Της Σύνταξης του «Ξ»
Ένας χρόνος σφαγής στη Γάζα – Εισβολή στον Λίβανο
Ένας χρόνος κλείνει από την επίθεση της Χαμάς μέσα στο Ισραήλ. Είναι πια σε όλους φανερό ότι η επίθεση αυτή χρησιμοποιήθηκε σαν αφορμή για να εξαπολύσει ο ισραηλινός στρατός ένα γενοκτονικό πόλεμο κατά των Παλαιστινίων.
Πάνω από 41.000 Παλαιστίνιοι έχουν δολοφονηθεί, η Γάζα έχει ισοπεδωθεί, και έχουν διαπραχθεί απερίγραπτες αγριότητες από τον «πιο ηθικό στρατό του κόσμου».
Παρόλα αυτά, κανένας από τους διακηρυγμένους στόχους του Νετανιάχου δεν έχει εκπληρωθεί. Η Χαμάς δεν έχει εξουδετερωθεί και οι όμηροι δεν έχουν γυρίσει στα σπίτια τους. Η αποτυχία αυτή, παρά το λουτρό αίματος, προκαλεί τριγμούς στην ισραηλινή κοινωνία, την κυβέρνηση και τον στρατό.
Από τις 30 Σεπτέμβρη το Ισραήλ ξεκίνησε πόλεμο με τον Λίβανο, με τρομοκρατικές βομβιστικές επιθέσεις, βομβαρδισμούς και χερσαία εισβολή. Το κατεστημένο του Ισραήλ δεν δείχνει καμία διάθεση να δείξει οποιουδήποτε είδους «αυτοσυγκράτηση», γιατί οι Δυτικοί σύμμαχοι του του προσφέρουν πλήρη στήριξη για να διαπράξει τα χειρότερα εγκλήματα (όσο κι αν κάποτε γκρινιάζουν λιγάκι για τις «υπερβολές» του).
Το κύριο τμήμα της άρχουσας τάξης του Ισραήλ δείχνει να πιστεύει ότι η παρούσα συγκυρία αποτελεί μια ευκαιρία να καθαρίσει το τοπίο σε όλη την Μέση Ανατολή και να επιβεβαιώσει την κυριαρχία του καταφέρνοντας συντριπτικά χτυπήματα σε όλες τις εχθρικές δυνάμεις (Χαμάς, Χεσμπολά στο Λίβανο, Χούθι στην Υεμένη, Ιράν, Συρία, κα).
Ανοίγοντας τόσα πολλά μέτωπα, η κυβέρνηση του Ισραήλ και οι Δυτικοί της σύμμαχοι, σπρώχνουν τα πράγματα προς μια γενικευμένη σύγκρουση με απρόβλεπτες συνέπειες. Μια τέτοια αντιπαράθεση θα μπορούσε να οδηγήσει σε ακόμα δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια εκτοπισμένους – μια νέα ανείπωτη δυστυχία.
Το Ισραήλ συμπεριφέρεται μ’ αυτό τον τρόπο για ένα και μοναδικό λόγο: γιατί έχει πίσω του τις ΗΠΑ και τις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης (Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία, κλπ) που κατά τα άλλα το παίζουν «πολιτισμένοι», «δημοκράτες» και «ειρηνοποιοί».
Υπάρχει διέξοδος από αυτό τον εφιάλτη;
Οι λαοί της περιοχής είναι παγιδευμένοι σε μια σύγκρουση που δεν μπορεί να έχει θετικό ή βιώσιμο αποτέλεσμα για κανέναν. Αυτό δεν αφορά μόνο τους αραβικούς πληθυσμούς της Παλαιστίνης, του Λιβάνου κλπ. Γιατί, ούτε και οι Ισραηλινοί πολίτες πρόκειται να ζήσουν ποτέ με ασφάλεια, από τη στιγμή που ο στρατός της χώρας τους έχει μακελέψει όλους τους γύρω λαούς. Αντίθετα, όσο πιο σκληρά χτυπήσει τον αραβικό λαό το Ισραήλ, τόσο πιο ακραίες μορφές αντίδρασης θα έχει να αντιμετωπίσει στο προσεχές μέλλον. Αυτή είναι εξάλλου η εμπειρία μέχρι τώρα – κάθε στρατιωτική νίκη του Ισραήλ και των ΗΠΑ γεννούσε νέες, πιο επιθετικές και πιο απελπισμένες απαντήσεις. Έτσι φτάσαμε και στην 7η Οκτώβρη.
Από την άλλη, όσο και αν στηρίζουμε τον αγώνα του παλαιστινιακού και λιβανέζικου λαού ενάντια στην ισραηλινή βαρβαρότητα, πρέπει να πούμε πως δεν υπάρχει τρόπος να νικηθεί το Ισραήλ στρατιωτικά.
Τα αραβικά καθεστώτα, έχουν επιτεθεί τρεις φορές σε ισάριθμους πολέμους στο Ισραήλ και ηττήθηκαν συντριπτικά. Το Ισραήλ έχει διαρκή τροφοδοσία με τα καλύτερα οπλικά συστήματα των ΗΠΑ και ανοιχτή χρηματοδοτική γραμμή, ενώ όσο καταφέρνει η κυβέρνηση και συντηρεί ένα κλίμα εθνικής ενότητας απέναντι στον φόβο νέων επιθέσεων και πολέμων, έχει και την υποστήριξη της πλειοψηφίας της κοινωνίας.
