηχανισμό, επιχείρησε ένα ωμό «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα» ενάντια στην εκφρασμένη διάθεση και επιλογή της βάσης!
Με βάση το αποτέλεσμα στην κοινοβουλευτική ομάδα η δεξιά πτέρυγα ζήτησε από τον Κόρμπιν να παραιτηθεί!
Ο Κόρμπιν αρνήθηκε κι έτσι ξεκίνησε η εκστρατεία για την εκλογή (ή επανεκλογή) αρχηγού του κόμματος – μόλις 10 μήνες μετά την τελευταία εκλογή! Απέναντι στον Κόρμπιν υποψήφιος της δεξιάς πτέρυγας είναι ο προαναφερθείς Owen Smith.
Μια λυσσασμένη εκστρατεία του συνόλου του κατεστημένου
Πρόκειται για μια «λυσσασμένη» –και σ΄ αυτό δεν υπάρχει υπερβολή– εκστρατεία ενάντια στον Κόρμπιν από τη δεξιά πτέρυγα με την υποστήριξη της άρχουσας τάξης. Μερικά παραδείγματα:
- Η Κεντρική Επιτροπή του ΕΚ αποφάσισε ότι 130 χιλιάδες μέλη που γράφτηκαν μετά τις 12 Γενάρη στο κόμμα (στη συντριπτική τους πλειοψηφία για να στηρίξουν τον Κόρμπιν) ήταν… άκυρα!
- Το θέμα πήγε στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Βρετανίας το οποίο έκρινε πως η Κεντρική Επιτροπή του ΕΚ είχε δίκαιο – τι έκπληξη!
- Μετά την μομφή στον Κόρμπιν και την εξαγγελία των εκλογών για νέο ηγέτη του κόμματος, η Κεντρική Επιτροπή αποφάσισε πως η συνδρομή μέλους θα ανέβαινε από £3 σε… £25 (από περίπου 3,5€ σε σχεδόν 30€). Ο στόχος προφανής: να το κάνει δυσκολότερο για τα εργατικά και φτωχά στρώματα να γίνουν μέλη και να ψηφίσουν υπέρ του Κόρμπιν.
- Αποφάσισε επίσης πως όσοι ήθελαν να γίνουν μέλη του κόμματος και να συμμετέχουν στη διαδικασία εκλογής έπρεπε να το κάνουν μέσα σε… 48 ώρες!!
- Μετά, το σοκ: Μέσα σε αυτές τις 48 ώρες, 183.000 νέα μέλη νέα μέλη (δηλαδή, επιπλέον των όσων ήταν ήδη γραμμένα) γράφτηκαν στο ΕΚ! [4]
- Σύμφωνα με τις πληροφορίες που διαρρέουν, η ηγεσία του κόμματος ετοιμάζεται να διαγράψει 40.000 περίπου νέα μέλη με διάφορες προφάσεις. Για παράδειγμα όσοι αναφέρθηκαν στα σόσιαλ μίντια, στους δεξιούς που επιχείρησαν την ανατροπή του Κόρμπιν με την έκφραση «προδότες», δεν θα γίνουν δεκτά σαν μέλη του κόμματος![5]
Τι συμβαίνει στη Βρετανία τελικά;
Η εικόνα μιλά από μόνη της. Η ηγεσία του ΕΚ και μαζί της το σύνολο της πολιτικής ελίτ της χώρας, εμφανίζονται εξαιρετικά ανήσυχοι, νοιώθουν σαν να «πολιορκούνται», βάλλονται, από πολλές πλευρές, οι σχεδιασμοί τους ανατρέπονται, πιάνονται εντελώς απροετοίμαστοι και αντιδρούν σε μεγάλο βαθμό σπασμωδικά.
