Πολλά τα δημοσιεύματα που κυκλοφόρησαν την τελευταία εβδομάδα για το πόσες γυναίκες συμμετέχουν στη νέα κυβέρνηση της ΝΔ. Είναι απειροελάχιστες, και η συζήτηση αυτή που έχει ανοίξει είναι πολύ σημαντική. Όπως- προσθέτω εγώ- και η συζήτηση για το πόσες γυναίκες συμμετέχουν γενικά στους αγώνες, στις οργανώσεις του κινήματος, στα σωματεία, κ.ο.κ. Γιατί πράγματι κορίτσια, τα πράγματα δεν είναι και πολύ ευνοϊκά για εμάς (και) σε αυτόν τον τομέα.
Με ενοχλεί ωστόσο το πόσο ρηχά και πρόχειρα προσεγγίζεται τις περισσότερες φορές το θέμα. Και αναφέρομαι στα «εναλλακτικά» ή κινηματικά μέσα και σελίδες ενημέρωσης, γιατί από τα καθεστωτικά δεν περιμένουμε κάτι παραπάνω. Οι περισσότερες αναλύσεις σταματούν στο θέμα της ποσόστωσης και δεν προχωρούν παραπέρα, λες κι αυτό από μόνο του αρκεί για να λυθούν τα θέματα της ισότητας. Σα να λέμε ότι «γυναίκα υπουργός» σημαίνει σε κάθε περίπτωση και καλά νέα για κάθε γυναίκα (αυτό θα τους βόλευε να πιστέψουμε, μπας και κάτσουμε στα αυγά μας). Κανείς δεν αναφέρει ότι σε μια τέτοια κυβέρνηση, με αυτές τις πολιτικές, μια γυναίκα υπουργός δεν πρόκειται έτσι κι αλλιώς να φέρει μέτρα που θα βελτιώσουν τις ζωές των εργαζόμενων γυναικών, το αντίθετο μάλιστα. Όπως δεν το έκανε στο παρελθόν η Έφη Αχτσιόγλου, η Μαριέτα Γιαννάκου, η Άννα Διαμαντοπούλου, η Μάργκαρετ Θάτσερ, και τόσες τόσες άλλες. Αν θες να κάνεις ολοκληρωμένη συζήτηση για την ισότητα των φύλων και τον αγώνα των γυναικών, δεν μπορείς να μην το αναφέρεις αυτό.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν θα ασχοληθούμε με το πόσες γυναίκες συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Αντιθέτως. Αλλά πρέπει να προχωράμε την ανάλυση παραπέρα. Ναι, οι γυναίκες θέλουμε να μπορούμε να συμμετέχουμε περισσότερο στα κοινά, να βγαίνουμε μπροστά και να διεκδικούμε πράγματα. Άλλωστε δεν πιστεύουμε σε αυτόκλητους σωτήρες, αλλά στους δικούς μας αγώνες. Αλλά αναφερόμαστε σε γυναίκες που θα παλεύουν για τα συμφέροντά μας. Και όταν λέω «μας» εννοώ των γυναικών της εργασίας (όχι της Γιάννας Αγγελοπούλου – Δασκαλάκη, ούτε της Μαριάννας Βαρδινογιάννη). Αυτές τις γυναίκες έχουμε ανάγκη, αυτές οι γυναίκες θέλουμε να είμαστε, όχι αυτές που στηρίζουν ένα σύστημα που μας έχει πετσοκόψει τα δικαιώματα και μας έχει στριμώξει στη γωνία.
Ο αγώνας κατά της ανισότητας και της πατριαρχίας δεν αφορά μόνο «ποσοστά». Δυστυχώς αφορά πολλά, πολλά παραπάνω πράγματα. Και μια πετσοκομμένη και μονόπλευρη συζήτηση δεν πρόκειται να σε βοηθήσει να βγάλεις τα σωστά συμπεράσματα «αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου», όπως σοφά τραγουδούσε και η αγαπημένη μας Μαρία Δημητριάδη.
