Συμβασιούχος: ο άνθρωπος που καλείται να υπηρετήσει σε κάποιον δημόσιο τομέα και αφού τελειώσει το έργο που του έχουν αναθέσει είναι αναγκασμένος να σηκωθεί και να φύγει… Πότε τελειώνει όμως το έργο του και τι γίνεται στην περίπτωση που η δουλειά για την οποία έχει προσληφθεί δεν έχει ολοκληρωθεί ή καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες;
Παράδειγμα: Δημοσιογράφοι και εργαζόμενοι στην ΝΕΤ που εργάζονται για δύο ολόκληρα χρόνια για τις ειδήσεις και τις εκπομπές του κρατικού καναλιού, μόλις τελειώσουν οι συμβάσεις τους κάνουν αναγκαστική τρίμηνη διακοπή (χωρίς να δικαιούνται κάποια αποζημίωση), για να τους καλέσουν (καλώς εχόντων των πραγμάτων) ξανά πίσω στο πόστο τους. Όταν ολοκληρωθούν βέβαια δύο χρόνια εργασίας ή (τέσσερα με τρίμηνη διακοπή στο ενδιάμεσο) δεν έχουν το δικαίωμα να επανέλθουν… Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό; Γιατί σε διαφορετική περίπτωση η σύμβαση έργου που υπογράφουν οι εργαζόμενοι στη διάρκεια αυτών των χρόνων πρέπει να μετατραπεί σε σύμβαση αορίστου χρόνου (κάτι που στο δημόσιο ισοδυναμεί με μονιμοποίηση).
Έτσι το καθεστώς των συμβάσεων αδικεί κατάφωρα χιλιάδες εργαζόμενους, οι οποίοι επί χρόνια δουλεύουν χωρίς αυξήσεις, χωρίς δώρα και χωρίς επιδόματα, δεν πληρώνονται υπερωρίες (αφού η σύμβαση έργου δεν ορίζει τις εργάσιμες ώρες) και στο τέλος, όπως έχουμε προαναφέρει, όταν λήξει η σύμβαση τους δεν παίρνουν καν αποζημίωση!!!
Σε πολλές περιπτώσεις οι συμβασιούχοι καλούνται να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά, αφού δουλεύουν με τα χειρότερα ωράρια για να μην αναγκαστεί η διοίκηση της ΕΡΤ αφενός να μπει σε σύγκρουση με τους μόνιμους υπαλλήλους και αφετέρου να τους πληρώνει (τους μόνιμους) σ/κ, βραδινά, αργίες κοκ (μόνο εκεί ξέρουν να κάνουν εξοικονόμηση χρημάτων στο Μέγαρο της Αγ. Παρασκευής όχι όμως και για την Γιουροβίζιον).
Η διοίκηση της ΕΡΤ επικαλούμενη το προεδρικό διάταγμα 164/2004 (η “λύση” που έδωσε ο Παυλόπουλος για τους χιλιάδες συμβασιούχους) σηκώνει τα χέρια ψηλά επιτρέποντας να συνεχίζεται αυτό το παιχνίδι σε βάρος των εργαζομένων… Για αυτό το λόγο άλλωστε οι συμβάσεις που υπογράφονται είναι “έργου” και όχι “εργασίας” – για να φαίνεται ότι οι άνθρωποι αυτοί επιτελούν συγκεκριμένο έργο και μόλις τελειώσει αυτό απομακρύνονται από την θέση τους… Μάλιστα στη σύμβαση ο εργαζόμενος δηλώνει ως επαγγελματικό χώρο την οικία του, παρ’ ότι είναι όλη μέρα στην ΕΡΤ(!), για να μην μπορεί μετά να έχει οποιοδήποτε επιχείρημα ότι κάλυπτε πάγιες και διαρκείς ανάγκες!
Μέχρι και σήμερα δεν έχει επιλυθεί το πρόβλημα που προέκυψε με το διάταγμα Παυλόπουλου που ουσιαστικά πέταξε πολλούς συμβασιούχους στο δρόμο. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις εργαζομένων που ενώ δούλευαν για πολλά χρόνια στην ΕΡΤ, έτυχε τη συγκεκριμένη περίοδο που ανακοινώθηκαν οι ρυθμίσεις Παυλόπουλου να έχει διακοπεί η σύμβαση τους και σαν αποτέλεσμα αποκλείστηκαν από το διάταγμα.
Όσο για τους εν ενεργεία συμβασιούχους (που ήταν εκατοντάδες – άρα αναγκαίοι για το σταθμό) επειδή δεν είχαν συμπληρώσει δύο χρόνια εργασίας μόλις λήξαν οι συμβάσεις τους, απομακρύνθηκαν από την δουλειά τους…
Και η ομηρία καλά κρατεί… Παρά το κακό προηγούμενο που υπάρχει με τους συμβασιούχους στην ΕΡΤ, η ίδια ιστορία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα… Η εκμετάλλευση των νέων εργαζομένων (που με το φόβο της ανεργίας δεν αντιδρούν στην αδικία που υφίστανται) δεν σταμάτησε καμία στιγμή… Αν θέλει βέβαια το κρατικό κανάλι κάποια στιγμή να γίνει “ανταγωνιστικό” θα πρέπει να στηριχθεί στους υπαλλήλους του και προπάντων να τους κάνει να νιώσουν σαν το “σπίτι” τους. Αυτό βέβαια δεν μπορεί να γίνει όταν γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι όσα και να προσφέρεις, μετά από δύο χρόνια θα δεις αναγκαστικά την πόρτα της εξόδου. Και επειδή δεν μπορούμε να στηριχθούμε στην διοίκηση της ΕΡΤ ή στην κυβέρνηση, η μόνη λύση είναι η συντονισμένη απάντηση των συμβασιούχων από όλους τους κλάδους για να γίνει κάποια στιγμή το δικαίωμα στην εργασία, πραγματικότητα…
Πρώην Συμβασιούχος στην ΕΡΤ
—————-