Οι «βάρβαροι» που πολιορκούν και απειλούν την ελίτ, βέβαια, δεν είναι άλλοι από τη βρετανική εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα με τους οποίους η άρχουσα ελίτ, μετά από 3 δεκαετίες Θατσερισμού και Μπλερισμού, νόμιζε ότι είχε ξεμπερδέψει κι ότι δεν μπορούσαν πια να αποτελέσουν κίνδυνο για τα συμφέροντά της.
Οι εξελίξεις στη Βρετανία είναι, με άλλα λόγια, εξαιρετικά σημαντικές. Αν αποτελούν έκπληξη, κατά κάποιο τρόπο, είναι γιατί για 2 ½ περίπου δεκαετίες το κίνημα ήταν σε υποχώρηση. Αυτό ήταν αποτέλεσμα των στρατηγικών ηττών που είχε καταφέρει η Θάτσερ στο βρετανικό εργατικό κίνημα και την εξαιρετικά βαθιά αστικοποίηση του ΕΚ, ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση του Σταλινισμού και την καπιταλιστική παλινόρθωση στην Ανατολική Ευρώπη.
Όμως η κοινωνία στη βάση της «σιγόβραζε» λόγω της ανισότητας, της φτώχειας και των ατέλειωτων πολιτικών λιτότητας. Η παγκόσμια κρίση του συστήματος που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ το 2007 δεν μπορούσε να αφήσει την 5η βιομηχανική δύναμη του πλανήτη ανεπηρέαστη. Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι η «έκρηξη των από κάτω».
Αυτή η έκρηξη πήρε δύο μορφές:
- Την εκλογή του Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία του ΕΚ τον Σεπτέμβρη 2015.
- Το δημοψήφισμα για το Brexit τον Ιούνη του 2016
Τα δύο αυτά μεγάλα πολιτικά γεγονότα είναι βέβαια αλληλένδετα. Οι κοινωνικές συνθήκες που έσπρωξαν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους και νέους να στραφούν προς το ΕΚ, γιατί είδαν εκεί τη δυνατότητα ανατροπής της δεξιάς ηγεσίας και αλλαγής πορείας, είναι οι ίδιες συνθήκες μ’ αυτές που ώθησαν τα ίδια αυτά εργατικά στρώματα να ψηφίσουν υπέρ του Brexit ενάντια στο κατεστημένο και την άρχουσα τάξη της χώρας.
Ταξικοί αγώνες και μεγάλες συγκεντρώσεις της Αριστεράς
Οι αντιστάσεις από τη βάση της βρετανικής κοινωνίας δεν περιορίζονται όμως μόνο σε εκλογικές διαδικασίες. «Πίσω» από αυτές υπάρχουν, όπως έχουμε γράψει ξανά, σημαντικοί εργατικοί αγώνες που έχουν ταρακουνήσει τη βρετανική κοινωνία τα τελευταία 2 – 3 χρόνια: όπως στην Παιδεία και την Υγεία, στο Μετρό του Λονδίνου ή πιο πρόσφατα στους εργαζόμενους στην καθαριότητα στο Σίτι του Λονδίνου, στους (3.000) εργαζόμενους ντελιβεράδες στην εταιρεία Deliveroo ή στην Sportsdirect.
Ακόμα, πέρα από την ξεκάθαρη ενίσχυση των διεργασιών σε επίπεδο ταξικής πάλης, αυτή την περίοδο βλέπουμε στη Βρετανία τις πιο μεγάλες πολιτικές συγκεντρώσεις που έχει οργανώσει η Αριστερά εδώ και δεκαετίες.