Η ιστορία επίσης έχει δείξει ότι ούτε οι μέθοδοι του αντάρτικου (που ακολουθούνται από την Χαμάς και την Χεσμπολά) πολύ περισσότερο οι επιθέσεις ενάντια σε αμάχους όπως έγινε με την περσινή επίθεση της Χαμάς, στις 7 Οκτώβρη, μπορούν να φέρουν κάποια λύση.
Προφανώς το δικαίωμα των Παλαιστινίων να αγωνιστούν με ένοπλο τρόπο ενάντια στην επίθεση που δέχονται, δηλαδή το δικαίωμα στην άμυνα, ιδιαίτερα μέσα από τον μαζικό εξοπλισμό του λαού, είναι αδιαμφισβήτητο. Όμως αυτό δεν πρέπει να συνοδεύεται από την εντύπωση πως το Ισραήλ μπορεί να ηττηθεί στρατιωτικά και να εκδιωχθεί από τα Παλαιστινιακά εδάφη. Η στρατιωτική αναμέτρηση κρατά ήδη κοντά στις οχτώ δεκαετίες, τα αποτελέσματα είναι πασιφανή. Φέρνουν μόνο περισσότερους νεκρούς και μεγαλύτερη καταστροφή.
Ο μόνος τρόπος για να υπάρξει λύση στο Παλαιστινιακό, είναι να βρεθούν οι δυνάμεις εκείνες, μέσα στους Παλαιστίνιους και μέσα στους Εβραίους του Ισραήλ, που να παλέψουν από τα κάτω για να επιβάλουν την ειρήνη. Κάτι τέτοιο είναι δυνατό, αν υπάρξει σεβασμός των δικαιωμάτων και των δύο λαών. Που σημαίνει, να σταματήσουν από τη μια οι διωγμοί των Παλαιστινίων, η βάρβαρη καταστολή, η καταστροφή των χωριών και των περιουσιών τους και ο διαρκής εποικισμός των εδαφών τους. Κι από την άλλη να αναγνωριστεί το δικαίωμα των Εβραίων του Ισραήλ να έχουν δικό τους κράτος.
Είναι ξεκάθαρο πως η ισραηλινή άρχουσα τάξη και οι Δυτικοί σύμμαχοί της δεν είναι διατεθειμένοι να δεχτούν ένα πραγματικά ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος.
Αλλά, από την άλλη, οι δυνάμεις των Ισλαμιστών, όπως είναι η Χαμάς και η Χεζμπολά, λόγω της φυσιογνωμίας και του πολιτικού του προγράμματος, που συχνά τις ωθεί στην τρομοκρατία, δεν έχουν κανένα τρόπο να προσεγγίσουν τις εβραϊκές μάζες (κάτι που βέβαια δεν ενδιαφέρονται έτσι και αλλιώς να κάνουν).
Λύση, μακροπρόθεσμα, μπορεί να έρθει μόνο μέσα από το χτίσιμο μαζικών οργανώσεων της Αριστεράς, στο Ισραήλ, την Παλαιστίνη, τις γειτονικές χώρες και διεθνώς, που να παλεύουν για την ειρήνη στη βάση των κοινών ταξικών συμφερόντων των εργαζομένων και όχι στη βάση του εθνικιστικού και θρησκευτικού μίσους. Πρόκειται για ένα μακρινό και δύσκολο δρόμο, αλλά άλλος δεν υπάρχει.
Τι μπορούμε να κάνουμε
Από τη δική μας πλευρά, όσοι ζούμε μακριά από το μέτωπο του πολέμου, έχουμε ευθύνη:
- Να δώσουμε την πλήρη στήριξή μας στον παλαιστινιακό και λιβανέζικο λαό, με κάθε δυνατό τρόπο (κινητοποιήσεις, σόσιαλ μίντια, εκδηλώσεις).
- Να καταγγείλουμε την ισραηλινή κυβέρνηση για τη βαρβαρότητα, την εθνοκάθαρση και τη γενοκτονία.
- Να καταγγείλουμε τους Δυτικούς «δημοκράτες», και πρώτα και κύρια τη δική μας κυβέρνηση, για την απόλυτη υποκρισία τους.
- Να στηρίξουμε τις χιλιάδες των Εβραίων διεθνώς αλλά και μέσα στο Ισραήλ που καταγγέλλουν την πολιτική της κυβέρνησής τους, αντιμετωπίζοντας καταστολή και φυλακίσεις.
- Να προβάλουμε την ανάγκη Παλαιστίνιοι και Εβραίοι εργαζόμενοι, διεθνώς και στην περιοχή, να χτίσουν ένα κοινό μέτωπο πάλης για την ειρήνη και για τα δικαιώματά και των μεν και των δε.
- Μόνο η Αριστερά μπορεί να προσφέρει μια τέτοια προοπτική. Και μόνο στη βάση ενός ταξικού-διεθνιστικού προγράμματος. Ο καπιταλισμός δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα λόγω των ανταγωνιστικών συμφερόντων στην περιοχή. Η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό πρέπει να συνδεθεί με την πάλη ενάντια στον καπιταλισμό. Η πιο καθοριστική συμβολή μακροπρόθεσμα που μπορούμε να έχουμε στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού και για την ειρήνη στην περιοχή είναι να χτίσουμε μαζικές αντικαπιταλιστικές οργανώσεις της Αριστεράς στη χώρα μας, στην Ευρώπη και διεθνώς.