Βασικά πρόκειται για εκδηλώσεις που έχουν σαν κύριο στόχο την στήριξη του Κόρμπιν ενάντια στην επίθεση που δέχεται από τη δεξιά πτέρυγα του κόμματος. Το πολύ ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι ο συντριπτικός όγκος αυτών των συγκεντρώσεων αποτελείται από άτομα που δεν ήταν μέλη στο ΕΚ μέχρι πολύ πρόσφατα, εργατικά στρώματα και νέους που παρακολουθούν τις εξελίξεις στο ΕΚ, στο οποίο είχαν στρέψει την πλάτη τους όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Σ’ αυτές τις συγκεντρώσεις συμμετέχουν και τμήματα της Αριστεράς που δεν έχουν σχέση με το ΕΚ αλλά που κατανοούν τη σημασία της μάχης ενάντια στη δεξιά του ΕΚ, χωρίς να ταυτίζονται, από την άλλη, με τις επιλογές και την πολιτική κατεύθυνση που εκπροσωπεί ο Κόρμπιν. Ανάμεσα σ’ αυτές είναι και το Σοσιαλιστικό Κόμμα – CWI, η αδελφή οργάνωση του «Ξ» στη Βρετανία.
Τοποθέτηση απέναντι στον Κόρμπιν
Η τοποθέτηση απέναντι στον Κόρμπιν όπως είναι φυσικό διχάζει την Αριστερά.
Στην Ελλάδα ένας φυσιολογικός προβληματισμός που θα προκύπτει είναι ο ακόλουθος: εδώ είχαμε πιο ανεπτυγμένη ταξική πάλη απ’ ότι στη Βρετανία, η κοινωνία στράφηκε προς τα αριστερά και έδωσε δύναμη στο πιο αριστερό από τα μαζικά κόμματα της Ευρώπης εκείνη την περίοδο, τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως ο Τσίπρας τα πούλησε όλα και μας πήγε στο 3ο Μνημόνιο. Γιατί να περιμένουμε κάτι θετικό από τον Κόρμπιν;
Σ’ αυτό τον φυσιολογικό προβληματισμό υπάρχει απάντηση. Η πορεία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν προβλεπόμενη: θα πρόδιδε τις υποσχέσεις της, τις προσδοκίες και τα οράματα του κόσμου που στήριξε ΣΥΡΙΖΑ (το «Ξ» έχει γράψει άπειρα άρθρα σχετικά μ’ αυτό). Οι συνέπειες της υποταγής του ΣΥΡΙΖΑ όμως ήταν ένα ανοικτό κεφάλαιο που εξαρτιόταν από την πολιτική της υπόλοιπης Αριστεράς.
Το κεντρικό ερώτημα που θα πρέπει να απασχολεί τους αριστερούς αγωνιστές είναι, γιατί όταν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ υποτάχθηκε, η υπόλοιπη Αριστερά (δηλαδή το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που είχαν τα απαιτούμενα κρίσιμα μεγέθη) δεν κέρδισαν από αυτό; Γιατί η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε σε υποχώρηση και κρίση και στο ΚΚΕ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ αντί να είναι το εφαλτήριο από το οποίο να φύγουν μπροστά για να χτιστεί η Αριστερά που δεν υποτάσσεται – δηλαδή μια επαναστατική Αριστερά; Η απάντηση σ’ αυτό το «γιατί;» είναι ότι και το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχαν λαθεμένη πολιτική.[6]
Το θέμα λοιπόν με τη Βρετανία, δεν είναι τι κάνει ο Κόρμπιν. Είναι το τι θα γίνει με τις μάζες που σήμερα στρέφονται και ελπίζουν στον Κόρμπιν. Μιλάμε για την αναγέννηση μαζικών αριστερών ρευμάτων στη Βρετανική κοινωνία, που βλέπουν στον Κόρμπιν τη δυνατότητα να αναχαιτιστούν οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού που κυριαρχούν εδώ και 30 χρόνια.
Ότι το πιο πιθανό είναι πως ο Κόρμπιν θα μετεξελιχθεί σε ένα αυριανό Βρετανό Τσίπρα, μπορούμε εύκολα να το προβλέψουμε. Το θέμα όμως είναι τι θα γίνει την επόμενη μέρα που ο Κόρμπιν θα προδώσει τις ελπίδες των εργατικών μαζών. Το θέμα είναι πώς οι μάζες που σήμερα στρέφονται στον Κόρμπιν θα μπορέσουν, αντί να γυρίσουν απογοητευμένες στα σπίτια τους, να αποτελέσουν τη ραχοκοκαλιά για μια μελλοντική μαζική επαναστατική Αριστερά, που έχει ανάγκη η Βρετανική κοινωνία, όπως κι όλος ο πλανήτης για να ξεφύγουν από τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος.
Η επαναστατική Αριστερά, που θέτει σαν στόχο τα εκατομμύρια των εργατικών μαζών και δεν ζει στον μικρόκοσμο της, οφείλει να βρει το δρόμο προς αυτές τις εργατικές μάζες (που σήμερα κοιτάνε προς τον Κόρμπιν) να δώσει μαζί τους μάχες, να χτίσει μαζί τους δεσμούς, για να μπορέσει να συμβάλει στη διαμόρφωση της συνείδησής τους, για να τις πείσει ότι η απάντηση στην κρίση δεν είναι ο Κόρμπιν αλλά η δική τους επαναστατική δράση.
Αριστερά ρεφορμιστικά ρεύματα και επαναστατική τακτική
Η επαναστατική Αριστερά έχει υποχρέωση όταν εμφανίζονται τέτοια μαζικά φαινόμενα όπως αυτό που αντιπροσωπεύει ο Κόρμπιν να παρεμβαίνει σ’ αυτά με θετικές προτάσεις.
Η βασική ιδέα της προώθησης των επαναστατικών ιδεών δεν είναι να κάνει κανείς αυτό που κάνει το ΚΚΕ και (σε λιγότερο προκλητικό βαθμό) η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Ελλάδα: δηλαδή να διακηρύττουν την επαναστατική καθαρότητα και να αρνούνται κάθε συνεργασία με τους ρεφορμιστές, καταγγέλλοντας τους σαν προδότες.
Κάτι τέτοιο αποτελεί μια λαθεμένη τακτική, την οποία όποιος ακολουθεί πληρώνει και το κόστος, όπως το πλήρωσε το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ: αντιμέτωποι με την πιο μεγάλη κρίση του καπιταλισμού και του ρεφορμισμού στην Ελλάδα εδώ και πολλές δεκαετίες, οι δύο αυτοί αριστεροί σχηματισμοί, αντί να αναπτυχθούν με γεωμετρική πρόοδο έχασαν δυνάμεις και πέρασαν από εσωτερικές κρίσεις.
Η εμφάνιση του αριστερού ρεφορμισμού σαν μαζικό ρεύμα στην κοινωνία είναι κάτι το αναπόφευκτο! Ο ρόλος της επαναστατικής Αριστεράς είναι να παρέμβει σ’ αυτό με στόχο το να πείσει τις μάζες που το ακολουθούν ότι η επαναστατική πρόταση είναι όχι μόνο αναγκαία αλλά και η μόνη ρεαλιστική. Αυτό, ασφαλώς, δεν μπορεί να γίνει «πετώντας πέτρες» σ’ όσους έχουν αυταπάτες στο ρεφορμισμό, αλλά μέσα από ένα συνδυασμό θετικών προτάσεων και υπομονετικής εξήγησης.
Αυτά για τους κλασσικούς του μαρξισμού ήταν η «άλφα-βήτα» όπως εξάλλου δείχνει με ξεκάθαρο τρόπο και η «πολυσυζητημένη» στην ελληνική Αριστερά τακτική του Ενιαίου (Εργατικού) Μετώπου. Ο συντριπτικός όγκος της ελληνικής Αριστεράς, δυστυχώς αρνείται να τα κατανοήσει (δείτε ενδεικτικά: «Ο σεκταρισμός στην Αριστερά – μια αθεράπευτη ασθένεια») επιλέγοντας τον εύκολο δρόμο της προβολής μεσσιανικών κηρυγμάτων του είδους, «εγώ είμι ο ποιμήν ο καλός…εγώ είμι η ανάστασις και η ζωή».
Στη σύγκρουση με τη δεξιά πτέρυγα του κόμματος ο Κόρμπιν πρέπει να υποστηριχτεί με κριτικό τρόπο από την υπόλοιπη Αριστερά. Που σημαίνει πως, ασφαλώς, δεν πρέπει να υπάρχει ταύτιση με τον Κόρμπιν αλλά όσο αυτός δίνει τη μάχη, ενάντια στη λιτότητα κι ενάντια στη δεξιά πτέρυγα του κόμματός του πρέπει να στηρίζεται. Πρέπει να σπρώχνεται για να δώσει τη μάχη ενάντια στη δεξιά πτέρυγα αποφασιστικά και μέχρι το τέλος, γιατί αυτό αφορά την κοινωνία κι όχι τον Κόρμπιν προσωπικά.
Αν ο Κόρμπιν βγει νικητής στη σύγκρουσή του με τη δεξιά πτέρυγα, αυτό θα δίνει αέρα στα πανιά του κινήματος. Θα ενθαρρύνει το κίνημα στις διεκδικήσεις του, θα του ανεβάζει το ηθικό και τη μαχητικότητα, θα του επιτρέπει να μπαίνει σταδιακά στην αντεπίθεση. Βοηθά τη συνείδησή να προχωρήσει σε αριστερή κατεύθυνση. Πάνω σ’ αυτό η επαναστατική αριστερά μπορεί να «κτίσει».
Όταν ο Κόρμπιν αφήσει τη μάχη στη μέση του δρόμου, που είναι κλασσικό χαρακτηριστικό του ρεφορμισμού, τότε η επαναστατική Αριστερά, στο βαθμό που θα έχει χτίσει δεσμούς με αυτό τον κόσμο που συσπειρώθηκε κι έδωσε τη μάχη μαζί με τον Κόρμπιν την προηγούμενη περίοδο, θα μπορεί και πάλι να «κτίσει», με στόχο την υπέρβαση του ίδιου του Κόρμπιν και το προχώρημα σε ένα νέο σχήμα/φορέα της Αριστεράς στην προοπτική μιας μαζικής επαναστατικής Αριστεράς.
Τα δύσκολα διλήμματα του Τζέρεμι Κόρμπιν
Το κεντρικό δίλημμα το οποίο αντικειμενικά τίθεται μπροστά στον Κόρμπιν είναι να ξεκαθαρίσει την πορεία του μπροστά στο δεδομένο ότι αν η δεξιά πτέρυγα χάσει στη μάχη της ηγεσίας, τότε θα οδηγήσει το κόμμα σε διάσπαση (κάτι, εξάλλου, που δεν θα έχει συμβεί για πρώτη φορά).
Αυτό σημαίνει πως ο Κόρμπιν, πρέπει να προετοιμάζεται για διάσπαση, είτε πάρει την πλειοψηφία στο κόμμα είτε χάσει.
Ένα κομμάτι της Αριστεράς στη Βρετανία (και σίγουρα και διεθνώς) θα υποστηρίξει το συμβιβασμό για χάρη της ενότητας.
Τέτοιοι αριστεροί προσφέρουν τις χειρότερες υπηρεσίες και τελικά προετοιμάζουν το δρόμο για την υποταγή της Αριστεράς στις πιέσεις της άρχουσας τάξης.
Στις συγκεκριμένες συνθήκες, στη Βρετανία, σήμερα, η συνύπαρξη της αριστερής με τη δεξιά πτέρυγα μέσα στο ΕΚ μπορεί να υπάρξει μόνο αν η αριστερά υποταχτεί στις απαιτήσεις και το πρόγραμμα της δεξιάς! Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα. Όσοι «αριστεροί» προβάλλουν την ενότητα σαν το κεντρικό καθήκον έχουν ήδη αποδεχθεί την ήττα και την υποταγή κι ας μην τολμούν (ποτέ δεν τολμούν) να το πουν.
Αν ο Κόρμπιν δεν θέλει να περάσει στην ιστορία σαν ένας Βρετανός Τσίπρας, έχει ευθύνη να προβάλει ένα μαχητικό αριστερό πρόγραμμα ενάντια στη λιτότητα, να προβάλει αποφασιστικά το θέμα της εθνικοποίησης των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας και να απευθυνθεί στην κοινωνία με στόχο τη συντριβή της δεξιάς πτέρυγας του κόμματος του.
Αυτό θα σημαίνει διάσπαση, ασφαλώς, αλλά αυτός είναι ο δρόμος για να εμφανιστεί ένα αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα στην κοινωνία είτε αυτό είναι το Εργατικό Κόμμα χωρίς τη δεξιά πτέρυγα, είτε είναι ένα νέο κόμμα σε περίπτωση που η δεξιά πτέρυγα κρατήσει το όνομα του κόμματος.
Ακόμα και αν ο Κόρμπιν μείνει (στη χειρότερη περίπτωση) με 20 ή 30 βουλευτές, αυτό αποτελεί μια πολύ ισχυρή βάση για ένα νέο ξεκίνημα. Δημοσκοπήσεις που διενεργήθηκαν δείχνουν ότι ακόμα και στο χειρότερο δυνατό σενάριο (να χάσει το κόμμα και προχωρήσει σε διάσπαση και δημιουργία ενός νέου κόμματος) θα έχει υποστήριξη στο ύψος του 15% στην κοινωνία. 15% αποτελεί εξαιρετικά ισχυρή βάση εκκίνησης.
Το θέμα δεν αφορά το ΕΚ, αφορά τη Βρετανική εργατική τάξη
Αυτά είναι τα ζητήματα με τα οποία είναι αντιμέτωπος ο Κόρμπιν σήμερα σε μια μάχη στην οποία εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι εμπλέκονται ξεπερνώντας κατά πολύ τις δομές και τους μηχανισμούς του ΕΚ όπως το ξέραμε μέχρι πριν από 12 μόλις μήνες.
Το μέχρι ποιου σημείου θα προχωρήσει ο Κόρμπιν θα το δείξει ο χρόνος. Το σίγουρο είναι πως «αυτή η ιστορία» δεν θα τελειώσει σύντομα. Το σημαντικό είναι ότι πίσω από τις κινήσεις του Κόρμπιν βρίσκονται κάποια εκατομμύρια Βρετανών εργαζομένων των οποίων η συνείδηση προχωρά: για την ανάγκη μαχητικής αντίστασης, για τη σύγκρουση με τη δεξιά ηγεσία του κόμματος, με το κατεστημένο, με το σύστημα.
Ο Κόρμπιν δεν εκπροσωπεί κάτι άλλο από αυτό το νέο επίπεδο συνείδησης, ταξικής και πολιτικής κατανόησης, της βρετανικής εργατικής τάξης και νεολαίας. Αυτή η συνείδηση θα προχωρά, είτε μαζί είτε χωρίς τον Κόρμπιν.
Μπορούμε να παρακολουθούμε τις εξελίξεις στη Βρετανία με αισιοδοξία. Αποτελούν ένα σημαντικό στοιχείο των διεργασιών σε διεθνές επίπεδο, που αλληλοεπιδρούν από χώρα σε χώρα κι από ήπειρο σε ήπειρο, για την ανάπτυξη μιας νέας συνείδησης μέσα στα εργατικά και λαϊκά στρώματα – ταξικής, σοσιαλιστικής, επαναστατικής. Μαζί με τη νέα συνείδηση, όπως αυτή αναπτύσσεται, θα προκύπτουν και οι πολιτικοί σχηματισμοί που θα την αντιπροσωπεύουν.
